FERMOBA

Dus geen zaken meer doen met Fermoba want die flessen de zaak opzettelijk.

De eerste slag heb ik dus verloren. Alsof je tegen een muur aanpraatte. Symmetrisch volgens hun interpretatie betekent identiek, exact gelijk dus. Niet volgens het woordenboek. Symetrisch is gelijkvormig, een gelijk patroon. Volgens hun is dat dan dat de ramen links en rechts van gelijke lengte moeten zijn. Ook al ontstaat er dan een gat van 25cm.
En het staat op de orderbon dus hebben we geleverd wat verlangd is, zeggen ze. Ja ja, maar de metingen waren fout en de tekening suggereerde wel degelijk dat het aan de muren aangesloten zou zijn. Niet dus. Arme Dries probeerde te redderen wat er te redderen viel, maar ook hij kwam niet veel verder, we speelden good cop bad cop, maar die gast was niet behept met rede.

Wat heb ik hier dus van geleerd? Vertrouwen is goed maar controle is beter. Je moet dus alles zelf stipuleren, uitmeten, controleren, beschrijven EN laten tekenen door de tegenpartij.

Zet dus nooit en handtekening als je niet precies krijgt wat je hebben wilt. Het moeilijke in dit geval is: hoe weet je dat. Door zelf eerst een schets te maken en daarop voortdurend terug te komen. Wat ze ook zeggen, dat is wat je wilt hebben. Ook al komen ze met andere oplossingen aan, ik trap er niet meer in om de voor hen beste oplossing te krijgen. Ik heb ook in andere situaties geleerd dat je gewoon keihard moet volhouden dat wat je wilt ze maar te leveren hebben. Ineens kan dan veel meer.
Bovendien zodra de koop gesloten is en je een voorschot hebt betaald ben je de lul. Dan leveren ze gewoon wanneer hen dat uitkomt, beloftes of niet. Kun je natuurlijk ook vastleggen en laten ondertekenen. Dus ik betaal ook nooit meer een voorschot en ik laat ze alles ondertekenen.
Dat met die voorschotten is ook zeer in trek bij leveranciers, er kan dan ineens zogenaamd meer. Gewoon niet doen, leverdatum vast laten leggen, ondertekenen laten, en straf als ze te laat zijn. En nu het te laat is krijg je uit verschillende hoeken tips.

De volgende taktiek volg ik nu bij vervolg projecten:

• Struin eerst weken het internet af naar meerdere leveranciers en laat ze allemaal een aanbieding doen.
  

  Wat erg opvallend is, en ik druk me expres expliciet uit, dat er iets als concessies bestaat. De ene handelaar zal nooit in de concessie van een ander gaan leveren. Dus af en toe krijg je als antwoord dat ze je niet kunnen leveren. Ook al zie je het gewenste op de plank staan of op hun site dat ze in heel frankrijk leveren. De fabrikant doet het de groothandel en de verkopers. Ze schermen allemaal hun gebiedje af. Zo forceren ze een hogere prijs. Sterker nog een kachelfiguur zal bijna nooit een niet door hem geplaatste kachel komen repareren. Hoezo kartel en prijsafspraken.

• Als ze spatsies maken (kan niet, meer dan een keer afspraak verzetten etc) vallen ze van de lijst af.
• Als ze allerlei bezwaren over je ontwerp hebben (kan niet, impossible) idem.
• Dan de schets en voorwaarden, levertijd, kan niet: NEXT!
• Spreken ze te snel en na een verzoek verstaanbaarder te spreken helpt niet: next
• Willen ze geen fatsoenlijke offerte uitbrengen: next
• TIP die ik van iemand kreeg: zet je gespreks items even op een papiertje, in het nederlands wel te verstaan, dan heb je een beter houvast, en zet daar wat kern zinnen in het frans onder, geeft meer zelfvertrouwen in het gesprek.
• Natuurlijk vertel je ze de spelregels eerst: zo wil ik zaken doen met je.. Bij eentje kreeg ik een echte schrikreaktie en die wilde toch eerst even nadenken (NEXT)
• Vastleggen wat er is besproken, en laten tekenen.
• Wat ook goed werkt is zeggen dat je er nog over wilt nadenken omdat het bedrag te hoog is; ze zullen dan proberen je iets op te dringen wanneer je uiterlijk iets gaat doen en wanneer je komt ondertekenen. Ze doen dan net alsof de zaak beklonken is. Trek je daar niets van aan en volg je eigen agenda.
• Agenda: trek twee keer zoveel tijd uit voor de voorbereiding als je nodig denkt te hebben om een goede deal te krijgen.

Dit lijstje zal in de tijd aangevuld en uitgebreider toegelicht worden. Els suggereerde al een boek te gaan schrijven hierover, humor

Met andere woorden je wordt hier keihard! En moet je ook wel, want anders wordt je gewoon genaaid als er ook maar een wolkje aan de hemel verschijnt. En alles wordt in hun voordeel uitgelegd.

Kontrakten afsluiten is dus een linke busniess hier. Er wordt hier niet gehandeld naar de geest maar naar de letter. Een gat van 25 cm: maar dat is wat U wilde, zo heeft u het gezegd, nee dat heb ik niet gemeten, maar u heeft toch de maten op de orderbon gezien?

Kortom alles wat er is gezegd wordt gewoon glashard ontkend.

Afijn een goede les. En ik wilde alleen maar dat ze, als compensatie, de rolluiken electrificeerden, meer niet. Want dat aanhelen van de muur is zo’n onoverkomelijk probleem echt niet. Gewoon de aannemer bellen en klaar. Maar die gasten maakten zo’n stennis… Misschien staan ze dan toch niet zo sterk in hun argumenten als ze doen overkomen gezien hun overreageren. Maar een rechtszaak beginnen in la douce fance als buitenlander is de goden verzoeken, geen enkele advokaat die je als buitenlander tegen zijn “confreres” zal willen verdedigen, althans dat zingt rond op de nl sites over dit onderwerp. En dat maakt ze blijkens de evaring erg brutaal. Dus dan maar van te voren alles dichttimmeren.

Zucht.

Ik kan natuurlijk ook gewoon doen als de gek waarvoor ze me verslijten en dit gesprek negeren en gewoon opnieuw beginnen. Maar ik heb ook nog een bedrag in een potje zitten dat ze graag willen hebben, dus dat is wel weer een sterk argument.

Het die gast ook nog de gore moed om een volgende termijn van betaling te vragen. NOU JA ZEG. Natuurlijk resoluut geweigerd. Zei ie ook nog: nou ja het was te proberen. Denken ze echt dat ik debiel ben?

Vegen uit de pan en van wat me verbaasde

Begin deze week moest ik voor een laatste klant toch nog in de stijgers gaan staan. De server waarop hun applicatie draaide was gecrashed, en met vereende inspanning (Carla, Ingmar, Wim en ik zei de gek) op verschillende momenten, kregen we de handel weer aan de praat. Maar ja daar moest ik wel weer ff voor op en neer naar 0031. Hup 1200 KMmetjes op de teller en 60 liter diesel verder. Dinsdagnacht om 3 uur kwam deze jongen doodop weer op zijn werkplek in MSP, la douce france terug.

Dan is het nu tijd om iedereen een veeg te geven, deze keer.

Damien
De volgende dag kwam Damien pas om half tien aanzetten, ja hij had mijn auto wel zien staan maar was nog iets te moe-oeoeoe. Weet je, die goser lijkt echt een beetje op Guus Flater, echt waar, wat gedrag en zo betreft. Hij ziet er net zo sjofel uit, gedraagt zich alsof het werk vanzelf afkomt en is absoluut niet de slimste. En op zijn zachts gezegd komt hij een beetje vaagjes over. Nee geen schlemielig iets, maar meer van iemand die maar niet kan begrijpen dat de wereld om hem heen in beweging is, desondanks. Maar hij zelf als in een soort van stasis verkeerd en alles aan hem voorbij gaat zonder het te merken. Hij is een beetje dom, maar erg vriendelijk en goedlachs. En wat hem veel punten oplevert: hij heeft geduld met mijn gebroken frans en begrijpt zelfs mijn gestoethaspel in vervoegingen. Da’s toch wel heel wat.

Scheffers.
We staan nu heel dicht bij het meest ingrijpende verbouwingsdeel van ons huis: het appartement. Namelijk de pui en de dakkapel. Daarvoor is een soort melding van werkzaamheden nodig, zeg maar: déclaration de travaux. De wet zegt namelijk dat als de toename in bewoonbaar oppervlakte minder dan 20m2 is, je geen vergunning nodig hebt, en een melding volstaat. Wel, natuurlijk moet dat vergezeld gaan met een tekeningetje van de gewijzigde situatie. Nu is het zo dat we er nog niet helemaal precies uit zijn hoe en wat dus dat tekeningetje wordt iets gedetailleerder dan nodig. Da’s iets moois voor de zondagmiddag.
Maar er zit een verhaal aan vast.
De nederlandse aannemer Freik Scheffers heeft een offerte gemaakt op basis van materiaal en uren. Geen tekening, was ie niet zo sterk in, zei ie. Nou ja zeg, een aannemer! Op basis waarvan zou je dan een déclaration de travaux moeten indienen. Nee daar maakt hij zich wel erg makkelijk vanaf. Over de uiteindelijke vormgeving moest te elfder ure alsnog een discussie komen. Komt ie met een papiertje waaop een met dikke viltstift gemaakte, wat onduidelijk gekraste, mega ruwe schets stond. (iemand die het later zag liggen riep: oh ga je en kas bouwen?)

Het kwam erop neer dat de afwerking door de klant zou worden gedaan, en dat voor 5200 euries. Hij boodt een paar plaatjes watervast triplex, een raampje, wat blaken die geplaatst zouden worden, maar dakpannen die vanaf de grote hoop van LMQR (Le Mouton Qui Rit) komen.

Errug makkelijk en errug mager. Maar je kon praten als brugman van de prijs ging niets af. Dan maar andersom, meer voor de zelfde prijs, en dat kon dan weer wel. Dus wel degelijke isolatie, wel een betimmerde dak constructie en ook onderhoudsvrije zijkanten. OK verven aan de binnenzijde voor mijn rekening, maar de buitenzijde is toch echt zijn ding. En dan komt ie met een nogal dom argument voor zijn te hoge prijs: er komt toch altijd nog extra inbreng vanuit de klant. Zoiets van raampje anders, dak iets anders, afwerking beter enz enz. Wat en merkwaardige manier van handelen. Als ik dus niets had gezegd had ik met een casco opgescheept gezeten. Nou ja, hoe vreemd dit ook moge klinken, aannemers zijn nergens ter wereld verschillend. Ze proberen met een minimum aan diensten weg te komen. Maar dat heb ik al eens eerder geroepen. Nu is Scheffers niet kinderachtig, dat wel weer. Een paar extra dingen kunnen altijd tijdens de klus, dat is weer een andere kant. Hij is duur maar levert ook kwaliteit, daar wordt niet op geknepen of over gezeurd. Eens kijken hoe hij op de tekening reageert maandag.

EDF
Dan vind ik in mijn brievenbus een kaartje van het EDF (electricite de france) Ze hebben de meterstanden genoteerd, maar zeggen geen contract voor levering te kennen of te hebben. Dus ikke bellen met Ruth, de makelaar die dit soort dingen geregeld zegt te hebben. Die vertelt me dat ik als een haas naar Vesoul (+50 km v.v.) moest om te gaan betalen. Dacht het niet. Eerst maar eens bellen met het service center van EDF. En wat nu volgt gelooft niemand…
Krijg je eerst een voice response system, je toetst je postkode in en wordt verbonden met de agence die voor jou streek verandtwoordelijk is. So far so good. Vraagt het mens waar ik woon, dat gezegd hebbende, vraagt ze of ik dit kan spellen, doen ik. Of ik het contract nummer heb, hep ik nie, daarom bel ik juist en of ikke asjeblieft erreguns mag gaan betalen anders wordt ik afesloten. OK wat is uw woonplaats, of ik dat even wilde spellen. En de straat en huisnummer, of ik dat even wilde spellen (hoe spel je trouwens 15?) waar ligt dat, ik: haute saone, ligt dat bij… ik: nee dat is een deel van de regio France Comte. O ligt dat bij… ik: nee dat is veel te zuidelijk. Oh. Kunt u uw plaatsnaam nog een keer spellen? En wat is uw adres?
Nu moet je dit soort dingen bij mij niet meer dan en keer vragen dus ik ontplofte bijna en op mijn beste frans en meest sarcastische manier vroeg ik of ik de rest van het alfabet ook meteen maar moest spellen. Maar hierop kwam geen enkele reaktie. Waarop ik haar aan Damien af want ik moest aan mijn hart denken die al weer 40 slagen extra maakte. Wat een moron! Tot mijn verbijstering hoorde ik Damien tot nog drie keer toe de plaatsnaam, en het adres uitspellen, iedere keer als er weer een nieuwe zoektocht met een andere optie gedaan werd. Wat zat daar aan de andere kant van de lijn in vredesnaam?!! Wat een vreselijk dom mens! #$%#%#$#
Damien bleef hier nogal stoicijns onder, en beantwoordde alle vragen dociel. Nee het adres was niet bekend. En nee dus was er ook geen contract. Na 6 maanden stroom verbruik is dit erg merkwaardig, dacht ik. We hadden wel het leveringsnummer, 131…., zij: dat kan ik opzoeken, kunt u de plaatsnaam [nog een keer] spellen, ja je gelooft het niet! Nee ook onder dit nummer geen contract. Wie had hiervoor het contract, ik: Gaillardo, zij: waar woonde hij, ik: hier in MSP, Dat kan ik niet vinden. `kunt u…’ en dat betekende voor mij het einde van het gesprek. Damien iets docieler vroeg nu om advies aan die dame, en ik hield mijn hart vast waar ze mee zou komen.
We moesten maar naar het gemeentehuis gaan voor verdere informatie. Huh? Naar het gemeentehuis, maar u bent toch een private organisatie en leverancier van… na enige aarzeling klonk het behoorlijkermate gedecideerd: u moet beslist naar het gemeenthuis gaan, daar hebben ze meer informatie. Damien en ik keken elkaar in operste verbazing aan en we hingen op.

Als oude data anarchist weet ik dat er altijd een zogenoemde klapdeur in het systeem zit. En wat doe je dan als eerlijke burger: je vult op het internet gewoon het aanvraagformulier voor een kontrakt in, alsof je neus bloedt. Of er nu wel of niet kontrakt zou bestaan, who cares, ze konden mijn kontrakt toch niet vinden? Nou dan.
En verrek! Na een uurtje kwam er een retour mail met een wedervraag van EDF, wie voor ons het contract had gehad en dat iemand zsm contact met me zou opnemen. Dat laatste zal wel niet zo’n vaart lopen dacht ik. Maar ik ben benieuwd hoe de administratie (het systeem) gaat reageren op mijn antwoord dat ik al sinds juni in het huis woon! Laat ze daar maar eens koek van bakken. Evenzo heb ik een contract aangevraagd, ik heb binnen 48 uur gereageerd – op advies van de edf bezoekkaart – dus heb ik aan alle voorwaarden voldaan. En laten we er nu maar eens geheel op zijn frans regelmatig een mail naartoe sturen hoe het nu met mijn kontrakt staat…

Echt vrienden, de bizarre vormen die het administratieve systeem in 0033 heeft aangenomen is met geen pen te beschrijven. Kafka was toch ook iets frans of zo? Zie ook mijn eerdere verhaal over het bankwezen. Is ook een eye opener geweest. Ik begrijp steeds meer de laconieke houding van de Fransen tegenover de authoriteiten. Eigenlijk wel humor, maar als je er door gepakt wordt ben je vreselijk aan de beurt.

Zover de vegen uit de pan.

De volgende keer weer iets meer van de vorderingen, en wat fotootjes.