Zo een stapel planken ingeslagen van de brico depot in epinal, kan ik effe lunchen nu en meteen de blog ff aanvullen.
Giteravond een beetje laat geworden. Maar wat is dat toch lekker om met je vriendinnetje uit verweggiestan via skype te kunnen reutelen, en er is nog beeld bij ook. Helemaal geweldig. Daar kon je 20 jaar geleden alleen nog maar kwijlend aan denken, het was er wel maar alleen in speciale set-ups, labs en overheids toestanden. Ze stuurde me een link door met een interview van iemand die het allemaal vanaf het begin heeft meegemaakt. Grappig om te horen hoe hij de jeugd van nu verwijt dat ze alle tech zo vanzelfsprekend vinden en vertragingen als iets erg vervelend ervaren. Begrijpen hoe de achterliggende tech in elkaar zit kan toch bijna niemand, dus als er een storing is beginnen ze alleen maar te foeteren. Een storing valt dus op, en het moet allemaal onmiddelijk, dadelijk, direct, nu dus gebeuren. Geen idee via welke route hun telefoonsignaaltje gaat, he he. Nou ja waarom moet de gemiddelde consument daar ook bij stilstaan, onzinnig idee. De providers zullen maar moeten zorgen dat het allemaal werkt en wel altijd. Toch?! Daar betalen we immers met zijn allen voor.
Een opmerking van haar was ook: dat ik hier een heel scala aan beroepen uitoefende: timmerman, schilder, veeboer, calvados stoker, schapenscheerder, gastheer, metselaar, stratenmaker, tuinier, loodgieter, electricien, ontwerper, kok, …
Daar sta je eigenlijk niet zo bij stil als je intensief bezig bent maar je moet echt van alle markten thuiszijn, en hoe ik me dat allemaal eigen heb gemaakt, vraag ’t me niet want daar kan ik echt geen antwoord op geven. Gelukkig heb ik op de achtergrond een hoop vrienden die me met raad en soms daad bijstaan, echte mazzel. Vast staat dat je voor zo’n projectje als dit wel handig moet zijn, en niet bang moet zijn je handen soms letterlijk in de stront te moeten steken. Die achtersten van die beesten zien er echt heel smerig uit. De drollen hangen in de haren, niet goed dus als ze moeten werpen, vrijdag is daarom de grote schoonmaak dag. Want het kan ieder moment gebeuren.
Onderweg naar Epinal, via mijn favoriete route, weer wat fotootjes gemaakt, prachtig zijig licht met in de verte een dunne nevel.
Iedere keer ontdek je toch weer iets fotogenieks, zolang je maar om je heen blijft kijken en niet als een dwaas over de landweggetjes sjeest.
En typsich als we zijn ga je voor ruines, of erg slecht uitziende gebouwen. Vanavond stop ik de fotootjes er wel bij.
Bij deze dan.
Het huis op de linker foto had een beetje verwaarloosde luiken.
Je vraagt je dan altijd af of daarachter nog mensen wonen. Heb natuurlijk ff gegluurd maar het zag er nogal onbewoond uit. Vlakbij in Bouligney staat ook zo’n huis, of daar nog iemand in woont? Maar er hangen wel schone vitrages voor. In mijn ogen is het een totaal krot. Maar ja de fransen hechten niet zo aan het uiterlijk van hun buitenkant.
De ruine op de rechter foto trok mijn aandacht. zoals alle ruines als een magneet op mij werken. Een stukje achteruit gereden en het weggetje opgedraaid om foto’s te maken. Schilderachtig.
Je kunt nog zien dat er een poging is gedaan om er iets aan te doen. Die stenen zou ik wel willen hebben. Voor een later project dan.
lmqr 