Natuurlijk, achteraf zeg je dat altijd. Natuurlijk stond Damien op de hit lijst. En natuurlijk hadden we dat wel verwacht. En natuurlijk is dat ook uitgekomen, wat we met zijn allen hadden gedacht. En natuurlijk is het niet zijn schuld dat hij in een achtergesteld gezin geboren werd. En natuurlijk is ie een kansarme jongen. En natuurlijk is dat uiteraard onze schuld. Natuurlijk moet ik aan het collectief schuldgevoel niet meedoen.
Zaken lopen zoals ze gaan. Voor hem is dat immer bergafwaarts, afglijdend naar de laagste sporten van de sociale ladder. Onze schuld uiteraard, ook door mij is ie ontslagen. En `ons` is niet alleen de buitenlandse elite in dit dorp. Ook de staat, de gemeente, overige potentiële werkgevers, zijn ex werkgever, de sociale dienst, zijn omgeving… Kortom, de hele wereld is schuldig aan zijn persoonlijke misère, behalve hijzelf natuurlijk. Werk heeft ie niet meer, en je kunt wel raden hoe Damien aan zijn geld komt, de makkelijkste. Het daar halen waar er veel van is, bij anderen. Natuurlijk zonder enige vorm van tegenprestatie, anders dan gebroken ruiten, opengetrapte deuren, of kapotte huisraad die toch eigenlijk niemand wilde hebben. Snel worden de zo verkregen goederen verhandeld. Daar schijnt hij dan wel weer erg goed in te zijn.
Uiteraard heeft hij de verkeerde vriendjes. Wie kan nu weerstand bieden tegen een gehaaid groepje randfiguren die zo`n naïef persoon als Damien onder handen neemt. Niemand toch? Dan is het ook zijn schuld niet. Natuurlijk niet.
Althans, dat is de essentie van het verhaal dat BP mij gisteravond over Damien ten gehore bracht. Hoeveel en wat je van dit soort verhalen moet geloven bij BP is altijd maar gissen. Vaak is het zaak uit de diverse versies van een verhaal van BP de objectieve waarheid te destilleren. In de hem eigen kleurrijke taal, verhaalt hij in minachtende bewoordingen over Damien, over diens nieuwste escapades, en diverse vorige ervan. Hoe Damien diens leven naar de haaien gooit. Hoewel. Volgens mij heeft Damien genoeg in zijn mars om niet in de goot te belanden. Hij is, net als zijn vader, een charmeur. Een van zijn beste wapens om te overleven. Uiteindelijk redt die jongen het wel, in of buiten de gevangenis. Wat dan ook.
Een treurig verhaal. Eigenlijk ben ik er wel een beetje mee begaan. Ook omdat ik in onze begintijd hier Damien echt een beetje onder mijn hoede heb geprobeerd te nemen. Dat het achteraf een nutteloze oefening bleek te zijn geweest, dat heeft iedereen wel mee gekregen in de blogs van 2009. Nog spreken BP en enkele anderen hun waardering daar over uit als Damien weer eens ter sprake komt. Het was voor mij ook leerzaam, dit eerste en laatste sociaal experiment in LDF. Sindsdien houd ik afstand, stel me niet meer zo open op en kunnen ze me allemaal wat. Ook geldt voor mij: hoe meer je bekend raakt met de franse werk ethos, des te minder enthousiast huur je franse arbeiders of firma`s in.
BP
Er zijn echter nog wat losse eindjes blijven liggen van BP`s laatste klus. Dus hebben het even over de afronding, maar ook over kwalifikaties, of beter diens kwaliteit. Ik weet, een favoriet onderwerp.
En het verwijt gisteravond, van BP zelf, dat ik hem bij de laatste klussen steeds zit op te drijven, en boven op zijn huid zit, leg ik niet zo maar naast me neer. Moet ie de klussen maar minder traineren en saboteren. Waar ie het lef vandaan haalt om met een glimlach rond zijn lippen een snerende opmerking te maken over het open en bloot laten liggen van stroomdraden, schrijf ik maar af op zijn idee dat ie buitenlanders sowieso moet plukken. Dat is de franse wijze monsieur Robat. Dit ontlokt mij een gemene opmerking over zijn manier van buitenlanders op te lichten. En dus reageer ik redelijk cynisch op zijn opmerking over de franse wijze, dat dat complete lulkoek is. Dit, omdat ik staaltjes afwerking heb gezien die mij likkebaardend de auto deden stoppen, en om dat dan bewonderend te gaan staan bekijken. Vertel hem ook dat ik bouwvakkers aan het werk heb gezien die niet de zaak probeerden te stagneren en saboteren zodra de baas zich omdraaide. Ik bied hem terstond aan een rondje langs zijn werk te gaan maken, want hij speelde natuurlijk weer de vermoorde onschuld, en wijs hem op zijn gebrekkige werk van voor mijn 100% toezicht. Allemaal dingen waar ik dan nog eens dunnetjes overheen moet om het naar mijn tevredenheid te krijgen. Vervolgens toon ik hem het werk waar ik wel bovenop zijn neus ben blijven staan, opmerkend dat het blijkbaar wel goed kon zolang ik er maar bij bleef. Waar zou dat toch aan liggen, anders dan opzettelijk de zaak verstieren. Gaat ie terstond alles bagatelliseren en vindt het dan als de gewoonste zaak van de wereld om aan te bieden het op mijn kosten te doen en te maken zoals het hoort. Want als alles zo gehaast en snel moet, dan kan hij toch niet anders dan prutswerk afleveren. Waarop ik hem fijntjes uitleg, en zonder een blad voor de mond te nemen, wat zo mijn observaties ten aanzien van zijn werktempo, methodes en technieken zijn. Tot mijn genoegdoening was ie even sprakeloos. Je zag hem denken: shit hij heeft me door! Vervolgens braakt BP dan weer allerlei smoesjes uit, die ik verder negeer.
Is nu alles slecht wat die knakker doet? Nee hoor, bepaalde dingen gaan prima, ook zonder al te veel toezicht. Voor het overige kun je met BP goed werken als je hem maar voortdurend onder supervisie houdt, maar owee als hij even uit het directe zicht is. Juist dan moet je zijn werk extra controleren. En de laatste keer liet ik hem zijn gepruts ter plekke gewoon over doen.
Vraagt iemand, wordt je daar niet doodmoe van? Ja, best wel. Maar het is mijn persoonlijke overwinning als ik hem heb kunnen dwingen volgens mijn normen te werken, en dingen achter zijn kont op ruimt. Als het resultaat dan ook nog is wat ik er van verwacht had, word ik zelfs blij.
Je gelooft het of niet, maar het internet en telefonie verhaal is nog niet ten einde. Belt een miep van SFR op. Ze heeft nog wat vragen en of ik daar tijd voor heb. Mijn antwoord is natuurlijk: neen. Maar ze dropt toch ff haar boodschap. SFR eist een bedrag van 45 euries wegens het opzeggen van de lijn. “Nou,” zeg ik, “dat staat nergens.” “Oh, maar het staat in het contract”, klinkt het. Dat zal ik dan even lezen en zal daarop geëigende actie nemen. “Maar u zegt op?” “Ja,” zeg ik, “dat heb ik toch al gedaan, of niet soms?” Ineens is het aangetekend versturen van een briefje niet meer nodig, en kan het via gewone post. We gaan langzaam vooruit. Gewoon je er keihard door heen bluffen is een probaat middel tegen dit soort figuren. Afijn, we gaan maandag dat briefje maar eens posten. Als ik me het goed herinner willen ze dat modem terug, maar ja dat ga ik natuurlijk niet op eigen kosten doen. Moet dus nog ff een antwoordnummer zoeken, wat is dat eigenlijk in het frans? De dame klonk behoorlijk kortaf, een beetje ruw eigenlijk. Zoals alle commerciële fransjes doen als ze geld van je willen hebben. Zeg ik expres niet: krijgen. Daarmee stel je ze in het gelijk. En in dit geval is dat echt niet zo.
Zit ik in mijn leesstoel, glaasje sap, stukje camembert, boekje. Net uit. Wil ik ff wat over kwijt.
Olivier van Beemen is een jonge freelancer die stukjes schrijft over LDF voor kranten en tijdschriften. Uit dat materiaal putte hij dan weer stof voor zijn boek: In Parijs. Dat heb ik net uit.
Nee, het is geen alleraardigst boekje, zoals mensen wel eens plegen te zeggen als ze het eigenlijk willen afkraken en het daar net te goed voor is. Als verhalenbundel, daar had ie meer van kunnen maken. Er is echter iets bijzonders met dit boekje. Eigenlijk kun je het als een soort autobiografie zien, hoe hij in negen jaar of zo, in zijn vak groeit en daarbij zijn mening over Frankrijk, in dit boekje, niet onder stoelen of banken steekt. Dat is eigenlijk bijzonder, hoe bouw je uit losse stukjes een verhaallijn op, vertelt wat over je zelf, is daar redelijk openhartig in, en licht dan ook nog ff de franse politieke cultuur door. Gepaard gaand met wat couleur locale. Leuke mix. Nee, een coherent verhaal, wat je bij een autobiografie verwacht, moet je hier ook niet zoeken. Wat ik wel een beetje bespeurde is, dat een zekere melancholie met een snuifje nostalgie, door de jaren heen langzaam verandert in een beetje een cynische kijk op de franse maatschappij. Ook iets van: dit komt niet goed en gaat nooit goed komen met LDF op deze manier. Hij stelt die zekerheidsstelling cultuur, die de fransjes tot in het belachelijke hebben doorgestrokken, aan de kaak bij het huren van een appartement. De bureaucratie krijgt een veeg, en uiteraard de despoot Sarkozy wordt heel diplomatiek in de kijkert gezet. En toch spreekt er hoop op verbetering uit, op de manier waarop hij verslag doet.
Een goed boek? Nee. Het doet of voelt, gek genoeg, zelfs een klein beetje gedateerd aan. Maar het geeft wel een prima beeld van, en doet je de toestanden in, LDF weer een beetje beter begrijpen. Dat is het wel weer waard. Wel prima leesvoer overigens voor hen die de franse volksaard beter willen leren doorgronden.
updated 20111217
lmqr 