Blogje

Drie jaar geleden vond Fannie dat ik maar eens iets moest gaan melden over de toestanden in de wereld van Mailleroncourt, en zo. Vorderingen in de verbouwing en wat deze jongen zoal uit vrat. Zij zat toen nogal veel in het buitenland voor d`r werk. Alhoewel, Fannie was niet de enige die dat vroeg. Vrienden, bekenden, ex-collega`s en ook veel oud gasten wilden graag op de hoogte blijven van dit project. Geluiden als: waar begin je nu weer aan, tot aan goh spannend, hou ons op de hoogte klonken. En wat lag dan meer voor de hand om dat dan in een bescheiden blogje te doen.

Snel merkte ik, dat rapporten maken of onderzoeken uitschrijven, heel andere soep was dan het schrijven van een voor iedereen beetje leesbaar verhaal. Bij een technisch rapport kun je gewoon kort door de bocht gaan. “Het hoeft geen roman te worden”, riep ik zelf ook heel vaak tegen teamgenoten op de werkvloer.

TAAL
Waar ik ook al eens iets over schreef was, dat basis dingen als D`s en T`s in een rotgang aan mij voorbij zijn gegaan. Te snel om ze op te pikken of vast te houden. Of misschien gewoon te vaak verhuisd. Wat ook niet heeft geholpen, is dat in de voorbije decennia de spelling van de NL taal nog eens een paar keer veranderde. Een keer zelfs werden de al te drastische wijzigingen in de spelling teruggedraaid, om vervolgens iedereen die niet veel met schoonschrijverij te maken had in verwarring achter te laten.
Daarbij kwam nog dat mijn leesvoer van de afgelopen decennia bij default niet veel Nederlands bevatte. Als je in de IT wereld je vakliteratuur wilde bijhouden, en dat deed ik behoorlijk fanatiek, dan is de taal Engels. Errug weinig Nederlands dus. En in welk modern vakgebied is dat heden ten dage niet zo. Het meeste, en vaak ook belangrijkste wordt in`t Engels gepubliceerd. Lezingen worden veelal in het Engels gegeven, op conferenties is de voertaal Engels en ga zo maar door. Voordat iemand iets anders gaat denken, ook mijn Engels is niet van een literair niveau. Naast vakliteratuur las ik weinig anders, geen tijd of zin. Of ik keek tv, om het malende brein te verdoven.

Dan schakel je ineens om, in het Frans nota bene. En voilà, weer een deuk in mijn toch al niet zo geweldige kennis van de NL grammatica ;=)

Een poosje na mijn verhuizing naar LDF ging volgens Carla mijn Nederlands er dan ook in rap tempo verder op achteruit. Nee, niet omdat ik een hekel heb aan het Nederlands, of in talen in het algemeen. Ik vind talen heel erg belangrijk als vehikel om te communiceren. Taal is eigenlijk prachtig! Heerlijk, om met een vlijmscherp sarcasme, dingen eens fijntjes aan een prutser uit te kunnen leggen bijvoorbeeld. Of iemand een vreselijke ziekte toe te wensen, maar wel zo dat het slachtoffer je er ook nog voor bedankt ;=) Of om dingen leuk en aardig te vertellen. Echt waar. Alleen, het boeit me overigens weinig of dat in hyper correct NL, of welke andere taal dan ook, gebeurd.

BELANGRIJK
We merken wel dat talen belangrijk zijn voor onze business hier. Correspondentie voor aanvragen en reserveringen worden in vijf talen gevoerd. Daardoor ben ik zelfs, door mijn contacten met spaans sprekenden, ook maar eens iets van het ES gaan leren. Fannie spreekt dat overigens heel goed. Samen spreken we dus vijf talen. Toch niet gek zoiets, voor een B&B-tje in het wereld-dorp Mailleroncourt-Saint-Pancras. We merken ook dat het redelijk spreken van een taal als Duits of Engels mee helpt in het krijgen van gasten van over de grens. En zelfs de Fransjes vinden het prachtig dat je echt probeert de taal zo goed mogelijk te spreken. De taalfauten nemen ze dan, beleefd glimlachend, op de koop toe.

Dan is er Marion die, na eerdere voorzichtige hints, definitief begon te balen van de slechte taal & grammatica op de blog en vervolgens aanbied een handje te helpen. Dat vind ik dan weer geweldig. Het leuke is dat we er allebei van leren. En mocht het iemand zijn opgevallen, het aantal taalfauten en al te erge zondes tegen de NL grammatica zijn drastisch verminderd. Als goede ghostwriter laat Marion mijn eigen stijl zoveel mogelijk in tact, en knipt de vuiltjes weg. Toch bijzonder vind ik dat, zo`n samenwerking. En dat voor een blog wat niets anders doet dan vrienden, bekenden, en gasten op de hoogte te houden van wat er hier zoal gebeurd.

Inmiddels zijn er gemiddeld +60 lezers per dag, is de blog +21.000 keer gelezen en staan er +444 verhaaltjes op. De vruchten van dik 3 jaar krabbelen. En ik merk als gasten, vrienden of kennissen komen dat ze bij-gelezen zijn. Of, al leuterend via de telefoon, dat meestal de mensen op de hoogte zijn, ook leuk om te merken.

WEEKEINDE

Van dingen die zoal gebeuren is het volgende er een van. Een mooie illustratie hoe onzeker zaken kunnen blijven tot op het laatste moment.

Twee weken geleden meldde zich iemand met een redelijk onzekere reservering. Of men niet alle vijf kamers en het appartement kon afhuren voor een groep vrienden. Een lang weekeinde zou dat worden en of er ook in het atelier iets gedaan kan worden. Want zo kwamen ze op onze B&B uit. Die combinatie. Snel zeg ik geen nee, dus reageer ik in redelijk Engels dat dat een goed plan was. Lijkt me dikke pret worden, een vol atelier met mensen die klei alle richtingen insturen. Zekerheid over het uiteindelijke aantal mensen en kamers kon pas later geboden worden, of dat een probleem was in verband met het voorschot? “Niet echt”, antwoordde ik. Vanuit het buitenland geld overmaken duurt toch zeker een dag of vier, en als het aantal personen dan niet bekend is, tsja. Meestal ben ik dan wel soepel. Wordt dat door harde lessen overigens wel steeds minder.
Uiteraard heb ik dit soort reserveringen eerder gehad en het adres van de afzender bleek dan steevast uit Afrika of 0ost- Europa te zijn. Met natuurlijk list en bedrog als oogmerk. Dus je blijft op je hoede, toch? Hoewel je kunt nooit weten. Daarom benader ik dit soort reserveringen altijd met een beetje reserve, maar positief. Na enkele mailwisselingen groeide het vertrouwen.

Ondertussen meldden zich gasten voor de maandag en dinsdag, dus het feest werd steeds completer. Veel ervaring doe ik weer op om de kamers te prepareren voor winter gasten. Dat is toch weer anders dan voor zomer gasten. Je sleept wat verrijdbare elektrische kacheltjes aan en zorgt ervoor dat alle dekbedden op winterstand staan. En jawel hoor, toch weer een vergeten, mérde. Je stookt bovendien het huis op tijd warm genoeg zodat de gasten het niet koud krijgen. Warm in de lobby is ook warm in de rest van het huis. De lobby is namelijk nog steeds de koudste plek.
Gelukkig kwam die maandag eindelijk de rolluiken pipo, die het weerbarstige rolluik van kamer 2 fikste. Hij had daar zelfs een paar uur voor nodig, en dat is zijn dagelijkse werk ook nog eens. Ineens baalde ik dan ook niet meer van mijn paar mislukte pogingen. Nu hij er toch was, liet ik hem hem ook maar naar de andere luiken kijken. Een beetje WD40 smeerspul doet meestal wonderen, nu ook weer. Hier en daar moesten een paar van die kasten uit elkaar. Stuifzand en ander vuil eruit en na een morgentje door jakkeren liepen alle rolluiken weer prima op en neer. Dit ook maar op de seizoen`s klussenlijst plaatsen, besloot ik.

VRIJDAG
De vrijdag naderde. Nog steeds geen definitieve reservering. Wel dat het steeds minder mensen werden. En of ze zelf in de keuken iets mochten koken? Tuurlijk.
In de avond, op de afgesproken tijd, geen leven in de brouwerij. Ach het hele huis was warm, ook niet verkeerd een keer. En daarom ging ik maar in de corridoor naar een flimpie kijken. Opeens geluid in de keuken. Het bleek een groepje internationale studenten uit Fontainebleau te zijn. “Oh ja, zou vanochtend nog een mailtje sturen dat ook de vijfde kamer niet meer nodig was, maar dat is er niet meer van gekomen” zei de führer van het groepje, toen we al bezig waren te kamers door te lopen. Daar voel je je dan ineens onbehaaglijk bij. Zo van, wat moet ik hier nu mee? Zo kun je toch nooit maximale gastvrijheid aanbieden?

Zaterdag zou ik, zoals afgesproken, koken voor ze. Had het menu al gemaakt. Ter plekke veranderde ik het menu om toch maar vooral flexibel te blijven in hoeveelheden en zo. Toen we weer in de lobby stonden, vroeg ik: “Wat willen jullie voor vanavond gaan koken?” “Nee, toch maar liever niet, we hebben eigenlijk ook niets ingekocht. Waren er ergens pizza`s of zoiets te scoren?” Dat werd dus een makkie voor ze, slim. Gedurende de avond druppelden de rest van de gasten binnen en de pizza`s werden in grote getalen in de oven geschoven om op te warmen. Afijn, inkopen voor het knabbelen en drinken hadden ze gelukkig nog wel gedaan, dus die verzorging was prima geregeld. Wie er nu precies ging kleien werd ook niet duidelijk, en waar ze de volgende dag wilden wandelen? Oei, wel ver 10KM in dit onzekere weer. Gaf ik ze geen ongelijk in. En al rap kwamen de computers op tafel, evenals de boeken, aantekeningen, en diverse studie materialen. Een gezellige boel. Deed me wel aan de wilde tijden in Vlaardingen denken. Leuk hoor die discussies.

KLEIEN
Op zaterdag gingen twee gasten mee naar het atelier. Dikke pret. Beetje hangen in de stoel, wat aanwijzingen geven, en stimuleren dat er toch nog iets werd gefabriekt. Je hebt het over alles en niks. De zonne verwarming doet het overigens prima in het atelier. Voor alle zekerheid toch een mobiel element er bij gezet, maar dat bleek niet nodig. Beter mee verlegen dan om verlegen, zeg ik maar  Weet ik dan ook weer. Heel prettig dat je kunt schakelen tussen de CV en de solar farm. Want die installatie heeft de afgelopen week geen Joule opgeleverd. Dikke grauwe soep hing in de lucht de afgelopen week. De utopie dat je helemaal op zonne energie zou kunnen overgaan is en blijft daarom ook een utopie (voorlopig). Alhoewel, als geld geen bezwaar is, kun je natuurlijk een vreselijk diep gat graven, daarin een speciaal soort beton storten wat dan in de zonnige dagen opgewarmd wordt. Dat geval dient dan weer als accu. Zo zijn er nog wel meer van dat soort grapjes. Hoewel, als geld geen bezwaar is, zou je dan nog al die moeite doen? 

DINER

Het diner werd een succes: de traditionele winterkost als Boeuf Bouguignon, ging erin als koek. Had eerder nog even aan Choux Croute lopen denken maar liet dat idee varen. Ging wellicht een straatje te ver. Te uitgesproken misschien. B-B hadden de meesten tijdens hun verblijf in LDF nog niet gegeten. Natuurlijk Luberon als wijn, en als dessert had ik mini taartjes van bladerdeeg, met appel snippers, rozijnen en honing gemaakt. Licht en lekker. 

Zondag traditioneel crêpes, ook iets heel bijzonders zeiden ze, om dat als ontbijt te krijgen. Uit voorzorg had ik maar een dubbele hoeveelheid gebakken. Ook dat bleek een goede zet. Er waren er slechts drie over. Kwam goed uit want ik ben er niet vies van, een paar crêpjes. Vooral die appelstroop op de crêpes vonden ze lekker. En dat dat zo makkelijk te maken was, wekte verbazing. De lekkerste dingen zijn meestal erg eenvoudig te maken.

PAUZE

Uiteindelijk moest ik ze toch verzoeken afscheid te nemen, als ze tenminste nog op tijd in Fontainebleau wilden zijn vanavond.
Ver na twaalven vertrok de laatste gast. Hopelijk denken sommigen er nog aan om wat commentaar achter te laten op TripAdvisor of Zoover. Kan altijd weer helpen om gasten een indruk van ons B&B te geven.
Even een rondje gemaakt, lichten uitdoen, kijken of niemand wat vergeten is en bedden afhalen. De dode soldaten (lege flessen) stonden in cohorten van 6 opgesteld, en de pizza dozen vulden de afvalton tot aan de rand. Gelukkig is maandag weer vuilophaal. Schoonmaken komt dan maandag wel. Nu lekker even in een boekje duiken en de zondag verder van de weergekeerde rust in het huis genieten. Toch anders of je nu gasten in de winter hebt of in de zomer.

Incommunicado

updated: 20111124 Acte 5

Zit nu buiten onder het afdakje van de wasplaats bij 2 graden celcius te internetten via de WiFi van de buren. Ik ben dan ook voorlopig even niet telefonisch te bereiken en wel om het volgende.

PRELUDE
Al vaker eens geschreven over het stenen tijdperk nivo van telefonie en internet in LDF.  Uiteindelijk werd het me toch echt te gortig met SFR, onze huidige internet provider.  Om de haverklap moest het modem opnieuw gestart worden of zat je uren zonder internet en/of telefonie. Soms, midden in een gesprek viel het gesprek weg. En de Kafkaiaanse situaties die je dan krijgt. Belt u ons als u een storing heeft. Ja, zonder telefoon of zo zeker, een tam tam misschien, wellicht  rookwolkjes? Met uw mobiel. Heb ik niet. We sturen u een email, ja hoe lees ik die dan? Want inmiddels zit ik via de Wifi van de buren te klooien. Zouden ze gewoon achter hun terminal zitten te gniffelen? Zo van: we hebben weer een idioot aan de lijn, komt allen luisteren!

Exit SFR dan ook. Zoektocht naar een andere provider. Je enige macht die je als consument hebt is: een andere leverancier nemen. Na enig snufffelwerk blijkt Orange de minst slechte van het pack te zijn.

En dat ging als volgt. Luistert en huivert!

ACTE 1
Waar de fransjes wel erg goed in zijn is het verkopen van diensten. Een formuliertje om je op de nieuwe dienstverlening te abonneren, snel gevonden. Wel de NAW gegevens ingevuld, maar toen stokte het proces, de veel onbekende variabelen. Afgekapt dus.
Begint er zich een telefoon terreur af te spelen, niet te filmen! Drie keer of meer per dag zochten ze contact. Of je dan maar op die en die knop wilde drukken. Precies dezelfde pressie werd uitgeoefend als die verzekering verkopers van een aantal maanden geleden. Klinkt het opnieuw: “Druk op die button, heeft u dat al gedaan? Nee? Waarom niet? Toe dan, dan gaan we verder. Ik kan u overal mee helpen. Toe, wees niet bang, klik maar.”

Ik, gekke Henkie, lees dan toch maar eerst ff wat er staat voordat er op die continue button geklikt wordt.  “Hé, vraag ik, wat is dat Megamax?” “Ja, ja, klik nu maar”. “Nee”, zeg ik resoluut, “want staat Megamax voor Megabit?” Geen direct antwoord. “Kunt u mij garanderen dat er dan 8 Mb wordt geleverd?” Een uitgebreid verhaal volgt, dat Orange hun eigen server in de centrale heeft staan en dat ze daarom tot 20Mb kunnen leveren. Opnieuw geen direct antwoord. En technisch gezien rammelt hun verkoop prietpraat aan alle kanten. Dus zeg ik “Vindt u dan maar iemand die weet wat 8 Megamax betekent, want die kreet ken ik niet. Het is geen officiëel erkende of formele uitdrukking.” Lastig hè zo`n klant. Afijn, ik weet toch wel dat het kiezen of delen is. Of de ramp die zich SFR noemt, of ieder andere provider die een iets stabieler netwerk biedt.
Enfin, na meer dan 20 contact momenten, en geen duidelijk antwoord op mijn vraag: wat is Megamax,  houd ik tegen beter weten in gewoon vol: “Ik neem geen abo voordat u me dat vertelt”.
Ha, ha, probeer als gebrekkig frans sprekende `Ollander maar eens door die muur van professionele training heen te breken. Dat lukte dus gewoon niet. Hoe vaak ik ook zei “Dit is geen officiële term, dus wat verkopen jullie dan?” Tuurlijk, er wordt meesterlijk omheen gemanoeuvreerd. Geweldig vind ik dat, zo`n steekspel! Steevast, wat Megamax dan betekende werd gewoon niet beantwoord. Er volgde telkens weer een vaag verhaal dat heel ver uit de buurt bleef van het beantwoorden van mijn directe vraag.

ACTE 2
Na erg veel gejengel, kreeg ik uiteindelijk een engelstalig sprekend figuur aan de lijn. Die gaf indirect toe dat het een reclame woord was. Ha! Deze truc werkt dus, haal ze uit hun eigen taalgebied, dan komen er barstjes in de verdediging.
Volgende zet, het steekspel ging verder. “Maar hoeveel debiet krijg ik dan?” Weer die ontwijking van de vraag, zeggende dat Orange 8 Megamax bood. “Is dat 8 Megabit?” “We kunnen u TOT 20 megabit bieden.” klinkt het. “Dat biedt SFR ook, zei ik, maar ze halen nog geen 10%”. “Garanderen we ook niet, wel 8 Megamax.” Heb je dat weer.
Natuurlijk kun je als Don Quichote tegen de windmolens blijven strijden, maar dit keer ga je het niet winnen Cornelis. Waarop ik een einde aan deze charade besloot te maken. Dit, omdat ik toch wel wist dat ik dit abo zou nemen, evenals mijn tegenstanders. Even brak de professionele houding, een zeker ongeduld werd duidelijk, waarna de oorspronkelijke verkoopster het weer overnam. Die had meegeluisterd, zei ze. Ja kunnen jullie wel met zijn tweeën tegen een?! Opgewonden begon ze een heel exposé af te steken en de emotie brak steeds meer door. Geweldig! Natuurlijk moet je de pret eigenlijk niet bederven, maar na een minuut of zo van op topsnelheid geratel, kreeg ik medelijden met haar. Er brak een soort getergde ondertoon in haar betoog door. Zo`n zacht ondertoontje van waarom zit u me zo te pesten, huilie, huilie. Ik vroeg haar vervolgens een beetje te kalmeren, en stom verbaasd bood ze haar excuses aan. “ik ben nu gekalmeerd, ja ik ben nu weer kalm, laten we verder gaan” En de situatie was weer normaal. Van mijn kant wilde ik gewoon dat ze vertelden wat 8 Megamax dan was en of ik de garantie had op 8 Megabit. Twee heel gerechtvaardigde vragen, vond ik. Tuurlijk besefte ik dat zij zich in een spagaat bevond en dat gewoon niet mocht zeggen.

Toch puntjes gescoord, het gaat steeds beter het inbeuken op de verdediging van de telefonische verkopers. Ook goed geweest voor mijn Frans. Die twee vragen kwamen uiteindelijk behoorlijk soepel over mijn lippen. Na 20 keer oefenen mag dat dan ook wel. En, dat is de sport, weer een heel aantal gratis – le mot magique – lessen franse conversatie gescoord, toch?

Hop Orange werd het, buttons gedrukt, RIB (banknummer) opgegeven, en akkoord geklikt. Kopen gaat héél erg soepel in LDF.

ACTE 3

Dat was afgelopen zaterdagmiddag.

Maandagavond, plotseling geen internet en telefonie meer.

Je weet zo langzamerhand hoe de fransjes zich achter websites kunnen verstoppen. Want, ojee de klant zou wel eens contact met ons willen zoeken. Helpdesk nummers zijn dan ook op de meest onlogische plaats te vinden op de sites van telefoon bedrijven. Meesters zijn het in het opwerpen van barrières om toch maar vooral geen persoonlijk contact met een klant te hoeven hebben. Stel je voor, de klant zou wel eens boos kunnen zijn. Of zelfs maar een probleem kunnen hebben met diens internet, of iets dergelijks. 

SFR natuurlijk afschuiven op Orange, zo van dit is normaal als je het abo bij ons opzegt. Anders kan Orange de lijn niet overnemen. Zeg ik, “Op zijn minst zou daar iets over gecommuniceerd kunnen worden. Zo van, we gaan vanavond uw lijn afsluiten ivm omzetten naar de concurrent.” Nee dat is Orange zijn pakje aan. Na eindeloos zoeken op de site van Orange, vond ik iets dat leek op een chatbox. Ook weer op aanraden van de buurman: gewoon alles uitproberen. Via die interface, wat niet scrolt en niet groter te maken valt, komt er pas na 3 minuten een zinnetje: ik wacht op uw vraag. Ondertussen al ff getikt: is er iemand? In plaats van dat iemand zich meldt moet je maar gokken, en in de blinde iets roepen, in de hoop dat er iets of iemand reageert. Primitievelingen. Op vragen als “waarom ben ik afgesloten?”, geen antwoord. Uiteindelijk dacht ik, laat ik eens het helpdesk nummer vragen, bingo. Die nummertjes verschenen momentaan, waarop de chatbox zich bijna onmiddellijk sloot. Je zou dat nummer eens kunnen onthouden. Te laat, was tijdens het chatten al aan het bellen gegaan. Een wachtrij van heb ik jou daar. Gek hè?

De HD van Orange. Ja, uw lijn is overgegaan naar Orange en werkt. Ja, en? Modempje bijvoorbeeld? Die wordt morgenmiddag bij het magazijn besteld en dan heeft u die op zaterdag op zijn vroegst. Tuurlijk. Zoiets wordt natuurlijk weer op een of ander depot afgegeven, daar moet je dan weer heen, als het al open is. En hop weer een paar dagen extra zonder internet. Gedoe. In ieder geval houd ik ons oude telefoonnummer en de mailbox bij SFR is zowaar gratis te behouden, staat erg veel mail in. Eens kijken hoe dat te bewaren valt. Een goede les, je zit naar schatting twee weken zonder internet als je overstapt naar de concurrent, en niemand die daar iets aan doet. Of kan doen.

Van het hele verhaal konden de buren natuurlijk meegenieten, want daar zat ik in de bijkeuken in de telefoon te toeteren dat ik het helemaal gehad had met SFR. En waarom het 2 weken moest duren voordat iemand weer internet toegang zou hebben.

Afijn, van BP zijn wifi sleutel gebietst, weet die veel over privacy en internet beveiliging. Dus zit ik nu in de kou onder het afdakje van het washok, de mail op te halen en de blog te uploaden.

ACTE 4

Vanochtend bij 3° buiten de onderste post opgeladen, email opgehaald.
Wie schetst mijn verbazing, koekeloer ik na de lunch ff in de postbus. Modem van Orange ligt op postkantoor. Nu al ;=) Krijg nou wat.

Na twee uur opgehaald en de handel aangesloten. Dat programma voor installatie werkte natuurlijk niet op mijn compu, maar inloggen op het modem kon dan wel weer, dus installatie was daarna ultra snel gepiept.
Alleen telefonie moet dan door Orange geactiveerd worden. Merkwaardig. Kan wel een dag duren. Vraag ik me dus af waarom wel internet en niet telefonie inschakelen, rare jongens die fransjes. Maar zo door de bank genomen eigenlijk nog best wel snel en soepel. Dat dan toch wel weer. Slechts 2,5 dag zonder internet. Voor franse begrippen is dit ra-zend-snel!
Alleen de telefoon nu nog. Kan ik mijn schatje weer eens bellen.

ACTE 5

Uiteraard wil je wel eens weten wat dan de werkelijke snelheid van je nieuwe verbinding is. En uiteraard is er geen 8 mbps ofwel 8 miljoen bits – nullen en enen – per seconde. ( 8 bit = 1 byte = ± 1 letter ) En natuurlijk staat er in het echte contract ook geen 8mbps maar tòt 8 mbps vermeld. En ja, pure klantmisleiding. Op hun site staat toch echt iets anders. En die zogenaamde fop test die je mag doen als ze je bellen, daar trappen alle niet IT consumenten toch gewoon in? Tuurlijk geeft die test 8mbps aan. Begin er maar eens aan. Een proces beginnen? Ha, ha. Dan kun je als buitenlander maar beter weer emigreren voordat je zaken op je nek krijgt die zich tegen je keren.
Maar HERE ARE THE RESULTS!!!!

Download Speed: 4772 kbps (596.5 KB/sec transfer rate)
Upload Speed: 636 kbps (79.5 KB/sec transfer rate)
Latency: 91 ms

KB staat voor Kilo (=1024) en bps = bits per seconde. ms = miliseconde. Latency is, om het eenvoudig te zeggen, hoelang het duurt voordat je lettertjes aan de andere kant van de lijn zijn, in dit geval de andere kant van de wereld. Om je een idee te geven: het duurt 2-4ms voordat jou lettertjes bij je modem zijn, 10-50 ms voordat je daarmee bij de centrale bent, en 80 bij je provider en 150-250 bij een duistere server in China bijvoorbeeld. Alles daarboven kan een time-out opleveren: duurt te lang. Dan vind ik 91 ms iets aan de hoge kant. Maar hé, we leven in LDF

Conclusie:
TWEE keer zo snel als SFR, jawel! Totdat natuurlijk meer mensen in het dorp overgaan naar Orange, en dan is het weer het oude liedje, zit je met zijn 16-nen op één ADSL kaartje te pielen en zakt de snelheid verder terug naar SFR nivo. In beginsel was het doel slechts een stabielere situatie, en hogere snelheid is een mooie bonus. Die stabiliteit kan zich slechts in de tijd uitwijzen, hierover ongetwijfeld later.

Eens kijken, hoe lang duurt het naar THOCP (server in de USA) van hier uit: 178ms. Enne naar LeMonde 72ms. Hmm, de webserver van LeMonde.fr is niet goed beveiligd, en ik zie geen LB. sssstt. De Telegraaf dan? 108. Die is, aan de buitenkant te zien, wel goed in elkaar gezet. Wat wil je ook met al die kleine hackertjes in NL.

Overigens nog steeds geen telefoon. Dat zal wel weer over het weekeinde heen getild worden. Alhoewel, het voortraject verliep ook heel soepel. Dus niet te negatief Cornelis.

Pst. Zelf eens een testje doen?

http://www.my-speedtest.com/messung_webmaster/index.pl?lang=nl (c) Speedtest

Weertje

Vandaag gaat het 30 graden worden. Ideaal om de middag eens op de brommer door te brengen. De laatste gasten zijn alweer vertrokken, en de gasten van gisteren voor dit weekeinde zijn niet op komen draven. Lekker de tijd aan mezelf dus. Tijd voor de blog. Want het thuisfront mist de stukkies. En er is wel weer het een en ander gebeurd.

FIETSERS
Het regent fietsers de laatste tijd. Dit keer mensen met een tandem. Extra speciaal. Zij kwamen uit de richting Port /s Saone en konden in de directe omgeving geen hotel of B&B vinden. Althans geen een die in het fietsboekje stond. Die waren namelijk allemaal gesloten. Raar toch zoiets. Moet in die omgeving echt wel een B&B te vinden zijn. Goed voor de business dat wel. Een stijf uur later stonden ze voor de deur. Eens bewonderend naar de fiets tandem gekeken. Rij je daar nu sneller op, vroeg ik? Nee dat niet echt maar het gaat wel iets lichter. Diner? Ja lekker! Toeval wilde dat ik net een pan spaghetti saus had willen gaan maken, kwam dus perfect uit. Voor- en nagerecht erbij gemaakt, het was weer helemaal kompleet.

De volgende dag die fiets eens op de plaat gezet. Kogamiyata, ook nog een kwaliteitsmerk ook met tig versnellingen, heleboel high tech aan boord. Vering voor en achter, super de luxe.  De GPS had een aantal leuke snufjes waar de TomTom nog een puntje aan kan zuigen.

Dan roept het huishouden en ga ik de berg strijkgoed maar eens aan de kant maken.

Bij die regen van de laatste dagen droogde die handel niet echt lekker. Sta je versteld van hoe zich dat dan op spaart. Met m’n nieuwe strijk-stoom-ding gaat het razendsnel. Echt een aanrader. Kost wel veel (+200E) maar het strijkwerk gaat ook een stuk sneller zo. Moet alleen eens een nieuwe strijkplank in elkaar fietsen. De strijk-ding-apparaat is net ff iets te groot voor het rekje, en die dekbedhoezen idem. Trouwens geen eenvoudig klusje om iets stabiels in elkaaar te fietsen, niet zomaar iets voor een ledig uurtje.

SCHIM
Maakt iederen wel eens mee. Dat ineens iemand je belt. Iemand uit een ver verleden. Zogezeid een “schim uit het verleden”. Een jaar of tien-tig geleden waren we collega’s. Dat was weer heerlijk ff helemaal bijkletsen. Hij had namelijk nog een oude CV van mij op zijn machine gevonden en is in LinkedIn gaan snuffelen om mij te vinden. Zag daar tot zijn opperste verbazing dat ik naar LDF verkast was. Dat prikkelt de nieuwsgierigheid, uiteraard. Nou wilde ie dat persoonlijk eens komen bekijken, en of dat kon? Tuurlijk, er is altijd wel een bed hier zei ik. En dat is ook zo, tot nu toe nog geen klant hoeven te weigeren omdat er geen slaapplaats (te regelen) was. Zo gezeid zo gedaan en DJ stond keurig op schema woensdag avond voor de deur. Natuurlijk hoorde ik zijn brommer al van ver aankomen; zo’n beest met 120 dB uit de pijpen, daar maak je zelfs een dove nog mee wakker. Een maaltje a l’improviste, niet echt tijd gehad om boodschappen te gaan doen. Tot laat in de nacht alles w.v.t.t.k. is de revu gepasseerd. Van de wereldproblemen via de vakkennis van nieuwkomers in de IT, tot aan de mannenpraat aan toe. Het weer hield zich goed, met een jasje aan konden we van de zonsondergang genieten. Maar bovenal van de stilte en de heldere sterrenhemel. Heerlijk dat gekletspraat onder een sterrenhemel met een goed glas wijn in de vingertjes.

De volgende dag samen de brommert gepakt en via achter-langs-weggetjes naar Vesoul geknard. Zegt DJ, moet ik maar niet aan mijn maten vertellen dat we met een suf drafje over de smalle paadjes zijn gegaan. Moest voortdurend mijn voet bij de rem houden, zo langzaam ging dat. Nu is dat eenmaal mijn manier om voldoende veilig over de kleine weggetjes te hobbelen. Die liggen altijd vol met zand, modder, grind, of ander puin. Bochten die je niet kunt overzien, plus nog eens de nodige gaten in het wegdek: trous en formation (gaten in wording) heet dat dan. Ook na een jaar nog, rustig! Bij een tegenligger moet je bijna op de rand van het wegdek gaan rijden, net niet de berm in. Auto’s wijken gelukkig ver uit voor motoren. Dat er dan ineens wegwerkers voor je staan, de weg versperd is, en een joekel van een graafmachine zich staat uit te leven, kijk dat is typisch hier. Je stopt, wacht rustig af en na een minuutje rijdt zich alles aan de kant. Gewoon zonder toeteren of ook maar een spoortje van ergernis bij de wegwerkers. Zo gaat dat dan ook nog weer. Het leven op het platteland is zóóó relaxed.

In Vesoul ff een terrasje doen ging niet zomaar. Zaten we eerst bij een restaurant, het personeel zat uitgebreid te roken en kwam pas na tien minuten aan ons tafeltje staan. Nu is er altijd wel het een en ander aan mensjes te bekijken dus heel erg vonden we dat nu ook weer niet. Zegt het mens: we geven alleen diners, u kunt niet alleen koffie krijgen. Da’s nou weer typisch, onbuigzame regeltjes. Hadden we speciaal nog een onopgedekt tafeltje uitgekozen. Lopen ze toch weer inkomen mis. Zal het toch nog veel te goed met de horeca gaan? Afijn wij maar een deurtje verder. Eikels.

In de namiddag verder met alle wereldproblemen. Zag ik plotseling een busje voor de deur langsschuiven. Het bleken de gasten uit Zwitserland te zijn, voor morgen dan hè. Een dag te vroeg, hadden ze zich in de datum vergist. Och we zijn zo flexibel als een looien deur dus dit was natuurlijk ook geen enkel probleem. Een ritje naar de supermarkt is zo gemaakt, en een extra kamer in sneltreintempo schoonmaken heb ik wel eens vaker gedaan. Mooi dat het strijkgoed al klaar was.

SCHAPIES
Staat afgelopen woensdag plotseling de vrouw van Pascal voor m’n neus. En begint te brabbelen dat de schapenscheerder donderdag’s langs zal komen in het begin van de namiddag. Langskomen? Zoals vorige keer zeker? Vroeg ik. Ik heb die beesten twee dagen opgesloten gehouden, dat was niet zo leuk voor ze. Dus hoe zeker is dan dat ie er zal zijn? Nou hij moest hierachter ook nog schapen scheren dus het is vrij zeker klonk het.
Nu is het lokken van de schapen niet zo’n probleem, een beetje rammelen met het bakkie brokjes is voldoende om ze op een holletje de stal in te krijgen, niks aan de hand dus. Zo gezegd zo gedaan. Water, hooi en brokkies. Allemaal prima voor elkaar.
En verrek ergens in de middag kwam de scheerdert aanzetten. Hij kende de weg en was al aan de gang toen ik met DJ ging kijken. Dat gaat rap! Kwam de diskussie op of de kleinen ook nog moesten. Dat was beter voor de wol. Tuurlijk, die wol die niemand wilde hebben zeker. Krijgen ze ook minder last van de vliegen in de zomer dacht ik vervolgens, doen maar dus. En hop daar ging het scheerapparaat van dattum. Zzrrt, zzrrt! Erg zachtzinnig ging het nu opnieuw ook weer niet. Hier en daar zag je wel wat wondjes zitten, waar is die bombe blue (ontsmettings spul) in vredesnaam gebleven?

Zelfs La Bouffe ging onder het mes! Arm beest. Over de andere lammeren werd ook even het scheerapparaat geraust, voor half geld, dat dan wel weer. Voor drie tienen waren de dames, en heer, weer voor een jaar onder de pannen. Geen gezicht zo die naakte lijfies ;=) Bij het vallen van de nacht hoorde je de schapies klagend mekkeren, die hadden het niet erg naar de zin, zo met het bontjasje uit. Maar ja als da’lijk de hondsdagen uitbreken en 30+ op de thermometers komt te staan dan stikken ze ook de moord van de hitte, en dan is het ook weer niet goed! Nog ff een zoutsteen kopen vandaag of morgen en dan hebben we het weer helemaal voor elkaar.

FETE DE LA MUSIQUE

In juni is er altijd het feest van de muziek. Tot nu toe werd daar erg weinig aan gedaan in MSP maar dit keer dan toch een uitvoering van het MSP eigenste koor! Jawel, het dorp met krap aan 113 neuzen, heeft een eigen koor: de stem van het woud (l’echo du bois) of zoiets. En af en toe klonk het niet eens onverdienstelijk. Goed, de bromstem van de bas drukte Louise’s alt  totaal weg. En de sopraan moest nog ff haar keel schrapen voor de enige solo van een enkele zin die ze had. Maar dat mag de pret om de couleur local  totaal niet drukken.
En jawel hoor, een toespraak van de burgermeester, een toespraak van een of ander Unesco juffie, schier onverstaanbaar door de galm in de kerk. En nog wat gekwezel van de burgermeestersvrouw met een ozo gemaakt glimlachje om d’r mond. Als je niet beter wist zou je bijna zeggen: een vals lachje. Wat hebben die twee toch dat ze altijd zo nadrukkelijk in de picture willen staan?  Echter, folklore! Daar gaat het om. En de galm in de kerk werkte daar perfect aan mee. Heerlijk fris dat temperatuurtje in de kerk, nog zo’n mazzel.

Die dag van de musique is overigens een nationaal gebeuren. In zowat alle dorpen, gaten en steden wordt er dan iets aan gedaan. Prachtig initiatief. En prima om dat in die kerk te doen.

Nog een kadootje: zoals die namiddagzon door de gebrandschilderde ramen komt.

Tour

Na ff in de tuin is het tijd voor mijn ritje. Het was al aan het betrekken maar snel in de auto gesprongen en een ommetje gemaakt. Eens even de zijweggetjes verkennen, dacht ik. En ja hoor soms rijdt je iemands erf op, maar dat wordt niet zo vreemd gevonden had ik de indruk. Vriendelijk grijnzend keren en weer zachies wegtuffen, niks aan de hand.

En het stikt van de lammetjes in de wei, het stinkt ook een uur in de wind. Zeker honderd schapen bij elkaar in een relatief kleine wei is niet bevordelijk voor het voorjaars aroma. Nou ja dat hoort er nu eenmaal bij op het land. Maar het zijn wel van die grappige schapen met een zwarte kop en poten, de rest is wit. Zoiets wil ik ook hebben. Nu ff informeren volgende maand en kijken of ze nog een ram over hebben. De afgelopen twee weken floot het gras de grond uit en onze kleine kudde redt het niet meer met het knagen. Dus maandag maar eens een paar stukken afsluiten zodat in ieder geval de boomgaard en het voorste gedeelte kaal blijft.

En dan verlaat je Mailleroncourt-Saint-Pancras achter de kerk langs in de richting van Melincourt. Dat is een mooi stukkie om te wandelen voor hen die daar lol in hebben, zelf prefereer ik mijn ijzeren ros. Maar met de tweewieler is het nog iets te link op die kleine wegen in deze tijd van het jaar. Veel gruis en pruttel dat is achtergebleven naar een seizoen rossen in de bossen en van de hout transporten die de kanten van het asfalt hebben gesloopt. Dat is nog ff iets te link, en het is wachten op de bezemwagen. Die kwam tot mijn niet geringe verbazing vorig jaar ook over die kleine weggetjes de zaak schoon meppen.

Ondanks, of juist omdat, het redelijk was dichtgetrokken, krijg je mooi zacht licht en kun je met die zachtgroene lente tinten het landschap in beeld brengen. Toch maar eens die super groothoek geprobeerd. Als je zo boven op een heuveltje staat kun je kilometers ver kijken en dan is het natuurlijk verleidelijk. Zo’n fisheye geeft bij helder weer altijd een slecht resultaat, een echte zonnekap kun je niet gebruiken en je hand erboven houden zie je dan ook weer. Altijd een beetje gemier zoiets. Maar dit keer was het licht precies goed. Vooral die koolzaadvelden doen het goed in dit landschap.

In bijna alle dorpjes, of zeg liever gehuchten, in de omgeving tref je wel een vervallen huis of zo aan. Dat schijnt erbij te horen, maar die zorgen dan wel weer voor mooie grafische plaatjes. Het hoeft natuurlijk niet altijd kapot te zijn om mooi te zijn.

Kijk je om het hoekje van die afgebrokkelde muur dan zie je een bijna perfect opgeknapte woning. Merkwaardig die contrasten. In dit soort dorpen zie je ook vervallen huizen die in NL onbewoonbaar verklaard zouden worden. Maar er schijnt dan toch nog een stukje van het dak ok te zijn en verrek in een hoekje zie je dan dat zo’n huis toch bewoond wordt. Bij ons in het dorp heb je ook wat van die huizen. In het linkerdeel wordt nog gewoond en de rest is gewoon in elkaar geflikkert. Of men heeft een deel opgelapt en de rest van het dak hangt er dan maar zo wat bij. Merkwaardig komt dat voor mij over. Dingen die gewoon tijdens het jaar dat ik hier nu woon zijn ingestort, en niemand die er wat aan doet of van zegt.

Verder met mijn tochtje. Waar het in onze streek ook van stikt zijn bronnen met een wasplaats. Waar men vroeger waste en waarschijnlijk ook dieren aan dronken. Sommigen geven nog water en worden ook nog onderhouden, min of meer dan, de franse slag he, je weet wel. Deze staat bij Chazel. Mooi ding maar een beetje overgroeid met mos of zo op de bodem. Water is wel steenkoud, dus prima om je ff te verfrissen en je autoraam te wassen.

Volgende stop Amance.

In Amance hebben we via het internet naar een huis gekeken, zelfs Dries is er voor ons nog op afgegaan, maar het huis is nooit gevonden. Het is niettemin een zeer bezienswaardig dorpje. Amance heeft huizen uit de 16e en 17e eeuw in de kern van het dorp staan. Prachtige gebouwen. Je waant je echt in de tijd van de muskettiers terug.

Mijn voorliefde voor afgetrapte gebouwen komt niets te kort hier. In de Groene Leeuw is een oud hotel restaurant, zo aan de afbeelding op de afgebladderde gevel te zien. Enne het is nog te koop ook. Natuurlijk moet er ietsjes aan gebeuren. Zoals electro, water, plafonds en vloeren, isolatie, kozijnen, dak, muren, en ach waarom ook niet de riolering. Niet veel werk dus, hier en daar ene klap met de moker doet ’t hem wel…

Voor de liefhebber heet het in NL. Hier heet het dat dit huis wat aandacht nodig heeft. Zo heeft ieder land zijn eufemismen, LOL

Maar dit is echt een krot. Moet je eens naar binnen kijken! Als niet zo nieuwschierig persoon doe je dat natuurlijk, ik kon het erg niet goed zien maar er zaten wel gaten in de vloer dacht ik zo. Bel eens voor de gein. Of toch maar niet.

Het begint nu echt te dreigen en om de plensbui die al de hele dag in de lucht hangt te vermijden toch maar de terugtocht aan de tomtom opgegeven. Kortste weg dat wel, dan heb je tenminste nog van die verrassingen.

Vanuit Amance rijd ik naar Clairefontaine. En daar stapte ik ff uit want die ingang was wel erg mooi. Iets wat je je voorstelt als alles hier, LMQR, is gegroeid tot de maten die je voor ogen staan.

En ja hoor, in no time stond er een onduidelijk brabbelend geval in het autoraam te bedelen. En oh nee geen bescheiden bedragje om een pilsje te kunnen kopen ofzo, meteen 70,65. Wat een gek bedrag dacht ik, die goser moet niet goed bij zijn hoofd zijn, zat ook duidelijk onder de dope of zo. Beleefd grijnzend en met een: “je suis desolee monsieur” maakte ik me er van af. Dat werd wel begrepen en de man droop af.

Een stukje verder kom ik in een dorp dat heet: “Contre-Eglise” gekke naam in zo’n paaps land: tegen de kerk. Maar het zal heus wel iets anders betekenen, tsja m’n frans is nog niet zo geweldig. Dat gaat nog wat jaartjes duren. Vooral dat accent…

Maar kadootje, weer een mooi karakteristiek gebouwtje.

Iets voor mijn lens dus. Het gaat vooral om die pastel tinten die je bij dit soort licht zo mooi op je chippie kan vastleggen. Want vastleggen op de gevoelige plaat is van de vorige eeuw, za’k maar zeggen.

Langs de achterkant van Chazel rijd ik de heuvel op. Dat witte paard, dat is echt een moetje, nou ja moest wel effe heen en weer lopen om het zo te krijgen maar het ding werkte mee en schuifelde langzaam voor de lens.

En wat ook erg leuk is om te doen, als tomtom zegt ga links, doe dan rechts. Verdwalen kun je met zo’n apparaat echt niet meer. Dus wat bromt het. Bij Melincourt, dat is ongeveer 8 km hiervandaan verbouwen ze zelfs wijn! Hoppa kansen dus. En dit laatste doorkijkje als snoepje van de week om af te sluiten dan maar.

Spoofen en zondags gereutel

Spoofen met je B&B kan dat ook? Ja dat kan!
Gewoon wat flimpies schieten en die op youtube zetten bijvoorbeeld. Je site aanmelden bij iedereen die er gelegenheid voor biedt, of het nu de juiste doelgroep voor je is of niet doet niet ter zake. En een returnlink is ook zo gemaakt, naar Etoile blog bijvoorbeeld, kleine moeite groot plezier. Waar het goed voor is? Als je hier een paar maandjes intensief mee bezig gaat dan ben je bijna niet meer van de eerste pagina van Google weg te branden. Simpel, doeltreffend, maar of het effectief gasten oplevert weet ik niet. Het hele avontuur is een experiment, zo ook dit stukje van publiciteit.
In ieder geval heb ik het ook zo met www.thocp.net, onze site over de geschiedenis van de computer, gedaan en dat werkt nog steeds. Het medium van internet is geweldig daarvoor. Helemaal als je leest dat 97% van de vakantiegangers zich via het internet voorbereidt dan kun je niet voldoende links hebben naar jouw gebeuren.
Verder is het hebben van een eenvoudige site een must. De kunst is om goede trefwoorden te verzinnen, en ook eentje die redelijk uniek is. Zoals bijvoorbeeld: LMQR. Die kreet moet ook in je meta tags voorkomen en dat consequent. Daar is nog het een en ander te doen. Goede metatags in je pagina’s en aanmelden bij 10-tallen sites, dat gaat helpen. Desnoods betaal je er een beetje voor. Promotie spoof is in principe gratis maar je moet daar niet al te strak in de leer in zijn. De beste web ideeën zijn eenvoudig, makkelijk te onthouden en zonder al te veel blah die blah. Helaas is de site LMQR.FR al weg, maar dat geeft ook een kans om op mee te liften, ook dat is spoofen. Het bekt goed namelijk.

SCHAPEN
Zo, vanmiddag voor de zoveelste keer naar de schapen gekeken, die zien er allemaal nogal verdacht zwanger uit, nu moet het toch een keertje gaan gebeuren. Zal ze zometeen maar weer eens van krachtvoer gaan voorzien. Dan kan ik ook even het schaap checken dat gisteren beschadigd is geworden bij het wegknippen van de stront aan zijn kont. Kon het niet goed zien zo en nam een stukje huid mee. Wat hebben die beesten een dun huidje. Dat wordt nog wat als ze in het voorjaar geschoren moeten gaan worden. Het is een klus daar moet je enige ervaring voor hebben, maar ja die ervaring krijg je pas als je het ook daadwerkelijk doet. Echt weer zo’n kip of ei verhaal. Maar eerst moet er een scheerapparaat gevonden worden om ze ook te kunnen scheren. Zal wel weer een smak geld gaan kosten. Wellicht via marktplaats? Wie het weet mag het zeggen.

COMTOISE KLOKKEN
Tussendoor nog ff naar een comtoise klok, tsja hoe moet je dit nu noemen, markt is teveel gezegd. Laten we het houden op verkoopshow. Uhm, geweest.
Overal in de omgeving stikte het ineens van de affiches, dus wij denken dat is een happening. Kom je in een achteraf zaaltje (salle de fetes = feestzaal) in een dorp en daar staan een twintigtal van die staande klokken. De een nog foeilelijker dan de ander, de oost Europese en Chinese makelij straalde er van af, gatfer! De prijzen lagen, mede daarom, niet exceptioneel hoog dacht ik. Zo tussen de 1200 en 2000. Maar er werd dan ook schreeuwerig 50-70% korting aangegeven op de affiches. Ze kunnen het wel aankleden, ja. Maar toen begon een verkoopster meteen weer te kakelen of ik er al een had uitgezocht. Getver, weer zo’n opdringerig en agressief iemand die je iets door de strot wil drukken. Zou dat nu typisch Frans zijn? Zoiets roept toch een enorme wrevel op bij klanten? We stonden dan ook in een minuut weer buiten. Wellicht dat ze het erom deden, kijken kijken niet kopen publiek wordt immers altijd weggekeken, denk je dan nog positivo.

Overigens is dat fenomeen Salle des Fêtes wel iets interessants om te vermelden, en in bijna ieder dorp is er wel zoiets. Ook vaak salle polyvalente genoemd. Het heeft echt een gemeenschapsfunctie en kan door iedereen afgehuurd worden, zo ook door deze klokken-boeren. Activiteiten lopen van klaverjassen tot bruiloften en noem maar op. Een goed ding zoiets, er is daarmee altijd wel een ruimte beschikbaar om iets te organiseren.

BIOS
En Bios? Die ligt languitgestrekt voor de electrische kachel te meuren… Heb trouwens nooit geweten dat katten konden snurken, wat ging die tekeer vannacht!

GEREUTEL
Af en toe ga ik los met cijfertjes. En als je toch bezig bent dan kom je waanzinnige dingen tegen. Maar daarover wil ik het niet hebben. Wel over de provincie Haute Saone waar ik woon, in de regio: Franche Comte. (meerder provincies vormen een regio)
Volgens het Franse buro van de statistieken is de Franche Comte het op een na laagst bevolkte gebied met 1.15 miljoen inwoners op ruim 16000 km2. In de Haute Saone (5360km2) wonen 244 duizend mensen (46/km2) waarvan 7500 buitenlanders er niet permanent wonen (3%). Er zijn dorpen waar meer dan 15% niet ingezetenen een huis hebben oplopend tot 20%. Mailleroncourt-St-Pancras heeft 214 inwoners op 15 km2 wonen, dat is 14/km2. Nemen we de gemiddelde dichtheid in Rotjeknor dan is dat 2822/km2 dat 200 keer zoveel! Veeg dus op een zaterdag het Hofplein, Weena en de Koopgoot leeg zet daar weer 14 mensen neer. Doe je ogen eens dicht en stel je een leeg plein voor, 14 mensen is dan spoorzoeken geblazen! Om de tien winkels heb je dan een halve bediende staan… in de Bijenkorf loopt een bediende rond!
Een ander voorbeeld: Zuidholland is twee keer zo klein als de Haute Saone, Rotterdam heeft twee keer zoveel inwoners als de Haute Saone. Zet een kwart van de Rotterdamse bevolking uit in Zuidholland en dan heb je een prettig ontvolkt beeld. Nietwaar?

Buitenlanders zijn, en met name de NL-ers, gek op la Douce France. Ieder om diens eigen redenen. Voor veel NL-ers geldt dat het hier niet zo druk is, zeg maar een beetje ontvolkt. En de cijfers bevestigen dit. Er wonen wellicht daarom relatief erg veel Nederlanders in deze omgeving. Het schijnt dat er zelfs een dorp is waarvan de burgemeester dan maar Nederlands is gaan leren.
De omgeving van MSP is, naar het schijnt, relatief zo goed als leeg, ontdaan van mensen, niemand, op veel schapen en koeien na dan. Als je in de avond door de streek over de weggetjes tussen de dorpen in rijdt kom je hoogstens een auto of 3,4 tegen. Na acht uur ‘savonds is de kans bijna nul op een tegenligger. Tsja en dan weet ik nog dat ik nachten niet kon slapen vlak nadat we in Maurik waren gaan wonen omdat het zo stil was 8) …

Sneeuw en Eten

Zo eindelijk een volwassen sneeuwbui, ligt al een lekker pak zo. De schapen vinden dat niet echt leuk want ze mekkeren keihard. Grappig, lag gewoon een laag sneeuw op de ruggen van die krengen. Idioot om te zien: wandelende pakken sneeuw.
Maar goed de periode van bijvoedering is begonnen over een paar weken moeten ze werpen en dat wordt natuurlijk weer een spannend leermoment.

Gisteren ff bakkie gedaan bij Dries, Fannie had brownies gebakken dus die gingen er wel in! FF lekker kletsen over WVTTK. Dries kwam met een likeurtje, met een aroma van een bergbloesem, mjammie.

Zondag’s is, als het weer het toelaat, ook altijd een stukkie rijden met de motor of auto. Dit keer een ommetje maken zo rondom Fougerol. Over kleine weggetjes vol met haarspeld bochten ging het heen en weer over een heuvelrug heen. Fannie ging lekker foto’s maken. Was weer zeer de moeite waard. TomTom na een uurtje of zo kris kras rijden, op de kortste weg naar MSP gezet en dit keer eens geen doodlopende weggetjes die midden in een modderpoel eindigden. Op die manier kom je nog eens ergens zeggen we altijd tegen elkaar. Reden we in het bos langs een enorme hoop hout, Ook een mooi motief denken we dan voor een grotere foto later. Dus wij eruit, de auto midden op het pad laten staan kan hier nog zonder dat je meteen gekanker hoort. Toch niemand die achterop komt. Althans niemand die zo dwaas is als wij om gewoon op de bonnefooi in het bos te gaan toeren. Fannie valt helemaal in het niet daarbij, kun je nagaan hoe hoog! Daar kun je best wel een winter op stoken denk ik dan praktisch.

Nog een mooi plaatje, gewoon omdat het kan.

ETEN
Dat niet alle eterij koek en ei is hier bewijst wel dat ik vorige week vrijdag een fles wijn door de gootsteen moest heenspoelen. Zelfs te slecht om mee te koken vond ik. Wat een bocht. Volgens mij drie weken open laten staan een nieuwe kurk erop en verkopen die handel. Chaggrijn. Vier euro is toch een prijs voor een gemiddelde slobberwijn. Maar goed ook weer van geleerd: bij Carrefour geen aanbiedingen meer kopen. Waar je als lekkerbek absoluut niet vanaf kan blijven, trouwens, is ovenvers stokbrood, zo warm dat je het dansend tussen je vingers op de voorbank mikt. Meestal een klein wonder als die het overleeft tot thuis. Zo zonder wat erop, gedachtenloos al rijdend naar huis, plukje brood, nog een plukje, en dan is ie zomaar op! Die kaas erbij moet dan maar tot morgen wachten…
Iets anders waar je normaal gesproken niet af kan blijven is de croissant amande, Wim vond hem ook niet vies, met een klein beetje amandelspijs gevuld met erboven op een glazuur van vanillesuiker ook weer met amandelen bestrooid. Daar koop je er eentje van, gaat in de auto zitten, en dan is opeens je mond gewoon leeg, zakje ook trouwens. OMG wat lekker.