Telegraaf

Vanavond zijn een journalist en een projectontwikkelaar langsgeweest voor een interview voor de Telegraaf. Dat zou om half vier gaan gebeuren, maar het was al behoorlijk aan de late kant toen ze dat verplaatsten. Afijn tegen 7-nen kwamen ze naar binnen stiefelen. Tsja en dan sta je al te koken voor de gast, dus af en toe in de pan roeren tijdens het gesprek was onvermijdelijk.
Die projectontwikkelaar had banden met het VVV in Luxeuil les Bains en had gemerkt dat de Haute Saône nu niet echt op het netvlies van de gemiddelde NL-er zit. Daar wilde hij wat aan gaan doen en zocht daarom naar NL-ers die hier wonen en werken. De VVV had wat url’s afgegeven, zo ook die van Dries: allegresse.eu en kwam via de daarop geplaatste link bij ons uit.
Heb in het kort uit de doeken kunnen doen hoe we hier het project opgezet hebben en uitvoeren. Ze waren ook nieuwschierig hoe die klantenwerving via het internet ging en wat voor soort klanten we nu kregen. Dat uit de doeken gedaan. Maar ze hadden eigenlijk weinig tijd omdat ze vreselijk achter liepen op hun schema. Erg uitgebreid kleppen kon dus niet. Ook jammer dat het al donker was want het huis konden ze dan niet meer echt zien. Maar goed een alinea is het wel weer waard. Toch gratis publiciteit maar weer. Fotootje achter het fornuis en hoppa dat ook weer geklaard.  Ergens in januari schijnt het in de krant te komen.

Onze gast moest ik tot twee keer toe vragen nog even te wachten. Later legde ik haar uit wat er aan de hand was, en daar had ze alle begrip voor. Uiteindelijk kwam dat de pasta ook niet echt ten goede. Die kleefde natuurlijk ietwat bij het opdienen. Een onbekend soort brood erbij: Sinesse. Wie weet wat dat nu weer is mag het zeggen. Maar het smaakte prima, bijna echt brood. Alle broodjes hebben hier een eigen naam. Niet zo als donker bruin, volkoren, tarwebrood, nee een naam. Zoals Sinesse, Miche, Brioche, Baguette Farinée, en ga zo maar door. Dat klinkt toch alweer veel poetischer in mijn oren. De prut ging er toch nog goed in en we maakten een afspraak voor het eten morgen.

MARSKRAMER
Vanmiddag werd ik weer eens overvallen door een straat koopman. Eentje die wat ‘waar’ achter in zijn auto heeft gemikt en dat huis aan huis probeert te slijten. Maar om nu 300 euries voor een koffer met gereedschap uit te geven, neuh dat is wel erg veel geld. Toen ie die koffer open deed flikkerde de helft op straat. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Bij het terugstoppen zag je overduidelijk dat ie niet wist wat zijn handel eigenlijk was. Dopsleutels duidelijk in een verkeerd gat in de houder proberen te  prutsen, andere stukjes die dan niet in een gaatje paste etc. Ik stond ernaar en gaapte van verbazing. Kijk wees ie op het etiket, echt origineel duits gereedschap, normaal 600 euries, van mij krijgt u dat voor 300. Op mijn vraag of het niet van de vrachtwagen was gevallen (déscendé d’un camion heet dat in mooi frans), werd met verontwaardiging gereageerd. Nee, maar het is goed dat u dat vraagt, we moeten daar eerlijk over zijn. En dan, na enige aarzeling, gaan ze altijd vragen wat ik daar dan voor over zou hebben. Kijk daar trappen we natuurlijk never nooit in, want dan zit je er nog aan vast ook. Nee zei ik we hebben al het gereedschap dat nodig is. Toch voorzichtig blijven.
Aan zijn accent te horen was dit een Roma, dat zijn zeer aggressieve verkopers meestal, die als ze de deal niet kunnen sluiten nogal grof uit de hoek komen. Deze was ook niet erg gelukkig. Liet me nog wat pannen zien, wel met geklonken stelen en hengsels, maar niet de goede vorm. En ook ditmaal: we hebben alle pannen die we nodig hebben. Wilde hij nog aan de messen beginnen maar daar had ik al geen trek meer in, we moesten aan het werk. Het wordt al vroeg donker, vooral bij het sombere weer van vandaag. Na enige moeite ging hij weer op weg, naar een volgend slachtoffer. Maar wie koopt er nu in vredesnaam gereedschap aan de kant van de weg, helemaal al niet van zo’n marskramer. Volgens BP trapten hier best wel mensen in. Nou die zijn dan niet goed bij hun hoofd. Als je alleen al denkt aan garantie en zo. En misschien is die shit wel gestolen, weet jij veel!

MAZZEL
Maar goed de journalist zou zo komen en ik wilde nog wel ff wandplaten halen bij BigMat. Als een speer naar BigMat. Want dan kunnen die door BP uitgeladen worden, en er ook tegenaan deze week. BP “huurt” een deel van een van de stallen om zijn spullen op te kunnen bergen, daarvoor levert hij weer arbeid, elke maand heeft ie dan een dag of twee werk. Daarom ben ik nu materialen aan het inslaan, kan ie ook mooi helpen bij het sjouwen.
Zo ook een pallet platen, die zijn loeizwaar. Pakketten isolatie die gewoon door hun grootte onhandelbaar zijn moet je ook al bijna met zijn tweeen sjouwen. Nu nog een bos demi-chevrons, planken en dan kan het bouwen beginnen.
Uitgerekend hoeveel platen er nodig waren, dat was dan bijna een pallet vol. Op de bon kwam een opvallend laag bedrag te staan. BigMat berekende voor een plaat iets meer dan 5 euries, en daar gaat ntabene nog een korting vanaf. Die vergat de kassa-madam er af te halen. Dus schreef de voorraadman op de achterkant van de rekening een tegoed voor 30 euries. Kijk dat zijn nog eens kortingen. Het plastic van vanochtend was ook al veel goedkoper dan de Brico en nog beter ook. Inclusief de korting kwam een plaat dan op nog geen 4 euries per stuk en zijn toch 90 x 207 cm groot. Hebben ze zich nu weer verpield of hoe zit dat. Ik zeg niets, weet niets, en denk niets. Maar volgens mij hebben ze opnieuw weer 1 plaat voor 1 m2 aangezien, want anders klopt dit niet. Nou ja, weer eens mazzel, toch? Net als vorige keer dat ze het aantal rollen isolatie voor de m2 aanzagen en 5 rollen a 40 euries voor een totaal van 30 euries meegaven. Ik zei niets, wist niets, en dacht niets. Hun probleem vind ik. Maar als je ziet welke kortingen ik de laatste tijd krijg dan vraag je je af of je de laatste 2 jaar niet enorm genept bent. Nu ja prima zo toch?

GEREEDSCHAP
Vanmiddag ook een nieuwe compressor gekocht. De buren hadden het drukverdeel blok naar de filistijnen geholpen en was de schroefdraad voor de snelkoppeling, en de koppeling zelf naar zijn klote. Een nieuw blok kost bijna hetzelfde als een nieuwe compressor, en dan is je keuze snel gemaakt. OK kun je het gat gaan uitruimen, nieuwe schroefdraad erin tappen en verloop nippel en klaar is uw ding weer. Prijs van tapijzer 30 euries, fitting 5. Een tapijzer wat je nooit meer gebruikt, en eigenlijk geen garantie dat het goed lukt. Dacht nog ff over staalpasta waar ze ook cilinders en zo mee kunnen repareren, maar dat was weer 12E extra. Liever iets nieuws dus dan weet je zeker dat’t werkt. En de buren maar onschuldig kijken, toen ik vroeg of er problemen waren geweest met de slangaansluiting. Die krijgen dus never nooit meer iets van mij te leen.

ONTWERP
Het ontwerp voor het winter atelier is in grote lijnen klaar. Voor de details, hoe het een en ander aan elkaar te fietsen, daar heb ik dan nog een paar dagen voor. Die isolatie is 14 cm dik, dat wordt een behoorlijke afstand van de muur. Dat kan ik oplossen door brede planken als afstanhouders te gebruiken, krijg je een soort kastje om de pakketten isolatie heen. Want je moet wel in gedachten houden dat de isolatieplaten in de tijd toch inzakken. Daarom zorg je voor zoveel mogelijk steun. En ‘prikkers’ om door de isolatie heen te steken en de muur in te boren kennen ze hier niet. Zou iets met stalen pinnen kunnen doen, maar ja dan krijg je ook weer koude bruggen. Afijn denkwerk genoeg dus nog.

19

NEGENTIEN graden was het gisteren hier. Dat is toch niet meer normaal midden in november dacht je dan. Zowel de buiten thermometer als die in de auto wezen tussen de 18 en 19 graden aan. De motor staat ff ingebouwd tussen de isolatie, dus de auto maar gepakt en een nieuw ding met de navigator gedaan. Probeer nou eens op kompas te rijden dacht ik en besloot zo goed mogelijk richting zuid te gaan.
Begint de route achterlangs de kerk van MSP richting Melincourt. Dat smalle weggetje, perfect ook voor hardlopers, is altijd de moeite waard. Kijk nou es! In de verte zie ik drie herten als een speer over de akkers heen komen. Je ziet gewoon dat ze inschatten: zijn wij sneller over de weg of die auto die eraan komt. Na een fraktie van een aarzeling zie je ze de spurt er nog eens extra inzetten. Natuurlijk geef ik ook gas, gewoon om de sport. Maar uiteraard word ik verslagen. Eigenlijk had ik een fotootje moeten nemen, maar dit racen tegen elkaar was leuker, toch?

Puur zuid aanhouden lukt over gebaande wegen niet echt, en tuurlijk moest je ff de truuk door krijgen met het aflezen en reageren op de kompasnaald op je beeldscherm. Maar na een kwartiertje bochtjes nemen en besluiten om links of rechts te gaan net naar gelang het kompas aangaf ging het prima.

Wat opvalt is dat niet zover zuidelijker dan onze stek in MSP je steeds meer landbouw en minder bosbouw ziet. Ook de huizen veranderen van karakter en stijl. En dat slechts 80 km bij ons weg. De dorpen worden groter en lijkt het wel ietsjes welvarender. Gek nooit zo over nagedacht.

In onze streek strijken veel buitenlanders zoals wij neer. Die kopen een huisje, knappen het op en gaan er al of niet permanent wonen. Zo ontstaan die spookdorpen die in de winter soms totaal verlaten lijken. Voor veel Duitsers, Nederlanders, en Zwitsers is de rijafstand en de natuur hier doorslaggevend geweest om zich hier te vestigen. Logisch, de meesten willen toch niet al te ver van hun familie gaan wonen als dat kan. Engelsen zie je toch overwegend meer in het zuiden neerstrijken, en aan de kust. Toen we in 2009 door de conseil general uitgenodigd werden voor een pep-talk op initiatief van de toeristenraad bleek ik de enige buutenlaander te zijn die in 2008/9 een gite opende in de Haute Saône. De  concurrentie zat bijna zonder uitzondering in het zuidelijk deel van de Haute Saône, bleek ook weer. Dan vraag je je af of we hier wel goed zitten. En dat denk ik dan wel. Onze gasten komen voor de rust, wandelen, de bossen en een beetje rondknarren door de authentieke dorpen. Veel bezienswaardigheden heb je hier niet in de directe omgeving. Wel veel te doen, maar als je hier een week gewoon aan de rand van het zwembad wilt zitten, boekjes wil lezen, kleppen, gaat ook prima dan.
Uit de twee jaar dat we hier bezig zijn blijkt dat onze gasten dat ook zoeken. De rust en het onspannende van de omgeving. Geen Costa del Sol, Algarve of Mikonos dus.

Afijn zuidwaarts. Dan rijd je bijna onvermijdelijk tegen de Saône aan, volg je een stuk van de route Rives de Saône, vind je eindelijk die lange vaartunnel waar iedereen het over heeft.

Schijn je toch maar even bijna 700 meter door een smalle geul 50 km af te kunnen snijden van de vaarweg over de Saône! De tunnel zelf is misschien een 200 meter lang. Toch wel gaaf dat je zo onder een bergje door kunt varen. Op dit moment wordt de sluis gerenoveerd. En zo te zien is men daar al een behoorlijk tijdje mee bezig. Het tempo kennende waarmee dit soort werkzaamheden hier gaat zal dat nog wel een jaar of zo het geval zijn.

Bij Pont au Bois, een kilometer of 6 hiervandaan, zijn ze ook al meer dan een half jaar bezig een eenvoudige houten brug te maken over het canal de l’est.

Heeft me altijd wel getrokken water, rivieren in het bijzonder en zo. Misschien ons volgende huis in de buurt van water…

Dan kom je voorbij een enorm, maar dan ook een enorm klooster. Ligt een kilometer of drie voorbij Neuvelle lès la Charité op de D3. Althans, klooster, dat was het vroeger. Volgens de informatie op het net is dat verhaal al een paar keer gesloopt, met de grond gelijk gemaakt verkocht, verhernieuwbouwd et cetera. Het heet officieel Site ancien Abbay de la Charité. Klooster van liefdadigheid. Het is nu weer zo goed als gerestaureerd, is een nationaal monument geworden.

Als je dat gigantische komplex overziet dan ontkom je er niet aan om te denken dat de liefdadigheid voornamelijk de zakken van de monniken heeft gevuld. Maar indrukwekkend is het verhaal wel. En zo’n opritje is ook niet onaardig.

Sta je wel bij te koekeloeren, ontdek je een totaal vervallen wasplaats. Dat het complex in prive handen is en niet toegankelijk voor publiek, alle hekken zitten potdicht. Hier moet erg veel geld in gestopt zijn om het zover te krijgen. Zo aan de buitenkant te zien gebeurd het degelijk. Moet iemand zijn met veel geduld en tijd. Dat kunnen die fransjes dan weer wel: restaureren.

Dan houd ik de zondagmiddag tocht wel voor gezien en kies op de navigator de kortste weg terug.

Geeft altijd een verrassing, kortste weg terug. Dit keer viel het een beetje tegen, geen spectaculaire weggetjes, dorpjes of vergezichten. De weg naar Vesoul wordt snel gevonden en voorbij Vesoul is het niet zo spannend meer. De temperatuur is nog steeds 18.5 graden.

Bij thuiskomst zet ik alles tegen elkaar open en waait er een zwoele herfstwind door het huis.

Weekend

Zaterdag is meestal de dag dat er bouwmaterialen gehaald worden. Dit keer is het niet anders. Brico wordt met een bezoek vereerd en Lapeyre vandaag ook maar eens. In het nieuwe ZAC (zone d’activité commercial = soort industrie gebied) van Epinal liggen tegenwoordig al dat soort winkeltjes naast elkaar. Een uitkomst, niet meer van hot naar her knarren. Lapeyre is een stuk duurder dan Brico, maar heeft gemiddeld ook veel mooiere spullen. Echter om voor een gewone binnendeur ruim 350 euries te gaan betalen lijkt me toch ff iets te overdreven. Wel een deurtje gezien dat binnen het budget valt voor het atelier. Het zal wel een combo worden van leveranciers. Maandag maar ff shoppen bij de quincaillerie (ijzerhandel) om hout te bestellen. Nu lijkt een quincaillerie niet een van de meest logische plekken om hout te halen maar op het platteland is dat een zeer germengd verhaal. Bovendien heeft deze winkel een goed en compleet aanbod. Is ook wel wat duurder dan bijvoorbeeld de Brico. Maar heeft wel alles wat je in een gemiddeld huis verspijkeren kunt. Kortom, een professioneel assortiment waarmee je niet snel met lege handen thuiskomt. Toestanden als Brico waar je van de ene winkel naar de andere moet hobbelen om je project aan materialen bij elkaar te krijgen heb je niet.

Tuurlijk lonkt het herfstlandschap dan weer, zwaai je af van de doorgaande weg, en wandel je een klein stukkie door het bos heen. Goed om de laatste effecten van de jicht weg te werken bedacht ik me. En wat ruikt dat lekker, De versgevallen bladeren, de zuivere boslucht. Perfect voor wat yoga. Je hebt het hele bos voor je alleen, dus niets en niemand die je stoort. 

Na een kwartiertje, weer helemaal opgeladen, brom je verder. Knar je door Clerjus. Daar is ook een motor motel, waar we een paar jaar geleden tijdens onze marktverkenning zijn geweest. Via Clerjus kun je een steek binnendoor richting Epinal maken, zo gezegd zo gedaan.

Vanuit Xertigney richting Clerjus kom je langs een klein dal, daar staat een prachtig opgeknapt kasteeltje. Blijkt dan weer een hotel te zijn. Het meertje ernaast zorgt voor het aandrijven van het waterrad, dat kun je nog net zien onder de poort. Heeft wel wat zoiets.

Het is nogal bewolkt, de witbalans op de kamera maar aangepast. Geeft een wat gele tint aan je foto’s merk ik. Nou ja kun je altijd met photoshop nog iets aan doen.  Stap af en toe uit om plaatjes te schieten. Volgens mij zit ik nu ruim over de 7000 plaatjes heen, waarvan natuurlijk meer dan 90% bagger is.

Bij het meertje even rustig zitten:

Overal hoor je water kabbelen. De gouden gloed van enkele weken is totaal verdwenen, en daarvoor in de plaats komen dan de winterkleuren: roestbruin, en bruingrijs.

Nou nog één laatste vergezicht dan, zo met die dorpjes in de verte…

Dan kom je weer op de bekende weg richting Epinal en is het feest weer voorbij.

GASTEN

Zondag. Onze gast wilde een beetje vroeg vertrekken. Sta je om zeven op voor het laatste ontbijt. In plaats van die eeuwige croissants heb ik hem nu maar eens crêpes gevoerd. Nou ja welke gek staat er nu om zeven uur ’s morgens crêpes te bakken. De vette grijns en blije ogen van onze gast, die de zoete geur opsnuivend, de keuken binnenloopt is dan meer dan voldoende beloning. Een lekkere bak sterke koffie erbij en het was weer feest! Deze koffie is zijn opmerking, is lekker sterk zonder wrang te worden, prima. Koffie uit NL zeg ik dan met ongepaste bescheidenheid. Reden te meer om fors in te slaan voor het komende siezoen, denk ik opnieuw, de franse koffie is nogal scherp en bevalt mij niet geweldig. Tsja, over een paar jaar als de NL connecties minder frequent zijn, moet ik daar uiteindelijk toch maar eens aan gaan wennen. Ben dan ook de melk uit de koffie aan het schrappen, alles geleidelijk aan hè.

Wat zit die man toch vol met verhalen zeg, heerlijk!  Kwam ie met een van zijn vissers(latijn) verhalen aanzetten. Dat ie met een joekel van een nog bewegende vis aan kwam zetten bij zijn huisbaas. Een Cambodjaan en volbloed boedhist. Bij het zien van de spartelende vis brak meteen paniek uit, en werd de visser als een speer achter in de court weggesmokkeld. Want levende beesten mogen door echte boedhisten niet gedood worden. Met veel franje vertelde onze gast, wat is frans toch een bloemrijke taal, hoe de vis ergens buiten zicht doodgeplet moest worden en gefileerd. Anders aten ze het niet op. En dan de details. Hoe je die karper moest fileren, waaom het zo stonk als je niet alle velletjes meteen verwijderde, waar de graten zaten etc etc. Je ziet het zo voor je geestesoog gebeuren. 

Dan is het echt tijd om op weg te gaan.

Afijn, afgerekend werd per cheque, ik pakte nog een warme crêpe in voor onderweg, gast uitgezwaaid, en hop het huis is weer leeg. Dan liggen er nog een paar crêpes in de warme oven. Smul smul, toch nog maar een tweede achter de kiezen gewerkt. Een kop hete koffie om alles weg te spoelen en voldaan leun ik achterover. Heerlijk zo’n hele week kunnen kokkerellen, gast verwennen en dan dat praten tot laat in de avond onder het zachtgele licht van de tafel lamp. En kleppen hebben we gedaan! Normaal gesproken is etenstijd in Le Mouton Qui Rit eten om een uur of zeven. Dat lukt altijd aardig. En door de geanimeerde gesprekken wordt het snel een uur of 10 voor we van tafel gaan. Dat is bijna nooit anders. Ook de afgelopen week stonden we dan laat van tafel op, voldaan, een paar glazen wijn over de tong gespoeld, verhalen gehoord, weer veel geleerd. 

Begin ik toch aardig wat frans te brabbelen. Verstaan en lezen gaat tegenwoordig wel prima maar dat praten en die zinnen aan elkaar breien is nog steeds erg moeizaam. Hoe meer grammatica je leert des te meer ga je tijdens het praten er over nadenken en begin je opnieuw te hakkelen, moet je eigenlijk niet doen, gewoon gaan ratelen, maar die stomme fouten die wil je vermijden denk je dan. OK er zijn nu twee letergrepen voor nodig in plaats van een, om te horen dat ik een étrangèr ben, het gaat dan ook wel vooruit. En nee, verhalen over vissen, tuinieren, verbouwen, reizen, kunst en wat al niet, zullen nooit als een waterval uit mijn mond komen. Het blijft een moeilijke taal.

TOCHTJE

Kleppen

Het kan verkeren.
Maandag werd ik terug gebeld door een notaris die langdurig onderdak zocht voor een “jeune couple” (een jong stel). Na wat heen en weer bellen had hij ons gevonden en informeerde naar de mogelijkheden. Gelukkig had het stel al wat gevonden en loste zich het probleem vanzelf op; omdat we in de kerstweek de gite verhuurd hebben was er sowieso geen mogelijkheid. Maar altijd ff terugbellen is wel de manier hier om aan te geven dat je serieus met je business bezig bent. Dus toch maar ff kleppen met de notaris. Die had het er over dat dit in zijn praktijk wel vaker voorkwam en nu hij ons gevonden had… In ieder geval goed dat ik ff een teken van leven heb gegeven, dan blijft het hangen en misschien volgende keer beter.

In de middag zat ik toevallig in de keuken omdat er een vertegenwoordiger langs zou komen. Je weet wel: gratis spraakles. Komt er ineens iemand aan de serredeur sjorren, ik doe de deur open en kijk de man nieuwschierig aan. Komt er een warrig verhaal over een buurman die net een huis heeft gekocht, of gaat kopen, en voor een weekje onderdak zoekt of slechts voor een nacht. Een gemiddeld Fransje legt zich nooit ergens aan vast nietwaar?
Dan ga je even heel erg snel nadenken over prijzen en zo, een klant is een klant. Die 600 bedden zullen gehaald worden. En biedt je de groepskorting aan, en laat de kamer zien. Er zou over nagedacht worden. Achter in de middag kwamen ze aanzetten. Tsja zo’n ruime kamer was niet door de gast verwacht, prima de luxe.  Sjekkie wordt uitgeschreven, afspraken over maaltijden gemaakt, en iets geregeld met verwarming. Verteld welke resto’s er in de omgeving zijn en in de avond zou ie met zijn tassen aankomen. Prima, tot zo dan.

Later dan verwacht kwam de vertegenwoordiger toch aankakken, ach, la douce France hè. Oh, het ging over ramen voor het nieuwe winter atelier, en de achterdeur voor de lobby. Maar gottogot, al die ramenboeren denken dat het geld op onze rug groeit. Prijzen in het absurdistische. Voor dit specifieke achterdeurtje moet je toch al snel 6000 tot 8000 euries neertellen.

Dan zei die vertegenwoordiger ook nog doodleuk: voor dit soort deuren nemen we een rekenfactor 2 t.o.v. de gewone ramen. OK dit noopt tot het opvragen van offertes in den buitenlande. Een tochtje naar LaPeyr en Brico is dan ook nog een idee.
Maar ja er moet wel iets gebeuren aan die achterdeur. Toevallig stond er een leuk artikel in het lokale krantje over precies dit soort dingen. Dan zou de oplossing ook kunnen zitten in een dubbel gordijn voor de deur. Beetje kit en of betere luiken voor de deur om het een en ander beter af te schermen tegen de wind en kou. Gordijn haal je dan in de zomer weg.

TIMMERMAN
En de zoektocht naar een menusier begint die iets aan die deuren en figuurzagen voor het plafond in ons appartement kan gaan doen.
De eerste timmer die ik te pakken had gekregen liet maar niets van zich merken, en na een belletje van mijn kant bleek dat ie het met zijn rug had. Pech dus. Jawel je moet overal zelf achteraan. Als een Fransje je niet nodig heeft dan blijft het altijd oorverdovend stil. En heeft ie je wel nodig dan blijkt er opeens een andere agenda dan de gebruikelijke te bestaan.

De volgende timmer bleek tot volgend jaar maart geen tijd te hebben. Nou ja zeg, je maakt mij niet wijs dat in deze krisistijd iemand volledig volgeboekt is met de enorme slop in de bouw die er toch echt wel is. Wat ze ook zeggen.
De derde reageert met: wat er zoal te gebeuren staat. Ik soms het ff voor hem op: de deuren moeten bijgesteld en opgehangen worden, en de plafondplaten van het appartement aansluiten op de balken. Dan wordt het ff stil en klinkt het: ik heb voorlopig geen tijd.
Je vraagt je zolangzamerhand af wat dit nu weer is. Is de klus te moeilijk of zo, geen recht toe recht aan werk. Moet het allemaal weer zonder al te veel moeite verdiend worden?
Dan komt er een timmer in het vizier die met een prijs komt waarvan de honden nog geen brood lusten. Voor dat geld kan ik vier deuren verprutsen, de ramen ingooien, en vijf keer de scharnieren kopen. Wazdat toch. Moet ik het toch maar zelf gaan doen, en inderdaad met het risico de zaak een paar keer over te moeten doen? Nu is het al eens twee keer voorgekomen dat er dan zo’n vakman kwam, mijn werk eens meewarig bekeek, vervolgens het kommentaar gaf: ‘had je mij ook kunnen roepen’. Dan kun je mijn reactie wel voorstellen: ga nou gauw een haas vangen, als ik je bel geef je niet thuis. Opzouten man!
Via de badmuts heb ik nog een lead gekregen, ergens in Vauvillers schijnt er een gepensioneerde timmer te zijn. Die ga ik dan maar eens porren. En dan kunnen ze mij allemaal de rug op en ga het zelf maar doen. OK zal dan wel een weekje extra duren maar dan heb je ook wat.

GLASBOER
Komt de gast in de avond aan, ben ik nog met mijn taalles bezig en een pasta in elkaar aan het knoeien. Hoezo mannen kunnen niet multi-tasken…
Afijn de gast even de weg gewezen. Terwijl de offerte in elkaar geknutselt wordt praten we over de koetjes en kalfjes. Komt verbouwen aan bod, volgt een verhaal over een of ander terras dat bij haar thuis aangelegd moet worden en hoe duur dat wel niet is. We keuvelen daar wat over. En dan krijg ik een heel verhaal over de plattelandspolitiek om mijn oren van de ramenboer, over het dorp waar zij woont. Daar schijnt een gemeenteraad te zijn waarvan er 5 leden voor en vijf leden tegen de burgemeester zijn. En je raadt het al. Een impasse. Er gebeurd helemaal niets meer in het dorp. Er worden geen besluiten meer genomen, niets. Zegt ze en passant dat haar vrije tijd verwaarloosbaar is, ze iedereen slapend thuis aantreft en ‘sochtends vroeg weer op pad moet. En om alles af te toppen: dat niemand van de gemeenteraad ook maar een vergadering kan missen, want stel je voor de tegenpartij zou dan ineens de overhand hebben. Op mijn vraag of zij dan ook deel uitmaakt van deze raad, wordt keihard enige betrokkenheid in deze ontkend. Maar je kunt aan haar gezicht zien dat ze zit te liegen dat ze barst. Als ik dan fijntjes opmerk dat politiek blijkbaar belangrijker is dan het belang van het dorp levert dat mij een wazige blik op en een onmiddellijke reactie van: “oh nee hoor, dit heeft allemaal niets met politiek te maken”. Daar denk ik dan maar het mijne van. Dorpspolitiek, tsja, niet mijn ding dus.

GAST
Na het afgeven van de veel te hoge offertes wordt de taalles afgerond en dan is het tijd om te eten. Even later komt mijn gast nog de keuken in slenteren, drinken we nog wat. En raken we onvermijdbaar aan de praat, heerlijk dat kleppen!
Volgt een heel verhaal over zijn werk als wijnstruiksnoeier. Zijn kinderen, zijn scheiding, tuinieren, vis roken, en de rest van zijn leven dat hij hier in de buurt van zijn kinderen wil komen slijten. Een prachtige oude man die maar niet op pensioen wil gaan.
Enne, ik zit alleen maar de genieten van die verhalen, zijn levenswijsheid, en de levenslust die van hem uitstraalt. Ach da’s toch heerlijk, zo lekker kleppen aan de keukentafel. Het zachtgele licht van de grote lamp, dat op zijn typische franse kop met pet en bijbehorende snor  schijnt. Da’s echt smullen.
Blijkbaar is de elektro in het door hem gekochtte huisje totaal verrot en is er een elektroboer bezig de zaak in te schatten voor een offerte. Blijkt het huis de afgelopen paar jaar maar aan zijn lot overgelaten te zijn. Een boel schoonmaak werk, tuin werk, werk dus. Maar hij geniet met volle teugen zegt ie. Want wat is deze streek toch mooi. Waar hij vandaan komt, Aix en Provence, de natuur is kaal, droog, is het altijd druk, veel mensen, duur, en geen familie in de buurt. Blijkt ie in de Luberon als snoeiert te werken. Ah Luberon! Dat is prijsschieten. Want het is de meest populaire wijn op dit moment bij onze gasten. Corbiere wordt door hem als niet slecht gekenmerkt. Die Luberon ja, zegt ie, die is diep van kleur, fruitig, een prachtig boeket, en wat nog meer als poeha erom heen gewikkeld wordt om een prettig drinkbare wijn aan te duiden. Duidelijk zit ie op zijn praatstoel, en alles wat ie over deze wijn verteld wordt door mij als een spons opgezogen. Dan wordt het bedtijd, wensen we elkaar goede nacht, ruim ik de keuken verder op en sluit ik de zaak af.
Zet ik nog ff mijn compu aan om eens dieper in de Luberon te duiken. Razend interessante streek. Daar moeten we dan maar eens heen, voorraad inslaan, zal’k maar zeggen. En natuurlijk proeven we dan het nodige. Met dat doel ligt toch al een tire bouchon (kurkentrekker) in mijn bakkie. In het voorjaar met mijn schatje maar eens de caves daar gaan plunderen.

Verlichting

Verlichting en armaturen is altijd al een langdurige geschiedenis geweest bij ons. Niet dat we het lang onenig zijn over hoe of wat maar gewoon omdat we niet snel iets naar onze smaak vinden.
In de hersftvakantie heeft Wim in de corridoor nieuwe verlichting tegen het plafond aan lopen boren die door sensoren wordt aangestuurd. Voordeel: het licht brand nu niet meer de hele dag en gaat pas aan als je binnenloopt, uit de slaapkamers komt of via de garage de corridoor inloopt. Dat werk perfect nu. Geen schakelaars meer zoeken met je handen vol. Ook de verlichting van de trap is nu volledig door sensoren geschakelt.

Blijkt in de praktijk dat de positie van de sensoren precies goed is gekozen, het werkt vlekkenloos, thanks Wim! Als je de deur van de lobby open doet reageert ie ook. Nu nog een keertje iets vinden wat ook om een hoekje kijkt. Een ander type sensor misschien die op én luchtdruk, én geluid reageert. Want de sensor zelf heeft ook nog een beetje energie nodig, geloof 4 watt per uur of zo.

ARMATUREN

Het erbij vinden van armaturen is nu de volgende stap. Zo ruwweg is alles gemonteerd maar daar hoort nog wat omheen, om het netjes te maken. Kwam Fannie met het lumineuze idee om de TL’s in de nieuwe armatuur te integreren. Tsja en dan zul je zelf wat moeten fabrieken.

Dit is een eerste ontwerp idee.

Dat bruine is de gang-lange verlichtingsbak. Als de TL balken gelijkmatig verdeeld worden en daartussen de grote bollen van de spaarlampen, moet het vast goedkomen. Zo zit het natuurlijk al wel een beetje, maar als er de bak omheen komt moet wellicht nog het een en ander een beetje verplaatst worden. Zoals het er nu uitziet is het geen gezicht. Eindelijk, het plafond kan nu ook gestuct worden nu we van het vraagstuk verlichting af zijn. 

De TL balken blijf je met een schakelaar aan doen, de rest is met sensoren geschakeld. Als je dan werklicht nodig hebt doe je alsnog de TL’s aan. 

Hetzelfde geintje kun je ook met LED lampjes doen. Maar dat geeft te koud licht. Nu is er een mix van LED en spaarlampen. Dat geeft, heel toevallig, een heel apart effect. 

http://www.youtube.com/get_player

Auch, niet de beste kwaliteit, maar goed het effect is leuk zichtbaar. De spaarlampen komen namelijk net iets later op dan de led lampen. Daardoor lijkt het alsof de verlichting heel snel gedimd aangaat. Heeft iets chiques vinden we. Dat ontstane effect wil ik bewaren. Bovenstaande principe tekening lijkt me wel een mooie oplossing en is zelf te maken. Als je dan een mooie witte kleur neemt heb je toch een maximale lichtopbrengst. Tegelijkertijd valt de bak dan weg tegen het witte plafiond. 

Nou ja we blijven er gewoon nog ff op broeden. Wellicht vinden we nog iets dat kant en klaar is, altijd beter.

pot printen

Had Jan het vorige week over 3D printen, en volgde een diskussie over het gebruik van zoiets in de keramiek. Eergisteren kwam via de Korst mailinglist ok die 3D printer weer ter spraken. En verrek een van ons heeft er eentje! Schijnt kompleet geassembleerd 1500 euries te kosten. Verkrijgbaar hier. Ziet er uit als een ingewikkeld lijmpistool, maar dan in 3D. Die besturing luistert natuurlijk behoorlijk nauw.

Een iets simpeler design is deze, waarmee het ontwerp ook iets duidelijker is:

Om te pionieren veel leuker. Ziet er simpel uit, maar vergis je niet. Dat kalibreren is een crime. Zo aan de kommentaren van Nick te lezen is er nog veel research nodig voor het gebruikte plastic. Voorbeeldjes van producten hieronder.

bron: alle hierboven gebruikte afbeeldingen zijn van de bit of freedom site geplukt.
Print je in de toekomst zo je kunsthart effe uit. Dat lijkt me geen Science Fiction die erg ver weg ligt van ons.

SOME ASSEMBLY IS NEEDED
De idee is nog niet geoppert of via het internet op youtube de eerste klei printer al gezien!

Toch te gek zo, meteen een potje, bord, theepot kant en klaar. Geweldig gewoon je eigen servies uit de printer laten komen! OK dit geval ziet er niet echt sofisticated uit, het kan veel beter. Zou de uitvoering toch graag iets robuuster hebben. Dit is natuurlijk wel al een hele stap in de goede richting. Een beetje leerhard laten worden, afwerken en hop bakken maar.

Hier nog een flimpie, zie je duidelijk het “draadmodel” van de komputer in terug, daardoor is het nog een beetje hoekig. Verctor aansturing lijkt me beter. Geen porum dus, en ergens hikt de spuitmond. Nog een lange weg tegaan.

Denk dat je wat betere algorithmen zou moeten gebruiken om iets echt rond te krijgen. Zou je zoiets met Mandelbroth algorithmen er veel aan kunnen verbeteren? Eenvoudige formule, groot resultaat.

Je zou ook zo maar een paar plastic afval flessen via een shredder in de extruder kunnen mikken en er komt een voorwerp naar keuze uit. Kunnen André en JW meteen weer aan de slag daar een app voor de controller voor te schrijven. Combineren met een 3D programmaatje, een NCN bankje achtig iets, alles aan elkaar koppelen en je bent alweer klaar. Om helemal flexibel te blijven kun je de handel in een soort robotarmpje integreren. Aw, heb je zomaar een Terminator armpje in huis!  De potentie van zoiets… Kortom de technologie is beschikbaar en wachten we gewoon op een nerd die het allemaal aan elkaar gaat knopen. Natuurlijk kun je het zo gek en duur maken als je wilt. Uiteraard geldt nog steeds: hoe simpeler hoe mooier. En ik denk als je echt goed gaat spitten op het net, dan heb je daar ook wel weer een demi flimpie van. Wie zei dat ook al eens: alles is al uitgevonden?

Baguette

Zolangzamerhand is het wel bekend dat het eten in de zuidelijke landen minder van smaak vervlakt is dan in bijvoorbeeld NL. Daar heeft de industrie een ware kaalslag gemaakt in de goede smaak van de dagelijkse meuk. Brood is zo klef als stopverf gemaakt en het smaakt er ook erg naar. Tomaten hebben geen smaak meer, en als je op de etiketten van de sausjes uit een knijpfpes kijkt dan komt er eigenlijk geen natuurlijk product op voor. In vlees mag een bepaald water percentage zitten, en dan ZULLEN ZE HET ERIN POMPEN OOK. Waarom een kip meer dan de helft slinkt  nadat het gebakken is weet je dan nu ook. Water, erg duur water, nl 8 euro per liter. Dat is ruim 8000 euro per kuub. Ga er maar aanstaan.
In LDF hebben ze iets minder aan het eten zitten prutsen en smaakt het allemaal net ietsjes beter. Vooral als je oplet welke ingredienten je koopt, op de etiketjes let en brood bij de juiste warme bakker haalt.

Een gemiddeld Fransje laat ook niet al te veel met zijn eten sollen. Tuurlijk staan de rekken vol met dat kunstbrood, en tuurlijk wordt dat ook verkocht. Ook hier moet men ieder dubbeltje omkeren, dat zie je duidelijk aan de inhoud van de winkelwagens, als je er op let.

Een paar jaar geleden was er gerommel met de wijnen in bijvoorbeeld Bordeaux. De hebzucht van de wijnboeren kende geen grenzen meer. Over in je eigen voet schieten gesproken ;=)
Ultra goedkope wijn werd bijgemengd, soms zelfs antivries, gerommeld werd er met de appelation.  Omkoopschandalen, uiteraard met een vernisje van corruptie bij de keuringsdiensten, heen en weer schuiven van papieren was en is ook een populaire bezigheid van in- en exporteurs. Flessen wijn werden “omgekat” met duurder klinkende eitketten. Er worden nog steeds hier en daar meer flessen gevuld dan er qua inhoud van het land af komt, rara hoe kan dat. Ah ja welke truc werd en wordt er niet uitgehaald. Stond iedereen verbaast te grijnzen van: hoe kan dat nou weer?! Dat de wijnhandel daarvoor uiteindelijk moest boeten was duidelijk. Wetten zijn aangescherpt, en de controle ook een beetje geloof ik. De uitvoer is nog steeds niet terug op het oude nivo. Ook al omdat er uit landen als Chili, Argentinie, Zuidafrika, Australie etc kwalitatief steeds betere wijnen komen. En dat boycot akkefietje a.g.v. die atoomproeven heeft de Franse wijnboeren ook geen goed gedaan.  Tegenwoordig wordt het als een doodzonde gezien als je met de wijn knoeit. Als ze er achter komen dan natuurlijk hè? Als wijnboer schijn je dan ineens je licentie kwijt te geraken, en bijna failliet te gaan aan de boetes die dan ook nog een keertje geheven worden. Boetes zijn overheden gek op, zomaar gratis geld is nooit weg.
disclaimer: De hier afgebeelde wijnen zijn slechts als illustratie gekozen en duidt niet op gerommel met die wijnen

Nou ja ik heb het nu eenmaal graag over eten.

Naar mijn smaak wordt er gewoon teveel mee gerotzooid! Zag ik van de week een door de gasten achtergelaten Danoontje is de koelkast. Uit pure nieuwschierigheid trek je het miniscule plastikje open steekt er een lepeltje in… SCHRIK! Wat een onbeschrijflijke smerige zooi is dat toch! Mijn eerste nijging was die rommel uit te spugen, zo smerig smaakte dat. Alsof je iets met nagellak erin zit te sabbelen. Bah! Ernstig keek ik naar de vervaldatum van het goedje. Nee die was nog wel OK. Maar je zet door en lepelt nog een keer. Waar het naar moest smaken weet ik nu nog niet maar dit is gewoon gif. Staat er ook niet eens op wat er in zit, ‘k bedoel maar.

Uit de kassa van de super loop je recht tegen de warme bakker aan en kriebelt de aroma van het versgebakken brood mijn neusgaten in. Wat en mazzel! Snel nog een ovenwarme Baguette Farinée geregeld, Rillette de Oie had ik al en hop als een speer naar huis. Normaal doe je wel twee keer met een baguette. Maar zo uit de oven, tsja dan is die baguette zomaar op en de Rillette ook, Goh! Dat ovenwarme brood waarvan de geur je neus in kringelt, de volle smaak van de Rillete vol in je mond staat. Het was een feest maal. Buikje rond.
Wat ook tot verslinden aanzet is keuken- of appelstroop en een lik boter op zo’n verse baguette. Nou ja opgepiept in de oven is ook nog wel te pruimen. Of een camembert lait cru (rauwe melk) ook zo, oh shit, zo zalig op vers brood.