iPhone

Twee ondernemende korstleden (JW en Andre) hebben iets gemaakt voor de iPhone waarmee ze de top 1 haalden van de Apple apps fabriek. Mijn aanvankelijke scepsis was voor een deel ongegrond.

“Als het werkt, dan is dit zeker een app waarop veel verder gebouwd zal worden“. Die uitspraak werd me door JW niet in dank afgenomen. Denk dat ie hierbij “als het werkt” bedoelde. Meerdere kommentaren op het net waren aanvankelijk net zo sceptisch.

Maar het werkt dus wel!

Uitblazen van kleine kaarsjes blijkt inderdaad prima te gaan, volgens de commentaren op het net. Ik denk dat voor de grotere kaarsen het speakertje te weinig power heeft. Alles naar verhouding natuurlijk. Een test waard: tot welke grootte (verhouding) van het brandlont/kaars oppervlakte kun je gaan. Die testjes komen denk ik ongetwijfeld wel ergens op youtube of zo te staan. En ook de varianten op deze app, of verdergaande toepassingen van dit idee. Zoals het meestal is bij iets als dit: men knutselt er op door.

Het commentaar in het onderstaande filmpje zegt dat de claim niet helemaal gedekt is: verkoeling op een hete zomerdag. OK, je kunt niet alles hebben.

Maar de idee om door geluid uit een iPhone speakertje kaarsjes uit te blazen is natuurlijk GENIAAL bedacht. Dat geef ik de twee makers (JW en Andre) zonder enige reserve mee.

Kijk HIER voor het kommentaar en klik hieronder om het te zien.

UPDATE:

En verrek het eerste spelletje / variant is al bedacht:

Da’lijk krijgen we ook nog wedstrijden, en hoe de handel op te voeren (vermogen). En krijgen we natuurlijk grote blowers voor de herfstbladeren… Oorbeschermer niet inbegrepen ;=))
Vraag me af of je zoiets ook met de speakers van je stereo kunt doen, kun je meteen de kamer stofvrij maken. Zou je dit proces ook kunnen omdraaien, zeg maar anti “geluid” dan kun je er ook nog een stofzuiger mee maken. Links de blazer, rechts de zuiger. Hoef je nooit meer je kamer te stofzuigeren. Enne, kan je ook in een robotje bouwen, eerste spleet de blazer er vlak achter de zuiger…. Een soort stof magneet dus. LOL

Plombiere-les-Bains

Op de adventzondagen (of zoiets) worden er door het hele land kerstmarkten georganiseerd. Op zich niets bijzonders, nee ook niet eens: “ware het niet“. Gewoon het standaard werk: worsten, brood, warmvlees, warme rode en witte wijn (notabene!) en dan de normale rif raf aan ambachten. Iedere exposant droeg traditionele kleding, erg leuk om te zien. Er was zelfs een kleine vee tentoonstelling. En waarempel een zwartkopschaap erbij, zoiets lijkt me ook leuk om in de veestapel op te nemen. Dan kan Dram zijn best doen om daar iets leuks van te maken.
Wat erg leuk aan zoiets is dat je de mensen echt ziet flaneren over dit soort dingen, lekker een beetje heen en weer lopen, keuvelend met een bekertje warme wijn in de hand. De pret was meteen over toen er een ijskoude plensbui overkwam, iedereen schoot als in paniek een bar of restaurant in, om een biertje verder de auto maar weer op te zoeken. Het leek wel alsof er een koelkast opengezet werd, zo snel koelde het af. Nu ligt Plombiere sowieso op een rare plek, het is daar altijd wat koeler dan in de rest van de omgeving. Maar het gaf meteen een beetje lucht en kon op mijn gemak een paar plaatjes schieten.
De sfeer opsnuivend, slentert ook deze jongen wat over de “boulevard” van Plombiere-les-Bains. Schuifel je een foir de livres (boekenmarkt) in. Nou ja een boekhandel heeft daar wat incourante handel op marktstalletjes neergesmeten, euh, uitgestald. En maar denken, toen ik er heen reed, ff weer voor een prikkie een paar pockets scoren. Dus niet. Verderop was een soort uitdragerij, een eurie per boek. Zat helaas niets bijzonders bij voor mijn al aardig groeiend biebje. Een paar maanden geleden een doosje detectives opgepikt voor 50 cent per stuk, ook niet onaardig. Gewoon blijven uitkijken naar dat spul. En veel antiekwinkeltjes met onmogelijke kitsch erin. Toch nog even bij mijn favoriete pottenbakker naar binnen geglipt. En er staat betere kwaliteit dan een jaar geleden. Ik zag hem een loei van een oven vullen voor het biscuit bakken. Die gas oven moet toch bijna een kubieke meter zijn. Om jaloers op te worden. Even nog rondkijkend toch wel leuke dingetjes zien staan. Geen echte kunst, maar meer heel apart vormgegeven gebruiksgoed. Ook de glazuren waren anders dan eerder. Mooiere tinten, niet meer van dat kitscherige rood, wel meer naar mijn smaak. Zag een prachtig vaasje staan, en dan transparante hoogglanzende glazuur op de roodbakkende klei, ajakkes!
De onvermijdelijk eetstalletjes hadden wel de overhand, warme worsten, de kebap, gebak, brood warme dranken etc etc. En daar ineens een soort vrienden van Bachus tentje met traditionele vlees aan het spit in een soort deegje, een of ander vaag drankje en bijna verkoold brood. Hoort erbij scheen het. Mijn neus werd niet bijzonder geprikkelt, integendeel, dus ik liet het in mijn hoofd geduwde bord maar passeren. Maar kon me tegelijkertijd niet beheersen een uitgebreide fotoserie van de rond-deler te maken. Nou als dit geen stereotiepe fransman is weet ik het ook niet. Alleen de snor ontbreekt, dan kan ie zo in de stripverhalen bundel. Prachtig prachtig. En maar mensen paaien om te proberen het verdacht riekend goedje in de hongerige kelen te persen. Of was het inbeelding van mij. Maar ja, waar iedereen met zijn tengels aan heeft zitten voelen is mij een beetje te link.

Dan nadert het 1900 en men begint plotseling in te pakken, hoezo kerstmarkt. Een twee uur durende happening? Onwaarschijnlijk! En dan zoveel moeite doen om de straten leuk aan te kleden. Een beetje zinloos lijkt me dat toe. Natuurlijk begrijp ik daar niets van met mijn botte hollanders verstand. Maar om op zeven uur al weer in te pakken lijkt me wel erg kort. Plotseling schalt keihard een blokfluitconcert van Locatelli door de speakers. Huh? Pijn, mijn oortjes protesteren.
Als dit de fransche opvatting is van oprot muziek, dan maar terug naar de auto. De pliesie komt ook nog eens kontroleren of alles wel dicht gaat. Goed dan, de handel was opvallend traag, je zag niet veel mensen echt iets kopen, de eetstalletjes hadden het druk. mag ook wel bij deze koude. Dan nog, erg korte happening. Misschien ga ik er morgen nog eens heen, maar dan wat vroeger.

update: blijkt volgens de aankondiging op het internet dat de kerstmarkt al om 1300 van start is gegaan, nou ja nog steeds erg kort.

FOTOOTJES
Oh ja, de fotootjes zijn zoveel mogelijk bij bestaand licht gemaakt, daarom zijn ze wat korrelig, en vlekkerig in de schaduwpartijen. Maar bij bestaand licht fotograferen zou volgens mij de sfeer goed weergeven. Iets wat ik vroeger erg veel deed met gewone “analoge” flim. De digitale fototoestelletjes redden het nog net niet.

Weekend

Overdaadschaadt niet, dit keer. Onderweg shoppend voor een steiger, zie je soms merkwaardige dingen. Dan stap je uit en maakt een fotootje. Iedereen boven op zijn rem en de bewoners zelf in stomme verbazing over weer zo’n rare buitenlander. Want dit is toch de gewoonste zaak van de wereld? Beoordeel zelf.

Maar onderweg ook nog wat leuke kieken gemaakt.

Plainemont, (correctie TC) heet dit plekkie. Daar moet nog een nieuwe plaat van gemaakt worden als de ondergaande zon er een keer pal opstaat, dan is het net alsof er en gouden gloed overheen ligt. Dus die hebben jullie nog te goed.
En onderweg naar Dries om de laatste spulletjes op te halen voor zijn verhuizing – dit wordt een verhaal apart – rijd je zo’n slingerweggetje op.
Het is een beetje bleekig weer. Dit echt niet te brede slingerweggetje daar gaan we van de zomer met de (motor)toertocht over en vormt een deel van het onderste klaverblad richting het zuiden. Toch wel erg groen nog zo midden in de winter.

SCHAPEN
Felix en Charley zijn verkocht en daarmee zijn we op een goede manier van twee rammen afgekomen. Zo kost het schapenhouden geen cent, het levert zelfs een bescheiden winst op. Maar goed Felix gaat ter ere van het Aid (offerfeest) aan het mes en Charley wordt dan volgend jaar opgepeuzeld. Heb wel ff een deposit gevraagd voor Charley want je weet maar nooit met die franzen. Zijn toch rare jongens wat zakendoen betreft. En een deposit werd als vrij normaal gezien, dus toch wel weer goed aangevoeld. Volgens Fannie is dit een prima manier als aanvulling op de lopende kosten. Gaat gewoon van de rekening van de tegelboer af, daarmee dragen die twee rammen dus rechtstreeks bij aan de verbouwing. Dubbel voordelig.
Eigenlijk wel vreemd he, beesten verhandelend. LE MOUTON QUI RIT in en verkoop van schapen. Als je daar zo bij stil staat, in 2008 nog als toetsenbordridder en nu loop je in de stront schapen te vangen. ;=))

Geweldig!

UPDATE: schapen 20091128:1700
Vanmiddag belde de tegelboer op of het niet erg was of ie nu Charley kon ophalen ipv volgend jaar. Een of ander vaag verhaal over een neef uit Parijs die geen schaap had kunnen krijgen. En Felix was eigenlijk een beetje te klein nog om te kunnen verdelen. Volgens zijn verhaal ben je blijkbaar verplicht je familie tenminste een schaap tijdens het offerfeest te geven. Nou zal hij gezegd hebben, komt dat ff goed uit, ik heb nog een schaap op reserve. Kun je van me kopen voor … ;=)))
Charley is vandaag dus ook maar naar de eeuwige jachtvelden vertrokken, daar amuseert hij zich nu met 14 maagden. En speciaal voor Fannie:

Charley aan z’n galgenmaal

en hop op transport

En dat voelde ie verdomd goed aan, want erg vrijwillig ging ie ook weer niet, maar met zijn drieen was het weer overmacht voor ‘m. Het was wel het makste schaap van de troep, en kwam altijd om iets bedelen, dat was erg grappig zoals t’ie aan je zakken begon te snuffelen voor iets lekkers. Ook zijn aaibaarheidsfaktor voor de gasten was groot. Glimlach nog als ik die beelden van het kleine meisje van de zomer voor me zie, zij was banger voor hem dan hij voor haar.
Maar goed er zijn er nog vijf over waarmee we een duidelijk fok programma kunnen gaan opzetten. Wellicht in juni volgend jaar er een paar bijkopen om de veestapel op peil te brengen. Boertje Cornelis in de bocht…

keuken

Hoppa, krijg net de ontwerpen van de nieuwe keuken binnen,

Die koker rechtsachter is waar de schoorsteen van de kachel doorheen loopt, en daarnaast zit weer iets mafs maar dat is de CV leiding. Waarom ze dat niet over de grond hebben kunnen laten lopen zoals de rest, is mij een raadsel. Maar goed er voor komen dan twee opaal glazen schuifdeurtjes dan is alles mooi uit het zicht. Het huis zit vol met die krankjoreme opstapjes nivo verschillen en schuin op elkaar staande muren. Een duidelijk aan elkaar geplakt huis. Maar dat heeft wel iets. De keukenboer wilde daar weer een kastje van 100-den euries voorzetten, waar je dan weer drie kwart van weg moest zagen om de machinekamer erachter te kunnen bergen. Daar hebben we maar een stokje voor gestoken, want zo graag geven we ook nou weer niet geld uit. Zoiets is toch zinloos!

Het perspectief komt een beetje erg geknutselt over – dat heet dan met een duur woord isometrisch – en de kasten aan de rechterkant moeten verder naar de raamkant, anders blijft er te weinig loopruimte over. Ook door het zwarte plafond ziet het er behoorlijk donker uit, moeten we dus iets aan doen. In ieder geval kunnen we met degene die de plaatsing doet nog van alles regelen volgens de verkoper. Bij de vorige keuken was dat inderdaad zo, dus ik zie deze operatie enigszins met vertrouwen tegemoet.

Ode aan een Zaagblad

Wat heb je nu met een zaagblad. Doe eens dwaas. Nou dit zaagblad is over de halve wereld met me meegegaan. Drie huizen heeft het mee helpen verbouwen, en talloze klussen. En wel vijfentwintig jaar lang. Met dit vierde huis werd ’t ‘m te machtig, gloof ik.
Ja als je 4 van de 14 tanden bent verloren, en er een dwars door een autoruit hebt geschoten, en je zaagsnedes nu toch wel erg happerig beginnen te worden, dan is het tijd voor de eeuwige jachtvelden.

De zaag zelf gaat nog prima, ook al een wondertje als je bedenkt wat er al niet mee gezaagd is.

Maar vindt nu eens een vervangend blad van gelijke kwaliteit. Iets met widia bits gepantserde tanden, veertien stuks daarvan, letterlijk tot de tanden bewapend zogezegd.
Weet nog wel dat we het toentertijd vreselijk duur vonden, maar Fannie gaf vorige week toch ook toe dat investeren in goed gereedschap het waard is geweest. Wat zou een vergelijkbaar blad wel kosten?
Bij Brico Marche heb je ook wel iets gelijkuitziend, verbazend goedkoop vergeleken met wat we er 25 jaar geleden voor betaald hebben (70 of zoiets guldentjes weet ik nog wel) maar ik betwijfel of de kwaliteit gelijk is. Afijn we hebben het internet, dus dat moet niet al te lastig zijn.

Schapenfeest

Het schijnt dat komend weekeinde het islamitisch schapenfeest is. Daarvoor worden waarschijnlijk miljoenen Charlies en Felixen gekeeld. En waarempel daar dient zich een business opportunity aan.
De tegelaar zag onze schapen in de wei lopen. En je raad het al, of ze te koop waren. En of ze staarten hadden. Want het schijnt belangrijk te zijn dat de beestjes helemaal intakt zijn. En wat ze moesten kosten. Ik noem dus een bedrag dat me redelijk lijkt. De tegelaar vindt dat ook, maar toch zag ik een trekje op zijn gezicht dat me argwanend maakte. En net zoekend op het internet merk ik dat ik erg laag zit. Moet ik gaan profiteren van de situatie en de prijs opdrijven of gewoon normale handel voeren. Het besluit valt op het laatste. Dus als een dezer dagen de oom van hem komt dealen dan weet ik dat het voor de man een zeer goede prijs is. Geen handjeklap dus. Dan bedenk ik me dat als de prijs zo laag ligt, er misschien weer een soort handeltje ontstaat waar ikke dan weer niet van profiteer. Ach wat zal het ook.

Moet je dan een band hebben met een lam dat je voor dood uit de wei plukte en met de fles in leven hebt gehouden totdat ie de speen van zijn moeder kom vinden? Ook dat weer niet vind ik. Hoewel om alles maar gewoon als handelswaar te zien gaat ook wel weer ver. De schapen hebben hun funktie binnen dit bedrijf: maaien. En of ik ze nu zelf aan het spit rijg of een gelovige gaat er mee aan de haal dat maakt denk ik geen verschil. Binnenkort vinden Felix en Charlie een warm plekje in de schapenhemel, linksom of rechtsom.

Maar dat schapenfeest is wel iets dat in de bedrijfs agenda gezet moet worden. Kunnen we dan gewoon voluit gaan fokken? Nee denk ’t niet want meer dan 12 schapen lijkt me niet zo handig op dit schrale weiland. OK het overschot aan schapen krijg je dan wel weg in november, maar pleeg je dan geen roofbouw op je land vraag ik me af. Want als ik het zo bedenk, het zijn wel biologische schapen, alleen in de winter krijgen ze een paar handjes krachtvoeder de kop. Hun voornaamste voedselbron is het weiland zelf, ook in de winter.

We zien wel hoe ’t vaart. Maar het lijkt me een goede stabiele business, godsdienst is immers niet onderhevig aan recessies en zo. Jazeker is dit opportunisme pur sang. So what! We gaan de schapenbusiness dus in.

Vloer

De tegelaar gaat langzaam maar zeker. Na 4 dagen is ie op een derde van de kamer gekomen. In dit tempo zal na 12 werkdagen de zaak gepiept zijn. Ach je moet maar denken het tempo in la douce france ligt wat lager. Ook al maakt ie dagen van 9 uur. Wat op zich al heel erg ongebruikelijk is. Maar op verzoek even de fotootjes van de tegelkunsten.

Dat onder sommige tegels bijna een centimeter dikke laag lijm zit mag de pret niet drukken. En vooral in het begin zit een dal, gaat weer vervelend worden met de meubels. De rest blijft redelijk binnen de toleranties. En als ik de regel er op leg zie ik maar een paar millimeter vrije ruimte hier en daar. Dat is al behoorlijk goed met zo’n ondervloer. Maar goed het moeilijkste deel is achter de rug en komt het wat vlakkere deel eraan. Dus misschien gaat het nu wat sneller.
Hij heeft, als klap op de vuurpijl, ook nog niet alle tegels kunnen scoren, daar moet ie dan morgen of zo weer achteraan. En gezien de franse toestanden met voorraad en zo, houd ik mijn hart vast. Maar ik ga me niet opwinden, het is zijn probleem.
Overigens is zijn slaafje niet meer komen opdraven, ik vraag me niet eens meer af waarom. Verwonder me ook niet eens meer. Eigenlijk wordt dit als vanzelfsprekend ervaren. Oeps! Wat gebeurt hier…
Of moet ik zeggen: het zal me worst zijn als het maar voor de de 8e erin ligt, en de tegelaar ziet maar hoe ie dat voor elkaar krijgt. Want ik moet ook nog met mijn pneumatisch beiteltje aan de gang om het leem van de muren af te bikken. Daarna 2 weken voegen en dan kan de keuken en de kachel erin.

Kamer3

Fannie heeft haar beste kunnen weer getoond. Kijk maar eens naar het resultaat. En voor de gijn ook nog een fotootje van hoe het ervoor uitzag. Dit is dus slaapkamer drie geheel ingericht nu. Fannie heeft deze kamer omgedoopt naar Bangladesh, omdat de meeste spullen uit Bangladesh komen. Toch wel knap om strak modern met zoiets traditoneels als maskers en zo te kombineren. Minimalistische trekjes heeft deze kamer ook nog. Dat straalt rust uit hadden we zo bedacht, maar oordeel zelf.

En als zugabe
En vooruit nog maar eentje
En dan de situatie voor en na, zo’n beetje vanuit de zelfde hoek genomen.

Links is dan de nieuwe douche en WC, en natuurlijk is dat bidet gesloopt. Staat nu te wachten op een nieuwe bestemming. Wellicht als een kunstwerk in de nieuwe tuin. Hebben we ook grote plannen mee, maar dat is nog in de prille ontwerp fase.
In iedergeval komt er een zwembad, japans badhuisje, een water partij en een kruidentuin. Alles zodanig in elkaar te passen dat het ook nog een zekere balans vindt met elkaar zal wel weer een heksentoer worden. En dan krijg je nog te maken met de wettelijke voorschriften, vergunningen etc etc. Dat laatste zal wel weer een martelgang worden.

Appartement

NOVEMBER
Dit is de maand van mist, regen en kou. Althans dat hoort het te zijn, maar temperaturen van 15 graden is toch wel heel erg aangenaam na een paar weken regen.

En als we in de ochtend nog een beetje duf van de nacht door de ramen van het appartement over het landschap gluren zien we dit.

En dan zeggen we tegen elkaar, als het appartement volgend jaar klaar is dan zien we dit altijd.
Maar er moet eerst nog heel wat werk verzet worden voordat we erin kunnen trekken. We doen ons best en ik denk dat Fannie wel kampioen schilderen is zo langzamerhand. Volgens mij is de 500 m2 al ruim gepasseerd.

En omdat niet alles werk moet zijn vinden we toch nog gelegenheid om een beetje klei te bakken. De maskers van het buurmeisje, en de probeersels van de anderen moeten dan maar eens een keer in de oven. Een beetje passen en meten om vooral die maskers een beetje plat neer te leggen, dan trekken ze ook niet erg krom.

En de volgende ochtend is ook dat weer gepiept. De maskertjes aan de buurvrouw gegeven dan kan haar dochtertje weer met verf aan de gang en de handel als een kunstwerk aan de muur hangen.
Van de week ga ik dan maar een glazuur brand doen met de nieuwe glazuren. Ben benieuwd wat dat wordt.

Woosh! Ineens gaat alles met een sneltrein vaart.

TEGELVLOER
De door Wim en mij in elkaar geknutselde vloerverwarming doet het perfect, ontbreekt nog een thermostaat op de manifold, maar die is inmiddels door Wim ingekocht. En kan er zo opgeschroeft worden.
Echter de afwerking van de vloer is niet zo geweldig gegaan, moet je als amateur eigenlijk ook niet willen. De twee tegelboeren die een offerte uitbrachten, voor absurdistische prijzen, hadden achteraf gezien, uiteraard gelijk in hun kommentaren. Gaven erg af op de oneffenheid van de vloer en brachten dat als een onoverkomelijk probleem. Mits voor een prijs natuurijk. En in je beste frans kun je daar onophoudelijk over Egaline staan praten maar dat kwam gewoon niet over. Wat ze niet kennen is gewoon “impossible“. Begrijpen doe ik dat wel want het laten vloeien van dat goedje luistert behoorlijk nauwkeurig, ondanks dat het wel weer een van die wondermiddelen is in de bouw. Ons zelfgemaakt recept deed het ook niet zo geweldig in de corridoor. Maarja die offertes vielen gewoon ver buiten onze begroting.
Daar had ik nog een kaartje liggen van een bouwvakker die al eens eerder voor het dak van de douche langs was geweest. Ik pak de telefoon, maak een afspraak en in no time staat ie op de stoep. Levert uiteraard weer genadeloze kommentaren op de met veel bloed zweet en tranen gelegde zandcement vloer en belooft met een offerte te komen. Op mijn vraag of dat allemaal voor de kerst kan, wordt bevestigend beantwoord! Mazzel eens een keer.
De volgende maandag komt ie ook nog eens een keertje met de door ons gewenste kleurtjes en een alternatief aanzetten. Niet helemaal onze wens. Maar na een tocht, gedrieen, langs wat bouwhandels besluiten we toch maar voor de chocolade bruine tegel van 40 x 60 te gaan. Als we tenminste voor de kerst de vloer erin willen hebben is dat een goed compromis, zegt Fannie, en daar ben ik het natuurlijk volledig mee eens.
De prijs van 20 euries de vierkante meter is ook prima, de tegel is keihard ook weer wel goed. En een deal ruikend smolten ineens zijn bezwaren van de slechte ondervloer, de onregelmatige muren en niks is haaks in dit huis als sneeuw voor de zon weg. Is dat verdacht denk ik dan met mijn paranoide geest? Ik gooi het maar op het lage werkaanbod, de crisis die toch eindelijk de prijzen laat zakken en nog meer van dat soort flauwekul.
Uiteindelijk stemmen we, na wat bieden en loven, toe in de offerte en schrijven een check voor 30%. Toch wel weer handig, checks, vooral in zo’n ontwikkelingsland als Frankrijk. (nee breek me de bek niet los!) De uiteindelijke prijs lag erg dicht in de buurt van mijn beraming en dat klopte dan ook maar weer.
En warempel, de afgesproken dag stond meneer op de drempel. Heel erg ongebruikelijk. Maar hij is ook geen volbloed fransman en dat verklaard een hoop, denk ik. Voortvarend gaat ie aan het slijpen van de vloer en haalt de grootste oneffenheden zo weg. Slim om te gaan frezen in plaats van opvullen. Vertelt ie dat er net een nieuw apparaat op de markt is waarmee dat makkelijker kan, alleen nog niet op voorraad in de bouwhandel. Ja natuurlijk niet! Dus heeft ie deze oplossing met een slijptol bedacht. Natuurlijk weer een geweldige stofzooi, dat kruipt uiteraard overal tussendoor, en met ingehouden adem loop ik als een haas door de stofstorm heen om het grootste gat in de vloer dicht te proppen met isolatie. Dat hielp een beetje. Wel eraan denken om die handel eruit te halen als de kachel weer aangaat. De vloerverwarming kan mooi afgesloten worden van het grote circuit, dus daar heeft de tegelaar dan ook weer geen last van bij het lijmen. Het is opvallend zwoel weer, hop dan die deuren wagenwijd open om de stofdonder te verjagen. Door de grote grangedeuren rolde een enorme stofwolk de wei in. De man had dan weliswaar een stofmasker voor maar had het duidelijk niet echt naar zijn zin op die manier. Maar goed.

Dat niet op voorraad zijn, bestellen – 3 maanden, maakt bij mij altijd iets van ergernis los. Het meeste wordt alleen besteld als je er specifiek om vraagt, een 5 tal bestel formulieren ondertekent en een deposit geeft. Erger nog, meestal is er helemaal geen voorraad van wat dan ook. Behalve de erg courante artikelen zoals zand, cement en hout, schroeven… en uiteraard de basis gereedschappen. Maar alles kan besteld worden bij de fabriek, over minimal 3 weken is het er dan. En kijk er niet van op dat de spullen er pas over een paar maanden zijn. Wat een land! OK, OK, deze streek is het niet te vergelijken met de grootstedelijke gebieden waar enorme omzetten gehaald worden. Maar toch, waarom alles zo lang moet duren is mij een raadsel. Opvallend is ook die maatverschillen van materialen van winkel tot winkel en ontbrekende zaken in assortimenten waardoor je gedwongen bent om langs diverse winkels te gaan voordat je je handeltje bij elkaar hebt. Ben ik dan zo veeleisend? Dat zal ook wel

Afijn na de voorbereidende schijnbewegingen liggen er toch maar de eerste twee rijen tegels in. Tuurlijk, het uitvlakken van de vloer is niet geweldig gelukt en moeten er bakken lijm bij, en nog liggen een paar tegels niet op nivo, maar goed. Er wordt me verzekerd dat het beste gedaan wordt. En wat onmogelijk is kan gewoon niet lukken. Door de ondergrond worden toch meer problemen veroorzaakt dan geanticipeerd. ;=(( Mijn argument van: dat wist je toch van te voren? Ach, tegen dovemansoren is dat weer. Het Egaline verhaal wordt door de man vertaald als een laag cement opbrengen van minimaal 4 cm. Een wat vreemde vertaling van “chappe auto lissante de quelques milimetres” (deklaag van vloeicement van enkele milimeters) lijkt me. En hij maar doordrammen over een nieuwe deklaag van zandcement. Ik geef het op en laat hem verder prutsen, afkeuren kan altijd nog. Maar de tegels zijn echt chocolade zeer donker bruin! Moet nog ff op gepoetst worden, maar vanochtend met mijn vinger eroverheen en geen sluierresten.

En een tweede meevaller, valt het afmaken daarmee eens binnen de planning? Het begint er echt op te lijken!

KEUKEN
Eigenlijk hadden we het een beetje opgegeven een keuken voor een redelijke prijs te vinden voor het appartement. En bij wijze van oefening had Fannie een keuken samengesteld uit de Ikea gids. Deze oefening met Ikea heeft een soort richtprijs opgeleverd, en stonden we min of meer op het punt dan maar in vredesnaam een keuken van de Zweedjes in het appartement te werpen. En konden dan zelf een week aan de gang om die op te stellen. Na een vruchteloze poging om door een van de keukenmensen van Ikea op een goed spoor geholpen te worden zegt Fannie: laten we voor de gein nog eens een keer naar Cuisinella gaan. (de concurrent van Schmidt) Een eerder bezoek aan die gasten leverde ook geen normale prijs op. Een redelijke prijs? Cuisinella was toch net zo duur als Schmidt? Roep ik. Nouja dat verhaal is al in geuren en kleuren verteld. Maar niet geschoten is altijd mis, ik bel voor een afspraak de volgende dag, en dat ging ook nog maar zo meteen, geen probleem. Dus wij woensdags naar die andere keukenboer met onze nieuwe ideeen over de keuken.
Lopen we daar naarbinnen, komen we in een soort afbraakpand terecht. Bijna alle keukens die er stonden waren gesloopt! En in een hoek zag ik een tig-tal kookplaten op een hoop gelegd met prijskaartjes voor een afbraakprijs. En her en der in de boedel stonden rekken met leuke hebbedingetjes met diverse kortingen. Een teringzooi dus, zeg maar!
Komt de keukenboer op ons af , en nodigt ons vriendelijk uit voor een bakkie leut. Nu is die leut in la douce France bijna altijd een miniscuul kopje met geconcentreerde zwarte drabbigheid, en derhalve bijna nooit te drinken. Maar we tonen onze beste zin en acepteren het risico dat we vergiftigt zullen worden. Oh ja expresso noemen ze dat vocht. Nu is het een hele kunst om dat smakelijk te maken, en komt dat zelden ook zo uit een masjientje. En jawel, een onmogelijk klein kopje, je vingers zoeken voortdurend naar het oortje, altijd te klein om je vingers door te krijgen. En jawel lauw, en jawel bitter, en jawel niet te zuipen. Een flinke klont suiker toverde de zwarte drap om naar een soort koffiebonbon en zo kauwde je de handel naar binnen. Een keer slikken en het leed was weer geleden.
Het ritueel herhaalde zich: kleur van de kastjes, handgrepen, werkblad en dan pas aan de balie een ontwerp maken. Dat bracht ons weer helemaal in de stemming. Demonstratief legde Fannie de ikea gids op de balie en liet ons nieuwe ontwerp zien. Dat is dan wel weer reuze handig van die keukengids van de Zweedjes. Met zelfklevers in een rasterwerk je keuken samenstellen. Daarmee wordt alles overzichtelijk en kun je thuis op je gemak zonder de druk van een verkoper blijven pielen totdat je tevreden bent.
Fannie’s ontwerp werd klakkeloos overgenomen. Gemak dient de mens nietwaar? De prijs zag ik op het scherm oplopen tot twaalfduizend euries en dat maakte opnieuw dat we de kriebel kregen. Wat is dat handig dat je een vreemde taal spreekt, kun je lekker roddelen zonder dat het de gastheer kan opwinden. Maar verrassing! Geen druk a la Schmidt: NU KOPEN, NU BESLISSEN! JE KRIJGT ALLEEN DE KORTING ALS JE NU TEKENT! Gewoon op je gemak met elkaar overleggen en praten over de beste oplossing. En die kwam. Wel uit een totaal andere hoek dan we verwachtten. De verkopert zag natuurlijk onze gezichten flink betrekken bij het oplopen van de prijs. En stelde ons maar gelijk op de hoogte of eigenlijk gerust. Dat ze waren overgenomen door Aviva en dat daarmee de prijzen tot op Ikea nivo waren gedaald maar met de kwaliteit van Schmidt. Want je kunt zeggen wat je wilt die keuken in het gastendeel is gewoon van uitstekende kwaliteit. Bij wijze van demo ging ie in de onderste lade staan van een keukenblok en wipte zelfs voorzichtig op en neer. Wellicht is die lade speciaal geprepareerd, maar toch weer grappig. Het mannetje bleef overeind staan in die lade. Met gepaste waardering knikten we, want die demo kenden we al.
En wat had ie ons goed in de gaten, peilde haarscherp ons budget in en kwam daar heel dichtbij door wat gegoochel op het scherm. Nog steeds geen blije gezichten? Nou nog wat korting, we waren immers zijn eerste klanten. En verrek! Fannie’s berekende Ikea prijs verscheen op het scherm, inclusief levering, en plaatsing. We waren om. Het gemak dient opnieuw de mens nietwaar. En als klap op de vuurpijl kon de keuken ook nog geleverd worden voor de kerst, als we er op stonden. Dat ging ons dan toch weer net iets te snel. De infrastructuur lag er nog niet eens en er moet toch nog wel het een en ander gebeuren in het appartement voordat die klaar is voor de keuken. Onze finishing touch zo gezegd. De tweede week van januari was ook prima, niks geen: “misschien na drie maanden“. Wel weer de ongijn van alles apart betalen (transport, poseur, 30% vooruit…) ook al beweerde ie tijdens het gesprek ff iets anders: wij zorgen voor alles, geen diverse betalingen etc. Maar goed ons doel is bereikt.

Het appartement komt daarmee weer als plan gereed.

Gaan Wim en ik de komende kerstvakantie nog ff wat stroom en water doortrekken naar het appartement maar dat is dan verder bijzaak. Hoeft ie zich ook niet te vervelen.

Auw!

Gisteren het eerste ongelukje na de trapval van Els vorig jaar. Het trackrecord is hiermee weer op 0 komen te staan.
Stom genoeg werd er “ff” een ladder aan de kant gezet. Die stond niet hellemaal in evenwicht en hoorde ik een enorm geraas ineens. In een flits zag je die ladder op je afkomen. Het was een van die zelf in elkaar getimmerde dingen, loeizwaar dus. Een noodsprong in de berg met isolatiematerialen behoedde me voor erger. Toch raakte de ladder nog wel ff de bovenkant van mijn voet. Dat was auw! Zwol meteen dat voetje op. Na wat heftige krachttermen en au au au geroep, niemand kon me toch horen dus dat luchtte op, strompelde dit lijf maar naar beneden om eens te bestuderen of er iets ernstigs geraakt was. Gelukkig was het maar een schampschot en kon ik nog een beetje bewegen. Denk dat de schrik erger was dan de verwonding. Maar dat betekende wel even iets rustiger aan doen, en besloot maar eens iets aan die administratie te gaan doen met het pootje een beetje omhoog. ‘sMiddags ging het weer een stuk beter, pootje een beetje stijf geworden. Wat een mazzel!
Hop dan maar wat afwerklatjes gaan halen, een beetje zitten in de knar en naar het herfstlandschap turen is natuurlijk ook niet weg. En nu wordt er weer rondgehobbeld, prima. Je neemt toch een risico zo op je eentje aan het klussen te zijn.

VEILIGHEID
Uiteraard ben je daardoor extreem bewust voor veiligheid op je werkplek. De trainingen van de afgelopen jaren in diverse bedrijven zijn toch wel een beetje blijven kleven. En aan een aantal dingen probeer je dan ook bewust te denken.
Een paar open deuren zijn er natuurlijk wel.

• Zo probeer je de rommel en materialen om je heen zoveel mogelijk uit je looppad te houden
• en als het even kan puin en afval meteen op te ruimen
• struikelen over een luchtslang of snoer is natuurlijk stom
• Ook gereedschap probeer je niet overal op je werkplek te laten rondslingeren. De garage wordt na verloop van tijd iedere keer weer een puinhoop en daar moet an een aparte aktie voor worden gevoerd om je dingen weer te kunnen terugvinden ;=D (tot grote ergenis van Wim)
• En goed op je plaats, positie, en mogelijke gevaren bij bepaalde klussen letten. Vallen en struikelen.
• En eentje die ik er echt uit heb moeten rammen bij mezelf: gemakzucht. Voorbeeldje, niet ver naast de ladder overbuigen om die meter verderop nog ff een schroef in te draaien, maar de ladder gewoon opschuiven en weer naar boven klauteren.
• Messen, zagen of andere scherp gereedschap zal ik altijd ergens uit de weg leggen of in mijn gereedsschapsbak doen.
• Aan het einde van de dag ruim je de ergste rommel aan de kant en dump je het afval op een van de twee afvalhoopjes in de grange of de garage. De laatste maanden staat er altijd een afvalzak in de buurt, een stuk efficienter.
• Vrijdag dechetterie dag en grote opruimdag, puin in de auto hijsen en naar de miljeustraat (dechetterie)

En tot nu toe hebben deze eenvoudige vuistregels me bewaard voor ernstig letsel. Tuurlijk, af en toe een schrammetje of een klein sneetje, een schaafplek, hoor er allemaal bij. Maar er wordt geen risiko genomen. Dan wordt er gewoon een extra handje ingehuurd en is het een stuk safer zo.

De griezel verhalen die ik af en toe lees lijken me niets om dat aan de lijve te ervaren.

Maar die neerrazende ladder zetten je wel weer aan het denken.