Incommunicado

updated: 20111124 Acte 5

Zit nu buiten onder het afdakje van de wasplaats bij 2 graden celcius te internetten via de WiFi van de buren. Ik ben dan ook voorlopig even niet telefonisch te bereiken en wel om het volgende.

PRELUDE
Al vaker eens geschreven over het stenen tijdperk nivo van telefonie en internet in LDF.  Uiteindelijk werd het me toch echt te gortig met SFR, onze huidige internet provider.  Om de haverklap moest het modem opnieuw gestart worden of zat je uren zonder internet en/of telefonie. Soms, midden in een gesprek viel het gesprek weg. En de Kafkaiaanse situaties die je dan krijgt. Belt u ons als u een storing heeft. Ja, zonder telefoon of zo zeker, een tam tam misschien, wellicht  rookwolkjes? Met uw mobiel. Heb ik niet. We sturen u een email, ja hoe lees ik die dan? Want inmiddels zit ik via de Wifi van de buren te klooien. Zouden ze gewoon achter hun terminal zitten te gniffelen? Zo van: we hebben weer een idioot aan de lijn, komt allen luisteren!

Exit SFR dan ook. Zoektocht naar een andere provider. Je enige macht die je als consument hebt is: een andere leverancier nemen. Na enig snufffelwerk blijkt Orange de minst slechte van het pack te zijn.

En dat ging als volgt. Luistert en huivert!

ACTE 1
Waar de fransjes wel erg goed in zijn is het verkopen van diensten. Een formuliertje om je op de nieuwe dienstverlening te abonneren, snel gevonden. Wel de NAW gegevens ingevuld, maar toen stokte het proces, de veel onbekende variabelen. Afgekapt dus.
Begint er zich een telefoon terreur af te spelen, niet te filmen! Drie keer of meer per dag zochten ze contact. Of je dan maar op die en die knop wilde drukken. Precies dezelfde pressie werd uitgeoefend als die verzekering verkopers van een aantal maanden geleden. Klinkt het opnieuw: “Druk op die button, heeft u dat al gedaan? Nee? Waarom niet? Toe dan, dan gaan we verder. Ik kan u overal mee helpen. Toe, wees niet bang, klik maar.”

Ik, gekke Henkie, lees dan toch maar eerst ff wat er staat voordat er op die continue button geklikt wordt.  “Hé, vraag ik, wat is dat Megamax?” “Ja, ja, klik nu maar”. “Nee”, zeg ik resoluut, “want staat Megamax voor Megabit?” Geen direct antwoord. “Kunt u mij garanderen dat er dan 8 Mb wordt geleverd?” Een uitgebreid verhaal volgt, dat Orange hun eigen server in de centrale heeft staan en dat ze daarom tot 20Mb kunnen leveren. Opnieuw geen direct antwoord. En technisch gezien rammelt hun verkoop prietpraat aan alle kanten. Dus zeg ik “Vindt u dan maar iemand die weet wat 8 Megamax betekent, want die kreet ken ik niet. Het is geen officiëel erkende of formele uitdrukking.” Lastig hè zo`n klant. Afijn, ik weet toch wel dat het kiezen of delen is. Of de ramp die zich SFR noemt, of ieder andere provider die een iets stabieler netwerk biedt.
Enfin, na meer dan 20 contact momenten, en geen duidelijk antwoord op mijn vraag: wat is Megamax,  houd ik tegen beter weten in gewoon vol: “Ik neem geen abo voordat u me dat vertelt”.
Ha, ha, probeer als gebrekkig frans sprekende `Ollander maar eens door die muur van professionele training heen te breken. Dat lukte dus gewoon niet. Hoe vaak ik ook zei “Dit is geen officiële term, dus wat verkopen jullie dan?” Tuurlijk, er wordt meesterlijk omheen gemanoeuvreerd. Geweldig vind ik dat, zo`n steekspel! Steevast, wat Megamax dan betekende werd gewoon niet beantwoord. Er volgde telkens weer een vaag verhaal dat heel ver uit de buurt bleef van het beantwoorden van mijn directe vraag.

ACTE 2
Na erg veel gejengel, kreeg ik uiteindelijk een engelstalig sprekend figuur aan de lijn. Die gaf indirect toe dat het een reclame woord was. Ha! Deze truc werkt dus, haal ze uit hun eigen taalgebied, dan komen er barstjes in de verdediging.
Volgende zet, het steekspel ging verder. “Maar hoeveel debiet krijg ik dan?” Weer die ontwijking van de vraag, zeggende dat Orange 8 Megamax bood. “Is dat 8 Megabit?” “We kunnen u TOT 20 megabit bieden.” klinkt het. “Dat biedt SFR ook, zei ik, maar ze halen nog geen 10%”. “Garanderen we ook niet, wel 8 Megamax.” Heb je dat weer.
Natuurlijk kun je als Don Quichote tegen de windmolens blijven strijden, maar dit keer ga je het niet winnen Cornelis. Waarop ik een einde aan deze charade besloot te maken. Dit, omdat ik toch wel wist dat ik dit abo zou nemen, evenals mijn tegenstanders. Even brak de professionele houding, een zeker ongeduld werd duidelijk, waarna de oorspronkelijke verkoopster het weer overnam. Die had meegeluisterd, zei ze. Ja kunnen jullie wel met zijn tweeën tegen een?! Opgewonden begon ze een heel exposé af te steken en de emotie brak steeds meer door. Geweldig! Natuurlijk moet je de pret eigenlijk niet bederven, maar na een minuut of zo van op topsnelheid geratel, kreeg ik medelijden met haar. Er brak een soort getergde ondertoon in haar betoog door. Zo`n zacht ondertoontje van waarom zit u me zo te pesten, huilie, huilie. Ik vroeg haar vervolgens een beetje te kalmeren, en stom verbaasd bood ze haar excuses aan. “ik ben nu gekalmeerd, ja ik ben nu weer kalm, laten we verder gaan” En de situatie was weer normaal. Van mijn kant wilde ik gewoon dat ze vertelden wat 8 Megamax dan was en of ik de garantie had op 8 Megabit. Twee heel gerechtvaardigde vragen, vond ik. Tuurlijk besefte ik dat zij zich in een spagaat bevond en dat gewoon niet mocht zeggen.

Toch puntjes gescoord, het gaat steeds beter het inbeuken op de verdediging van de telefonische verkopers. Ook goed geweest voor mijn Frans. Die twee vragen kwamen uiteindelijk behoorlijk soepel over mijn lippen. Na 20 keer oefenen mag dat dan ook wel. En, dat is de sport, weer een heel aantal gratis – le mot magique – lessen franse conversatie gescoord, toch?

Hop Orange werd het, buttons gedrukt, RIB (banknummer) opgegeven, en akkoord geklikt. Kopen gaat héél erg soepel in LDF.

ACTE 3

Dat was afgelopen zaterdagmiddag.

Maandagavond, plotseling geen internet en telefonie meer.

Je weet zo langzamerhand hoe de fransjes zich achter websites kunnen verstoppen. Want, ojee de klant zou wel eens contact met ons willen zoeken. Helpdesk nummers zijn dan ook op de meest onlogische plaats te vinden op de sites van telefoon bedrijven. Meesters zijn het in het opwerpen van barrières om toch maar vooral geen persoonlijk contact met een klant te hoeven hebben. Stel je voor, de klant zou wel eens boos kunnen zijn. Of zelfs maar een probleem kunnen hebben met diens internet, of iets dergelijks. 

SFR natuurlijk afschuiven op Orange, zo van dit is normaal als je het abo bij ons opzegt. Anders kan Orange de lijn niet overnemen. Zeg ik, “Op zijn minst zou daar iets over gecommuniceerd kunnen worden. Zo van, we gaan vanavond uw lijn afsluiten ivm omzetten naar de concurrent.” Nee dat is Orange zijn pakje aan. Na eindeloos zoeken op de site van Orange, vond ik iets dat leek op een chatbox. Ook weer op aanraden van de buurman: gewoon alles uitproberen. Via die interface, wat niet scrolt en niet groter te maken valt, komt er pas na 3 minuten een zinnetje: ik wacht op uw vraag. Ondertussen al ff getikt: is er iemand? In plaats van dat iemand zich meldt moet je maar gokken, en in de blinde iets roepen, in de hoop dat er iets of iemand reageert. Primitievelingen. Op vragen als “waarom ben ik afgesloten?”, geen antwoord. Uiteindelijk dacht ik, laat ik eens het helpdesk nummer vragen, bingo. Die nummertjes verschenen momentaan, waarop de chatbox zich bijna onmiddellijk sloot. Je zou dat nummer eens kunnen onthouden. Te laat, was tijdens het chatten al aan het bellen gegaan. Een wachtrij van heb ik jou daar. Gek hè?

De HD van Orange. Ja, uw lijn is overgegaan naar Orange en werkt. Ja, en? Modempje bijvoorbeeld? Die wordt morgenmiddag bij het magazijn besteld en dan heeft u die op zaterdag op zijn vroegst. Tuurlijk. Zoiets wordt natuurlijk weer op een of ander depot afgegeven, daar moet je dan weer heen, als het al open is. En hop weer een paar dagen extra zonder internet. Gedoe. In ieder geval houd ik ons oude telefoonnummer en de mailbox bij SFR is zowaar gratis te behouden, staat erg veel mail in. Eens kijken hoe dat te bewaren valt. Een goede les, je zit naar schatting twee weken zonder internet als je overstapt naar de concurrent, en niemand die daar iets aan doet. Of kan doen.

Van het hele verhaal konden de buren natuurlijk meegenieten, want daar zat ik in de bijkeuken in de telefoon te toeteren dat ik het helemaal gehad had met SFR. En waarom het 2 weken moest duren voordat iemand weer internet toegang zou hebben.

Afijn, van BP zijn wifi sleutel gebietst, weet die veel over privacy en internet beveiliging. Dus zit ik nu in de kou onder het afdakje van het washok, de mail op te halen en de blog te uploaden.

ACTE 4

Vanochtend bij 3° buiten de onderste post opgeladen, email opgehaald.
Wie schetst mijn verbazing, koekeloer ik na de lunch ff in de postbus. Modem van Orange ligt op postkantoor. Nu al ;=) Krijg nou wat.

Na twee uur opgehaald en de handel aangesloten. Dat programma voor installatie werkte natuurlijk niet op mijn compu, maar inloggen op het modem kon dan wel weer, dus installatie was daarna ultra snel gepiept.
Alleen telefonie moet dan door Orange geactiveerd worden. Merkwaardig. Kan wel een dag duren. Vraag ik me dus af waarom wel internet en niet telefonie inschakelen, rare jongens die fransjes. Maar zo door de bank genomen eigenlijk nog best wel snel en soepel. Dat dan toch wel weer. Slechts 2,5 dag zonder internet. Voor franse begrippen is dit ra-zend-snel!
Alleen de telefoon nu nog. Kan ik mijn schatje weer eens bellen.

ACTE 5

Uiteraard wil je wel eens weten wat dan de werkelijke snelheid van je nieuwe verbinding is. En uiteraard is er geen 8 mbps ofwel 8 miljoen bits – nullen en enen – per seconde. ( 8 bit = 1 byte = ± 1 letter ) En natuurlijk staat er in het echte contract ook geen 8mbps maar tòt 8 mbps vermeld. En ja, pure klantmisleiding. Op hun site staat toch echt iets anders. En die zogenaamde fop test die je mag doen als ze je bellen, daar trappen alle niet IT consumenten toch gewoon in? Tuurlijk geeft die test 8mbps aan. Begin er maar eens aan. Een proces beginnen? Ha, ha. Dan kun je als buitenlander maar beter weer emigreren voordat je zaken op je nek krijgt die zich tegen je keren.
Maar HERE ARE THE RESULTS!!!!

Download Speed: 4772 kbps (596.5 KB/sec transfer rate)
Upload Speed: 636 kbps (79.5 KB/sec transfer rate)
Latency: 91 ms

KB staat voor Kilo (=1024) en bps = bits per seconde. ms = miliseconde. Latency is, om het eenvoudig te zeggen, hoelang het duurt voordat je lettertjes aan de andere kant van de lijn zijn, in dit geval de andere kant van de wereld. Om je een idee te geven: het duurt 2-4ms voordat jou lettertjes bij je modem zijn, 10-50 ms voordat je daarmee bij de centrale bent, en 80 bij je provider en 150-250 bij een duistere server in China bijvoorbeeld. Alles daarboven kan een time-out opleveren: duurt te lang. Dan vind ik 91 ms iets aan de hoge kant. Maar hé, we leven in LDF

Conclusie:
TWEE keer zo snel als SFR, jawel! Totdat natuurlijk meer mensen in het dorp overgaan naar Orange, en dan is het weer het oude liedje, zit je met zijn 16-nen op één ADSL kaartje te pielen en zakt de snelheid verder terug naar SFR nivo. In beginsel was het doel slechts een stabielere situatie, en hogere snelheid is een mooie bonus. Die stabiliteit kan zich slechts in de tijd uitwijzen, hierover ongetwijfeld later.

Eens kijken, hoe lang duurt het naar THOCP (server in de USA) van hier uit: 178ms. Enne naar LeMonde 72ms. Hmm, de webserver van LeMonde.fr is niet goed beveiligd, en ik zie geen LB. sssstt. De Telegraaf dan? 108. Die is, aan de buitenkant te zien, wel goed in elkaar gezet. Wat wil je ook met al die kleine hackertjes in NL.

Overigens nog steeds geen telefoon. Dat zal wel weer over het weekeinde heen getild worden. Alhoewel, het voortraject verliep ook heel soepel. Dus niet te negatief Cornelis.

Pst. Zelf eens een testje doen?

http://www.my-speedtest.com/messung_webmaster/index.pl?lang=nl (c) Speedtest

Op=Op

De vakantie voor Fannie en Wim zit er weer op. Nou ja een werkvakantie dan. Eerst een week ploeteren om alles voor de opening klaar te krijgen (aangevuld met Jeltje en Tjebbe voor een langweekeinde), daarna een week voor de corridoor, en tenslotte een week voor de vloer van het appartement. Een week? We wilden het toch ook een beetje gezellig hebben met elkaar. Die twee stapten moe maar tevreden vanochtend in de auto om huiswaarts te gaan. Wim wordt in Eindhoven gedropt en beiden kunnen dan weer hun eigenste rat race oppakken.

De groep ovenbouwers gaan hier hun vijfde week in, en moeten volgende week ook nog door, wellicht de week daarop ook nog. Een is er plotseling verdwenen zonder een kik of zo te geven. Een van zijn collega’s betaalde voor hem, maar helemaal goed zat dat ook niet geloof ik. Volgende week zijn er twee kamers verhuurd dan klopt het weer precies. Maar mochten er weer mensen voor de vertrokken bouwers in de plaats komen dan zullen ze even plek moeten maken en verkassen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: le Grange. Speciaal voor dit soort gevallen hebben we twee stapelbedden gekocht, ook met goede matrassen etc dus kwa komfort zullen ze niets te klagen hebben. Alleen zullen ze dan ff bij hun collega’s moeten douchen en zo.
Hun baas laat zijn hete adem in hun nekken voelen, drie weken stond het karwei voor. Tsja, maar een verkeerd ingeschat karwei moet je niet op je werknemers afwentelen maar zelf de verantwoording nemen vind ik. Samen met de smorende hitte geeft dat geen top motivatie. Vanochtend liep een van de mannen de deur uit met een houding dat ie het wel voor gezien hield. Dat gaat natuurlijk niet goed, daar kunnen ongelukken van komen.

De afgelopen drie weken kon Fannie haar inrichters rol weer botvieren, koken als een sterren kokkin. En met alle kamers bezet is het geen sinecure het huis een beetje aan kant te houden. De wasmachine draaide volcontinu als alle kamers weer vers beddengoed kregen. En de hoeveelheden flessen in de kamers! Gelukkig ruimen ze zelf het ergste op, maar ja je moet ze wel af en toe helpen onthouden dat de glasbak om de hoek staat. Zuipen kunnen ze dat staat vast. De extra grote vuilnisbak zit vol met kartonnen van de bierflessen. In frankrijk hebben ze ook geen statiegeld op de meeste flessen, dat geeft dus bergen glas waar het niet thuishoort.

VLOER
Deze laatste week hebben Wim, Dries en ik echt lopen beulen om de vloerverwarming er in te krijgen. We wilden persee deze week storten en klaar ermee zijn.
Het nieuwe lepeltjes patroon erin leggen bleek geen probleem, mooi hoor, net een electronisch printcircuit. Wel moest je herhaaldelijk op je qui vive blijven om het ontstaan van koude-zones te vermijden; te weinig slang op een bepaalde plek. Een heel gepuzzel en overnieuw doen waar nodig, dat ging wel weer makkelijk.

SPULLEN
Daarna zijn we de ingredienten gaan kopen. Zoals bijna 1200 kg cement en iets meer dan 2 kuub zand. Het cement was totaal geen probleem. Je rijdt het terrein van hofleverancier BigMat op en je begint simpelweg te laden vanaf een pallet waarop het begeerde goedje ligt. Een paar tellen later helpt de magazijnmeneer je mee met het inladen en binnen no time zakte de caddy nog net niet door zijn veertjes heen. Wim laconiek stellend: “Laad maar bij, er is nog ruimte ik voel geen klonk”! Dus hup met 32 zakjes a 35 kilo de hort op. Dat we over de weg heenzijlden en bij het minste zijwindje als een losgeslagen bobslee over het wegdek vogen deed niet af aan de pret dat we in een keer rijden de hele handel binnen hadden.

ZAND
En dan 2 kuub zand regelen, om te brengen ook nog, want 4000 kilo zie ik me niet heen en weer rijden. Bij de eerste sabliere ging het mis, ze konden pas op vrijdag leveren. De taktiek om het uiterste bod te forceren is dan: je blijft op zijn frans een beetje dralen, brengt je probleem naar voren, je wacht nog een beetje. En ziet! Dan pakt de bedieningsjuffrouw toch maar de telefoon op om eens te informeren of het niet anders kan. Helaas, klinkt het, “impossible” (c’est pas un mot Francais = dat is geen frans, ging hier echter niet op) Vragend naar een andere sabliere is ook nog een troefkaart, maar ook dat faalde, helaas.
Bij de tweede sabliere was het raak. Brutaal als Wim en ik zijn geworden, of was het overmoed? Reden we koelbloedig het opslag terein op, zo met van hier komen we ff 4 ton zand wegslepen. Natuurlijk sloeg de burokratie ongenadig toe, en wij met de staart tussen de benen terug naar het kantoor in Magnoncourt.
Daar struikelden we over een paar hooggehakte damesschoenen, een pakje sigaretten en een aansteker op de deurmat. Twee tellen later spotten we een jonge dame met haar memmen bijna buiten boord, prima binnenkomst zo in een zaak! Maar ja het is bloedje heet, 30+ graden, dus zagen we dat maar door de vingers. En nu, hoe het voor elkaar te krijgen dat het zand geleverd werd op een door ons gewenst tijdstip. Het spook van dagenlange levertijden gaf ons een bleek beeld voor de rest van de week. Maar het is nu tijd om een beetje blufpoker gaan spelen. Door bij de leverancier net te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je gisteren geleverd wilt krijgen. Je begint met een bod als: morgen kunnen jullie best een hoopje zand leveren. Gaat ze eerst ff moeilijk kijken, je dringt beleefd wat aan. Haar tegenbod is donderdag. Onze reaktie: alleen als het om 0800 is. Daarna vraagt ze waar het is, want onze starende blikken laten eigenlijk niets te raden over, en loopt naar een kaart aan de muur. Op een elegante manier weet ze haar voorgevel binnen haar BH te werken en komt keurig gekleed weer aan de balie zitten. En dan komt er een aanbod dat je niet kunt weigeren. Woensdag avond! Alles op een manier alsof het vanzelfsprekend is dat ze ook daadwerkelijk gaan leveren. Prima, je moet niet moeilijk doen over het tijdstip, in ons geval in de vroege avond, maar dan heb je de spullen ook in huis. Ons bezoekje eerder op de dag bij Dries om zijn hulp op donderdag was dus niet voorbarig geweest.

Daarna zijn we de zaak gaan voorbereiden met schotjes, afplakken en nog een paar kleine correcties in het patroon. De rest van de dag een beetje zitten aanklooien, tussendoor nog een klant uit mijn beroepsverleden proberen te helpen, en de volgende morgen rond 0830 begon het feest. Na 16 uur zat het erop. OK je kunt je afvragen of 16 uur lang aanklooien met 2.2 kuub zand, de nodige zakken cement en emmers en emmers water plus wat chemisch spul verstandig is voor een paar amateurs. Maar het ligt erin.
Dries gaf het pas op om 2000, hij kon niet meer, toch een top prestatie voor een oude man!

Wim en ik werden door Fannie liefdevol gevoederd, ze had bijna met ons te doen! En gingen een halfuurtje daarna door. De eerste twee kuub was al door Dries weggewerkt, aan mij om de laatste kuub die er al een half jaartje lag weg te werken. Het zand had een sterke schapengeur, en met het cement en water erbij rook het mengsel niet echt aangenaam. Ik vroeg me af als dit de hitte van de verwarming kreeg te verduren, zou het dan nog stinken? De laatste meters vloer gingen erin, beiden zwoegend tegen de pijn in het lijf. Tot overmaat van ramp gaf het bouwlicht het op! Maar ik had nog fotolampen, die gaven ook een bult licht. Zo rond 2400 waren we klaar, totaal gebroken, dat wel. Wim had flinke blaren op zijn handen en zijn armen wilden ook niet erg meer. We waren gesloopt.

Uitgeput dronken we nog even een sapje. Douchen? Wim kon het allemaal niet meer schelen en viel half bewusteloos in zijn bed. Zelf moest ik bijna op handen en voeten naar boven om de douche in te kruipen. Warm water doet wonderen met je lijf, dus dat Japanse badhuis komt er beslist!
De volgende ochtend was het overeind komen een beetje erg moeizaam. En Wim maar lachen, niet alleen om dit oude mannetje dat alleen nog maar kon strompelen, maar dat we tot 2400 door zouden gaan een grapje van hem was, de vorige avond!

Het was weer erg mooi weer en als twee muppet mannetjes zouden we de wereld, vanaf ons balkonnetje, wel even gaan bekommentarieren, volgens Fannie.
Uiteraard hielden we dat niet al te lang vol en stelden we “Stille Donder” (naar diens fluisterstille aanwezigheid) op in de Corridoor dan kon Wim de hele dag op het internet tekeer gaan. Zelf ging ik met een heel ander probleem op het internet aan de gang, vond niet echt een oplossing en een nieuwe afspraak met de klant was nodig.

En daar kwam Hans Roelse aanwaaien! Hans is een oud kollega van ING, we hebben samen zitten buffelen de callcenters zo veel mogelijk in de lucht te houden. Heerlijk weer even oude zaken, koeien en andere schijnbewegingen uit de sloot halen. Na 8.5 jaar was Hans eindelijk door een interne medewerker vervangen. Je kunt je afvragen of men Hans dan niet beter een kontrakt aan had kunnen bieden maar soit! In ieder geval had hij zijn traditionele stek in de Ardeche weer onveilig kunnen maken, en behalve die paar lawaaischoppers op de camping was hem dat weer goed bevallen. En verder ging het goed met hem. Zijn vintage autootje deed het nog perfect, en na een beetje restauratiewerk kwam het ook nog door de keuring heen vertelde hij met gepaste trots. Prachtig zo’n verhaal, wat dan op een zegevierende toon verteld wordt: ben ik ze toch weer eens te slim en handig af! Duh!

Natuurlijk Hans ff vereeuwigd naast ons pas geleden geplantte uithangbord. Toch leuk zo’n oud kollega die langs komt zwaaien. Maar we konden hem niet verleiden mee te eten, en een uurtje later zoemde zijn bolide richting Epinal.

AL MET AL
Tevreden terugkijkend op de afgelopen drie weken klussend met Wim, Fannie de sterren van de hemel kokend tussen de verbouwingsdingen om. Het waren drie prima weken zo met elkaar. Dat er ook nog een groep gasten waren mocht de pret niet drukken. Integendeel, de aanwezigheid van zoveel gasten gaf juist de moed door te gaan. En de overtuiging dat we op de goede weg zitten.