Ochtend

De wekker gaat af, hop brood halen voor de gasten. Je schiet in de kleren, douchen doe ik wel als ze weg zijn denk ik dan. Het is fris, en de mist hangt in de vallei. Toch neem ik nog ff de tijd om een plaatje schieten. Want zo met die opgaande zon, te mooi om te laten gaan.

De schaapies staan al te maaien. Het is 10 graden buiten, het zal razendsnel opwarmen, om vandaag 30 graden te worden.

Als ik na het ontbijt, samen met de 8 jarige dochter van de gasten, een paar handjes Bix korrels aan de schapen aan het geven ben, zegt ze ineens: “Wat piesen die schapen hè! Waar krijgen ze dat vandaan?”. Dan wijs ik naar het kletsnatte gras en zeg: “Daar uit, uit het gras”. Een beetje onwennig met het schapen voeren laat ze de korrels uit haar handen glijden, bang dat ze in haar hand zouden bijten. En prompt gaan de beesten tussen het gras naar de korrels zoeken. Ze vond het ook een beetje eng, zo die schapies die tegen haar aandrongen. En wat ik ook zei, als: “Je moet je arm strekken, dan hou je vanzelf afstand”. Dat was tegen dovenmans oren gezegd, en de rest van de brokkies werden over het gras gestrooid. Nou ja voor een stadsmensje moet het ook wel eng zijn om die lippen van de schapen in je handpalm te voelen. Maar het voeren van de schapen is altijd wel een succes bij de kleinen. Achteraf vond ze het toch wel gaaf met die schapen.

ZONNEWARMTE
Vandaag naar de Brico in Besançon gereden om de extra zonnecollectoren te halen. Element 5 en 6 zijn dat. Volgens de berekeningen moeten die 6 elementen het huis op zijn minst vorstvrij houden in de winter. Dat op zich moet al een boel hout gaan schelen, en wordt de installatie behoorlijk snel terugverdiend. Vorige week zijn de eerste werkzaamheden gestart om er een definitieve opstelling van te maken. Het hek is zes meter de wei in verplaatst, en voor de retourleiding is een buis een meter in de grond gegraven. Zie rode cirkels op foto.

Volgende week worden de eerste betonnen funderingen gemaakt en de bestaande  opstelling verplaatst. Het pomphokje moeten we ietsjes aanpassen, de accumulator gaat eruit, maar er moet dan wel een geisoleerde ruimte komen voor de kranen en zo.
Dan komen er uiteindelijk 2 x 3 elementen te staan. Honderd en acht buizen in totaal.

De kanalen 1,4,5,6,7,9,10 zijn nu klaar en ingegraven. De accumulator, 8, gaat naar de garage waarvoor 11 en 12 gegraven moeten worden. Gelijk aan 1 worden ook de verbindingen 2 en 3 tussen de collectoren ondergronds gemaakt. Er zijn nog 4 weken om alles af te maken, want ik wil natuurlijk in oktober nog wel kunnen blijven zwemmen. Om daarna bij de eerste vorst de handel om te kunnen schakelen naar de CV.

Makita

Dondert  mijn wereldbeeld van de fransjes weer omver! Belt de dame van de gereedschapverhuur op. Meneer de grote “brumeur” (sloophamer) is gisteren teruggebracht, en of ik belangstelling had. Ik wist niet hoe snel ik én de kleine hamer én Beaupere in de auto moest krijgen om naar de verhuurder te scheuren.
Beaupere was zelf ook behoorlijk enthousiast, want toen ik hem kwam ophalen stond ie zwaar te kutten met die kleine brumeur. Daar wordt niemand blij van als je nog 20m2 te gaan hebt met zoiets. OK je bent dan weer een tientje extra per dag kwijt, maar dat betaald zichzelf dubbel en dwars terug.
Afijn de madam zeer hartelijk bedankt dat ze ons weer blij heeft gemaakt en hop als een speer terug. Deze hakkert gaat zoals vanouds als een warm mes door de boter heen. Geweldig spul Makita. Nieuw kost het speelgoed +1800 euries zag ik gisteravond op het net. Maar voor 5 tienen aan huur per dag, zonder dat je het risiko loopt dat de handel aan gort gaat en je nog een keer diep in de buidel moet tasten. Er zal best wel weer een paar tienen aan fantasie kosten bijkomen zodat de prijs alsnog naar 80 euries per dag gaat, maar dat is het in dit geval wel waard.

Edoch! Zowel Beaupere als ik waren het er over eens dat de bel aktie van deze dame zeer ongebruikelijk was. Afijn we zijn weer uit de brand. Mij overigens in opperste verbazing achter latend.

BEAUPèRE

Beaupère is een dankbaar onderwerp voor de blog.
Wat een rare knakkert is dat toch weer. Neemt ie een slaafje mee om het kruien van het puin te doen. Dat betaald meneer dan uit eigen zak, zegt ie. Nu heeft ie dat puin weliswaar mooi in kleine stukjes tot gort gehakt maar toch maar. Alles om die planning alsnog te halen. Bravo. Zit ik daar maar met mijn pootje omhoog, mezelf op te vreten aan mijn niet inzetbaarheid. En toch gaat het werk door. Natuurlijk wil hij met die aktie mijn vertrouwen winnen en hoopt hier een heel aantal klussen te kunnen gaan doen. In ieder geval presteert ie beter dan Damien, breek me daarover de bek niet los, wat een terleurstelling was die gast. Schijnt nu in de spaanderplaten industrie te werken aan de lopende band in Saint Loup.
Maar Beaupere. Die gast is een regelrechte alco. In de auto rook ik het gisteren al, een enorme drankkegel. Op de terugweg moest ie nog even bij de hyper marché langs. Komt ie met een 5 liter container onduidelijke wijn aanzetten. Vanochtend was het weer raak, dzjeesus! Ik moest meteen aan Al Capone terugdenken. AC is de overleden man van Lotti, een goede vriendin van ons uit Polen. Het figuur Al Capone is eigenlijk een blog apart waard, wat hebben Fannie en ik niet met hem afgelachen. Als ie dronken was werd hij erg aardig, was altijd zeer galant naar Fannie en van tijd tot tijd erg lollig tot op het kolderieke af. In en in triest dat wel! En nog zie ik Al Capone van de trap af donderen nadat ie een kroes bijna pure alcohol achterover had geslagen. Beaupère heeft precies dezelfde verschijnselen. Trillende handjes, nerveus en zo mager als een graat. Dat wordt dus oppassen geblazen met ‘m. Maar goed dat ie geen nederlands leest en ook geen internet heeft.

JUSTITIE
Gisteren vertelde hij me een verhaal over zijn wederwaardigheden waarover ik in de nacht lag na te denken. Het Franse justitiele systeem is keihard. Voor het minste geringste wordt je in de boeien geslagen en mag je een nachtje of meer op staatskosten in de bak doorbrengen. Dat wisten we al wel. Als je met die gasten in konflikt komt kun je maar beter emigreren, ook bekend. Hij vertelde me wat er met hem gebeurd is, als je over de schreef gaat. Dat is echt abnormaal. Natuurlijk neem ik alles met een korrel zout en de preciese omstandigheden zullen wel altijd een beetje mistig blijven maar dan toch. Hij vertelde me het volgende. Men begint namelijk met al je permits in te trekken: jacht, rijbewijs, ID ga zo maar door. Natuurlijk zat ie niet in de bak voor een verkeers overtreding, of voor een klein akkefietje. En volgens mij was dat ernstig genoeg, daar niet van. Maar om dan uit de bak komend te merken dat je ontslagen bent bij je oude baas, geen rijbewijs meer hebt, je een soort licentie moet aanvragen om überhaupt nog aan het werk te mogen. Wat dan notabene via je oude baas moet lopen – soort bewijs van goed gedrag dus. En ook, geen baas neemt je meer aan, daar is men heel hard in hier. Dat is een ervaring die je niet snel zal vergeten.
Op een beetje melancholische manier vertelde hij me dat ie zijn leven weer helemaal opnieuw moest opbouwen. Voor alles heb je een nieuwsoort ID nodig. Zelfs met je bankrekening wordt iets mee gedaan. Het lijkt wel of je onder een soort curatele gesteld wordt. Alles wordt gecontroleerd. En mijn ervaring met de administratie doet me best wel geloven dat dit een nachtmerrie kan zijn. Aanvragen van papieren duurt maanden, een nieuw rijbewijs halen is kostbaar, en zonder auto kom je hier nergens. Dat maakt het beginnen van een nieuw leven toch schier onmogelijk.
Hij bleef dan ook gewoon rondknarren zonder die permit. En werd ie natuurlijk daar weer op gegrepen, draaide opnieuw de bak in etc etc. Wat een toestanden. Zonder het zo te bedoelen en door, naar eigen zeggen, omstandigheden raak je zo wel gebrandmerkt als crimineel. Dan drijf je toch wel naar de rand van de maatschappij af op die manier. Tuurlijk het gekleurde verhaal moet je op zijn meritus beoordelen en zo. Maar, het klonk erg authentiek. Zo iemand grijpt dan naar iets als drugs, of klokt dan en flesje of twee achter zijn huigje in de stille avonduren. Triest. Als je door iemand een flinke klap te geven, je komplete leven letterlijk in stukken slaat.
Bovendien Fransen reageren totaal panisch als het om delinquenten gaat. En misschien zijn dit soort bijverschijnselen onbedoeld door het landelijk bestuur, wellicht. Maar dit verhaal klonk super Kafkaïaans. Bizar gewoon.

Tsja dan wil je als goedbedoelende arbeider iedere kans aangrijpen om weer aan de slag te komen. Ook al is dat zo zwart als de nacht. Vraag ik me af wat heb ik in huis gehaald. Afijn de referentie van Marianne is voor mij goed genoeg. En blijf ik gewoon op mijn qui vive een beetje op afstand de zaak observeren.

Het Project

Nou breekt m’n klomp, komen er vragen binnen hoe ik dat project dan heb opgezet! Wel grappig om te ontdekken dat je leesgroep groter is dan je denkt.
Nu kan ik over project aanpak heel uitgebreid dagenlang gaan zitten wauwelen, maar daar zit niemand op te wachten. En houd ik het maar kort. Als iemand iets uitgebreiders wil kan er altijd gemaild of gebeld worden. Via de “post a comment” hieronder kun je me rechtstreeks contacteren.

De onderstaande post is dan ook meer bestemd voor de mailers – 9 in totaal tot dusver.

NOODPLAN
Twee van de schrijvers mailden me: ik kom er niet meer uit, het is een puinhoop. En alles wat daar verder een gevolg van is geworden. Nu heb ik de wijsheid echt niet in pacht. En het onderstaande is ook geen juweeltje van een gestructureerde glasheldere handleiding. Maar ik kan maar een ding zeggen voer een:

RESET

uit.
Met je gezin overleg je dat je een stap op de plaats gaat maken. Geeft weer rust in de tent. En stel daar een termijn aan, een termijn die je besteed aan het maken van een nieuw plan.
Een termijn die je ook besteed aan opruimen van de puinzooi die je er van hebt gemaakt.
Bestem als je er de ruimte voor hebt, een kamer als voorraad/gereedschapskamer. (rekken etc.) Of heb je een schuur? Begin met de schuur te herinrichten.
En dan ga je alle ruimten waar je bezig bent geweest de handel spig & span maken. Alle materialen weg, schoonmaken die handel, puin weg, afvoeren, en gereedschappen wegbergen. Maak de boel netjes. Desnoods leefbaar, geen tapijt op de vloer is ook bewoonbaar. Helemaal als het geld tijdelijk ff niet zo dik in je knip zit: schoonmaken. Knoop dan dat aan elkaar, desnoods provisorisch, wat je het leven moeilijk maakt (schrijver 1) als dat nog niet gedaan is. Een tuinslang kan ook! Voor zover de RESET, klaar ermee.

Dan komt het maken van een nieuw plan.
Begin de ruimtes na te lopen noteer wat je (nog) moet doen of wilt doen, maak schetsen en lijstjes van aktiviteiten. Maak hier een planning van. En kijk hoe de (nieuwe) aktiviteiten in je budget en baan passen. Bespreek plan van aanpak met je gezin en stippel een route uit, dat kan best een meerjaren plan worden. Hoeft geen rapport van 2000 pagina’s te worden, een paar velletjes is ook goed. Stel prioriteiten, die door je gezin wel aangegeven zullen worden en voer de verbouwing in die volgorde uit. Laat je niet van de wijs brengen en doe geen aktiviteiten die niet op de agenda staan. Verbouw ruimte voor ruimte, en vooral niet overal tegelijk. En zorg ervoor dat de ruimte waar je aan het werk bent geen puin in de rest van het huis veroorzaakt. Ergernis numero uno voor de baas in huis. En gruis in je lakens vindt je ook niet prettig.

En het exit scenario: je kunt alles schoonmaken en alsnog je huis verkopen

Er bekruipt me nu het gevoel van “lieve Mona” maar goed die twee mailtjes maakten dit wel nodig.

Voor alle andere briefschrijvers (7) is het volgende bedoeld en wellicht nuttig.

PLAN VAN AANPAK
Dit soort verbouwingen staat en valt met een, zeg maar gerust zéér,  goede voorbereiding. Dat mag een open deur zijn. Maar als je de rampen gevallen van “Ik vertrek” zie, rijzen je de haren soms te berge. Maar goed.
Er is ook zoiets als een voorbereiding op de voorbereiding, laten we maar weg.

Gefeliciteerd! Je gaat je huis verbouwen. Alle afwegingen voor en tegen heb je al gedaan, ga ik ook vanuit. Net zoals afspraken met je geldschieter, verzekering, architect, gemeente, vergunnningen etc et-ce-te-ra. Net zoals je weet hoeveel geld je wilt en kan besteden.

In ons geval is dat in ieder geval zo gegaan. Omdat we naar het buitenland vertrokken stelden we nog een heel aantal andere randvoorwaarden, schreven we een businessplan en leerden we de taal, vergaarden we kennis over het land, de gewoonten, etiquette, en niet in het minst fiscaliteiten, juridische vorm, contracten, testament en ga zo maar door. We hebben zelfs van een architect een paar uur advies ingekocht om zijn visie te krijgen op hoe het huis het beste te verbouwen. En nog 100 andere dingen. Laat ik me echter beperken tot het huis zelf. Wie meer info wil moet maar ff mailen.

VERHERNIEUWBOUW

• Het ALLER-BE-LANG-RIJK-STE is dat je niet overal tegelijk gaat hakken, breken, en verbouwen. Dat is 100% garantie voor een grote puinhoop en echtelijke ellende. 
• Een tweede ALLER-BE-LANG-RIJK-STE is dat je gewoon moet kunnen leven tijdens de verbouwing. Dus een plek om te koken, douchen, slapen en ontspanning. Noem dit voor het gemak de “clean zone“. Anders wordt je helemaal gek. OK af en toe zullen er sluip door kruip door situaties ontstaan maar neutraliseer dat zo goed mogelijk. Door bijvoorbeeld een noodkeuken. Twee weken patat hou je echt niet vol.
• Houd je aan je werkvolgorde. Voortschrijdende inzichten ontstaan altijd en vergen dan aanpassing, dat moet je ook niet uit de weg gaan. Een projectplan is geen dwingende wet maar zorgt er wel voor dat je op koers blijft.
• Tenslotte ruim ook tijd in voor ontspanning. Spreek met je partner je klustijden en vrije tijd af, dan ontstaat er geen onenigheid over.

Een project begint meestal met een soort of Quick scan daaruit komt een Voorstudie komt een Businessplan komt een Plan van aanpak en daaruit rolt weer een Projectplan voor het huis, vergeet de details maar.

Voor dit stukje in de blog kies ik voor het model: PvA -> Fase -> Stage -> Aktiviteit (ga ik ook niet uitleggen).

Met het plan van aanpak  (PvA) in de hand, met een schuin oog op het Business Plan, is het Le Mouton Qui Rit project, ook met het oog op de financiën, in verschillende fasen opgeknipt:

Fasen

1. Gasten deel
2. Prive deel en Grange (atelier)
3. Extern (tuinen, zwembad etc)
4. Uitbreiding gasten deel en faciliteiten (japans badhuis)

Opmerking:
Om zo snel mogelijk cashflow te genereren (BP), mede op aanraden van onze financiele expert in de familie, hebben we de ruimten voor de gasten bovenaan de lijst gezet. Om daarna aan het eigen woondeel te beginnen. Met als voorwaarde, dat indien de business dat vereiste delen uit andere fases naar voren geschoven zouden kunnen worden. Daarmee kwam het prive deel al snel in de vulwerk sfeer terecht. Op zich geen enkel probleem omdat er dan al een keuken gereed is en slapen kunnen we overal. En bij slecht weer, te koud, ontbrekende materialen, geen aannemer etc kan er dan toch gewerkt worden.

 
Waarmee niet gezegd is dat delen uit fases niet naar voren of achteren geschoven kunnen worden als de business dat vereist. Met andere woorden je project moet een zekere flexibiliteit kennen.

TEKENING
Ik ben dus begonnen met een nauwkeurige tekening van het huis te maken, meten is weten. Daarna per vertrek een tekening en zoveel mogelijk uniforme dingen ontworpen (douches, WC, wasbakken…) Zo ontstond een overzicht van alle vertrekken waar iets en vooral wàt er gedaan moest worden. Je ziet daarmee meteen waar je moet doorbreken en wat je in elkaar moet laten overlopen of moet aansluiten (waterleiding, afzuiging, elektro (Wim), verwarming, enzovoort) en welke aktiviteiten van de verbouwing je moet combineren (water en riolering bijvoorbeeld) . Bekeken werd ook of en waar er aan bouwvoorschriften voldaan kon worden, bijv hoogte, deuren, geen stopkontakten in je douchecel etc. Het blijft natuurlijk een oud huis van 150 jaar, dus niet alles kan zomaar. Dat kliederde ik allemaal in die tekeningetjes. En maakte desnoods 3d schetsen (kun je ook een programmaatje voor downloaden van het internet).
Toen was ik halverwege.

Fase1-Stages – Gastendeel

1. kamer 1 – 4
2. keuken en lobby
3. corridoor
4. terras

Elke stage wordt opgeknipt in aktiviteiten

Fase1-Stage1-Aktiviteiten  Kamer 1-4

• doorbreken muren
• sloop:
  trap
  deuren
  trapkast
  muur
  bidet / WT
• afvoeren puin
• waterleidingen
• elektro
• douche WC unit
• aanhelen muren
• afwerking

Zo nu hebben we een grof overzicht van Fase1 – Stage1 – Aktiviteiten. Die heb ik onder elkaar gezet in een spreadsheet. Hieronder een voorbeeld daarvan uit een planningspakketje maar met een spreadsheet gaat het ook perfect.

Waar nodig hakte ik de aktiviteiten in nog meer detail op en zocht de afhankelijkheden uit. Je kun niet eerst gaan schilderen als je nog moet breken aan de andere kant van de muur. Door de ervaring met kamer 1 verdubbelde ik de ingeschatte werktijd. Dacht ik er een maand over te doen? Nu neem ik daar 2 maanden voor, het kan altijd meevallen. Een week wordt in de praktijk al snel 2 weken, neem dat maar van me aan.
De afhankelijkheden van akiviteiten brachten de eerste volgorde aan.
Daarna haalde ik de rare kinken eruit, en hoppa een planschema dat stond als een huis.  Makkelijk voor het thuisfront, de leveranciers, en de helpers die af en toe kwamen meeklussen.

Door je planning kun je ook makkelijk zien wanneer er een aannemer nodig is om de muren door te breken. En sprak zo mogelijk, maanden van te voren, een termijn af. Naturlijk komt er altijd wel ergens een kink in de kabel en daarom maak je je indeling van de planning en de volgorde van werkzaamheden flexibel.
Flexibiliteit kan vergroot worden door aktiviteiten te gaan klusteren. Water is hier een mooi voorbeeld van. Leg alle pijpen en of slangen voor alle vertrekken in een keer aan.
De onder elkaar liggende kamers werden als kolom aangesloten op het stroom, water, en de riolering bijvoorbeeld. En verder werkten we kamer per kamer per verdieping af.

Tips:
Ga niet in alle kamers tegelijk iets doen als je niet zeker weet dat je het af kunt maken.
Maak je nooit echt afhankelijk van materialen of mensen die een klus kunnen stoppen.
Materialen kun je op voorraad inkopen, als je de ruimte hebt om het op te bergen. Zet rekken neer om het in te bewaren.
En met een flexibele planning kun je makkelijk schuiven tussen de aktiviteiten.
Nogmaals: breek in vredesnaam niet het hele huis op!

gewijzigd: 201003232224

Laatste tip: zorg dat voor het weekeinde alles is opgeruimd, doe dat aan het einde van je aktiviteit ook altijd zodat er niet van alles nog slingert. Als het een weekeind klus is doe je dat natuurlijk aan het einde van de zondagmiddag. Ook je materialen weer opbergen. Dat maakt het leven door de weeks zoveel aangenamer.
Hier in LDF, gaan we meestal een vrijdag middag of zaterdag morgen naar de dechetterie, soort miljeu straat, en storten het niet recycle-bare daar in de containers. En we slaan een weekje over als het maar een klein beetje is.

WIJSHEDEN
Toch nog een heel verhaal geworden. Maar zoals gezegd de details heb ik maar weggelaten. En natuurlijk is het een serie open deuren. Maar men.je vroeg erom.

De afgelopen 2 jaar hebben me het volgende geleerd:

• Dicipline
  Zorg dat je je rotzooi achter je opruimt, gereedschap weer in de koffers en materialen in de rekken opbergt. Mijn ervaring met Wim is dat dat veel prettiger werkt als niet overal wat ligt.
  Wijs ook een vaste plek voor het bouwafval aan, daar komt alles in of op te liggen wat je niet meer gebruiken kunt.
  Ga niet sjoemelen met geplande vrije tijd of kwaliteitstijd voor je gezin.
  Dat geldt ook voor je zelf, sloop jezelf niet voor die verbouwing, huur desnoods een Pool voor het zware werk in.
  Laat aan je hele gezin zien dat je je planning aan het volgen bent en welke resultaten je boekt.

• Zelfoverschatting

Denk niet te lichtvaardig over je werk in combinatie met je verbouwing. Dat is erger dan een dubbele baan.  Daarom hak alles op in hapklare brokken die je in een avond, weekeinde of werkweek kunt afmaken. Als je door de weeks klust maak dan werktaken van 2 uur, naast je gewone baan heb je toch niet meer puf dan dat. En ik zweer je, je houd het dan ook langer vol, en er komen eerder zichtbare resultaten. Wel weer opruimen hè? Ben je in een gepriviligeerde omstandigheid zoals ik, en kun je fulltime aan het verbouwen hanteer dan ook een goed werkschema. Mijn werkschema is 9-12 en14-17 soms iets langer of korter. Dat lijken korte dagen van 6 uur maar ik ben een al wat oudere knakker en wil na de verbouwing ook nog rechtop kunnen lopen. De zaterdagen zijn voor inkopen van materialen en voeding, uitwerken van ontwerpen, opruimen en met een fles wijn op het balkon zitten. Af en toe doe ik op zondag ook nog wat. In de winter sowieso, maar in de zomer no way. En als de klus erom vraagt ga ik ook wel eens door tot in de nacht. Soms strekken klussen zich uit over meer dan een week. Dat kan wel eens niet anders. Het is altijd fijn als mensen je komen helpen, maar zorg dan voor afgepaste klussen die vooraf bekend zijn. Laat ze het ook aan niets ontbreken.

• Onderschatting
  Je kunt meer dan je denkt, soms helpt een korte cursus je om je over de drempel te helpen. Heb ik ook gedaan, het geeft zelfvertrouwen. De vaardigheid doe je bij je zelf wel op. Mislukt er een keer iets gewoon opnieuw beginnen. Moest ik ook doen bij het aansluiten van de kozijnen. Gaat het totaal de mist in: een professional erbij halen. Ook gedaan bij die kozijnen, gewoon om advies gevraagd aan een timmerman. En die kon nog maar net zijn belefdheid in acht nemen om niet in honend gelach uit te barsten. Is niet erg, het gaat om het resultaat.

• Hulp

Zoek professionele hulp waar nodig, 70 cm dikke muren doorbreken bijvoorbeeld, dakwerk, schoorsteen, voegen, moeilijk timmerwerk etc.  Dat betaald zich echt wel weer terug, en als er iets aan mankeert kun je je nog op garantie beroepen ook.

• Gereedschap
  Bij grotere klussen: investeer in gereedschap. Een nietapparaat mag best slechts één kamer meegaan als het nietapparaat  maar een tientje per stuk kost. Maar moet je meer dan 100m2 nieten dan graag iets robuusters. Ik heb dus een pneumatisch ding gekocht. En toen mijn Metabo decoupeerzaag het na 20 jaar begaf heb ik weer een paar honderd euro geïnvesteerd in een professioneel ding. De cirkelzaag “begaf” het ook, die begon ook al angstig te ratelen –  dus meteen het beste van het beste: Festool. OK erg duur maar als je daar weer 20 jaar mee gaat doen ben je slechts een paar tienen per jaar aan gereedschap kwijt, nietwaar. En dit is mijn 4e huis, en ws ook niet het laatste, dat een totaal verbouwing ondergaat.

Hieronder in het “sent comments” kun je je commentaar kwijt of vragen stellen. En nee ik geef mijn planning en werklijsten of tekeningen niet weg. Gewoon omdat het kan.

Mijn speciale dank aan Jan die dit artikel zowat herschreven heeft.

Allerlei

Problemen? Ach wat heet. Onze goede vrienden Dries en Els zijn in november vorig jaar uit Bassigney vertrokken en weer gesetteld in nl. Dat was balen, kon altijd een lekker bakkie bij ze halen en als je met je ziel een beetje onder je arm liep kon je altijd wel ff komen buurten. Dat mis je dan toch een beetje.
Vorige week wat zaken voor hen proberen af te handelen. En dan merk je opnieuw wat je allemaal vergaard aan abonnementen, verzekeringen, alle zooi met je huis, spullen die dan net niet meer meegaan met de laatste rit. Weet je wat het moeilijkste is om vanaf te komen? Abonnementen! Of het nu om leningen, verzekeringen of tijdschriften gaat! Ze weten je prima te vinden als je iets moet afsluiten, maar andersom? Bij de druif van Bacchus. Dat is niet eenvoudig. Zij zijn al maanden bezig, hebben gelukkig alles goed gedocumenteerd enzo. Doch via het internet op afstand zaken regelen gaat nu eenmaal niet in LDF. Frankrijk staat niet zo goed bekend om dienstverlening via het internet. En al helemaal niet als je wat van ze moet wat hen geen geld oplevert. (zoals in de rest van de wereld).
Dus ging ik maar eens bij mijn goede “vriend” de vestigings directeur van BNP in St. Loup langs.  Een zeer aimabele man en altijd bereid om je te helpen. En dit keer eens niet van de drup in de regen. Een paar telefoontjes later had hij de zaak zodanig op de rit dat ie mij kon uitleggen dat er slechts een paar brieven, met wat er in moest staan, gemaakt moesten worden door Dries en hoppa, klaar. Een echt ouderwetse bankier, die zijn klanten nog helpt. Nou ja af en toe moet je hem wel aansporen. En zelf krijg ik af en toe het gevoel dat het aan mijn gebrekkige frans ligt dat ie niet precies begrijpt wat ik nu weer wil en dan maar gewoon afwacht totdat ik met een beter begrijpbare smoes aan kom zetten. Maar goed als Dries nu precies doet wat de goede man me heeft zitten voorkauwen dan moet het goed gaan.

Zomaar eens een plaatje van naast ons huis. Tijdens het houthakken komen die beesten altijd meteen op je af en druipen even later dan weer teleurgesteld af. Op de achtergrond zie je de “ruine en face”, die zou volgens zeggen dus afgebroken moeten worden. Maar ja… wanneer?

GEVELD
Vrijdag pechdag. Eerst is de band van de kruiwagen lek. Na een paar winkels afgeklept te hebben kwam ik toch weer bij onze hofleverancier BigMat terecht. Duur bandje van dertien euries, een kompleet nieuw wiel was maar een tientje duurder. Afijn die zou ik er dan zaterdag op zetten en dan kon er weer doorgegaan worden met hout en puin te kruien. Nu moet je niet denken dat het veel puin is maar door het grind op het terras is het gewoon niet handig je kruiwagen helemaal vol te laden. Dus niet alleen het slopen gaat langzaam ook het afvoeren van het puin. En dan het hout. Dat zijn hele wallen van die zooi om naar binnen te kruien. Uiteindelijk hebben we ingezien dat het toch handiger is om een voor de winter aanbreekt toch een  voorraadje hout droog aan te leggen binnenshuis. Dat brand nu eenmaal beter.

En dan. Vrijdagavond schop je je broek uit om onder de douche te gaan. Dat heb ik niet gehaald. Een vlammende pijn schoot door mijn voet, ik moet ergens kei en keihard tegen aan getrapt hebben: vloer, zoldertrap, of bed; in de haast om een gloeiendhete douche te nemen. De volgende ochtend was mijn grote teen twee maten dikker en kon ik mijn schoenen niet meer aan. Net nu ik besloten had om toch maar een kangoo op te gaan halen omdat dat slopen van die vloer niet echt opschiet. Nou ja deze jongen dus de zaterdag maar met zijn poot omhoog. Nee niet gebroken want ik kon de teen nog wel een beetje bewegen.
In de middag toch nog even naar boven gestrompeld om de levende have te inspecteren, alles OK.
Vervolgens op een joysticky (usb) ff wat films geplant om de pijn een beetje te kunnen negeren en hoppa zomaar 4 James Bond flimpies op een sticky. Zaterdagavond laat was het niet meer te harden en nam ik een pil voor de jicht in, want slapen was er niet anders niet bij. En nu zondagmorgen is de gigantische zwelling goeddeels weg en de schoen nog slechts een maat te klein.
Ga je toch lekker in het appartement liggen zegt Fannie, heb namelijk bij mijn laatste bezoek een bedbank uit NL meegesleept. Dan moet ik de kachel aansteken zeg ik, maar  kan nauwelijks lopen, dus dat gaat niet. Afijn het elektrische kacheltje doet weer trouwe dienst in de slaapkamer.

Het is zondagmorgen, heerlijk kleppen met Fannie. Slurp slurp doet ze, lekker bakkie koffie. En ook is het wel fijn dat telefonie praktisch gratis is, zit je niet voortdurend op de klok te kijken. De kussens zijn in de aanbieding, of ik effe wil gaan tellen. Je schrikt er toch wel van hoeveel kussens, dekbedden, lakens etc etc voor die paar slaapplekken nodig zijn. Een mooie gelegenheid die kast eens op te ruimen. Das dan voor maandag morgen, want lang op mijn voet kan ik nog niet staan.

En, waarom ook niet, nog maar een 007 film er tegen aan. De pijn is daarmee goed te negeren, dat gaat goed komen maandag. Want dan roept die arbeit weer.

Het is schitterend weer buiten, balen dat ik daar nu weer niet van kan genieten. Bien sur, het is wel ff zweten het halen van hout, of het wegharken van de molshopen in de wei en het geknoei met de beesten. Maar het zijn toch wel de beste momenten van de dag voor me. Lekker in gezapig tempo in de zon buiten aanklooien, heerlijk frisse lucht. Man man. Geen stank van de stad of het lawaai van het verkeer. En al helemaal niet het constante doffe gedreun aan geluid dat in nederland altijd om je heen hangt en zeer nadrukkelijk aanwezig is. Dat is hier niet te bespeuren. Je kijkt al op als er een mestkar langs dendert.

gewijzigd 20100309

BIBBEREN

In NL is het een puinzooi met deze winter. Een sneeuwvlokje veroorzaakt 180 km file. Nou ja de gemiddelde nederlander kan toch niet rijden, en gunnen elkaar nog geen kwadraat milimeter asfalt op de weg. Geen wonder dat het dan vastloopt. Als je ook ziet hoe debiel die mensen invoegen. Het begint me nu op te vallen hoe aggressief de NL-ers rijden. Tot aan de NL grens gaat het soepeltjes, heel af en toe langzaam rijdens verkeer tijdens de spits, zeer zeldzaam kom ik een file tegen. Maaarr zodra je Maastricht in zicht krijgt is het hommeles, laatste keer 5 km file voor de stoplichten. Waar zijn ze in vredesnaam mee bezig. Aan het einde van de groene golf is het laatste stoplicht altijd rood. Gek he dat ’t dan vastloopt! Dat heeft natuurlijk weer een buro vandaal van een publiek betaalde saboteur, euh pardon, ambtenaar, bedacht. Kan niet anders, want iemand die normaal bij zijn volle verstand is kan dit nooit goedgevonden hebben. Maarja als je die berichten over de kilometer waanzin leest is het al weer niet anders. Wat is er toch met die gasten? Scoren op kosten van de burger is zooo makkelijk, die kunnen absoluut niets terug doen. Blijkbaar worden dat soort lege geesten alleen bevorderd als ze iets onmogelijks of uitzonderlijk stompzinnigs hebben bedacht. Er gaan al stemmen op voor een revolutie, nou ja zeg… Maar goed voordat de NL bevolking in beweging komt moet er toch wel iets meer gebeuren dan een generaties lange diktatuur van buro vandalen.
Geloof me of niet maar in LDF is het echt niet anders, ze kijken van elkaar de kunst af. Waar dienen dan anders al die studie reisjes voor? Voor iedere wet schijnen er minstens een of 2 piepeltjes in vaste dienst te zitten, om de wet te “handhaven”. Dat die jongens en meisjes na hun benoeming vervolgens op hun handen gaan zitten maakt het leven hier een stuk relaxter. Zolang ze die rapporten maar genereren dat alles goed gaat, zonder achter hun raam weg te komen, is er niets aan de hand. Gebeurde dat in NL ook maar, dan bleven een hoop binnenlanders lekker in NL zitten. Nu begrijp ik ook wel dat hoe dichter mensen op elkaar komen te zitten des te meer regeltjes er nodig zijn om de onbeschoften onder ons in toom te houden. Maar je kunt ook te ver gaan nietwaar?

WINTERS
In LDF ligt de sneeuw ruim 5 cm dik op de straat, en iedere dag lijkt er wat bij te komen. In de wei ligt er zo’n wit laken van 10cm, en de schapen moeten nu echt bijgevoederd worden. Nog steeds reageren ze op het gerammel van de brokkiesbak, ondanks dat Charlie en Felix halal zijn verwerkt (opgepeuzelt). Het overgebleven vijftal kwamen helemaal van achteren in volle draf aangespurt. Altijd leuk om te zien, en altijd een succesnummer bij de jonge gasten. Vinden ze leuk, schaapies aaien.
De temps dalen tot -9 ‘snachts om rond het vriespunt te schommelen overdag. Volgens de weerologen dreigt de komende week het Hydrogenium tot -14 te dalen, maar verder wel droog. Nou met zo’n noord-oostenwind beloofd dat wat. Gevoelstemp kan wel eens -20 worden. De weg voor ons huis is spekglad, maar of de autorijders zich daar iets van aantrekken, daar heb ik zo mijn gedachten over. Die moeten goede banden hebben. Ik bereid me al voor op een stuiplach van onderuit schietende voetgangers of rondtollende voitures. Tot nu toe geen succes overigens. Wel balen.

BUURTJES
Onze buren zijn definitief vertrokken, en het huis is leeggeruimd. Triest zo’n scheiding. Af en toe zie ik nog wel de auto van de buurman iets verder in het dorp staan. Of hebben ze auto’s geruild en is het de buurvrouw. Nou ja morgen is de nieuwjaarsreceptie in de salle polyvalente en dan krijg ik een van beiden nog wel te pakken hoop ik. Jammer, het waren zulke leuke buren. In ieder geval zijn we nu van die piepende hond af. Ieder nadeel hep zijn voordeel, volgens de profeet, en dat klopt telkens weer.

GLIBBEREN
Vanochtend moest ik toch de knar starten want voor Bios kon ik geen blikkies voer meer vinden. Glibberend de eerste paar honderd meter over de weg scharrelend, was het op de provinciale weg prima bereidbaar. Maar toch oppassen geblazen. Op de top van de heuvel net buiten het dorp heb je altijd van die keiharde wind staan. Daar heb je ook nog een wijde bocht, en is het vaak zeilen geblazen.  Met een leuk vrachtje achterin wordt het dan al snel spannend.
 

zo maar een winterplaatje uit de omgeving

UITVERKOOP

Hoppa, er is uitverkoop in de hypermarchee, dekbedden voor een 10-tje! Natuurlijk van die rare maten alles 10cm te kort. Maar voor gebruik in de zomer moet dat toch wel iets zijn. In de winter heb je er volgens mij weinig aan. Maar goed volgens Fannie hebben die dingen een soort of warmte classifikatie, de Fransen hebben natuurlijk zo hun eigen classes, uiteraard. La technologie superieure Francais  heeft zo zijn nadelen. Maar dat ze dan iedere keer hun eigen wiel moeten uitvinden blijkt toch steeds lastiger te worden.

BIOS

Shit ik schuif de koffie lade dicht en hoor ineens een vreselijk gekerm, zit Bios klem achterin de lade angstig te doen. Stomme kat!

foto Wim

 

Kamer3

Fannie heeft haar beste kunnen weer getoond. Kijk maar eens naar het resultaat. En voor de gijn ook nog een fotootje van hoe het ervoor uitzag. Dit is dus slaapkamer drie geheel ingericht nu. Fannie heeft deze kamer omgedoopt naar Bangladesh, omdat de meeste spullen uit Bangladesh komen. Toch wel knap om strak modern met zoiets traditoneels als maskers en zo te kombineren. Minimalistische trekjes heeft deze kamer ook nog. Dat straalt rust uit hadden we zo bedacht, maar oordeel zelf.

En als zugabe
En vooruit nog maar eentje
En dan de situatie voor en na, zo’n beetje vanuit de zelfde hoek genomen.

Links is dan de nieuwe douche en WC, en natuurlijk is dat bidet gesloopt. Staat nu te wachten op een nieuwe bestemming. Wellicht als een kunstwerk in de nieuwe tuin. Hebben we ook grote plannen mee, maar dat is nog in de prille ontwerp fase.
In iedergeval komt er een zwembad, japans badhuisje, een water partij en een kruidentuin. Alles zodanig in elkaar te passen dat het ook nog een zekere balans vindt met elkaar zal wel weer een heksentoer worden. En dan krijg je nog te maken met de wettelijke voorschriften, vergunningen etc etc. Dat laatste zal wel weer een martelgang worden.

Beton Ciré

Q’est que c’est que ça, what the heck is this, wat is dat. Beton ciré is een goedje van een soort cement, wat kunststofvezels, een beetje polyacrylcarbonaat of zo erin om het hard en flexibel tegelijk te maken en kleurstof – kleur naar keuze. Kortom een gietvloer dus. Ik begin al net zo breedsprakerig te worden als de fransozen hier. Dus opgelet.

Nu hebben we daar een paar maanden geleden naar geinformeerd, een offerte gevraagd etc etc. Maar een mannetje daarbij om het ook te gieten, neuh. Niet te vinden in afzienbare tijd. Zelfs tegelaars kunnen dit jaar niet meer. Dus men begrijpt dat we blij waren met iemand die dit jaar nog zou kunnen beginnen en die maakt dan ook grote kansen om de klus te krijgen. Door de leverancier van het spul werd ons iemand aanbevolen. En die kwam zowaar vroeger dan afgesproken. Dat was alvast een goede start. Er werd direct gemeten en wat bleek? Wim en ik zei de gek hebben een zandcementvloer gelegd waar slechts 1.5 cm nivo verschillen worden gemeten. OK het laatste stukje is niet helemaal geweldig gegaan maar volgens de mannetjes was dat niet zo’n probleem. Voici.

Dus hop de mannen om een offerte gevraagd. Voor alle zekerheid ook nog ff een prijsje gevraagd bij een nederlandse leverancier en die komt met 135 euries per meter. Da’s verdomd veel geld. De mannetjes gaven een prijs indicative af van 200/m2 en dat is absoluut teveel. Maar dat had ie al snel door. Waarom men de prijs verdubbeld zodra er iets buitenlands in het spel komt vraag ik me af. Wij allochtonen weten toch zeker wel wat de prijs is? Af en toe is het vechten tegen de bierkaai en krijg je de prijs niet naar beneden. Net alsof die boefjes zeggen: “die prijs of helemaal niet”. Of zou een gemiddelde fransman liever niet werken voor een ‘ollander’? Nou ja wie het weet mag het zeggen.

Ondertussen lekker aan het timmeren geslagen in het apartement en zijn aan beide kanten de wanden afgetimmerd en geisoleerd. De kieren ruimhartig dichtgespoten met de uitvinding van de vorige eeuw: PUR schuim. Wat een goddelijk goedje. Effe een beetje schudden die fles en hop de klep open. Vervolgens spuit je het spul in alle gaatjes en kieren die je voor de bus komen. Zie rechterfoto linksbovenin. Later afwerken is slechts met een mes erlangs om het teveel van het goede weg te snijden. En dan denk ik afwerken met een stuk stucgaas en plamuur voor het wegwerken van de ongeregeldheden.
Enne zelfs de vlokken die je eraf snijdt kun je nog ergens voor gebruiken, al is het maar vulling ergens voor.

De volgende klus is het uitbikken van de muur en het daarna voegen ervan. De mannetjes van het Béton Ciré vonden eigenlijk dat het voor het storten moest gebeuren. Dus is er theoretisch nog een week om dat te klaren. Zal de buurman maar vragen om me mee te helpen want anders gaat dat kiele kiele worden of je zit dag en nacht te bikken de komende 7 dagen. En dan moet het nog gevoegd worden. Op zich is dat niet zo’n probleem als je de tijd ervoor zou hebben, maar nu zit je weer tegen zo’n deadline aan te bikken. Ook niet slecht.

foto WvdM

En die Bruno – de beau père van Damien – zou twee weken geleden langskomen om zijn kunsten te laten zien. Die had ik dit eigenlijk willen laten doen, maar ja het was natuurlijk erg stom om te denken dat ie ook nog zijn woord zou houden. Maar ik was gewaarschuwd door Marianne waar hij af en toe voor klust. De laatste keer kwam ie ook een week of zo later. Die kan het dus vergeten nog iets voor mij te gaan doen.

De herfst is in volle kracht neergekomen op het land. De afgelopen week een paar stortbuien over het dorp heen; daar lustten de hond tegenover ons geen brood van. En Bios die ook eens naar buiten moest keerde rap om, met de oren achter in zijn nek, als een speer door de nog net geopende schuifdeur door. En schoot tussen mijn benen door de keuken weer in. Merde! Wat een weer. Hondenweer, maar de kat zet er ook zijn bek niet op.

Dan ben je blij dat je een warme bak koffie in je handen hebt en door de ramen naar buiten kunt kijken hoe de natuur weer eens huishoudt. De schapen moeten het even stellen met hun eigen wolletje, en de koeien achter schurken een beetje tegen de bomen aan voor een beetje beschutting. Ja het gouden moment van de beginnende herfst met zijn prachtige kleuren is weer voorbij. Op naar de hagel en sneeuw.

BAKKER
Als er gasten zijn wordt er ‘smorgens vroeg altijd vers brood bij de bakker gehaald in Vauvillers. Heerlijk om die verse broodgeur op te snuiven. En altijd een praatje makend met de verkoopster. Natuurlijk over het weer, dus wat is er anders dan in NL. Kan er weer prima met mijn beste Frans geoefend worden.

FRANSE TAAL
Ik moet zeggen de meesten doen echt hun best om me te verstaan. Tot nu toe zijn er maar een paar fransozen geweest die echt deden alsof ze me niet begrepen omdat ze vonden dat het frans al te zeer vermangeld werd. En OK dat gebeurd natuurlijk vrij regelmatig als de zinnen wat langer worden. Maar nu is netprof ontdekt en daar kun je videootjes bekijken en beluisteren over de Franse taal en de on/mogelijkheden ervan. Bij de oefening voor tout – tous – toutes kleunde ik natuurlijk behoorlijk fout. Maar na een aantal keren kijken en luisteren begint het door te dringen. Er worden vorderingen gemaakt. De illusie dat de Franse taal ook onberispelijk gesproken gaat worden door mij heb ik nooit gehad. Aan het vocabulaire wordt hard gewerkt door iedere week tenminste een boek uit te willen lezen. En de boeken van mijn lessen franse grammatica liggen onder handbereik. De truuk is door iedereen aan de praat te houden om maar die nodige oefening te krijgen. Zelfs Jehova’s getuigen mogen hun ding zeggen aan de deurpost. Natuurlijk horen die laatsten na een woord al dat ik een étrangèr ben, maar brengen ze vanuit hun fanatisme toch het geduld op om naar mijn atheïstisch gebrabbel te luisteren. Schijnheilig glimlachend proberen ze een blaadje door de kier van de deur te wurmen, en verdomd dat brand prima als aanmaak papier voor de kachel! Dus laat maar komen.

NOTENBOOM
Was er al iets over de notenboom verteld? Die is met de nieuwe kettingzaag behoorlijk onderhanden genomen en ziet er nu uit alsof de schapen er in de zomer prima onder kunnen liggen, ipv ernaast zoals in de afgelopen zomer. En die karrevracht noten die er onder ligt… De ton in de schuur met noten komt echt niet leeg het komende jaar ben ik bang. Maar flink meegeven met de gasten dus.

In de verte grazen de autonome maaimasjientjes, en rechts ervan ligt het aanmaak hout. Notenhout, daar kun je toch ook sokkels van maken voor het klei werk? Hmm. Onthouden. Goed laten uitwateren en dan maar bewerken tot iets moois. Wat biedt het hebben van een landgoed toch wel niet aan mogelijkheden, nietwaar?

SCHAPEN
Aan het gedrag van de schapen te zien zijn alle ooien gedekt, de rust is weer teruggekeerd. De ooien liggen meer dan normaal, een goed teken. Ook wordt Dram steeds een beetje dichter bij de kudde gelaten, prima want die jongen heeft volgend jaar nogal wat te doen. En misschien ga ik dan ook, als de ooien geworpen hebben, toch eens iets met de melk doen.

Een goed weekeinde allemaal.

Sophisme

definitie: sofisme staat voor: drogreden (schijnreden, denkfout, sofisme) is een reden of redenering die niet klopt, maar wel aannemelijk lijkt. 

(bron: wikipedia)

En dan…

Zit je in je autootje naar France Culture te luisteren. FC is nog erger dan de ergste Nederlandse praatzender, een verschrikking voor de toevallige (meestal niet geinteresseerde) toehoorder. Maar voor mij is dit een prima luisterles. En bij voldoende concentratie kan ik het min of meer volgen. Nou ja een diskussie op de Franse radio is een verhaal apart. Iedereen praat/roept/schreeuwt door elkaar heen. Er zijn ook nog verschillende verhaallijnen, want niemand van de aangeschoven sprekers is schijnbaar geinteresseerd in wat een ander te vertellen heeft. En als de kakafonie van het gebrabbel dan zeldzamerwijze even stokt  komt de gespreksleider met een samenvatting van diegene die hij toevalligerwijze heeft kunnen volgen. En zo lijkt er weer lijn te komen in het gesprek. Ogenschijnlijk dan.

Passeert een politicus de revu. Of beter gezegd: hij schreeuwt zich naar de oppervlakte van het gekakel cum geroezemoes.

Vraagt de interviewer, zomaar uit het blauwe lijkt wel: maar kan men wel tijdens het debat vragen aan u stellen? (een van de gesprekslijnen gaat over de belasting hervormingen)
Natuurlijk, antwoordt de politicus. Als de vragen betrekking hebben op het onderwerp of interessant zijn in het kader van het algemeen belang, dan wel. Ja natuurlijk. Maar als de vragen gesteld worden om de diskussie te verstoren, of uit kwaadwilligheid worden gesteld dan worden de vragen niet beantwoord.

Het is ineens stil. Alsof iedereen op eenzelfde moment beseft dat hier iets gezegd is waarmee een normaal iemand zich onsterfelijk belachelijk zou kunnen maken.

Bij mij duurt het iets langer. Maar schiet, met enige vertraging, bulderend in de lach. Mijn dag is weer gemaakt. Sofisme? JAWEL! En ik ben subiet de weg kwijt, mijn aandacht dwaalt af van het gesprek, dat nu weer het motor geluid in mijn kabine overstemt. Als eenvoudige geest zijnde, vraag ik me af wie dat moet beoordelen: of een vraag al of niet gesteld kan worden. Ach ja natuurlijk, hijzelf, uiteraard!

Stom, stommer, stomst!

Maar dan hoeft hij geen enkele vraag te beantwoorden als het niet in zijn kraam te pas komt, is vervolgens mijn konklusie. TOCH?!

Dat heet dan politiek. Tuurlijk joh!

Wat is taal toch een mooi instrument. Je belazert de kluit en men bedankt je er ook nog voor, heerlijk dat sofisme.

Op=Op

De vakantie voor Fannie en Wim zit er weer op. Nou ja een werkvakantie dan. Eerst een week ploeteren om alles voor de opening klaar te krijgen (aangevuld met Jeltje en Tjebbe voor een langweekeinde), daarna een week voor de corridoor, en tenslotte een week voor de vloer van het appartement. Een week? We wilden het toch ook een beetje gezellig hebben met elkaar. Die twee stapten moe maar tevreden vanochtend in de auto om huiswaarts te gaan. Wim wordt in Eindhoven gedropt en beiden kunnen dan weer hun eigenste rat race oppakken.

De groep ovenbouwers gaan hier hun vijfde week in, en moeten volgende week ook nog door, wellicht de week daarop ook nog. Een is er plotseling verdwenen zonder een kik of zo te geven. Een van zijn collega’s betaalde voor hem, maar helemaal goed zat dat ook niet geloof ik. Volgende week zijn er twee kamers verhuurd dan klopt het weer precies. Maar mochten er weer mensen voor de vertrokken bouwers in de plaats komen dan zullen ze even plek moeten maken en verkassen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: le Grange. Speciaal voor dit soort gevallen hebben we twee stapelbedden gekocht, ook met goede matrassen etc dus kwa komfort zullen ze niets te klagen hebben. Alleen zullen ze dan ff bij hun collega’s moeten douchen en zo.
Hun baas laat zijn hete adem in hun nekken voelen, drie weken stond het karwei voor. Tsja, maar een verkeerd ingeschat karwei moet je niet op je werknemers afwentelen maar zelf de verantwoording nemen vind ik. Samen met de smorende hitte geeft dat geen top motivatie. Vanochtend liep een van de mannen de deur uit met een houding dat ie het wel voor gezien hield. Dat gaat natuurlijk niet goed, daar kunnen ongelukken van komen.

De afgelopen drie weken kon Fannie haar inrichters rol weer botvieren, koken als een sterren kokkin. En met alle kamers bezet is het geen sinecure het huis een beetje aan kant te houden. De wasmachine draaide volcontinu als alle kamers weer vers beddengoed kregen. En de hoeveelheden flessen in de kamers! Gelukkig ruimen ze zelf het ergste op, maar ja je moet ze wel af en toe helpen onthouden dat de glasbak om de hoek staat. Zuipen kunnen ze dat staat vast. De extra grote vuilnisbak zit vol met kartonnen van de bierflessen. In frankrijk hebben ze ook geen statiegeld op de meeste flessen, dat geeft dus bergen glas waar het niet thuishoort.

VLOER
Deze laatste week hebben Wim, Dries en ik echt lopen beulen om de vloerverwarming er in te krijgen. We wilden persee deze week storten en klaar ermee zijn.
Het nieuwe lepeltjes patroon erin leggen bleek geen probleem, mooi hoor, net een electronisch printcircuit. Wel moest je herhaaldelijk op je qui vive blijven om het ontstaan van koude-zones te vermijden; te weinig slang op een bepaalde plek. Een heel gepuzzel en overnieuw doen waar nodig, dat ging wel weer makkelijk.

SPULLEN
Daarna zijn we de ingredienten gaan kopen. Zoals bijna 1200 kg cement en iets meer dan 2 kuub zand. Het cement was totaal geen probleem. Je rijdt het terrein van hofleverancier BigMat op en je begint simpelweg te laden vanaf een pallet waarop het begeerde goedje ligt. Een paar tellen later helpt de magazijnmeneer je mee met het inladen en binnen no time zakte de caddy nog net niet door zijn veertjes heen. Wim laconiek stellend: “Laad maar bij, er is nog ruimte ik voel geen klonk”! Dus hup met 32 zakjes a 35 kilo de hort op. Dat we over de weg heenzijlden en bij het minste zijwindje als een losgeslagen bobslee over het wegdek vogen deed niet af aan de pret dat we in een keer rijden de hele handel binnen hadden.

ZAND
En dan 2 kuub zand regelen, om te brengen ook nog, want 4000 kilo zie ik me niet heen en weer rijden. Bij de eerste sabliere ging het mis, ze konden pas op vrijdag leveren. De taktiek om het uiterste bod te forceren is dan: je blijft op zijn frans een beetje dralen, brengt je probleem naar voren, je wacht nog een beetje. En ziet! Dan pakt de bedieningsjuffrouw toch maar de telefoon op om eens te informeren of het niet anders kan. Helaas, klinkt het, “impossible” (c’est pas un mot Francais = dat is geen frans, ging hier echter niet op) Vragend naar een andere sabliere is ook nog een troefkaart, maar ook dat faalde, helaas.
Bij de tweede sabliere was het raak. Brutaal als Wim en ik zijn geworden, of was het overmoed? Reden we koelbloedig het opslag terein op, zo met van hier komen we ff 4 ton zand wegslepen. Natuurlijk sloeg de burokratie ongenadig toe, en wij met de staart tussen de benen terug naar het kantoor in Magnoncourt.
Daar struikelden we over een paar hooggehakte damesschoenen, een pakje sigaretten en een aansteker op de deurmat. Twee tellen later spotten we een jonge dame met haar memmen bijna buiten boord, prima binnenkomst zo in een zaak! Maar ja het is bloedje heet, 30+ graden, dus zagen we dat maar door de vingers. En nu, hoe het voor elkaar te krijgen dat het zand geleverd werd op een door ons gewenst tijdstip. Het spook van dagenlange levertijden gaf ons een bleek beeld voor de rest van de week. Maar het is nu tijd om een beetje blufpoker gaan spelen. Door bij de leverancier net te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je gisteren geleverd wilt krijgen. Je begint met een bod als: morgen kunnen jullie best een hoopje zand leveren. Gaat ze eerst ff moeilijk kijken, je dringt beleefd wat aan. Haar tegenbod is donderdag. Onze reaktie: alleen als het om 0800 is. Daarna vraagt ze waar het is, want onze starende blikken laten eigenlijk niets te raden over, en loopt naar een kaart aan de muur. Op een elegante manier weet ze haar voorgevel binnen haar BH te werken en komt keurig gekleed weer aan de balie zitten. En dan komt er een aanbod dat je niet kunt weigeren. Woensdag avond! Alles op een manier alsof het vanzelfsprekend is dat ze ook daadwerkelijk gaan leveren. Prima, je moet niet moeilijk doen over het tijdstip, in ons geval in de vroege avond, maar dan heb je de spullen ook in huis. Ons bezoekje eerder op de dag bij Dries om zijn hulp op donderdag was dus niet voorbarig geweest.

Daarna zijn we de zaak gaan voorbereiden met schotjes, afplakken en nog een paar kleine correcties in het patroon. De rest van de dag een beetje zitten aanklooien, tussendoor nog een klant uit mijn beroepsverleden proberen te helpen, en de volgende morgen rond 0830 begon het feest. Na 16 uur zat het erop. OK je kunt je afvragen of 16 uur lang aanklooien met 2.2 kuub zand, de nodige zakken cement en emmers en emmers water plus wat chemisch spul verstandig is voor een paar amateurs. Maar het ligt erin.
Dries gaf het pas op om 2000, hij kon niet meer, toch een top prestatie voor een oude man!

Wim en ik werden door Fannie liefdevol gevoederd, ze had bijna met ons te doen! En gingen een halfuurtje daarna door. De eerste twee kuub was al door Dries weggewerkt, aan mij om de laatste kuub die er al een half jaartje lag weg te werken. Het zand had een sterke schapengeur, en met het cement en water erbij rook het mengsel niet echt aangenaam. Ik vroeg me af als dit de hitte van de verwarming kreeg te verduren, zou het dan nog stinken? De laatste meters vloer gingen erin, beiden zwoegend tegen de pijn in het lijf. Tot overmaat van ramp gaf het bouwlicht het op! Maar ik had nog fotolampen, die gaven ook een bult licht. Zo rond 2400 waren we klaar, totaal gebroken, dat wel. Wim had flinke blaren op zijn handen en zijn armen wilden ook niet erg meer. We waren gesloopt.

Uitgeput dronken we nog even een sapje. Douchen? Wim kon het allemaal niet meer schelen en viel half bewusteloos in zijn bed. Zelf moest ik bijna op handen en voeten naar boven om de douche in te kruipen. Warm water doet wonderen met je lijf, dus dat Japanse badhuis komt er beslist!
De volgende ochtend was het overeind komen een beetje erg moeizaam. En Wim maar lachen, niet alleen om dit oude mannetje dat alleen nog maar kon strompelen, maar dat we tot 2400 door zouden gaan een grapje van hem was, de vorige avond!

Het was weer erg mooi weer en als twee muppet mannetjes zouden we de wereld, vanaf ons balkonnetje, wel even gaan bekommentarieren, volgens Fannie.
Uiteraard hielden we dat niet al te lang vol en stelden we “Stille Donder” (naar diens fluisterstille aanwezigheid) op in de Corridoor dan kon Wim de hele dag op het internet tekeer gaan. Zelf ging ik met een heel ander probleem op het internet aan de gang, vond niet echt een oplossing en een nieuwe afspraak met de klant was nodig.

En daar kwam Hans Roelse aanwaaien! Hans is een oud kollega van ING, we hebben samen zitten buffelen de callcenters zo veel mogelijk in de lucht te houden. Heerlijk weer even oude zaken, koeien en andere schijnbewegingen uit de sloot halen. Na 8.5 jaar was Hans eindelijk door een interne medewerker vervangen. Je kunt je afvragen of men Hans dan niet beter een kontrakt aan had kunnen bieden maar soit! In ieder geval had hij zijn traditionele stek in de Ardeche weer onveilig kunnen maken, en behalve die paar lawaaischoppers op de camping was hem dat weer goed bevallen. En verder ging het goed met hem. Zijn vintage autootje deed het nog perfect, en na een beetje restauratiewerk kwam het ook nog door de keuring heen vertelde hij met gepaste trots. Prachtig zo’n verhaal, wat dan op een zegevierende toon verteld wordt: ben ik ze toch weer eens te slim en handig af! Duh!

Natuurlijk Hans ff vereeuwigd naast ons pas geleden geplantte uithangbord. Toch leuk zo’n oud kollega die langs komt zwaaien. Maar we konden hem niet verleiden mee te eten, en een uurtje later zoemde zijn bolide richting Epinal.

AL MET AL
Tevreden terugkijkend op de afgelopen drie weken klussend met Wim, Fannie de sterren van de hemel kokend tussen de verbouwingsdingen om. Het waren drie prima weken zo met elkaar. Dat er ook nog een groep gasten waren mocht de pret niet drukken. Integendeel, de aanwezigheid van zoveel gasten gaf juist de moed door te gaan. En de overtuiging dat we op de goede weg zitten.

Besancon

De groep Duitsers zijn nog steeds bij ons. En zorgen ervoor dat ik rond 0530 op de rand van mijn bed zit te duizelen van de vorige avond. Om zes uur moeten ze ontbijten, anders halen ze hun uren niet, en zonder ontbijt uit LMQR gaan bestaat natuurlijk niet. Dus om zessen een nederlands ontbijt met franse ingredienten op tafel.

Gisteravond was het weer een van die avonden waarin we telkens opnieuw proberen de sterren en in het bijzonder de Melkweg te gaan bekijken maar het niet tot 00:00 volhouden omdat de luiken telkens dichtvallen. Alhoewel we gisteravond behoorlijk op weg waren. De kleine beer en zo begonnen op te komen. Wim met zijn 500mm telelens kreeg de kraters te pakken van onze vriendin de maan.

Maar even chronologisch graag, anders wordt het weer zo’n warrig verhaal zonder eind en begin, nu dus.

KAST
Na de officiele opening op zondag was iedereen best wel in een hoera stemming. Het was een zeer geslaagd evenement geweest.
Maar de dag erna weer tijd voor serieuzere dingen. Jeltje en Tjebbe stapten in hun auto en rijden terug naar NL. Door Wim en mij werden een aantal kosmetische zaken nu wat serieuzer aangepakt. We begonnen met de lambrisering van de kast. En omdat geen muur recht loopt en de vloer eigenlijk ook niet werd het passen en meten, met veel zucht en gekreun, en veel werkwater dat vloeide. De planken van de lambrisering werkten ook niet in het voordeel van ons humeur: krom, klemmend rond de knoesten of schier onbruikbaar. Het op de milimeter nemen van de maat werd een wanhopige poging er toch nog wat van te maken. En zowaar een dag later kon de door Fannie zo gewenste wasmachine opstelling weer hersteld worden. Wat een geklooi! Het kunstwerkje van de stortgoot wordt afgebroken en vereenvoudigd, de isolatie van de leidingen voltooid en na vijf dagen zagen, jammeren en liters koffie en thee, zat de zes meter lambrisering en isolatie er eindelijk in. We konden zelfs nog de reststukjes van de isolatie van het appartements dak verwerken. Wie nie weggooit…
Nu nog de rest van de legplanken, Fannie had zich in de transpiratie gewerkt om die allemaal netjes wit te krijgen en het veredelde splinterwerk weg te strijken. Die legden we er nog in en de rest zou dan de week erna moeten komen.
Maar die week is gereserveerd voor de vloerverwarming, dus als dat meevalt kunnen we tussendoor nog steeds die kast en de resterende elektro klussies doen.

BEZICHTIGING
Woensdag middag zijn we gaan kijken bij wat de groep ovenbouwers allemaal aan het uitvreten zijn. En dat bleek gepiel op de vierkante millimeter te zijn.
We reden het terrein op zonder dat iemand ons ook maar vroeg wat we wilden. Mijn eerste nijging om naar de portier te lopen om te vragen waar de groep werkte gaf ik na de eerste micro-impuls meteen op. De zon stak op je huid en het was geen uitnodiging om van een of andere fransoos te horen dat alles interdit en verboten was. Dus liepen we naar het nieuwste gebouw dat we zagen en waar kranen omheen stonden. De eerste de beste werkman gevraagd naar de duitsers. Na een aanvankelijk een panish gebaar van de man, en na mijn gok dat het geen fransoos was, en wellicht prima duits sprak, kwamen we er prima uit.

We kwamen binnen in hal met een tweetal ovens van zeker tien meter hoog waarvan onze logees de vuurkamers aan het inmetselen zijn. Zoals ze al eerder hadden uitgelegd was het zaak om de werkvolgorde precies aan te houden. En zeer precies te werken. De tekening die in de ovenruimte hing zag er voor mij niet al te gekompliceerd uit maar gaf wel aan dat het geen kwestie was van een klein keukendoventje van 50 liter.

En natuurlijk maakt iedereen vergissingen dus werden muurtjes afgebroken, dan toch maar het muuranker ingemetseld en weer verder gelijmd. Prachtig werk. een van de mensen wees erop dat elke sluitsteen een andere maat had, de stenen van de gewelven elk een eigen kleurcode zodat vergissingen hopelijk uitbleven, etc. Maar het blijft passen en meten ondanks dat het meeste is voorgezaagd. High tech in de ovenbouw. Die ankers blijken essentieel te zijn, die houden de muren tijdens het opwarmen, stoken en afkoelen bij elkaar. Bij het afkoelen ontstaan er spleten tussen de muren zonder ankers en er op die manier telkens bij het afkoelen as tussen de muren in zou komen te zitten. Na verloop van tijd knalt daarom het hele bouwsel uiteindelijk uit elkaar van de krachten die dan ontstaan tussen de muren in, waar dan as zit en de uitzettende muren nergens meer heen kunnen. Indrukwekkend.

Ze liepen achter op schema zei er een. Toch cool dat ze dan toch even de tijd nemen om je wegwijs te maken.
Dat achter op het schema lopen is voor ons natuurlijk niet erg, het betekent toch ff vier of vijf weken volle bak, een fikse meevaller op de prognose.
Aan het einde van de week gingen er twee op vakantie en worden door ons hartelijk uitgewuift en een zeer goede vakantie toegewenst. Daarvoor in de plaats komen volgende week twee nieuwe gasten. Niet gek voor een B&B die net officieel open is, toch?

Zitten we vrijdag aan de koffie op ons balkonnetje komt de benjamin van de ploeg tintelend van blijdschap het balkon opstormen: “chef maak de rekening maar op, ik mag terug naar huis”. De jongen had het vreselijk te kwaad in LDF, kon zich niet verstaanbaar maken, en had een vreselijke heimweh, was voor het eerst van vrouw en kind weg. Tsja en dan zie je sterretjes als je dan naar een andere klus in die heimat mag dichter bij huis. Toch?!

BROOD & KOKEN
We stellen er een eer in om de gasten geen enkele dag van hun verblijf hetzelfde avondeten voor te schotelen. En met de kookkunsten van Fannie is dat aardig aan het lukken. Er is nog maar een tafelgast over maar die ziet het ultieme gemak van mee-eten prima zitten. Het geeft Fannie lol om er, binnen het gegeven budget, toch iets smakelijks van te maken. En ondanks die beperking lukt dat perfekt. Tsja wie had dat een jaar geleden gedacht dat we maaltijden moesten gaan budgeteren!
Voor het ontbijt probeer ik ook het brood zelf een beetje te varieren, met die tientallen soorten brood hier is dat niet zo moeilijk en bijna ieder brood is prima. Tijdens de opening hield onze buurman een exposee over “pain” en dat heb ik natuurlijk meteen in mijn oren geknoopt, nooit te oud om te leren dus. “Pain complet“, dat was toch wel weer een paar stapjes hoger dan een gewone ordinaire baquette. En da’s waar. Maar je moet het wel weten. Een paar weken eerder experimenteerde ik met “pain de kilo” een brood van een kilo, maar ook heerlijk. Dan lonkt ons nog de Pavee’s in het oog. Die gaan we ook eens uitproberen. Heerlijk! Al dat nieuwe eten, geleidelijk aan leer je de verschillen in broden kennen, voor ons boertjes van buuten is het eigenlijk allemaal een pot nat. Brood is brood toch?! Eten is tot een kunstvorm verheven. En dat niet alleen in Frankrijk maar ook in de ons omringende landen. Nederlanders in het algemeen pikken volgens mij veel te veel. Het kleffe fabrieksbrood wordt als normaal gezien. Hier voeren ze zoiets nog niet eens aan de schapen. En dat is geen flauwekul, want dat soort brood schijnt vast te gaan zitten in hun magen of zo. Dan heb je nog een soort als: “Miche” (spreek uit: mieschj) dat is brood dat je beslist moet gaan proberen. Een vloerbrood zoals vloerbrood moet zijn. Een Miche is een soort groot uitgevallen kadet van 20 cm. Het geurt, het smaakt licht zoet en heeft een zachte textuur. Brood zoals brood hoort te smaken en te voelen, za’k maar zeggen. Maar ja ik raak natuurlijk bevooroordeeld, natuurlijk is er in NL redelijk eetbaar brood te krijgen, als je het zelf bakt…

Steeds vaker verwonder ik me in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Zo dichtbij dat je alleen maar je hand hoeft uit te steken, je neus hoeft op te heffen en je oor te luisteren leggen om te genieten van alle prikkels die om je heen aanwezig zijn. ZAAAALIG!

BESANCON
Zaterdag besluiten we naar de regio hoofdstad te gaan: Besancon. Een statige stad met een eeuwenoude geschiedenis. Maar dat eenrichtingsverkeer in die stad is killing! Na een paar rondjes besluiten we in een van de parkeer garages te gaan staan, toch iets makkelijker om de stad te verkennen. Parkeren is niet duur en goed geregeld. Maar natuurlijk kwamen we weer op het verkeerde uur. Tussen 12 en 14 is alles dicht. We wilden immers naar het beton ciree kijken, wat dat was en watdat kostte. Bijna net zo duur als een vloertegel, maar makkelijker te verwerken. Een soort gietvloer, maar dan van betonzooi. Daar kun je de wereld aan kleurtjes door gooien en daarmee heb je een tamelijk consistente gladde, makkelijk te onderhouden vloer. Dachten we wel praktisch te vinden.
Dat alles dicht is tussen 12 en twee kun je natuurlijk volslagen belachelijk vinden in de huidige 24uurs ekonomie, behalve in de provincie dan, he! Dat is nu eenmaal zo zullen de fransen zeggen, en volhouden tot hun laatste snik ok nog. Dat zo’n land daarmee geen streep verder komt interesseert ze geen zier, alles ten eigen voordeel. Maar het is wel: ben je net met je werk begonnen moet je alweer gaan lunchen. Waanzin toch?! Geen wonder dat ze voor tijdgebonden projecten buitenlanders inhuren, denk je dan. Of is dat dan weer vooringenomen?

een van de weinige plaatjes met F&ikke

Maar natuurlijk zijn de restaurantjes wel in die tijd geopend, die koeltoer, weet je? Dus eerst maar eens een tafel opgezocht. Bij het eerste restaurant kwam na tien minuten nog niemand kijken wat we moesten, dus stonden we op en liepen naar de overkant, keuze zat in restaurants, nietwaar? De etikette is dat je je ff bij de ober meldt (als je die tenminste te pakken krijgt) met de smoes: een tafel voor drie svp.
Hij wijst dan pro-forma een tafel aan, maar dat is nu eenmaal de vorm. Het leven verloopt dan een stuk soepeler. Tuurlijk kun je gewoon neerzijgen en wachten tot een ober langs komt. Maar in dit geval weet “Men” dat je er bent, men komt dan ook redelijk vlug met een kaart aan en binnen een half uur ben aan je plat du jour bezig. Redelijk eten voor een redelijke prijs van 8.50 met een eigenlijk walgelijk biertje erbij (daar kunnen de fransen echt nog wat van de belgen leren) thee en een watertje voor 35 euries voor drie man lunch. Niet echt goedkoop maar betaalbaar.
Het stadcentrum zelf is het aanzien waard, veel 17-18e eeuwse gebouwen die verder een beetje saai zijn, een soort renaissance kantoren wijk zeg maar.

De binnenstad is weer anders, meer een winkel gebied waar het voor ons home urbana shoppingus natuurlijk leuk wandelen is.

In de blakende zon, winkeltje in en winkeltje uit kon Fannie heerlijk allerlei fijne dingen bekijken. En zowaar we vonden leuke vierkante rijstpapieren lampen. Leuke wandeling zo, met een beetje moeite vonden we de parkeergarage terug en na een heel klein stukje korste route, al snel werden we met een grindweg geconfronteerd. En na een uurtje weer terug op stek.

landschap omgeving Besancon

De groep logees kwamen wat later dan verwacht dus dat was weer een meevaller. Lekker eten, dan naar het balkon en dan kijken naar de sterren is de bedoeling. Een flesje wijn open – shyraz uit de streek Pay d’Oc – en soezelend onderuit op je luie terrasstoel. Fannies opmerking dat het wel een tropen avond leek, zo zwoel trof precies doel. Behalve dat de rum Barbancourt dan ontbrak. De man kwam in alle glorie op, door de kleine beer vlogen voortdurend vliegtuigen, merkwaardig gezicht als je zo naar boven ligt te loeren. Dat besloot een prima dag dan wel zo’n beetje. Net vakantie ;=O

ZONNIG
In de blakkerende zon tegen het zondagmiddag uur zijn we ff naar de vide grenier (rommelmarkt) geweest in Pont Du Bois, ook mijn gasten daar heen gewezen. En heb hen tegelijk op hun vrije zondag aangeraden naar Langres te gaan. Kwamen ze enthousiast van terug, dus dat was een leuke afwisseling voor hen.
Op de vide grenier niet veel bijzonders gezien, de gebruikelijke meuk.

Foto rechtboven is van een oer lasapparaat met koolstof electrode voor 15 euries was dat eigenlijk best wel een leuk ornament geweest, maar ja toch maar laten staan. Leuk was wel de verzameling oude trekkers. Een dezer dagen gaan Wim en ik zo’n ding kopen en opknappen om in te scheuren op het land, lijkt me te gek fruit van je eigen bomen zo te schudden en te verwerken. Nu heb je alleen maar last van steekvliegen. De tocht naar de boomgaard is dus geen lolletje.

In de middag zijn we met onze vrienden het atelier ingedoken. De eerste keer dat alles kon worden gebruikt. Snel de draaischijven aangesloten op de stroom en hup de chamotte uit de ketels gehaald. Natuurlijk het verplichte nummer van uitleg wat is chamotte en waarom je dat bij handvormen en kuilvuur als beste kunt gebruiken. Jan en Irene zijn goede leermeesters geweest.

Praktisch als we zijn, gaan we eerst nummers voor de kamers maken. En na een uurtje kliederen is dat redelijk goed gelukt door de club. Ook een paar pogingen gedaan wat potjes te draaien van chamotte klei. Lekker schuren aan je handen, dus. De wanden maar flink dik gehouden, kunnen we er nog wat inkrassen en overleven ze het wellicht ook in het kuilvuur.
We gaan proberen het woensdag of donderdag biscuit te bakken (800-900 graden) zodat de kans groter is dat het in het kuilvuur heel blijft. Zal wel weer een gehak worden om het kuiltje te graven zo in de met keien vergeven ondergrond, maar goed we gaan ervoor. Vrijdagavond een beetje hout zagen voor de betere steekvlam, zal wel bekijks trekken uit het dorp. Paar flesjes wijn, midden tussen de schapen, en een BBQ doen de rest denk ik wel.

foto’s wederom van onze hoffotograaf Wim, foto’s ovens en landschap Cornelis