Bankzaken

Zoals bekend zijn in LDF de banksystemen voorzien van al het speelgoed wat een verwende IT boy zich maar kan wensen. Edoch, ook al rij je in een Ferrari, om werkelijk iets uit zo’n blitzkar te halen moet je wel gassen, slippend de bochten door, gillend optrekken bij het stoplicht, en je stereo op 3000 watt zetten voor de ultieme beleving van Mozart’s Requiem. Maar niets van dat al bij de banksystemen van de fransjes. Ik zie het zo: de Ferrari staat hulpeloos stationair te draaien in de garage. De bestuurder kijkt verbaasd naar het stuur en zoekt wanhopig naar het gaspedaal, om van de versnelling maar te zwijgen. De garagedeuren zitten daarenboven ook nog potdicht. Ik zeg maar zo, in ontwikkelingslanden marcheren banksystemen een stuk beter. Dat kan ik uit eigener ervaring zeggen. Ook nog. Wat overkwam me nu weer bij deze ervaring met het banksysteem in LDF.
Laat ik het maar houden op dat we op een andere manier met de bankrekening in LDF wilden omgaan. Tuurlijk kon dat niet op de manier waarop we in NL met geld en bankzaken gewend zijn om te gaan. Logisch, stel je voor het système bancaire Française zou eens conform de europese wetgeving draaien vooral met betrekking tot de burgerlijke wet. Nee niets van dit alles, stel je voor! Dat zou de franse nationale identiteit aantasten, nietwaar? Een doodzonde, dat ook. Afijn we werden daardoor gedwongen een totaal nieuwe rekening te openen met de eigenschappen die we zochten. Het gevolg de telefoon, electro, abo’s en andere zaken een bericht sturen dat er een van andere bankrekening geld gegrabbelt moet worden. Dat gaat natuurlijk gewoon fout. Dus besluiten we beide rekeningen te laten bestaan totdat dat allemaal glad loopt. Zonder electriciteit en internet is het leven een behoorlijk stuk onaangenamer.

PAPIERKRAAM
Natuurlijk weer de papierwinkel vanuit NL, toevallig op voorbereid geweest ;=) a.o. verklaring van goed bankgedrag van je bank, afschriften van electriciteits co. paspoort, bewijs dat je hier woont, een en ander in duplo voor mijn schatje. Op een gegeven moment kwam zelfs de bankdriecteur himself er niet meer uit en moest herhaaldelijk de papierkraam her-rangschikken. Papieren die absoluut noodzakelijk waren voor het dossier, namen we gewoon weer mee zonder dat er naar gekraaid werd. Het PP daar werd dan een kopie van getrokken en dat was het. Ach zolang de regeltjes maar gevolgd zijn is het voor de gemiddelde fransje al lang goed.

Je verbazing stijgt natuurlijk met de minuut als je ziet hoeveel formulieren uit de printer komen, uiteraard slechts in tweevoud. Het gesprek tussen de bedrijven door spitste zich dan ook toe op waarom dit zo omslachtig ging. Naar de bekende weg vragen is een van mijn hobbies. Komt ie met een verhaal over dat ie al 23 jaar bij de bank werkte en dat het eigenlijk een immitatie van de papieren zooi was zonder dat ooit iemand daar een stroomlijning in heeft aangebracht. Sterker nog, het is zelf erger geworden. Dat hoefde hij me niet te vertellen want dat zag ik zo ook wel. Maar waarom het openen van een gewone rekening courant zolang moest duren werd op een typische franse manier gereageerd: gelaten schokschouderend een soort of “bof” geluid latend. Ja alle formulieren moesten natuurlijk wel ondertekend worden. Mijn uiteraard de grond inprijzende lof over de “technologie supérieure française” dat het allemaal niet werkte zoals in nederland (een onmogelijke vergelijking, ik weet het), en dat men na een stijf halfuurtje echt wel weer buitenstond voor het openen van een rekening werd met een beetje ongeloof ontvangen. Afijn na talloze handtekeningen, 10 velletjes papier die je allemaal als: “lu et approuvé” (gelezen en goedbevonden) tekende. Dat “gelezen” geloofde ik wel, de eerste keer heb ik een heroïsche poging gedaan het adacadabra van de formulieren te vertalen in iets begrijpelijks, lukte toch aardig, gewend zijnde aan banken taal. En kon drie jaar geleden ook niets ten voordele van de rekeninghouder ontdekken. Volgens mij bakt een gemiddelde fransman er ook totaal geen brood van, dat soort frans te begrijpen. Dus het zou wel. En niet tekenen is geen bankrekening. Simpel.

Maar wat vooral interessant was dat er met een aantal regeltjes toch de hand gelicht werd, “ik geloof het wel” klonk het af en toe. Sommige papieren bleken ineens niet meer zo zwaar te tillen. Komt vaker voor, als de pennenlikker tegenover je een goed gevoel over je heeft gaat alles veel eenvoudiger. Maar niet sneller.

Als toetje werden we getrakteerd op een verhaal over de voornamelijk uit afrika afkomstige buitenlanders, waarvan de tweede generatie er een puinhoop van maakt. Wiens vrouwen geen streep Frans spraken, laat staan schreven. En het kwam regelmatig voor dat handtekeningen in de vorm van een kruisje gezet werd klaagde hij. Maar vooral werd het niet aanpassen aan de franse cultuur als probleem gezien. En zo lamenteerde hij wel een redelijke lange luistertest door. De papieren bleven maar uit die printer komen, ondertussen. En al babbelende werden er steeds meer handtekeningen gezet.

VERBIJSTERD!
Waarempel na een volle twee uur stonden we elkaar buiten verbijsterd aan te staren van: gottogot wat een gedoe. Een bestaande rekening kon niet worden aangepast, maar een nieuw openen met de gewenste eigenschappen dan wel weer. Ach “la douce france, je t’aime, mais il faut savoir le jeu“
Het was ondertussen te laat geworden om nog bij Loes langs te gaan, we besloten dan nog wel in Fougerolles de likeur winkel te overvallen en wat drank te scoren, een tip van M. le directeur. Altijd lekker bij ijs of zo. Zo gezegd zo gedaan. Thuis ff lekker onderuit een wijntje, en Fannie een flimpie kijken. Ik begon maar met mijn stukkie voor de blog.

VREEMDELINGEN
Nog ff over vreemdelingen. Daar ben ik er ook een van, dus die lezing van de directeur tegen mij over vreemdelingen kwam een beetje vreemd over. Uit andere hoeken hoor ik namelijk precies detzelfde verhalen; het geduld van de fransen is blijkbaar aan het opraken. Die verhalen komen neer op: buitenlanders die zich niet integreren weer op een vliegtuig naar hun homeland te zetten. Betogen hoor je die het hele “politieke” spectrum bewandelen. Zo van haat tot: “ach als ze terug willen help ik ze wel het vliegtuig in”. Wat is nieuw, zo is het in NL ook. Zoveel mensen zoveel meningen. Feit is dat er steeds meer controversen ontstaan tussen import en oud volk. Er zullen best nog wel duizenden auto’s de fik in gaan en honderden doden vallen, en wellicht hier en daar een burgeroorlog in de toekomst. Moet er niet aan denken maar de koers die de huidige westerse regeringen volgen laat weinig te raden over. Des te meer te vrezen.

Wenskaart

Rond kersttijd stuurt iedereen zich helemaal arm aan kerstkaarten de wereld rond. Daar zijn Fannie en ik wat bescheidener in geworden nu de voornaamste communicatie via het internet gaat. De laatste paar jaren krijgen we de kerstwensen  steeds meer in digitale vorm via de mail. Niet zo leuk als echte kaarten hoor je vaak zeggen. Hoewel, als je ze zelf maakt is dat dan toch weer een heel creatief proces. Dat doen wij al sinds de fotocentrales begonnen met: “laat je foto als kerstkaart afdrukken”. Voor die tijd knutselden we meestal zelf iets in elkaar, met soms het nodige plak en knipwerk. Kochten we wel eens voor de snelheid wat kaarten bij, of zo. Nu laten we er een paar afdrukken en de rest gaat via de mail. En nu ook via de blog.

wenskaart 2010

We dachten nieuwjaar met kerst en zo maar te combineren.

Vanaf deze plek wensen wij iedereen een geweldig zonrijk en vakantieblij nieuwjaar!

Cornelis en Fannie

Kerst

De hypermarche was gisteren afgeladen vol, wat die mensen al niet kopen! Grote pluche beesten, enorme hoeveelheden chocola, italiaans gebak schijnt ook al erg populair te zijn…
Natuurlijk allemaal heerlijks in de koeling, grote lamsbouten voor 12 euries,  oesters, slakken, ganzelevers – en niet zulke kleintjes ook – bergen gebak, cakes. Waar aan de andere kant weer weinig nadruk op de wijn wordt gelegd, zie je piramides flessen met sterke drank als Whisky, Cognac en traditionele eau de vie voor je opdoemen als torens zo hoog. De traditionele worsten en andere stevige kost is voor het kerst Bachanaal vervangen door het wat verfijndere voer. Uiteraard klonken de weeïge kerstmelodiëen sublimaal door de super marché. Geurtjes als kaneel en vanille kringelden indringend je neusgaten in. Die geurtjes schijnen tot kopen, kopen KOPEN! Aan te zetten.
Af en toe zie je er eentje tussenlopen alsof het carnaval is. Fantastische compositie van de kleding. Als ze er niet met zo’n serieus gezicht bij liepen zou je denken dat het zonderlingen waren. Maar niemands lichaamstaal verraadde dat dit toch wel erg apart was. Of anders werden deze potsierlijk uitgedoste figuren toch wel zeer kundig genegeerd. Wel erg apart om te zien overigens. Fannie kwam helemaal gierend van de lach aanzetten met een verhaal over iemand met witte blote spillenbenen en zomerschoentjes aan, verder helemaal in het zwart door de winkel banjerde. Dan zie je ineens een stel dames lopen op een soort dansschoentjes, kleding in de meest fantastische, “dit moet je niet combineren” kleuren. Waarvan er een bijna op de zijkanten van de schoentjes liep. En dan lag er ook nog een dikke drab aan sneeuw buiten. Prettig pasen hè.
Ondanks al dat lekkers, toch iets traditioneels op het menu. Vooral voor deze tijd van het jaar. Voor Fannie had ik een traditionele pot au feu in elkaar gedraaid.

pot au feu

Stevige kost. Normaal vis je de inhoud eruit en dat dien je op. Met de bouillon doe je ook iets creatiefs (bamie soep bijvoorbeeld). In dit geval peuzelden we het verhaal als een soort maaltijdsoep op. Beetje maggi of tabasco erbij en smullen maar!

STOKEN
Na wat aanlooptoestanden, hout naar binnen kruien, kachel permanent laten branden (hoe ging dat eigenlijk?) gaat het stoken van het huis nu zelfs zo goed dat we af en toe zelfs de ramen open moeten zetten. Smoren! Dat komt omdat ook de schoorsteen die door het apartement naar boven gaat ook nog eens de nodige warmte afstaat. De thermostaat van de vloerverwarming staat op 20 maar dan nog is het behoorlijk warm. Die houtkachel zelf is nogal moeilijk fijn te regelen. Maar dankzij alle veiligheids toestanden en regel en meet apparatuur die Wim en ik vorig jaar hebben geinstalleerd werkt ie veel beter dan daarvoor. Nu kun je inderdaad de kachel volstampen met hout, je zet de lucht inlaatklep op half en de watertemperatuur regelaar op 60. En dan fikken maar! Er is droog hout en hout dat slechts een paar weken binnen ligt. Dat meng ik maar een beetje, zodra het vuur lekker aan de gang is. Gaat geweldig. Vorige kerst zat Wim nog de smid uit te hangen met het witgloeiende vuur in de oven. Hij kon er zelfs ijzer mee vervormen! Nu zie je dezelfde wit-rode gloed. Prima dus. En door in de avond voor het naar bed gaan de kachel vol te laden en de luchtklep zo goed als dicht te draaien blijft het gebouw aardig op temperatuur.
De gasten van vorige week trokken meteen zorgelijke gezichten toen ik zei dat de temp in de nacht naar 15 graden kon dalen. Dus stelde ik voor een kleine electrische kachel in de kamer te zetten. Voor het geval dat. De volgende ochtend hadden ze toch liggen braden in hun bedden, zeiden ze tevreden knorrend aan het ontbijt.

WINTERATELIER

winteratelier – casco

Zo het winteratelier is op casco nivo. WC en douche zijn geinstalleerd. Rest nog de verlichting, de vloer te tegelen, de buitenwand aftimmeren en de binnenwanden verven. De verdere inrichting is nogal flexibel. Draaischijf erin, tafeltje om te boetseren, klei naaar binnen en een electrisch kacheltje. Een test met dat kacheltje vandaag wees uit dat bij -5 buiten de temperatuur in no time op15 graden kwam. Goed geisoleerd dus. Schat dat ik over een week of drie wel in business ben. In februari kan dan een glas vocht geheven worden op een volgende geslaagde stage van het project Le Mouton Qui Rit.

APARTEMENT

Voor de kerst hebben we het apartement eens flink schoongemaakt. Je loopt nogal wat naar binnen aan stof. En het was een soort opslagplaats geworden van alles wat we zo’n beetje nodig hadden voor het atelier project. Binnen is het warm, je weet wel…
Afijn uitmesten die handel luidde het, en bouwmaterialen naar de grange, behalve dan de zaken die niet mochten bevriezen. Dan ziet het er ineens toch bijna huiselijk uit. Ook weer een voordeel van de kerst. Lekker even alles in de rekken terugzetten.
Ook het apartement nadert nu zijn voltooiing, bijna volgens planning ook nog. Oké er is nog behoorlijk wat aan verfwerk te doen. De afwerklatjes zwart en de traphal moet nog wit.  De plaatsing van de vaatwasser is ook nog zo’n item op de lijst. Maar ik ben er niet uit of dat nu moet gebeuren voor het doorbreken van de muur naar de douche. Fannie wil dat natuurlijk onmiddellijk, dadelijk, direct, of wel nu. Zelf denk ik er nog eens diep over na. Want ik heb echt geen zin om dingen twee keer te moeten doen.
Bij een bakkie onvervalste hollandse koffie, kijk we tevreden naar buiten. En zien we een witte kerst op ons af komen. Binnen is het 22 graden buiten vallen de mussen van het dak af van de geeuwhonger. Leuk zo’n witte wereld voor de gasten die zondag komen, kunnen ze meteen op de latten of door het bos gaan banjeren. Of zelfs een sneeuwpop maken, toch?

Dat pauze moment herinnert me meteen aan de voedertijd van de schapen. Want die kunnen nu opnieuw geen voer meer vinden onder de sneeuw. Ze blijven ook steeds meer binnen en beginnen te blèren zodra ze je horen scharrelen. Als ik om de hoek kom zeilen stormen ze op je af. En ik donder bijna omver met de bak met brokkies. Vlijtig zoeken ze naar brokkies in de voederbak die er nog niet zijn. Met moeite wurm ik me tussen de dringende meute in en pers de brokkies tussen hun stijf bijeengepakte koppen door in de trog. Ja ja boer Cornelis.
En fatsoenlijk alles eerlijk delen is er niet bij. Het recht van de sterkste geld ook hier in de stal. Hop nog een kwak hooi in de ruif en met het restje brokkies voeder ik ze nog een beetje uit de hand. Let ik altijd op dat de zwangeren net effe iets meer krijgen dan de rest. Dat voederen met de hand schijnt ook te helpen om ze een beetje mak te houden. En het is een grappig gevoel die zachte lippen die de brokjes uit je hand grabbelen en nog net niet je vingers opvreten. Lol hebben is dat voederen, geeft je weer het gevoel met iets wezenlijks bezig te ziijn.

Verwarming

Er wordt hier uitsluitend gestookt op hout, daar is geen milimeter romantiek bij hoor. Het is af en toe best hard werken om het hout te verwerken, naar binnen te kruien en klaar te leggen voor de winter. 

Zegt er iemand, nou dat is wel duurzaam stoken wat je doet daar in LDF. Hoezo duurzaam stoken? Vraag ik, voor mijn doen, diplomatiek. Op mijn opmerking dat je dan toch maar de fik in een kleine 40 kuub hout steekt, volgt iets vaags over CO2 neutraal en een beetje GL prietpraat. Het zal wel. Dat het gewoon de goedkoopste manier van stoken is gebleken slaat niet erg aan bij mijn gesprekspartner. En mijn opmerking over het NL plan om belasting op openhaarden te gaan heffen niet meewerkte aan dat CO2 neutrale verhaal, viel toch ietsjes verkeerd. Stelde ik: als olie het minst dure was geweest dan stookte ik nu op olie. Je hebt per slot ook nog een bedrijf te runnen. En elke eurie kun je maar een keer uitgeven. December is een dure maand: belastingen en verzekeringen slaan namelijk een heel diep gat in je bankrekening. Ook dat was blijkbaar geen interessant argument. Gelukkig is het iemand die ik redelijk goed ken dus mijn opmerkingen over wereldvreemd zijnde van politici, ivoren torens gedrag, en het verloren contact met de realiteit maakte hem niet echt boos. Daarom hebben we ook van die leuke gesprekken. Elkaar eens goed opstoken om dan de telefoon neer te leggen met: was weer een leuk gesprek, tot horens.

STOKEN

BP kwam met een manier van stoken aan die nog niet was geprobeerd. Ook al omdat ik zelf meestal in de namiddag pas de handel aansteek. Als je door het huis loopt te darren, vaak naar buiten en binnen loopt, merk je echt niet zoveel van de frisheid in huis. 

Hij suggereerde voor het slapen gaan de kachel tot de nok te vullen en dan zoveel mogelijk te smoren. Dan hoef je de volgende dag alleen maar een beetje aanmaakhout erop te gooien en dan gaat ie weer. Toen ie dat voorstelde keek ik hem eens aan en trok dat hardop in twijfel of dat bij mijn frequentie van stoken wel zou helpen. Hij was erg overtuigd van zijn zaak. En van lokaal deskundigen moet je het hier wel hebben. Dus top, dat gaan we proberen. En inderdaad het is erg makkelijk de kachel ‘sochtends weer aan de praat te krijgen. Je moet het verhaal wel goed oprakelen, anders blijft er teveel as achter in het vuurbed, en dan doet ie het daar ook weer niet beter op. Een bijkomend voordeel is dat bij het opstoken er bijna geen rook ontwikkeling is. Soms ruik je namelijk dat haardvuur door het hele huis, dat vind ik dan weer lekker ruiken. Niet iedereen denkt daar zo over vermoed ik, ook weer. Desondanks koelde het CV water in de nacht behoorlijk af en dat werkt dan weer als ongewenste koeling in de kamers. Nou ja de 60 cm dikke muren zijn na vier dagen stoken wel opgewarmd. De vloer in het apartement blijft lauw. Maar zo’n heel huis overal op “gelijkmatige” temperatuur krijgen is natuurlijk een illusie. Die heb ik ook niet. De corridoor blijft zoals te verwachten viel behoorlijk op warmte, maar de keuken blijft gewoon een probleem. Niet als er gekookt en gedaan wordt, als je daarna de tussendeuren maar dichtdoet is er niets aan de hand. 

Problemen heb je als het hout te nat is. Zolang dat hout redelijk droog is brand de oven als een fakkel. Maar dat doet ie nu dus ff niet. BP heeft namelijk nadat ie het hout gezaagd had de handel een paar weken in de regen laten liggen toen ik naar NL was. Nu doet ie zijn uiterste best om van dat feit de aandacht af te leiden en begint dan zwaar mompelend een warrig verhaal af te steken zodra het op dat onderwerp komt. Maar goed, hij weet in ieder geval dat ik dat geen goede zet heb gevonden. Het hout ligt nu een aantal weken binnen en droogt aardig op, vooral nu de kachel de hele dag staat te loeien. Toch voelt het hout hier en daar nog steeds een beetje vochtig aan. Dus mik ik er een mix van hout in dat droog is en een beetje vochtig. Dat gaat redelijk, maar zorgt wel voor veel rook.  

APARTEMENT
Voor het aansluiten van de plafondplaten op de poutres ben ik serieus op zoek gegaan naar een klussenman uit de buurt. De eerste zou twee maanden geleden gaan beginnen, maar die had het opeens in zijn rug. De tweede viel ook al snel af. Die vroeg 36 euries per uur, en dat was me te gortig. Te gortig omdat het materiaal ook nog eens door mij aangeleverd werd. Dat lag namelijk al op voorraad. En had ik ook aangeboden hem te assisteren. Maar ja ik kan niet zo goed meer klimmen en dus ga je op zoek naar iemand die dat wel kan.  Natuurlijk komt dan ook Frerik even op. Maar die had eerder al aangegeven tot maart geen tijd te hebben. Overigens vraagt hij minder voor zijn mensen: 26 euries. Dat zal al ook wel weer iets omhoog gegaan zijn, merkwaardig dat aannemers de recessie glashard ontkennen en prijzen niet of nauwelijks dalen in die hoek.

PUR en plintjes

Uiteindelijk besloot ik, na ruggespraak met Fannie, om het met BP dan toch nog maar weer een keer te proberen. Dit keer viel het niet tegen. OK je moet hem bijna elke seconde in de gaten houden. En zodra ik ergens anders in het huis uit het zicht aan het klussen ben zakt het tempo drastisch in en doet ie domme dingen. Dus blijf je dicht in de buurt klusjes doen met een schuin oog op die knaap gericht. Dat heeft ie natuurlijk wel in de gaten want zijn nervositeit laat duidelijk zien dat ie zich op de vingers gekeken voelt. Toch kun je soms niet niet meer op tijd ingrijpen, maar je kunt het, omdat het project door moet gaan, nu niet meer over laten doen. Dat gaat meestal een stuk minder worden bij BP. Balen is dat dan. Het werk voornamelijk klaar, en vertel hem dat ie tot het weekend heeft om het af te maken. Ik besluit om de echt slechte plekken in de zomer zelf maar opnieuw te gaan doen, dan wel netjes. Ook al omdat het zaakje gewoon voor de kerst dicht moet zitten.

Natuurlijk is ook bij deze klus PUR schuim onze favoriet, het plakt, vult en verstevigt.  Glimlachend bedenk je dan dat silikonenkit bij loodgieters het meest favoriete materiaal is. Dat is bij ons dan wel het PUR schuim. Als het hard is snij je het bij, plamuurt de handel met spul dat daarvoor geschikt is en kan dan geverfd worden. Wel opletten dat je deze truuk niet doet bij plekken waar mensen bij kunnen. Want dan stoot ze geheid de verf en het plamuur er af of ontstaat er zomaar een deuk. Dun triplex is ook zo’n favoriet. Dat kun je hier in de omgeving niet krijgen en worden er meestal wat plaatjes vanuit NL meegenomen. Makkelijk te figuurzagen of gewoon met een stanley mes bij te snijden. Hét grote voordeel daarvan is weer dat het dunne materiaal perfect de onregelmatige vormen van de poutre volgt. Isoleren doet het niet, maar kiertjes dichten wel. Nu nog de latten en plinten mooi in de zwarte shit zetten en je ziet er niets meer van.

Dat pneumatische nietpistool heeft zichzelf nu wel een paar keer terugbetaald. Geweldig ding. Raad ook iedereen aan die meer dan een paar latjes moet timmeren zo’n ding in huis te halen. Compressor en nietpistool samen hoeft niet meer dan 200 euries te kosten, OK da’s een boel geld maar je merkt vanzelf hoeveel gemak zo’n ding geeft. Bovendien is het een enorme tijdsbespaarder en hoef je niet krampachtig met je schroeftolletje in een onmogelijke hoek te gaan staan om een latje ergens tegenaan te fietsen. (Apropos – een magnetische bithouder voor je schroeftol is ook een aanrader) Gewoon latje vasthouden, nietert erop zetten en afdrukken. Lukt het niet in een keer dan zit het toch ongeveer vast, herpositioneren en goed doen, en de valse niet er gewoon weer uittrekken. De nieten 5000 stuks in een doosje kosten 14 euries en dat alleen al is vele malen goedkoper dan nietjes voor een hand of electrische nietmachine. Een electrische raad ik sowieso af, die gaan namelijk heel erg snel kapot. Na nummer twee kapot gekregen te hebben rap overgestapt op pneumatiek. En tot nu toe alleen maar voordeel van gehad. Ik heb twee maten nieten: 40 en 25 mm. Die laatste zijn ideaal voor schrootjes en kleine latjes, al het andere nieten we met 40 mm aan elkaar. Wel lijm gebruiken. Nieten doen we bij alle lichte zaken als plinten, lambrisering of latjes. Soms moet je alsnog schroeven in verband met het gewicht van bijvoorbeeld platen, of dikte van het materiaal. Maar echtwaar een aanrader. Voor banden oppompen, spuiten (glazuur), beitelen, zelfs schroeven kun je er ook nog van alles bij kopen. De compressor weegt ongeveeer 20kg dus dat is goed te doen. Een verlengslang is beter, daar mee kan het apparaat gewoon op de grond blijven staan terwijl je met het plafond bezig bent.
Ben ik bezig met het PUR bij te snijden zie ik ineens BP als een aap om de poutres heen slingeren.  Toch maar goed geweest om iemand voor dat soort sluip door kruip door werk in te huren. Dat heeft mij in ieder geval veel gekreun en pijn momenten bespaard. Alleen jammer dat je die gast zo in de gaten moet houden.

Het apartement is nu eindelijk tochtdicht en met buiten -4 was het vanochtend nog steeds 14 graden in het apartement, dat ‘snachts dan eigenlijk niet verwarmd wordt. Geen slecht resultaat voor de drie besteedde dagen om de glazen voorpui en de poutres (dakbalken) aan te laten sluiten op de plafond platen.

Die vloerverwarming gaat nog steeds als een tierelier, wordt zelfs onaangenaam om op te staan tijdens het klussen. Zit me te bedenken of je die hoge vloertemperatuur dan wel nodig hebt. Als je stil zit te lezen of zo dan neem ik aan van wel. Maar de warmte van de vloer komt gewoon door je schoenzolen heen. Moet dat wel zo zijn? Die temperatuur kan nog altijd naar beneden bijgesteld worden bedenk ik me dan. Voorlopig maar even zo laten dan kan het huis flink opwarmen.

Brrrr…

“en face”

Vannacht is er ruim 15cm sneeuw gevallen. Nu is het toch echt een klassieke winter. Of we het met de kerst wit houden is nog maar even de vraag want de meteo geeft al weer temperaturen af boven nul. Daarna daalt de temperatuur weer maar er zal vast nog wel het een en ander uit het noorden aankomen.
Schoolkinderen hebben een vervroegde vakantie want de schoolbussen rijden toch niet meer. Vrachtverkeer is stilgelegd over de grote wegen anders lopen ze toch maar vast. In het zuiden zijn mensen ingesneeuwd geweest en de puinhoop daar was niet te overzien. wereldnieuws dus ;=) Nee niet de overheid dit keer, die doet veel om een echte chaos te voorkomen. Tegen zo’n sneeuwval kun je nu eenmaal niet opboxen.
Vanochtend zat ik me te bedenken dat het jaren geleden is dat ik met eigen ogen zoveel verse sneeuw heb zien liggen.

alleen de arreslee ontbreekt nog

 Hee, op de foto kun je ook perfect de slagschaduw van het huis zien – midden in het beeld. En als je goed kijkt kun je de rookpluim van de chaudiere (hout gestookte CV) ook nog zien. Meteen komt de vraag op: zou die zonne batterij dan toch veel verder in het land moeten gaan staan? Volgens de specs hoeven de vacuumbuizen geen direct zonlicht te hebben om al te werken. Met nadruk op “al”, direct zonlicht is natuurlijk wel veel beter. Vragen, vragen, vragen…

uitzicht vanuit apartment

Afijn binnen is het relatief warm en de gisteren gevonden chocolade letter, hoe kwam die nu tussen de kleren te liggen? Bij de koffie met BP opgepeuzelt, echt nostalgisch. Schijnen ze in de vogezen ook sinterklaas te vieren, maar chocolade letters had BP nog nooit gezien.
BP werkt hier een paar dagen om het winteratelier op tijd dicht te krijgen. Na het verrekken van mijn heup bij het aanleggen van het zwembad kan ik geen zware dingen meer tillen en schijn ik nogal ongelukkig te lopen. BP is sterk en tilt zo’n plaat bijna met een hand omhoog. Dat gaat wel voor elkaar komen, als je tenminste bij hem in de buurt blijft klussen en toeziet op niet al te grote blunders. Wilde ie met aceton de PVC kozijnen gaan schoonmaken, hoe dumbheaded kun je nu zijn. Tsja ik hou hem scherp in de gaten en zaag vrolijk de stukkies hout die hij nodig heeft. Het vriest in de grange, gelukkig heb ik bijtijds het water van de WC afgehaald en doorgetrokken, wellicht had antivries ook nog gemoeten. Want het water in de pot is nu stijfbevroren, stom had ik aan moeten denken.  Niet vergeten in de checklists te verwerken voor de volgende winter.

Als isolatie gebruiken we de eerder genoemde 14cm houtwol panelen. Het spul is inderdaad behoorlijk vormvast. Alleen moeilijk te snijden, geeft best wel veel stof af. Liberaal gaan we om met purschuim, elk kiertje krijgt een beurt. Alleen moeten we het pur soms in een emmer met warmwater zetten om het überhaupt maar uit de fles te krijgen. Het schuim wat we nu gebruiken is speciaal voor isolatie bedoeld en blijft ook een beetje zacht. Ideaal voor dingen die in beweging blijven zoals in dit gebouw. Dat langzame uitharden en zacht blijven maakt het moeilijk om na te bewerken, maar het is fantastisch spul. Hoge kleef factor en daarmee moeilijk van je handen af te krijgen.

Af en toe vluchten we met onze verstijfde vingers het apartement in en gaan daar verder met klussen. Beide projecten komen op die manier volgende week netjes op tijd af. Dan is het apartement tochtvrij en het winteratelier dicht, inclusief WC en douche.
Gisteren kon ik toch mooi nog twee biggenlampen scooren dus kou lijden hoeven we dan ook niet bij het douchen deze winter. Vraag je je af: wat moet een douche nu in een winter atelier? Het atelier krijgt namelijk een dubblefunctie. In de zomer kan het dienen als slaapkamer en in de winter is het een mooi verwarmde werkplek voor het betere kleien. Het nawerk zal nog wel een paar weken duren maar dan kan het draaien en boetseren weer beginnen. In maart komt  de nieuwe automaat gestuurde electrische oven waarmee de uitrusting van het atelier nog completer wordt. Nu nog dat veld (hout)oventje…

En nu de schapen voeren, want onder 20 cm sneeuw kunnen ze echt geen eten meer vinden.

Boeken

Zo Fannie haar zin, een winterse achtergrond. Koste even pielen voor het juiste formaat en grootte van het bestand, maar dan heb je ook wat. Blogspot heeft toch veel dingen die bij andere blog sites niet beschikbaar zijn zoals het helemaal naar eigen hand kunnen zetten van het uiterlijk van je blog.

BOEKEN
Tijdens de winter lees ik me drie keer in de rondte, lees dus veel. Daarbij probeer ik minstens een frans boekje per week uit te lezen. Vorige winter ontdekte ik dat detectives zich prima leenden voor het vergroten van je woordenschat. Ook al is dat eigenlijk mijn genre niet. Meer een liefhebber van SF. Maar origineel Franse SF is zeldzaam en de zogenoemde polar’s daar heb je meters van staan. Ook al is het meeste vertaald werk. Ik zoek dan wel naar polar’s  die oorspronkelijk in de franse taal geschreven zijn. Vertaalde werken zijn voor mij nog te moeilijk, omdat veel zinnen erg gekunsteld overkomen. Veel idioom bevatten die og niet tot mijn woordenschat behoort. Nou ja de van “Origine de France” zijn ook niet makkelijk, maar wel beter verteerbaar.

In de auto luister ik meestal naar France Culture. EEn blah blah zender maar goed voor mijn frans. Luistertest aan een stuk door.

Op die zender beluisterde ik een interview met Michèle Barrière. Een Culinair Historica is wat je haar kunt  noemen. Zij schreef detectives met een culinaire invalshoek. Bijzonder thema om aan de hand van recepten een historische tijd te nemen als de renaissance en daar een misdaad roman omheen te bouwen. Er werd zo leuk over verteld dat ik daar maar eens een paar boekjes over ging kopen. Voor 6 euries kon je dat toch niet laten. Ben nu in het eerste boekje bezig. Al lezende ontdek je dat je nog maar bitter weinig weet over de culinaire kretologie. Zelfs Google translate kan er niet altijd mee uit de voeten, en kwam soms gewoon met de Engelse termen ervan. Tja, moet zeggen het valt tegen wat je over deze specifieke culinaire woordenschat machtig bent. Een nieuwe wereld.

foto: sreenshot Amazon

Het boekske zelf: “Meurtres à la Pomme d’Or”. Ik zou het geen detective noemen. Meer een soort culinaire net nog geen “schelmen” roman. Staat op de kaft ook nog: roman noir. Alsof het ’t genre Filme Noir zou benaderen. Oh jawel alle ingredienten zijn aanwezig: moord, suspence, opbouw naar een oplossing en de ontknoping die je in hoofdstuk 2 al ziet aankomen. Maar, hoe noemden Koot en de Bie het: “het spettert niet” Het verhaal kabbelt een beetje voort er zit niet echt vaart in. Het doet daardoor een beetje ouderwets aan. Zeker het is prachtig geschreven, mooie zinnen, die niet gemaakt zijn voor mensen van het hoger (Franse) onderwijs, zeg maar. Bloemrijke taal voor een breed publiek.

Ja dat is het, het doet me een beetje denken aan de stijl van de Decamerone!

Wat maakt dit boekje het toch waard om te lezen. Het bijzondere eraan is dat de roman in een historische tijd is geplaatst (16e eeuw) en het de eetgewoontes uit die tijd beschrijft. Het volgt de hoofd persoon die weliswaar medicijnen studeert, maar koken zijn eigenlijke passie vindt. Prachtig die beschrijving van de recepten uit de 16e eeuw, en hoe ze dat aankleed in het verhaal. Bijzonder. Achter in het boek vinden we alle recepten terug die de revue zijn gepasseerd. Ja dit boekje is geschreven door een gepassioneerde culinair historica, dat merk je aan alle kanten. Alleen het verhaal is niet zo sterk. Op zich doet het niets af aan de informatie die je opdoet.
Zou zeggen perfect voor een boekenlijst VWO. Of zoals voor mij: de donkere winterse nachten.

Telegraaf

Vorige week al in de krant gestaan. Dit hadden jullie nog te goed. Niks over de verbouw perikelen. Meer een anekdotisch verhaaltje geworden. Maar goed gratis pub moet je niet in de bek zien toch?

telegraaf artikel

Was natuurlijk niet in een keer te scannen dus het is in stukkies gedaan. Aan deze kant min of meer aan elkaar geplakt. Kijk bij de rode lijntjes wat ze over LMQR  schrijven. Klik op het plaatje voor een grotere afbeelding. Sta ik toch maar weer lekker achter het fornuis!

De statistieken gaven een bescheiden stijging in het aantal visites van lemoutonquirit.eu te zien. Toch maar weer.

Menu’s

We gaan het weer over eten hebben! Mijn aller-aller-favorietste onderwerp. Net ergens gelezen dat denken over eten je helpt bij het afvallen. Prima toch?

Aanleiding voor dit stukkie is dat ik gisterochtend met BP zat te kletsen over hoe een frans menu dan wel was opgebouwd. Eten komt best  wel vaak ter sprake tussen ons. Dat heb je zomaar als je de hele dag die schapen ziet lopen.

Mmm. Ter zake.

Nu kun je domweg op het internet opzoeken hoe menu’s in LDF worden samengesteld. Tikt gewoon repas op Wikipedia in en je zoekpad leidt zich als vanzelf langs de manieren en gewoontes die in het algemeen voor een bepaald land als niet al te vreemd worden gezien. Verrassingen kom je niet echt tegen. Toch, in het kader van verdere professionalisering van de keuken van Le Mouton Qui Rit wil ik dan eindelijk wel eens precies weten hoe het in elkaar steekt. Wat de verschillen zijn voor de verschillende landen waar onze gasten vandaan komen en hoe je daar een soort fusie tussen kunt aanbrengen. Zonder natuurlijk het karakter van onze kookkonsten zelf uit het oog te verliezen.

foto: WvdM

BP zelf een lekkerbek wist niet zoveel daarover te vertellen anders dan de beste volgorde hoe het een en ander achter je huigje te plempen. Praten met lokalen over wat ze lekker of bijzonder vinden is niet zo mijn alledaagse praatje. Ingredienten bij de franse naam noemen is ook al niet zo mijn sterkste punt. Maar dat hindert me niet het er vaak over te hebben. Leer je toch weer van. Afijn hij kwam toch met een kookboek uit 1971 aanzetten waar het allemaal in moest staan. Een beduimeld boekske. Dat natuurlijk opnieuw flink doorgeduimeld is geworden door deze jongen. En jawel helemaal achterin stonden de gedeeltelijke antwoorden op mijn vragen. Dit weekeinde gaat staan in het kader van menu leer, besloot ik.

KOOKKONSTEN
Fannie heeft mij een beetje de internationale keuken proberen bij te brengen, en probeert me volgens recepten te laten koken. Dan is je resultaat herhaalbaar zegt ze dan. Meestal wordt dat door mij weer uit de losse pols aangevuld met wat experimenten gevonden op het internet, toevallige ontdekkingen of vragen en opmerkingen van de gasten. De afgelopen twee seizoenen zijn zo een aantal menu’s ontstaan waarbij de gasten soms zelfs de pan uitschrapen met het laatste stukje brood uit de broodmand. Natuurlijk word je beïnvloed door de lokale keuken, verkrijgbare ingrediënten en inzichten. En vraag ik de lokalen subtiel het hemd van het lijf af van wat zij nu koken en hoe zij hun maaltijden samenstellen. Hoe wijkt dat af van de gemiddelde opvatting. Wat eet men hier in welke volgorde. Als ik de gasten zo langs de neus weg vraag wat ze lekker vinden krijg ik ook een boel info hierover.

MENULEER
Hop het internet op en surfen maar. Je merkt tijdens het lezen onmiddellijk verschillen op tussen NL en LDF. Niet verbazend natuurlijk. De middag maatijd voor de fransjes is dan weer belangrijker dan voor de kaaskoppen. Het ontbijt lijkt voor een kaaskop kariger dan van een fransje. Dat lijkt maar zo, het ziet er gewoon anders uit.

frans ontbijt; foto wikipeadia

Want of je nu een stevige kom warme havermout pap met vanillesuiker, rozijnen, en een klontje boter oplebbert  of je doopt een croissant in een kom chocolademelk met een broodje en een of andere jam erop doorslikt. Het verschil is voornamelijk de aankleding.
Maar het gaat me meer om de samenstelling van het diner en het verschil met het middag maal. Het avondmaal is lichter verteerbaar dan het middagmaal. In de provincie is dat zondermeer het geval. Tussen 12 en 2 ligt het land plat, men is aan het eten. Prima tijd om door het land te rijden overigens.

repas simple

Het meest in het oog lopend is wel dat er in de lunch vaak een vleesgerecht zit en in de avond eigenlijk niet. In de middagen komen dan de wat steviger soepen, patés, kazen en zo aan bod.  In de avond zijn het meer de salades die het doen. Of heldere soepen. Maar altijd een stukje brood erbij.
Afijn, stof om genoeg  om daar eens heftig op te gaan studeren.

Hier een voorproefje van wat in de ogen van de fransjes de opbouw van een formeel diner is:

1. un apéritif, composé de petites bouchées, toasts ou gâteaux salés = hartige hapjes
2. des hors-d’œuvre  = idem
3. un potage (soupe, consommé, …) chaud ou froid  = heldere soup warm of koud
4. une ou plusieurs entrées froides = wat koude voorgerechten 
5. une ou plusieurs entrées chaudes = wat warme voorgerechten
6. un premier plat, souvent de poisson  = eerste hoofdgerecht (vis meestal) 
7. un second plat, souvent de viande  = tweede hoofdgerecht (vlees)
8. de la salade verte = groene salade
9. un plateau de fromages  = kaasplankje
10. des entremets  = tussengerecht
11. un dessert, souvent composé de pâtisseries  = kleine gebakjes o.i.d.
12. des fruits frais  = vers fruit
13. un café, parfois servi avec une bouchée de chocolat ou des fruits secs = koffie
14. un digestif, censé faciliter la digestion. = likeurtje, cognac of zo

(bron: wiki)

Veertien gangen! Dan sta je wel ff van te kijken hè? En dan krijg je tussen door nog wat amuses, of zaken die niet als gang gerekend worden. Plus nog eens de nodige wijnen en of watertjes. Hoe iemand met een normale maag dit allemaal kan verwerken is mij een volkomen raadsel. Geen wonder dat al die politici en rijken moddervet worden.

Een volgende keer weer meer over de franse menuleer. Nooit geweten dat dit zo ingewikkeld lag…

JIT

Waz dat? JIT is Just in Time Delivery. Een manier om voorraden tot een minimum te beperken zodat er precies op tijd het nodige geleverd zal worden. Althans als het systeem goed wordt toegepast. En daar gaat ie weer….
En je mag eigenlijk niet anders verwachten dat dat in LDF niet echt het geval is. Je grijpt erg vaak mis en hobbel je gedwongen van winkel naar winkel. Of heb je veel te veel leveranciers om je boodschappenlijstje af te werken.

Als het goed ging zou er ook geen stukkie aan besteed worden toch?

Wat overkomt deze bricoleur de dimanche (brakke knutselaar) nu weer?

WINTER ATELIER
Per deel van het project worden spullen ingekocht. Dat betekent dat per aktiviteit van een project en soms slechts per onderdeel ervan dingen inkopen gedaan wordt. Dat heeft te maken wat er maximaal in het autootje past, het gewicht of de verwerkingssnelheid van de spullen. Maak ook onderscheid in gèbruik en vérbruik spullen. Gebruik is bijvoorbeeld isolatie en verbruik zijn schroeven, nieten, lijm en mousse, ducttape enz enz. De laatste soort koop ik altijd ruimhartig in en er is altijd wel plek voor in de knar.
Aan het winter atelier wordt hard gewerkt. De bouw ervan begon bij de muur aan de balkonkant incluis een WC, en dan met de klok mee wordt muur voor muur neergezet tot op plafond hoogte (3 meter)  Nu ging dat sneller dan voorzien en was er donderdag geen isolatie meer om muur drie af te maken. Dacht ik de jacht op dat spul te combineren met een bezoekje aan de belastingdienst. Ben je zomaar weer 6 chekkies verder. Zo gedaan.

BigMat had het begeerde spul niet en gaf bij het halen van mijn bestelling van hout ook al aan geen steenwol meer te hebben. Wel glaswol, maar ja dat goedje is niet erg populair bij klussers, daar blijven ze dan ook vet mee zitten denk ik. Een deurtje verder maar, weer. ComaFranc in Vesoul heeft plenty van dat spul had ik een paar weken geleden gezien, pallets vol. Dus een beetje gassen en 33 km verderop vraag ik om laine de bois. 140 mm dik aub. Nee dat is niet meer op voorraad klonk het zonder aarzeling. Nu moet je de fransjes niet meteen op hun woord nemen en stond ik al rap aan het tafeltje van de voorraad pipo. Die keek ff in zijn compu maar nee het was er echt niet meer. En op dat moment had ik niet de brutaliteit om ff op de plaats te gaan kijken. Meestal klopt er namelijk geen bal van die voorraad systemen. Maarja twee keer negatief is toch wel redelijk zeker dat’t spul er niet is. Waarom de confrontatie aangaan, niet? Dit keer dan.

De voorraad pipo was me zeer terwille, belde met een collega, njet, nietz. Wanneer komt het goedje weer? Nou niet voor volgend jaar. Huh? En zeker niet nu we aan het inventariseren gaan. Voor januari wordt er zowieso niets meer besteld. Vroeg ik: waar wordt het spul gekocht/gedistribueerd, dan haal ik het zelf wel op. Na een lichte aarzeling opende hij de map en kwam met een adres in Freiburg in good old germany aanzetten. Oempf das 200 km verder, dat wordt me te gek. Als ik het nu zou bestellen hoe lang duurt het dan? Oh dat kan pas in januari en daarna duurt het nog 12 tot 13 weken. Even keek ik hem aan alsof ie helemaal geschift was! Zijn die gasten nu echt van de spreekwoordelijke pot gerukt?  Zitten ze zonder dat,  blijkbaar populaire spul, voor meer dan 3 maanden. Niet te gelóven. Zeker, cement, hout etc is normaal altijd op voorraad. Maar opvallend is het gewoon dat er enorme gaten vallen in het assortiment, zowel bij de Bricomarché, BigMat als ComaFranc. Dat kan geen toeval meer zijn. Ikke vragen natuurlijk. Ben niet nieuwschierig maar wil wel alles weten. Wat blijkt, in verband met einde jaarstellingen – inventarisatie – leveringsketens die tijdens deze periode plat gaan, bouwers die er mee ophouden en geen bestellingen doen etc etc. Wordt er voor de maand december eigenlijk niets bijbesteld. Op mijn opmerking van dan zullen de verkopen in januari wel heel erg magertjes zijn als dat bestellen zo lang duurt, wordt schokschouderend gereageerd. Mager dus. OK een hamer of schroeven zijn altijd wel te krijgen. Maar die basis zaken als hout, isolatie etc is toch wel vreemd om dat bijna twee maanden maar erg beperkt in voorraad te hebben.

Terug naar dat JIT. Door de japjes bedacht, met als doel winst te vergroten. Wat je niet op voorraad hebt kost je ook niets. Dus bestel je precies wat je gedurende een bestelcyclus nodig hebt. Klinkt heel aannemelijk en meestal gaat dat prima. Ook hier in LDF. BEHALVE in de maanden augustus en december. Dan gaat het systeem onderuit en kun je bijna niets krijgen en bestellen, dat ijlt meestal een maand na. Nee ze nemen ook geen bestellingen op. Ook zo’n zwak punt hier. Vooruit plannen is er niet bij. Kun je die open deur weer intrappen: geen wonder dat het hier een struikelende ekonomie geeft. Maar dat is niet gentile (aardig) Maar om nu 4 van de 12 maanden magere business te hebben door een falend voorraad systeem is toch van de zotte. Stelt de hele ekonomie zich op in, hoor je dan. Niets aan de hand dus. Tsjaaaa….droomt u lekker verder.

Lees ik via Wiki ff na hoe dat dan werkt. Voorraadbeheer, altijd interesse in gehouden sinds mijn tijd bij Polaroid in Enschede. Inderdaad JIT strekt zich uit over een cyclus van 13 weken. Toevallig toch. Komen factoren bij als bestelgrootte, levertijd, omzet etc etc. Tsja en dan faalt het systeem als je twee keer in het jaar in de hik gaat en klanten misgrijpen. Gebeurd bij bijna alle grootwinkelketens, en grijp je overal mis. Waardoor ze zich weer de luxe kunnen permiteren hun schouders op te halen: c’est la vie. Maar in mijn ogen vertaal ik dat in: dat ze volkomen schijt aan hun klanten hebben. Die komen toch wel terug. En door dit brakke gesyndicaliseerde systeem is dat ook nog zo. Zelf bevestigend is dat het?

BRICO
Kom ik vanochtend, zaterdag = inkoop dag, bij Brico Depot in Epinal: you’re my only hope Obi wan Kanobi… Als hier geen isolatie was moesten de laatste twee wanden zonder isolatie gesloten worden om laat in de winter weer open te moeten voor het isoleren ervan. Zonde van de verwarming en de inspanning.
Tot mijn blijde verbijstering stonden er 3 van die pallets te pronken. Vol met dat begeerlijke  spul. Rap rap 6 pakketjes voor de auto gezet. Whoehoe! Hoe krijg ik dat erin. Grote pakken van 60 x 60 x 120. De eerste paar hop erin, ging prima. Toen dacht ik, laadruimte van de bak is 120 hoog, is 120 breed en 204 lang, zoiets dus, gaat niet echt goedkomen zo. Rechtop zetten maar. Waarom weet ik niet, meer een gevoel. En de six-pack paste er precies in op die manier. Het laatste pak ging erin met donder en geweld met mijn volle gewicht, als een chinese puzzel! Nu heb ik wel meer staaltjes van inpakken gehad maar dit was toch wel ’t betere precisie werk. Bleef er nog een richeltje over voor wat kabel en ander klein grut. Wat een kar, geweldig. Maar ja op een ochtendje geef je wel weer 600 euries uit. Een boel geld.

Monet

Via de site hollandais-en-france een mooie pagina over de Monet tentoonstelling in Parijs gevonden. Aww, mooie plaatjes. Vooral die “fragment van een maaltijd op het gras” erg mooi gedaan en over een staand en liggend paneel geschilderd. Gaaf effect. Impressionisme pur sang. Nu maar ff in de groep gooien om daar komende kerstvakantie eens heen te gaan. Als er tenminste nog een betaalbaar bed in Parijs te vinden is. Anders maar gewoon op en neer knallen met het bakkie.
Want het blijkt dat men erg veel van zijn werken bijeen heeft gebracht om een totaal impressie te kunnen krijgen. En dat ga je volgens mij niet snel meer meemaken.

fragment d’un dejeuner sur l’herbe –  foto: le parisien (screenshot)

Prachtig uitgelicht ook door het museum. Die spot van boven doet het licht effect van het schilderij zelf perfect uitkomen. Daar zijn die fransjes ook heel erg goed in: verpakken / aankleden.

Maar oh, Parijs. Fannie en ik hebben daar onze eerste gezamelijke vakantie doorgemaakt. Meer kon je het ook niet noemen. Koude ellende, hamerende werklui om 7 uur op de verwarming die’t volgens mij ook nog niet eens deed. Een ontbijt dat een holle kies onmogelijk kon vullen en deprimerend miezerig weer. Maar de romantiek van dat moment overheerste, wel een tour sentimentale waard wellicht.