Weekeindjeweg

Via Hans, een van mijn oud collega’s bij de Rabobank, kan ik mee als introducee op motortour van de Rabo Motorclub door de Eiffel. Meestal valt dat op hemelvaart of zo. En als het ook maar even mogelijk is doe ik dat ook. Even weg uit alles. Dat is een langweekeinde met ruwweg een 40-50 motorrijders die dan in groepjes door de Eiffel brommen gaan.
Zo ook dit weekeinde, weliswaar een dag korter omdat de gasten pas vrijdag weggingen, maar toch weer even 1000 kilometertjes weggedrukt op mijn motortje. Ouderwets zadelpijn, verder viel het reuze mee. Denk door het werk hier dat de spiertjes wel het een en ander kunnen hebben. Ook erg weinig last van het pootje met het schakelen gehad.
Een weekeinde samen met mensen met een gelijke hobby is altijd leuk. En prachtig om te kijken en luisteren naar al die mensen die een beetje vertederd over hun tweewieler verhalen ophangen.

Wat wel opvalt is de geringe verscheidenheid aan merken, BMW en Honda voeren toch de boventoon.

HAP
En ach de bijna niet te vreten smakeloze hap die je krijgt voorgeschotelt, neem je dan maar voor lief. Daar zijnde de schnitzels van aan elkaar gelijmde verschillende vleessoorten, gehuld in een zompig gepanneerd jasje van onduidelijke herkomst. Dat alles overgoten met een, het kan bijna niet, nog onsmakelijker sausje waarin nog net niet vergane, tsja hoe heten het dan, champignons dreven. Gegarneerd met frietjes die bleven plakken aan je tanden. Op mijn vraag of niemand protesteerde over het eten werd schouderophalend gereageerd: de leiding wilde elke avond schnitsel. Ja alsof dat een excuus is om je gasten te vergiftigen zeg! Op de laatste avond een BBQ. Eenvoudig maar met een beetje toezicht verbrandde het stukje vlees waar je je oog op had laten vallen net niet. De gebruikelijke oneetbare toebehoren als saladbar en een onduidelijk soort of aardappelzomp, met echt waar, twee smaken, rechtstreeks uit de zak van de makro, ach dat hoort erbij. Het bier uit de tap, tsja wat moet je daar nu voor venijnigs over neerpennen? Pislauw en het smaakte er ook naar? Gelukkig konden ze dat wat uit de fles kwam niet verpesten, de tafel dronk DUS witbier.

Natuurlijk vulden de avonden zich met sterke (soms motor) verhalen, en je zwamt maar wat raak over wat dan ook. En ach-gut de twee post-puberalen in ons groepje spraken hun natte dromen uit. Denkende dat iedereen dat wel fijn zou vinden om te horen. Kreeg af en toe de idee dat de serveersters, waar het natuurlijk voornamelijk over ging daar niet echt super blij mee waren.
Als vakmensen persten ze wel het bier bijna door onze strotten heen, wat kan dat nou schelen wat er gezegd wordt. Pushen met dat bier. Achteraf bleek ook wel waarom, 3.80 per glas is natuurlijk een hele vette winst. Maar je bent er natuurlijk wel zelf bij hoeveel je achterover slaat.

BROMMEN
Op het eten, het niet te slapen bed met onduidelijk beddegoed en zo na, was het toeren zelf wel een genot. Af en toe afstappen.

Motortje op de voorgrond en knarren maar weer. Waarom de Eiffel zo populair is? Net zoals met Les Ballon des Vogezes het gebied heeft wegen met honderden haarspeldbochten, prachtige vergezichten, gelardeerd met tientallen pittoreske dorpjes en de natuur is ongevenaard. Het verschil tussen de Eiffel en les Ballons is dat de Eiffel uitgestrekter is en les Ballon de natuur intensiever. Geen stijle klimmen of enge passen die je zuidelijker in europa hebt, glooiender. Beide gebieden zijn daarom voor rijders zonder bergervaring prima te doen. En helemaal omdat het relatief vlak bij huis ligt.
Voor mij 400km over de snelwegen, binnendoor iets korter maar 2 uur langer in het zadel. Dus op de heenweg over de snelweg in 4 uurtjes, net op tijd voor het maagvulsel. En terug binnendoor, net voor de regenbui weer terug.  Prachtige route, ook voor met de auto beslist aan te raden.

NURNBERGERRING

De toer op zaterdag ging ook even langs de nürenberger ring. Een race circuit waar je als priverijder ook tegen betaling van 39 euries ff op mocht scheuren. Ons veel te link maar wel ff het kijken waard.

Dat af en toe je uitzicht door een samenraapsel aan motorkleding werd onderbroken is dan weer een leuk intermezzo.

Kanariegeel voor mijn volgende brommer lijkt me ook wel wat.

Hier zit zelfs een achteruit op. En wat zien ik: een aparte opbouw rugleuning! Over luxe gesproken, nu nog airco, en je zit werkelijk als een prins. Maar dat geel, mooi kleurtje. Kan niemand meer zeggen dat ie je niet ziet, toch?

Al met al, het was een heerlijk weekeinde. Lekker kleppen met je oude maten, weer ff de inside roddel van de Rabo, en knarren over de bochtige weggetjes.

UPDATE 20090601
Voor een reisverslag van Hans lees HIER. Die is wat milder over het eten. ;=))

Schapenscheren

De schapen zijn dan eindelijk geschoren. Mei is dus toch de maand om dat te doen want de scheerder was volop in de omgeving bezig. Komt er ineens een pezig mannetje om de hoek van de deur kijken en begint ongeduldig, tot op het onbeschofte af, waar zijn de schapen en drijf ze maar bij elkaar. Klein opgewonden standje die schapenscheerder, die ik meteen op zijn plaats moest zetten door aan te duiden: “rustig aan meneertje, niet teveel spatsies graag”. Want denkt ie wel dat ie mij een beetje kan staan schofferen?!
Nu is dat bijeendrijven van de autonome grasmaaimachines eigenlijk een fluitje van een cent. Effe nadrukkelijk rammelen met het Bix bakkie en hoppa! In galop komen ze aan. Deurtje dicht en voilà, klaar om de jasjes uit te doen. Daar stond ie met open bek van te kijken, krijg nou wat, las je van zijn gezicht af. Binnenpretje voor mij, 1-0. Klootzakje.

Voor mij betekent deze scheerpartij weer een nieuwe voorraad isolatie. Doe ook geen enkele moeite meer om de wol ergens te slijten, zelfs weggeven lukte vorig jaar niet. Het alternatieve doel is perfect, gratis en er hoeft geen extra energie ingestopt te worden om het product te kunnen gebruiken.
Afijn achter elkaar ging het jasje uit. Dat ging best heftig, want met de “bombe blue” een spuitbus met een zeer sterk desinfectant moesten hier en daar de wonden gedicht worden. Meteen een beetje van die rommel tussen de hoefnagels en klaar tot de volgende kontrole.

Je hoort ook wel eens van het schapenscheerfeest. Nou wat daaraan dan feestelijk moet zijn weet ik niet. Want het is een smeerboel. De stront bedoel ik dan die in de haren van het achterste van de schapen hangen.

Afijn die is zijn jasje voor de zomer ook weer kwijt. En er is weer een hoop wol om tussen de muren in te proppen.

BBQ

Met de gasten gisteravond een BBQ gedaan, vonden ze een zeer goed idee. Alle tekenen wezen erop dat het prima weer zou zijn, ook volgens de boys van de météo. Dus gokte ik er maar op dat het goed zou gaan.

Omdat we een muselman in ons midden hadden had ik voornamelijk kippenvlees en rundvlees gehaald dat laatste door de slager netjes in dunne plakken laten snijden. Ideaal om daar Carne Assada van te maken. Dus pletten die handel met de keukenhamer wat het lapje bijna twee keer zo groot maakte, en totaal aan gort sloeg. Hoe maak je taai vlees mals, zeg ik maar.
En dan, oh mèrde dat recept! Geen tijd meer! Hop beetje kruiderij erop, shit de pepermolen deed het ook niet meer. Ah dan maar een beetje piment erop. Welke kruiden moesten daar nog meer op? Weet ik veel, gewoon zout, piment, knoflook, citroensap en een likje olijfolie. De mega groot geworden lappen in en pannetje gevleid om alles even in te laten trekken, de rest van het vlees klaar gemaakt. En hop de mensen een beetje aan het werk gezet, tafel dekken en zo. Is altijd leuk, geeft een huiselijke sfeer om met zijn allen aan het eten te werken. OK vuurtje stoken ging nog wel maar een halve zak houtskool was toch wel duidelijk iets teveel van het goede. Het leek wel een smidse zo heet werd het spul. De door Petit-Jean gebakken kippenpootjes waren dan ook redelijk zwartgeblakert, maar wel lekker sappig van binnen.
Dat vuur was inderdaad erg heet, maar prima voor de carne assada. Je flipt de plakken vlees op het vuur als biefstuk, en een minuut later was alles gebakken, stonden ze wel ff van te kijken, zo snel als dat ging. Maar perfect gelukt! En de heren zaten te smullen. De aan gort geslagen runderlapjes waren zeer mals ;=))

TOETJES RECEPT
Het is weer het seizoen voor smullen, oh, la douce france!. OK uit argentinie komen nu de meeste dingen, maar wel rijp. Dat er af en toe een beurse plek in het fruit zit moet je dan maar accepteren, gewoon wegsnijden.

 

Maak een mengsel/saus van 250ml fromage blanc (soort kwark), 150 ml creme fraiche, en 1 zakje vanille suiker. (een van de gasten lust geen honing, maar dat stop ik er wel altijd in)
Zet de handel een uur of zo in de koelkast.
Dan: snij 3 rijpe peren, 4 rijpe bananen en 1 rijpe meloen in stukkies! Ook de koelkast in.

Daarom: begin je kook sessie met het maken van dit toetje, heeft het alle tijd om lekker fris te worden. Tegen het bruin worden een paar druppels citroen erdoor mengen heeft Fannie me geleerd.

Serveer het fruit met een paar eetlepels van dat mengsel erboven op.  Doe dat ter tafel waar de gasten aanzitten aan het banket, geeft een extra tintje aan.

Eenvoudig, zeer snel te maken, en erg mjammie! Gezond ook nog?

Zomaar

Gisteravond uitgebreid zitten kletsen met de gasten, kreeg complimenten over mijn Frans om de oren. Zeer vergevend over mijn soms onverstaanbaar brabbelen. Maar goed, het moedigt aan nog meer inspanning te doen de uitspraak eindelijk eens onder de knie te krijgen. Of eigenlijk is het de articulatie, want als ik het woord niet weet is mijn ervaring: hoe onduidelijker des te meer men geneigd is het goede antwoord zelf in te vullen. Maar dat is natuurlijk geen goede insteek. Blijkbaar is mijn Frans ietsjes beter aan het worden. In ieder geval versta ik ze zolangzamerhand beter als ze plat praten. En met een paar glasjezjes wijn op lukt het uitstekend. En mijn brabbelen beginnen ze blijkbaar ook redelijk te verstaan. Alhoewel ik de grootste moeite had om ze aan het verstand te brengen wat majoraan is en knoflook. Dat laatste werd dan duidelijk door er maar een uit het mandje te halen. Ahh werd er geroepen “de l’ail” (knoflook) – en ik maar zeggen l’ail zonder “de” ervoor. Zo nauw luistert dat frans dus.
Met zijn allen hebben we ondanks de taal toch dikke lol en raken de donkere winterdagen snel in de vergetelheid.
Vanavond een BBQ als het weer tenminste een beetje meewerkt, het ziet er in ieder geval hoopgevend uit op de meteo. Afgelopen dinsdag smoorde je de auto uit: 30 graden. Wordt het dan eindelijk zomer hier? Iedere meteo figuur roept om het hardst dat dit een extreem koude periode is. Moeten ze goedpraten dat ze gewoon maar wat aan zitten te klooien? Als de zon eenmaal doorbreekt dan is het meteen ook lekker warm en kun je ff genieten van de warmte op het balkon.

De mannen van de werkploeg, die hier als gast zijn, restaureren een of ander monument in Vauvillers, moet ik eens naar gaan kijken als ze aan de gang zijn. Altijd leuk om te weten waar je gasten mee bezig zijn, of wat ze doen.

OK het zijn lange dagen die je maakt, maar als de gasten zich op hun gemak voelen, honderd uit praten, ‘savonds na het zuipen de lobby opruimen, het ontbijt genieten en met een vette grijns naar hun werk gaan… Dat is dan weer mijn beloning, toch? Wat een verschil met de Duitsers van vorig jaar, die lieten alles maar achter zich slingeren.

APPARTEMENT

Vandaag gaan we de eerste muren in de verf zetten van het gasten appartement, zal me benieuwen wat voor effect het gaat hebben. Met de witte kleuren wordt het een stuk lichter in de kamer. De muurverf maakt het weer iets donkerder, afwachten maar. Kunnen we altijd nog overschilderen.

Voor de afzuiging hebben we een stukje van het plafond van de penderie (klerenkast) verlaagd dan zijn de buizen voor afzuigen en zo in ieder geval uit het zicht. En om de buizen weg te werken de vloer iets omhoog gebracht, ook weer uit het zicht. Geeft wel een apart effect zo’n “instapkast”. Een paar planken erbij en voilà klerenkast klaar.

Gisteren hadden we het idee om aan de achterkant alle afzuiging met elkaar te verbinden en dan met een centrale pijp naar voren met een inbouw ventilator de buitenmuur door afblazen. Dat maakt het een stuk minder gecompliceerd. Alleen blijft de vraag hoe geruisarm de ventilator is. Die komt sowieso in de gang te zitten en valt het in de kamers beslist mee. Een tijdschakelaar ertussen wellicht die om de zoveel tijd het ding aanzet? Misschien zelfs remote aan en uit?

Stilte

Om 7UUR ontbijt voor de mensen, BP aan het werk gezet, even achterover met een bak koffie. Tijd om te bloggen. Een soort stilte voor de storm zeg maar. Zometeen weer in de slag om op te ruimen, keuken, lobby, kamers enzo schoon…
Bios heeft weer ergens zitten kotsen hoorde ik vannacht en zie dat nu bij de radio liggen. Ach het beessie wordt oud.

LEK
Gisteren ontdekten we eindelijk het lek waardoor die ene steen in het plofond nat werd. Onder het trappetje naar binnen toe zat toch nog weer een scheurtje in het beton. Maar het is nu dicht, bleek vanochtend na de regenbui van vannacht. Dat balkon is waardeloos gemaakt, allemachtig! Maar goed dat we nogal scheutig met de goudron (bitumen) zijn omgegaan. Afijn de eerste laag goudron zit er weer op. Morgen gaat het onweren volgens de meteo, Alles is kurkdroog, zelfs de planten water moeten geven gisteren. Meteen maar een mierennest verzopen. Dat gaat natuurlijk niet helpen, dus een ander goedje gehaald om die kolonie fundamenteel aan te pakken. Op een gegeven moment zaten er zelf mieren in de koffiemelk, nou en dan verklaar je echt de oorlog aan me. Niet aan mijn koffie komen!

GRASMACHIEN

Ook nog net voordat de nieuwe gasten kwamen het gras gemaaid, dan is dan maar weer aan de kant. Maar shit-ver-de-shit, ’t maaimasjien verliest om de haverklap schroeven. Net voor het laatste stukje viel het ding letterlijk uit elkaar.  Nou ja wat schroeven gezocht en hoppa ging het weer. Daarna heeft Bruno getracht de aandrijving ervan te repareren, maar na 3 seconden ging het weer mis. Moet dat met de volgende maaibeurt ook fundamenteel aanpakken. Desnoods vastlassen, ducttape erop, tiewrap er omheen, en een beetje mousse erbij om het af te maken. Als niets anders meer helpt SILICONENKIT! Een beetje een grapje hier: ducttape-tiewrap-bouwschuim-siliconenkit dat zijn de moderne bouwmaterialen!

GASTEN
Belden de gasten gisteren om 12 uur op of ze konden komen lunchen. Tsja, hoe kom je erop om een minuut van te voren op te bellen of je over en paar minuten kunt komen lunchen. Rare snuiters. Ben toch geen restaurant, die altijd de koelkast vol heeft liggen? Dus dat ging echt niet, en de winkels zaten ook nog dicht om 12uur anders had ik nog wel wat kunnen improviseren met een beetje restanten uit de koelkast. Maar goed dat wisten ze ook wel dat dat niet geweldig zou worden, daar was wel begrip voor. Achteraf maar goed ook. Want wat blijkt. Dat hotel restaurant in Vauvillers schijnt een puinhoop te zijn. Bier uit een literfles, lauw. Daarmee moet je niet aankomen bij de dorstige werkmensen, Min duizend kudo’s dus.
Afijn rond vijven kwamen ze aanzetten, maar met slechts twee man. De anderen kwamen morgen. Shit het wordt toch weer niet weer zo’n verhaal als met die duitsers hè? Telkens mekkeren over de prijs, en zo min mogelijk nachten ondanks afspraken daarover.
Maar goed om 10 uur komt de voorman de zaak bespreken, want wat blijkt, ze blijven DRIE weken. Weekeinden naar huis maandag weer hier, of zo. De detail zijn wat vaag. Zal wel weer gepingel worden, de fransen zo langzamerhand wel kennende in dat opzicht, willen ze altijd een kadootje hebben.

CONCURRENTIE
Tijdens het gesprek met de mensen gistervond bleek het hotel in Vauvillers bijna altijd vol te zitten. Da’s natuurlijk heel gunstig voor ons. Krijgen we de overflow hopelijk te pakken. Het lijkt wel of we een soort gat opvullen in deze omgeving. En als de mensen nu eens flink rond gaan bazuinen dat het eten hier prima is en je goed kunt slapen, dan denk ik dat we een prima jaar gaan hebben!

Zes uur

Om zes uur begonnen de eerste opstaan geruchten zich al weer door het huis te verspreiden. Aktie! Via de grange naar buiten gelopen en de schade in ogenschouw genomen van de keuken en lobby. Wat kapotte vaat en overal vuil op de vloer en aanrecht. Afijn het peleton stond in de startblokken, iets over zevenen. Blokkeerden daardoor de straat wat ze niet in dank werd afgenomen door de auto’s. Overal bagage op de straat, schoenen en liggende fietsen. Merkwaardig dat gedrag, kun je toch wel nagaan dat er passanten komen.

Dan begint de grote schoonmaak weer.  De verzorgingsploeg ff aangesproken en zonder protest ging men aan de slag. In een mum was de zaak weer schoon. Hoef ik alleen nog te dweilen. Rond half acht kon ik weer in mijn eigen bed duiken en even rust vinden voordat de volgende gasten arriveren.

HOUT

Na de dozen van kamer 5 doorzocht te hebben vond ik de lader van de camera terug, snel opgeladen zodat ik ook de fietsers nog ff kon nemen. Ook ff de lading hout van vorige week op de plaat gezet. Dat gaat dus met enig beleid in een caddy.

Die zakte echt wel een stuk dieper naar de weg maar het ging nog. Volgens Wim minder diep dan met de rubber tegels. Hout voor de halve prijs kun je echter niet laten liggen, toch? Het prijskaartje zit er nog aan! Afgelopen zaterdag zag ik dat de pallet leeg was. Maar goed dat je je slag slaat als je de kans hebt. De keukenkastjes hebben we wel voor de reguliere prijs gekocht maar die zijn slechts een kwart van wat ze in NL moeten kosten. Meevallertjes allemaal die we natuurlijk benutten. Keukenblad essen massief gelijmd 250X64X40, 94 euries. Duur? Volgens mij een koopje.

Invasie

Wim is weer naar zijn eigen stekkie in Rotjeknor. Terug naar de tredmolen van de dagelijksheid. Maar wel ff eerste klas met de TGV via parijs en dan in sneltreinvaart weer naar NL.  De plicht roept weer. Nog een maandag vrij en dan weer in de herfst wellicht een beetje klussen. Dan zullen de megaklussen wel gedaan zijn  maar er zal altijd wel wat leuks te bedenken zijn. Al is het maar om toch nog eens die fotosafari te gaan doen die al jaren op het program staat.
Ram 2 is ook al verkocht. Het wordt nog eens een heuse schapen business. De onlangs gekochte ooi blijft maar een beetje aanklooien, die staat daarom op de verkooplijst. Eens kijken wat ik er voor kan vangen. Pascal is nog steeds niet komen opdraven om de handel te scheren. Zou wel mooi zijn voordat de anderen verkocht gaan worden. Is namelijk prima isolatiemateriaal.

VOORTGANG

Dankzij Wim’s hulp zit de elektriek in het appartement, en zijn de waterleidingen aangesloten. Hier en daar nog wat hand en span diensten gaven het werk een behoorlijke pousse. De laatste resultaten zijn in een paar shots eigenlijk niet te vangen. De batterij van het fotoapparaatje is leeg. De lader is foetsie! Tijdens het uitruimen van kamer 5 is de lader in een onbestemde lokatie terechtgekomen. Dus dat wordt een zoektocht. Maar door Wim zijn er nog wat fotootjes op de valreep gemaakt.

Van de slaapklamer is alle elektro verbonden en getest.  Het plafond is gemonteerd en eigenlijk hoeft alleen de wastafel en de vloer nog gedaan te worden. De grote verfklus is dan volgende week en dan is de slaapkamer klaar. Ach je koopt gewoon een paar 10 literblikken grondverf bij de brico  en je begint maar te vegen. Je  merkt toch wel het verschil tussen de verschillende verven. Jammer dat de witte verf die Ab had meegebracht ook voor de muren in de slaapkamer en de badkamer is gebruikt want er is niet meer genoeg om de plafonds van het appartement te rollen. Balen is dat wel. Afijn voor de muren is er nog voldoende muurverf. Hoop ik.

De zitslaapkamer heeft gisteren ook een plafond gekregen. Op de een of andere manier is het onder de trap op het balkon niet waterdicht geworden, vreemde lek op een steen van het plafond. Dus zal een deel van de trap afgebroken moeten worden. Op verzoek van Fannie moest er toch een stukkie aangeplakt worden dus gebroken zou er toch worden. Nu alleen een paar decimeter meer totdat we de scheur schoon hebben gelegd en besmeurd met goudron. (bitumen kit) Raar goedje is dat toch. Het blijft kleverig. Maar goed ik schat dat de twee komende weken zeker nog nodig zijn om het af te maken. Met BP gaat me dat wel lukken al zal het stevig aanpoten worden. Voor juni is het klaar, dat moet wel  want de 2 kamers zijn dan verhuurd. Het keukentje komt daarna aan de beurt. Dan is het even een paar weken rustig.

INVASIE
Vandaag hebben we 30 fietsers over de vloer. De deal is dat er 18 slaapplekken zouden zijn en voor de rest zorgt men zelf. Ook koken en opruimen (dat laatste hoop ik ernstig) Want een heel huis schoonkrijgen is bijna een sisifus arbeid binnen een dag. Zondag zijn de volgende gasten er al weer.
Eerst kwamen er twee verzorgingswagens met de nodige mjammie. Daar kwam een berg voedsel uit waar je een heel dorp mee zou kunnen voeden. Doet me aan Wim vorig jaar denken toen ie op zijn groenten dieet was. De groente was niet aan te slepen. Ook geen succes geweest. Afijn overal liggen nu matrassen en op zich valt het wel mee in elke kamer 3 bedden, onze eigen slaapkamer 2 en in het appartement boven 4 slaapplekken. Toch wel een idioot grote capaciteit als je dat zo bedenkt. Als het appartement beneden klaar is zal dat dus verder geen probleem zijn en hoeven we ons eigen app waarschijnlijk nooit meer uit. OK 18 was een beetje kunst en vliegwerk, maar de klus is geklaard. Ook hoefde ik niet voor beddegoed te zorgen. Dat scheelde. Morgen dus een beetje kamers aanpoetsen en de bedden weer opmaken. Het is wel een hele invasie hoor 30 mensen, maar het gaat net. Morgenochtend zijn ze om 7 uur weer verdwenen, kan ik nog een paar uurtjes uitslapen en dan is het weer poetsen. Nou ja je krijgt het niet voor niets.

STATS

Over bezetting gesproken. Het is mei en de tellert staat op 77% van de prognose met alle vooruitboekingen van dit jaar inbegrepen. Dan wel de prognose voor volgend jaar! Want het leek wel of het storm liep in het begin van het jaar. Daarom besloten we ook het appartement van beneden een jaar eerder te verbouwen. Alhoewel dat eigenlijk zou afhangen van de bezetting. En dat leek zo goed te zijn dat we maar opnieuw aan zo’n klus zijn begonnen. Nou ja het verhaal is bekend. Nog niet eens klaar en het is al verhuurd!

Fotootje

Eervorige week was er een Vide Grenier (rommelmarkt) in Fontenoy le Chateau. Een dorpje vlak bij ons in de buurt. Fontenoy is een zeer oud dorpje met een heuse ruïne van een kasteel. Eigenlijk niet meer dan een hoop stenen, en een indruk van een toren, De hoofdstraat door het dorp is nog steeds bestraat met kinderhoofdjes en dat kan behoorlijk glibberig worden bij nat weer.

 
Daar moet je ook niet te snel doorheen willen rijden. Al was het alleen maar om te ervaren dat de tijd daar heeft stilgestaan. Moet je kijken, behalve de auto’s is dit toch wel erg 19e eeuws. Wat mij nog wel eens gebeurd komende vanuit NL, is dat ik er midden in de nacht doorheen rij. Dan is alles spookachtig verlicht, en waan je je midden in een filme noir. Je verwacht bijna Maigret uit het cafe te zien stappen! Reden genoeg voor Wim en mij om eens wat plaatjes te gaan schieten daar, als we er toch doorheen zouden moeten om spulletjes te halen in de bouwmarkt.

Fontenoy-le-Chateau ligt aan het Canal de l’Est. Dat is een van de oudste kanalen van Frankrijk. En dat vraagt er gewoon om gekiekt te worden.

 De achterkant van de hoofdstraat, ja die met die kinderhoofdjes.

 Wat doet dan zo’n stapeltje hout in een venster in de muur dan?

Volgens de fransjes zijn wij nederlanders gek op oude vervallen huizen. Helemaal om te fotograferen. Waar dan ook ter wereld.

HUISIE KOPEN?
Naar aanleiding van de laatste foto, denk je ineens aan iets anders.

Veel Nederlanders kopen graag (vervallen) huisjes in deze omgeving – rij afstand en zo –  dat merk je aan al die NL nummerplaten tijdens een lang weekeinde. En veel vinden het te gek om dat op te knappen. De fransjes wrijven dan aan hun slaap (discrete beweging om aan te geven dat iemand geschift is). Oei, oei oei. Zelf denk ik dat de meeste “NL-ers” denken een spotgoedkoop huisje op de kop getikt te hebben. Jawel tussen 4 en 50 duizend zijn er heel leuke ruines te koop. Maar in mijn ogen vergeet men dat het verbouwen veel geld kost, en niet alles zelf gedaan kan worden, hoe graag dan ook. Het meeste constructie werk zal dan toch door een aannemer gedaan moeten worden. En verbouwen op afstand vraagt nu eenmaal om veel geduld en levert gegarandeerd de nodige ellende op. Niet alleen maar vanwege de taal, voornamelijk omdat het beeld van het nieuwe – opgeknapte – huisje nu eenmaal vaak door een roze bril gezien wordt. En wat praktisch mogelijk is, en betaalbaar, daar nogal eens van af wijkt. Bovendien improviseert een aannemer vaak als het niet voor elkaar te krijgen is zoals afgesproken. Voor het gemak denkt ie dan dat dat wel snor zit met de opdrachtgever. En neemt niet de moeite om kontakt met je op te nemen. De taal en zo he. Kijk en dan ontstaat de ergernis. Maar zo gaat dat hier, zeer nauwkeurig afspreken hoe en wat je wilt, tekeningen en foto’s, is het enige wat hiertegen helpt. Zodra iets op papier staat is er geen ontkomen meer aan in LDF. Dat daardoor het werk dan VEEL langer duurt, overleg en zo, (risico mijdend gedrag is fameus in LDF) moet daarom dan ook ingecalculeerd worden. En zullen dingen dan gewoon niet af zijn, ook al is een leverdatum afgesproken.
Je hebt dan ook als nieuwe eigenaar vooral veel tijd, heel veel tijd, geduld, persistentie en het nodige geld nodig. Door de streek heen rijdend zie ik af en toe van die huisjes staan waar de verbouwing stil ligt. Daarna weer te koop staan, en de volgende eigenaar neemt het estafette stokje weer op. Bijna elk lang weekeinde zie je dan een geel nummerbord voor die huisjes staan. Echt zoiets is een tienjaren of langer project, afhankelijk hoe perfectionistisch je het wilt hebben. En, tuurlijk, als je je hier op in stelt, en planmatig aan de gang gaat, is er niets aan de hand.

De Fransjes, wijzer, kopen dan ook het liefst een tweede huisje dat al redelijk goed bewoonbaar is, en wellicht alleen een kwast verf, en een nieuwe koelkast of zo nodig heeft. En als het even kan ook dat niet eens. Per saldo, kant en klaar of ver-her-nieuw-bouwen, kom je bijna gelijk uit. Alleen die verbouw tik van de nederlanders vindt dan toch nog wel plaats. Muurtje hier, deurtje te laag daar, keuken, die moet veel beter. Isoleren, ja dat moet ook. Ook al kom je er in de winter niet… je weet maar nooit.
En oh ja, de prijzen stijgen hier zeer gematigd. Als beleggingsobject met forse winst, waarover je ook nog belasting moet betalen is het de moeite niet waard, eigenlijk.

Saône

Onze provincie is naar de rivier de Saône genoemd: Haut Saône. En dan heeft het altijd wel wat als je naar de bron daarvan gaat zoeken. Zo ook tijdens een van Wim en mijn tochten naar Epinal. Natuurlijk om nieuwe dingen te halen. Vaak maken we dan een omweggetje want je wilt natuurlijk ook wat van de omgeving zien. Je bent niet hier om alleen maar te werken denk ik dan. Ook om van de omgeving te genieten. En dat laatste doen we! En met we bedoel ik echt niet alleen Fannie, Wim, of ik zelf, maar iedereen die hier komt logeren. “WE” genieten met volle teugen van de natuur hier die eigenlijk geen maand hetzelfde is. Maar we zochten naar een bron. Die bron van de Saône ligt in het plaatsje Veoménil. Als je er van de de kant van Darney inrijdt dan mis je ineens de laatste bordjes. Draai je tenslotte maar weer om dan zie je de bordjes ineens wel. Nou ja typisch frans: het begin aangeven en daarna is het meestal zoek het zelf maar uit! Maar goed we gaven het niet op en vonden de bron toch. Duh!

Daar is ie dan, een miniem beetje water dat uit een gat uit de muur komt. Maar ook weer typisch frans, pico bello verzorgd, als een mooi parkje. Dan vraag je je af, hoe smaakt dat nu, dat water? En je proeft traditiegetrouw van de bron van de rivier, in dit geval de Saône. Een beetje bitter en groenig met een vale nasmaak die erg lang blijft hangen in je mond. Niet het beste bronwater dat ik heb geproefd.

In dit gebied heeft ieder dorp wel een bron en daarbij hoort een wasplaats, en is meestal overdekt. In de meeste gevallen heeft de gemeente er een monument van gemaakt, staat ook vaak vermeld op een bordje voordat je het dorp inrijdt. Die bij de bron van de Saône is een prachtig exemplaar hiervan.
De Saône begint zijn reis door een kleine greppel via de wasplaats om dan snel weg te zakken naar de diepte.

Grappig, net spoorzoeken wat je doet naar een oorsprong van een rivier.

appartement 2

We gaan gestaag door. Met ups en downs. De ups zijn gelukkig groter in aantal dan de downs. Zowel Wim’s als mijn poot lijken dan toch eindelijk te gaan genezen. Het lopen gaat steeds makkelijker.

Dik 150 meter kabel (heel praktisch: je kunt voorgetrokken kabel krijgen met de drie draden er al in met beschermmantel) en 100 meter waterleiding zit nu in het appartment. Achter de douche is de “techniek ruimte”: aansluitingen op het riool, stoppenkast en water manifolds. Alles lekker centraal aftakken, kost natuurlijk een paar meter extra aan kabel en leidingen maar tegelijkertijd maakt het alles aansluiten (en uitbreiden) een stuk minder gecompliceerd. Over de chaos op de vloer komt een verhoogde vloer waar we de vloerplaten zo weer uit kunnen lichten mocht er een probleem ontstaan. Tegelijkertijd dient de ruimte straks als een klerenkast voor de gasten.

Het halletje krijgt ook al vorm, toilet en doucheruimtes zijn klaar. Op de tegels na dan.
Op de achtergrond is het niet de deurpost die scheef staan maar de muur die naar boven toe steeds smaller, of zo je wilt dunner, wordt. Dat geeft wel eens een verrassend effect.

BRIQUES DE VERRE
Toen Wim en ik dinsdag middag stonden te kijken naar de dagresultaten viel ons op dat het daglicht niet in de keuken kwam. Zouden we dat met flessen in de muur op kunnen lossen? Dat gaf misschien wel een heel mooi effect maar niet voldoende licht. Volgende idee was om glazen stenen te gaan gebruiken. Volgens de specs moesten die dan toch 80% van het licht doorlaten.

Als we deze jongens eens in de muur deden. Zo gezegd zo een dag later. De jacht op de glazen stenen (briques de verre) ging via Big Mat, naar de fabriek, weer naar big mat, en tenslotte met een bestelbon van Bigmat naar de fabriek. Maar wel ff binnen een dag geregeld hè, en dat in la douce france. Natuurlijk hebben we geluk dat de fabriek hier nog geen 30 km vanaf staat, en we gewoon hondsbrutaal het kantoor binnenstapten om een paar van die dingen te kopen. Via een omweg lukte dat dan ook prima, want ze verkochten alleen aan de door hun erkende distribiteurs. Afijn 150 km verder maar ze zijn er wel: nu meteen, dadelijk, direkt! De dikkedeur bij BigMat was ook stomverbaasd dat dat zomaar ging, hihi.

Vandaag wil ik er in iedergeval eentje inzetten om te zien welke problemen bij het monteren we gaan tegenkomen.

WOON-SLAAPKAMER-KEUKEN
BP werkt nog steeds gestaag door, ook al lijkt het dat ook hij vermoeid begint te raken en de nauwkeurigheid er een beetje bij in begint te boeten. Maar met de nodige metingen als bewijsvoering wordt dat dan wel weer gecorrigeerd.

Een geweldige meevaller is ook dat Brico Depot gaat verhuizen/verbouwen. Grote uitverkoop dus en precies dat materiaal voor de halve prijs dat we nodig hadden. De vloer voor de helft van het geld! De Caddy moest het natuurlijk weer ontgelden en zakte bijna tot op zijn assen met die lading hout. De shoppinglist wordt steeds verder afgewerkt. Maar de plafondplaten konden door de connectie van BP niet in de kwaliteit geleverd worden die we wilden, ook die dan maar bij de Brico gehaald, scheelde ook weer een euro per plaat. Na veel gereken kwamen we, met een marge, uiteindelijk op 50 platen uit. Een hele pallet! Opnieuw de Caddy door zijn knieën. Brico was al behoorlijk leeg! En een drukte!
Lagen er ook nog wandtegels, wit mat. Maarja dat is ws slecht schoonhouden, maar eens aan Fannie vragen wat die daar van vindt.

Richard & Rose

Richard had een paar weken geleden een kamer gereserveerd maar ik mocht aan niemand iets vertellen. Praat Fannie haar mond tegen Marianne nog voorbij, ach ja. Gelukkig sijpelde dat niet naar de rest van de vriendenkring door.
Ook niet dat ze, R&R, met een eend door Frankrijk heen zouden gaan trekken. Kwamen ze dus afgelopen vrijdag met een prachtige Deux Chevaux Cabriolet Carlton aantuffen. Oh wat mooi die Carlton. Daar gaat je ouwe eendenhart dan wel weer van kloppen. En natuurlijk komen later uitgebreid allerlei “eend” verhalen boven drijven. Het is een lawaaiig kreng, startslecht, rijdt langzaam, en is een rijdende doodskist. Maar ja wat is er mooier dan in een stuk meer dan 60 jaar oude techniek te rijden en waarvan sinds 1990 geen onderdelen meer gemaakt worden, alhoewel geruchten gaan… Een collectors item!

Richard is de zoon van een goede vriendin van ons. En is een paar dagen geleden met Rose getrouwd. Trotse moeder stuurde natuurlijk meteen de link naar de werkelijk prachtige bruidsfoto’s op en er was zelfs een dagkrant gefabriekt!

Als kadootje had ik een fles champagne voor ze koud gezet, en met glazen en al verdwenen ze naar hun kamer, om opnieuw op hun verbinding te klinken. Heerlijk die romantiek!
Andre en Richard hebben hun vak gemeenschappelijk, dus die konden nog lekker ff netwerken en over projecttoestanden kwekken.

Uiteraard kwamen de verdere plannen van hun tour de france met eend ter tafel. Tsja om nu de bergen in te trekken met een oude eend… Maar kun je je een mooiere huwelijksreis voorstellen dan met een 2CV cabriolet door la douce france te trekken. Nog wat hints en tips gegeven voor het middageten: loop naar binnen waar je tussen de middag veel auto’s ziet staan. Neem een plat du jour (dagschotel). OK soms kun je pech hebben maar meestal is dat een goede hap zonder poespas met typisch frans (bereid) eten. Kan bijna niet fout gaan.  Vol goede moed stijgen de twee de volgende ochtend weer in de cabrio en na een paar keer starten, ach ouwe eend hè, gaan ze de rest van LDF verkennen.

 Goede reis, voor nu en in de toekomst!