BP

En jawel hoor!
Beaupère meldt zich wegens rugklachten via zijn slaafje af. Wat is het leven toch mooi met zulke voorspelbare zaken.
Afijn slaafje uitgelegd dat ie het puin moet ruimen voor vandaag. Toch zo maar eens even kijken of ie begrepen heeft wat er moest gebeuren. Mijn frans, hè. Maar in ieder geval is mijn beeld over de fransjes weer helemaal hersteld. Zucht.

Wordt vandaag vervolgd.

POOTJE
Het pootje schijnt nu met de “absolute” rust beter te genezen. Af en toe moet je toch ff strompelen. In ieder geval het gloeit zachtjes, maar de pijn is eigenlijk wel verdwenen. Als je je maaltje staat te bereiden dan zwelt alles nog wel op maar dan heb je het ook gehad. Hoop doet leven nietwaar, en als dit zo doorgaat zal ik in mei weer kunnen rondhobbelen zonder stok.
Is ook wel nodig want de eerste twee weken van mei zitten we praktisch vol. De derde week van mei komen er 25 wielrijders, komen aanknarren uit Freiburg of zo en rijden door naar Parijs. Er moeten 18 slaapplaatsen gecreëerd worden. Die hebben we precies maar dan slapen door het hele huis mensen. Kan ik mooi mijn hangmat eens uitproberen. De anderen slapen dan op hun eigen spullen. Dat wordt een gezellige bende. De wielrijders hebben hun eigen kookwagen, en willen alleen een douche hebben. Ik ben benieuwd hoe dat gaat die invasie.

De Berg

Vanavond heb ik opnieuw zitten janken. En daarom wil ik het volgende kwijt.

Jaren geleden, en dat is erg lang voorbij, beklom me diezelfde emotie en barste ik ook in janken uit. Jawel, deze stoere jongen plempte een emmer vol op die avond. Dat was voordat de Berlijnse Muur viel, voordat de Islam aan een tweede kruistocht begon en voordat het 2e millennium begon met toenemende moord en doodslag uit naam van een of andere overtuiging.
Dat was ook voordat Fannie en ik een zeer bijzondere ervaring hadden in de Boedistische hoofdstad in Sri Lanka: Kandi.
En nee ik had op dat moment niet gerookt, gesnoven of gespoten. Ik zat slechts te mediteren, of misschien wel gewoon op mijn gemak voor me uit te staren en na te denken over wat ons als soort overkomt. Of overkomen is. Dat heb ik wel eens vaker, heel diep in jezelf wegzakken en de omgeving niet meer ervaren. Die keer was het anders en zakte als in een droom weg in een soort hallicunerende onwerkelijkheid die niets meer met het nu en realiteit te maken had. Langzaam bekroop me die avond het gevoel alsof ik aan het koppelen was aan het kollectief geheugen van ons, de mensen.
En geloof me of niet dat is een erg griezelige ervaring. Net alsof je je eigen IK voelt oplossen in een groot vat met gevoelens als weemoed, verdriet, haat, angst, verloren zijn, of gewoon dolend. En wat je dan doet “overleven” is het samenballen van je IK in een geisoleerde sfeer. Een soort bubbel van jouw eigen psyche. Zoals je dat hebt geleerd tijdens de trainingen uit een nog veel verder verleden.

En weer ervoer ik vanavond, zittend  in het apartement naar buiten starend, precies hetzelfde. Eerst het warme gevoel,  het gevoel van de herkenning. Het confortabele afzakken in je eigen zelf, een vertrouwde omgeving. En dan langzaam glij je dieper weg, genietend van de rust van Mailleroncourt, de vogels, het ruisen van de wind. De geur van de lente en de zon die in het apartement schijnt om deze tijd van de dag. Alles was prima.
Misschien triggerde me iets wat me zeer droevig maakte vandaag. Je leest in al die online kranten steeds maar over dat moorden, Wakko’s die hun eigen families afmaken. Oorlogen waar gewoon geen eind aan komt, omdat politici die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, en industrieën die daar weer vet aan verdienen het zo willen. En verdwaalde geesten die zich door dit alles laten opfokken. T-shirts met opdrukken als “Ik, Mij en Mezelf”.
Daar zit je dan en vraagt: waar glijden we naar af. Waar gaat dit heen. En waarom worden we zo veel voorgelogen, uitgemolken, en klaargestoomd voor een volgende oorlog? Waarom kunnen we niet eens gewoon vriendelijk tegen elkaar zijn zonder dat er meteen gedacht wordt: “wat mot ie vamme?” Wie doet dat, wat zet ons aan om zo te denken? Is dat doemdenken! Maakt het tijdsgewricht ons hier rijp voor? Wat is dat? Waarom voel ik dan zo’n groot verdriet? En weer stroomden de tranen langs mijn wangen.

Na een tijdje moedeloos voor me uit gestaard te hebben merk je ineens dat het donker is geworden. Ergens heel ver weg rinkelt de telefoon, dat zal Fannie zijn. En een warme emotie doet me ontwaken uit de trance en loop ik verkleumd naar beneden. Was m’n gezicht, inspecteer de werkzaamheden van Beaupere van vandaag, want die heb ik niet weg horen gaan. En ik ben weer terug in de reële wereld. Vervuld van weemoed en groot medelijden met de mens. Een nieuw hoofdstuk is begonnen.

Dit wilde ik even kwijt, even twijfel ik of ik dit wel op het net wil zetten. En dan druk ik op de knop “Publish Post“

TAAL

Ik heb het er weleens over gehad dat taal niet alleen poezie en liefde kan uitdrukken, en dat je iemand met weinig moeite de grond in kan prijzen. Taal is ook als een massavernietigingswapen te gebruiken.  Dat is wel eens het geval namelijk, dat laatste. Zo kom je weleens op de meest grappige sites die uitleggen of weleens, wel eens aan elkaar of los van elkaar geschreven zou kunnen worden.
Nooit beseft dat dit wel eens zo, noem het maar, fijngevoelig kon liggen. Voor mensen die de NL taal als tweede taal gebruiken kan dit erg moeilijk zijn.

Hier heb je een kort lijstje van meer van dit soort grapjes; gevonden op de site OnzeTaal.nl:

allesbehalve/alles behalve
dankzij/dank zij
evengoed/even goed
hoelang/hoe lang en hoever/hoe ver
ikzelf/ik zelf
tegoed/te goed
tekort/te kort
teveel/te veel
teneinde/ten einde
weleens/wel eens
zolang/zo lang
zonodig/zo nodig
zoveel/zo veel
zover/zo ver

En? Hoeveel kun jij er uit de losse pols uitleggen? Natuurlijk. Spreken gaat prima, maar verklaren minder.
Het grappige is dat je als native speaker van nature al zegt:

Teneinde de film ten einde te zien moet je wel blijven kijken. Evengoed is die film even goed als het boek.  

Gefundenes fressen natuurlijk, maar het blijft amusant die grapjes in een taal.

Uiteraard kom ik in mijn nieuwe gastland bijna dagelijks dit soort woordspelingen of grapjes tegen. Wat te denken van Tête à l’air, (hoofd in de lucht = leeghoofd), of Tête lourd (zwaar hoofd = kater/koppijn hebben). Zijn toch leuk zulke uitdrukkingen.
Vergeet ook niet de kunst van het iemand helemaal voor minder dan het stof waarop je staat uit te maken en hem of haar smeekt je ook nog, om je daar voor (daarvoor) te bedanken. Daar sta je dan met een schaapachtige lach ongelovig te kijken of ie dat nu meent of niet.
 
In LDF geldt je als goed opgeleid als je in een zin een aantal synoniemen gebruikt. Tsja de gemiddelde fransje is nu eenmaal breedsprakig. Dat is chique. In NL was het ook een tijd de trend om nooit een woord in een zin of dicht bij elkaar liggende zinnen te herhalen, dat was slordig vond men. De laatste tijd is dat idee losgelaten maar je ziet nog vaak dat, geforceerd, woorden vervangen worden door andere woorden van gelijke betekenis (synoniemen dus).
Nu zit ik uiteraard, natuurlijk, vanzelfsprekend, wel een beetje op te scheppen over mijn taalkennis. Vertrouw me, die is net zo belabbert als die van de gemiddelde NL-er. Ik zou denk ik tot de voorrondes van het Nationale Dictee niet eens toegelaten worden. Schijnen ze in LDF ook te hebben zoiets, maar krijgt geloof ik geen nationale televisie dekking. Wat zou’t ook. Taal is een gereedschap om te communiceren, en hier en daar een schrijffaut. Who cares? 
Meestal corrigeer ik de erregste fouten in de blog voor zover ze die mij opvallen. Maar Fannie harkt dan nog even fijntjes na, en plaagt me met mijn fouten in de schrijfsels. Liefde is…

PERSONEEL

Gisteren zakte mijn mond open van verbazing. Ontving ik een brief van een mevrouw uit het dorp hier. Een sol-li-ci-ta-tie. Wat krijgen we nou dacht ik. Ze wilde me wel komen assisteren in de huishouding schreef ze. Op zich een prima initiatief maar wat moeten we nu in vredesnaam aan werkverschaffen aan iemand voor die paar maanden in het jaar dat we hier gasten krijgen. OK af en toe is het pezen, maar in de regel kun je het in je eentje redelijk bolwerken. Geen werk voor een extra handje nog. Nog niet.
Wat me overigens verwonderde was dat de handgeschreven brief gericht was aan Le Mouton Qui Rit in Vauvillers, in plaats van Mailleroncourt-Saint-Pancras. Terwijl ze zelf ook in Mailleroncourt woont. Toch een beetje merkwaardig, of op zijn minst een beetje dom. Trouwens had ze de brief ook zonder postzegel in de brievendoos kunnen schuiven of mooier nog persoonlijk kunnen overhandigen. MSP is nu eenmaal geen wereldstad. En alleen de WC schoonmaken bij iemand is hier blijkbaar ook iets dat op een CV thuis hoort. Zou ik zo maar een cursus CV schrijven kunnen beginnen in LDF.
Nu moet je natuurlijk wel oppassen en de dame in kwestie fatsoenlijk bedanken, anders zondig je weer tegen de ongeschreven wetten hier en etikette, dus zal ik ’s ff in Google translate duiken om een mooi epistel in elkaar te drukken. Prijs je haar dan de grond in, ofzo, daarmee?

DRAM

Shit is er iets met onze fokram aan de hand. Iemand kwam net langs om te vertellen dat het beest lag te zieltogen. Ik er met mijn krukken op af. En inderdaad Dram lag op apegapen. Het beest even snel goed bestudeerd, was ie nu aan de schijt of zo? En vervolgens overeind getrokken. Die stond weer op zijn poten, ging uitgebreid piesen en liep weer, zij het een beetje shokkerig. Vond hem er wel erg slecht uitzien overigens. Die gaat in de strenge observatie. De rest van de kudde kwam er meteen omheenstaan. Nou dat loopt misschien met een sissertje af. Maar je knijpt hem dan wel. Vooral omdat ik nu niet echt goed voor ze kan zorgen met die poot van me.

update:

Hij doet ’t weer en loopt vrolijk te grazen. Ga er maar vanuit dat Dram is omgevallen. Daar kunnen schapen nu eenmaal niet tegen. Afijn zit nu in ons eigen apartement door de verrekijker te loeren.

APP2

Meteen maar ff een fotootje van de sloperij beneden gemaakt. Scheelt een hoop hoofdruimte. Volgende week maandag de zaak uitvlakken, balkon schoonspuiten en de ondiepten aansmeren en verder voorbereiden op het kitten van de vloer.
Gisteren namelijk drie containers van 20 liter besteld voor het afdichten van de vloer. Volgens de verkoopster was dit hét professionele spul. Nu verkoopt BigMat in de regel geen slechtspul en doen ze ook niet moeilijk over terugbrengen enzo. Dat gaf wel de doorslag. Maar de prijs van 258 euries per kit vond ik te hoog. De verkoopster zei tegen me dat ik dan eens met de baas moest gaan praten over de prijs. Zijzelf kwam met het etiketje er subtiel bij staan. Smoesde ff wat en verrek zonder al teveel gedoe ging er 90 euries per kit af. En daarmee kwam dit spul lager uit dan op zoiets in NL. Je kunt het  met een roller erop smeren dus dat gaat goed komen. Even nakijken wat de voorbehandeling van de bodem moet zijn en dan gaan met die banaan. Kunnen daar weer meteen de rubberen tegels overheen en hoppa, klaar is uw balkon. Want dat balkon moet absoluut dichtzitten voordat de vloerbalken erin komen.

Clubsandwich

Wel eens een clubsandwich gegeten? Zoiets van een tiental lagen kleffe wittebroodplakjes met van alles ertussen. Van gebakken bacon, mayonaise, kaas, tot een gekookt ei, tomaten en alle andere variaties van gezonde dingen. En om het af te toppen komt daar ook nog een lekkere handvol patat bij, een slaatje bla, wat rauwkost en een verdwaalde radijs. Erg gezond, als het niet zo massief zou zijn. Om alles bij elkaar te houden steken ze er twee satestokken in. Als je je wanhopig mocht afvragen hoe dit in je maag te krijgen. Geen probleem. Met volle hand pers je de handel in elkaar en knijpt vervolgens het geval in je voedingsopening. Een slok koud bier erbij en je hebt voldoende energie naar binnen om een 12 uurs vlucht vol te houden. Hoe ik hier zo op kom.

Nu blijkt er in het nieuwe apartement een vloer onder de vloer onder de vloer te liggen. Ook zoiets als een clubsandwich maar deze ligt iets zwaarder op de maag. Bij het wegruimen van de gesloopte vloer kwam namelijk een tweede vloer van keien boven. Een mazzeltje juichte ik, want die keien kunnen we weer prima gebruiken om de randen van het nieuwe pad af te grenzen. De derde vloer laten we maar zitten, iets onduidelijks, cement, beton of iets anders, wat het ook moge zijn. Eigenlijk ook een mazzeltje, geeft een stevige ondergrond voor de nieuwe vloer. Maar goed, dachten de heren 20 cm puin weg te moeten scheppen, dat werd dan toch snel een halve meter. Grimlachte ik: hebben we in ieder geval meer dan genoeg voor het pad rondom de tuin. Ze konden de humor er niet van inzien. Maar aan het einde van de dag moet het klaar zijn.

ONZE PLANEET

Via een link die Fannie mailde van haar werk kwam ik op het volgende verhaal. OK een beetje hyper gebracht, maar het geeft wel redelijk weer, waar ik ook hier tegen aanloop: afval. En niet zomaar afval maar verpakkingen die gewoon een enorm volume innemen. Zo kopen we flessen water per dozijn, kartonnen van etenswaren, melkpakken, dozen waar apparaten in zitten, verpakkingen van bouwmateriaal, dozen, dozen, dozen. En dan niet te vergeten al die reklame die twee keer in de week in je brievendoos zit. Publi noemen ze dat hier.
En als je de hoop voor de dechetterie hier wekelijks ziet groeien moet je je toch wel afvragen: wat doe ik ermee. In mijn geval denk ik er over na of iets nog hergebruikt kan worden. Desnoods als aanmaakhout en papier voor in de winter. Dan blijft er een hoop karton over, plastic, bindbanden, resten tegels en ga zo maar door. Nu ben ik beslist geen miljeufreak, en vind ik de meeste maatregelen die de overheid neemt veel vaker verkapte belastingmaatregelen dan iets nuttigs. Maar toch. Kan het niet wat minder.
Een tijdje geleden verscheen er een artikel op de WRN site over wat je ecologische footprint dan zou zijn. Heb die test gedaan, en kwam net iets boven de gemiddelde footprint uit. Maar dacht tegelijk: als thuiswerker moet je toch een veel kleiner footprint hebben? Toen eens verder gaan spitten kon daarop mijn footprint bijstellen. Nu zit dit huishouden ver onder de norm. Laat te denken dat dit thuiswerken sowieso een enorme besparing betekent op het belasten van onze wereld.
Vorige week was er een uitzending over waar dat plastic allemaal heen verdween. Schijnt er een soort “Sargasso” zee aan plastic rond te drijven in de oceanen. Dat plastic breekt na veel jaren onder invloed van UV en andere pretigge stofjes af tot microskopisch kleine stukjes. En zo wordt het ook in onze voedselketen teruggevonden: mikrokopische stukjes plastic. En zit  dan ook in alles wat we eten, voornamelijk in producten uit de zee natuurlijk. Maar veevoeder wordt ook voor een deel uit visafval gemaakt. Dus het zit ook in je dagelijks melk. Best wel eng om te bedenken dat we over tien generaties wel eens een gen zou kunnen hebben die die rotzooi allemaal kan verteren. Of we slibben gewoon dicht met microskopisch kleine deeltjes plastic in onze haarvaten, hersenen, darmen en spieren.

Hieronder een verhaal ter overdenking.

EN NU?
Mijn vraag is altijd als iemand een probleem te berde brengt: “wat ga je er aan doen?” In het geval van LMQR gaan we kijken of er zaken niet te vervangen zijn zonder op confort en service hoeven in te boeten.
Zoals voortaan geen plastic flessen water meer op de kamers maar kruiken met gefiltert water uit de kraan. In je koopgedrag kan ook het een en ander gebeuren. Bijvoorbeeld: al jaren kopen we practisch geen kleding meer met plastic erin. Nee niet uit miljeu overwegingen maar vanuit ons komfort gedacht. Katoen neemt veel beter je zweet op en lichaamsgeurtjes. Maar het klinkt wel leuk als je dat zo zegt. ;=) Maar op plastic Crockies loop ik met mijn brede platpoten veel beter, dat zijn dan kompromissen die je dan gewoon sluit.
Ook hebben we sinds een paar maanden een drietal compostbakken. En al het bio en tuin afval verdwijnt daarin. De mest van de schapen gaat er ook deels in. Goed voor de tuin en onze toekomstige moestuin.
Om nu te zeggen, goh een biologisch bewuste Cornelis? Nee gewoon een praktische inslag. Als je voor je kartonnen doos betaald mag je dat toch zeker wel uitnutten? Als je toch extra moet gaan betalen aan de afvalheffing en dat komt neer op een kilo prijs, dan zorg je toch gewoon dat je onder de norm blijft door bioafval zelf te hergebruiken, en papier op te stoken of door het beton te mikken, en karton als isolatie te gebruiken? De verdere benutting van plastics is nog iets waarop gestudeerd wordt, maar daar komen we ook wel uit. De bakjes van de fromage blanc (soort kwark) dienen al een paar jaar allerlei andere doeleinden: verf, schroefjes, frutsels, en kweekbakjes.
Grofweg komt het erop neer dat zowel mijn ecologische als mijn financiele footprint van deze praktische dingen een voordeel heeft. Het kost maar erg weinig moeite meer en het scheelt een hoop afval minder. OK, ok, we hebben hier een luxe probleem. Teveel tijd om er over na te denken, en ook meer dan genoeg ruimte om zaken tijdelijk op te slaan. Maar toch, het geeft je te denken als iemand zegt dat met ons huidige consumptiepatroon we eigenlijk 5 planeten nodig hebben. Maar er is er maar een, en we kunnen geen kant op.

WAT GA JIJ ERAAN DOEN? Wordt zo langzamerhand een prangende vraag.

Klaar!

Die vloer ligt eruit! Zomaar binnen een paar uur. Je hoefde alleen de kango maar op het beton te zetten en de schakelaar in te drukken. Professioneel gereedschap hè.

Nog ff wat nabeuken aan de randjes, morgen nog wat puinkruien en ik mag een ons wegen als we volgende week ook nog eens het balkon waterdicht hebben en de leidingen hebben uitgelegd.
Eind volgende week komt Frerik nog ff met de balken uitrichten helpen voor de vloer. De rest kan dan met Beaupère geregeld worden.

HERGEBRUIK
Kwam ik op een idee om de laatste grote platte stenen te gebruiken voor de nieuwe vensterbanken. Dat werd goed ontvangen door BP, staat ook meer antiek zei ie. En dan moet je oppassen bij fransjes want die hebben een nogal aparte opvatting over “ancien” (rustiek). We gaan eens kijken welk effect dat heeft voor er iets definitiefs gedaan wordt. Hergebruik van materiaal, goed voor de portemonnaie, goed voor het landschap. Of andersom. In ieder geval moeten die stenen wel met hydrofuge (soort waterglas) behandeld worden anders wordt het binnen toch weer een natte zooi. Want dat soort stenen blijven natuurlijk poreus.

Makita

Dondert  mijn wereldbeeld van de fransjes weer omver! Belt de dame van de gereedschapverhuur op. Meneer de grote “brumeur” (sloophamer) is gisteren teruggebracht, en of ik belangstelling had. Ik wist niet hoe snel ik én de kleine hamer én Beaupere in de auto moest krijgen om naar de verhuurder te scheuren.
Beaupere was zelf ook behoorlijk enthousiast, want toen ik hem kwam ophalen stond ie zwaar te kutten met die kleine brumeur. Daar wordt niemand blij van als je nog 20m2 te gaan hebt met zoiets. OK je bent dan weer een tientje extra per dag kwijt, maar dat betaald zichzelf dubbel en dwars terug.
Afijn de madam zeer hartelijk bedankt dat ze ons weer blij heeft gemaakt en hop als een speer terug. Deze hakkert gaat zoals vanouds als een warm mes door de boter heen. Geweldig spul Makita. Nieuw kost het speelgoed +1800 euries zag ik gisteravond op het net. Maar voor 5 tienen aan huur per dag, zonder dat je het risiko loopt dat de handel aan gort gaat en je nog een keer diep in de buidel moet tasten. Er zal best wel weer een paar tienen aan fantasie kosten bijkomen zodat de prijs alsnog naar 80 euries per dag gaat, maar dat is het in dit geval wel waard.

Edoch! Zowel Beaupere als ik waren het er over eens dat de bel aktie van deze dame zeer ongebruikelijk was. Afijn we zijn weer uit de brand. Mij overigens in opperste verbazing achter latend.

BEAUPèRE

Beaupère is een dankbaar onderwerp voor de blog.
Wat een rare knakkert is dat toch weer. Neemt ie een slaafje mee om het kruien van het puin te doen. Dat betaald meneer dan uit eigen zak, zegt ie. Nu heeft ie dat puin weliswaar mooi in kleine stukjes tot gort gehakt maar toch maar. Alles om die planning alsnog te halen. Bravo. Zit ik daar maar met mijn pootje omhoog, mezelf op te vreten aan mijn niet inzetbaarheid. En toch gaat het werk door. Natuurlijk wil hij met die aktie mijn vertrouwen winnen en hoopt hier een heel aantal klussen te kunnen gaan doen. In ieder geval presteert ie beter dan Damien, breek me daarover de bek niet los, wat een terleurstelling was die gast. Schijnt nu in de spaanderplaten industrie te werken aan de lopende band in Saint Loup.
Maar Beaupere. Die gast is een regelrechte alco. In de auto rook ik het gisteren al, een enorme drankkegel. Op de terugweg moest ie nog even bij de hyper marché langs. Komt ie met een 5 liter container onduidelijke wijn aanzetten. Vanochtend was het weer raak, dzjeesus! Ik moest meteen aan Al Capone terugdenken. AC is de overleden man van Lotti, een goede vriendin van ons uit Polen. Het figuur Al Capone is eigenlijk een blog apart waard, wat hebben Fannie en ik niet met hem afgelachen. Als ie dronken was werd hij erg aardig, was altijd zeer galant naar Fannie en van tijd tot tijd erg lollig tot op het kolderieke af. In en in triest dat wel! En nog zie ik Al Capone van de trap af donderen nadat ie een kroes bijna pure alcohol achterover had geslagen. Beaupère heeft precies dezelfde verschijnselen. Trillende handjes, nerveus en zo mager als een graat. Dat wordt dus oppassen geblazen met ‘m. Maar goed dat ie geen nederlands leest en ook geen internet heeft.

JUSTITIE
Gisteren vertelde hij me een verhaal over zijn wederwaardigheden waarover ik in de nacht lag na te denken. Het Franse justitiele systeem is keihard. Voor het minste geringste wordt je in de boeien geslagen en mag je een nachtje of meer op staatskosten in de bak doorbrengen. Dat wisten we al wel. Als je met die gasten in konflikt komt kun je maar beter emigreren, ook bekend. Hij vertelde me wat er met hem gebeurd is, als je over de schreef gaat. Dat is echt abnormaal. Natuurlijk neem ik alles met een korrel zout en de preciese omstandigheden zullen wel altijd een beetje mistig blijven maar dan toch. Hij vertelde me het volgende. Men begint namelijk met al je permits in te trekken: jacht, rijbewijs, ID ga zo maar door. Natuurlijk zat ie niet in de bak voor een verkeers overtreding, of voor een klein akkefietje. En volgens mij was dat ernstig genoeg, daar niet van. Maar om dan uit de bak komend te merken dat je ontslagen bent bij je oude baas, geen rijbewijs meer hebt, je een soort licentie moet aanvragen om überhaupt nog aan het werk te mogen. Wat dan notabene via je oude baas moet lopen – soort bewijs van goed gedrag dus. En ook, geen baas neemt je meer aan, daar is men heel hard in hier. Dat is een ervaring die je niet snel zal vergeten.
Op een beetje melancholische manier vertelde hij me dat ie zijn leven weer helemaal opnieuw moest opbouwen. Voor alles heb je een nieuwsoort ID nodig. Zelfs met je bankrekening wordt iets mee gedaan. Het lijkt wel of je onder een soort curatele gesteld wordt. Alles wordt gecontroleerd. En mijn ervaring met de administratie doet me best wel geloven dat dit een nachtmerrie kan zijn. Aanvragen van papieren duurt maanden, een nieuw rijbewijs halen is kostbaar, en zonder auto kom je hier nergens. Dat maakt het beginnen van een nieuw leven toch schier onmogelijk.
Hij bleef dan ook gewoon rondknarren zonder die permit. En werd ie natuurlijk daar weer op gegrepen, draaide opnieuw de bak in etc etc. Wat een toestanden. Zonder het zo te bedoelen en door, naar eigen zeggen, omstandigheden raak je zo wel gebrandmerkt als crimineel. Dan drijf je toch wel naar de rand van de maatschappij af op die manier. Tuurlijk het gekleurde verhaal moet je op zijn meritus beoordelen en zo. Maar, het klonk erg authentiek. Zo iemand grijpt dan naar iets als drugs, of klokt dan en flesje of twee achter zijn huigje in de stille avonduren. Triest. Als je door iemand een flinke klap te geven, je komplete leven letterlijk in stukken slaat.
Bovendien Fransen reageren totaal panisch als het om delinquenten gaat. En misschien zijn dit soort bijverschijnselen onbedoeld door het landelijk bestuur, wellicht. Maar dit verhaal klonk super Kafkaïaans. Bizar gewoon.

Tsja dan wil je als goedbedoelende arbeider iedere kans aangrijpen om weer aan de slag te komen. Ook al is dat zo zwart als de nacht. Vraag ik me af wat heb ik in huis gehaald. Afijn de referentie van Marianne is voor mij goed genoeg. En blijf ik gewoon op mijn qui vive een beetje op afstand de zaak observeren.

Kango

Die kango is dus total loss, zie hiernaast. De mijne was dan wel geen makita maar leek er als twee druppels water op.
Toch gingen we, uit pure wanhoop, met zijn tweeen vanochtend los met de kleinere beukhamers. Maar een half uur later bleek dat we daar echt niet mee opschoten. Beaupere ging gewoon stug door. Aan het einde van de ochtend had ie zegge en schrijven een vierkante meter los gedrild. Petje af voor de persistentie van die man. Zelf toch nog een poging gedaan om het grote ding te repareren en zowat het hele elektrische deel uit elkaar geschroefd. Overal liep stroom door tot aan een condensatorblok. Merde! Heftig balend natuurlijk, zoveel geld down de drain!
Tegen beter weten in met Brico Depot gebeld. Ik moest het ding maar langsbrengen dan zou ie gerepareerd worden. Nou op dat moment knepen mijn vuisjes die telefoon bijna aan gort. Als ware het de keel van dat kreng aan de andere kant. Woest was ik. Zoveel onverschilligheid in die stem. En je kon wel vertellen dat we dit deel van het project vandaag af moesten hebben, maar je kon bijna horen dat ze haar schouders onverschillig ophaalde. Effe meedenken was er ook niet bij. Dus ik het ding maar weer in elkaar gefrommelt en ingepakt. Natuurijk er voor zorgend dat het ding alsnog per ongeluk never nooit aan de praat gemaakt kon worden in de winkel. Want hoe vaak overkomt je dat niet dat de verkoper een knoppie indrukt en verrekt het ding doet ’t weer. Dat dus zeker gesteld. Beaupere flikkerde het ding in de auto en na de lunch gingen we eerst een soortgelijk beukijzer ergens huren. Dan kon hij in ieder geval verder. Dropte hem weer in de schuur en reed ik zelf door naar Epinal om de keurig gesaboteerde kango af te geven.

Onderweg had ik een paar prachtige volzinnen bedacht waarmee ik ze van de sokken wilde lullen. Hardop gerepeteerd en verrek de eerste zin kwam er dan ook vloeiend uit. De baliekluivert belde flux een van de gereedschaps piepeltjes op. Die kwam ook al redelijk snel. Hoe bestaat ‘t.

Mijn tweede zet, een prachtige volzin in onberispelijk frans deed het ook goed. Als je de tijd hebt dan kun je dat mooi oefenen in de auto, niemand lacht zich dan te barsten om je gebrabbel. En wie schetste mijn stomme verbazing. Zonder diskussie werd de stekker in het stopcontact gestoken. Nee die is dood, werd al snel geconstateerd. Nou dan gaan we u geld teruggeven. Ik kon mijn oren bijna niet geloven. Was dan ook ff helemaal uit het veld geslagen en hoefde niet eens mijn derde volzin in de strijd te werpen. In no time had ik geld terug. Er werd zowaar nog een poging gedaan of dezelfde beukhamer nog in een andere vestiging te krijgen was, maar nee. IJdele hoop.

Mijn sjachrijnigheid sloeg ter plekke om in een hoera stemming. Man dit was mazzel. Dat werd dan ook meteen gevierd met een lekker vette bak patat. Goed die, niet eens zo slechte, vette hap achter de kiezen hebbend toog ik terug naar MSP. Uiteraard eeerst nog even langs mijn favoriete bakkertje en een echt ambachtelijk stokbroodje gescoord. Traktatie nummer twee. Ach je bent niet voor niets in la douce France nietwaar?

Thuis trof ik Beaupere aan die dan toch weer een strekkende meter klein gemalen had. Dat ging eigenlijk heel goed. Niet zo snel als met de grote, maar het was te doen blijkens zijn soms onverstaanbare uitlatingen.
Bij de druif van Bachus wat praat die man plat! Af en toe is er echt geen touw aan vast te knopen. Wat is in nou vredesnaam een “perfo”. En ieder keer weer dat woord. Na een uur kwam ik erachter wat die gast bedoelde: “perforateur” een drilboor dus. En die kon je bij brico krijgen hield hij maar vol.

HOUT

Er moest hout voor de bekisting van de vensterbanken komen en daar kon hij weer gratis aankomen. Dus wij knarren richting de zagerij. Natuurlijk moest ie ook nog iets voor zichzelf regelen maar dat kon er vandaag ook nog wel bij. We reden de caddy achterom en mikten de bak vol met ruwe planken, gratis en voor nop. Ook weer een meevaller.  Bij de zagerij lag ook nog een berg zaagsel en haksel. Aha, goed onthouden. Zegt Beaupere, kost 3 eurie de kuub. En dat is twee keer niks. En planken kun je ook krijgen voor je tuin, kost ook praktisch niks hier, als je het maar via mij regelt. Kijk dat is nu fijne muziek voor mijn oren. Die blijft erin zal ik maar zeggen.
Nog even via de brico in St. Loup gesjeesd. Daar bleek al snel dat ze geen professioneel sloopspul hadden. Maar dat wist ik natuurlijk al. En zo’n Makita kost toch snel 1800 euries. Dat is voor het weinige sloopwerk dat nog resteerd te gortig.

Nou het was me het dagje wel weer.

Kachel

Zo die kachel staat. Het heeft ff geduurd want een of ander tussenstuk moest nog uit de staalmijnen komen maar daarna ging het als een speer. In een morgen stond de handel overeind. Pijp door het dak heen met enig rouwdouwen ging ook voortvarend. Gelukkig kon ik nog net ingrijpen om de bak hoger op zijn pootjes te krijgen, maar ook dat was in een zucht gebeurd. Die jongens van Scheffer kunnen wel werken hoor.  Moet nu alleen de pijp boven op het dak nog geschoord worden. Het bestellen van die schoor-ring zal ook wel weer een paar maanden gaan duren en dan zijn we ook nog eens wind vast. Als de tempêtes nu maar uitblijven dan is er geen vuiltje aan de lucht.

Nu nog een ombouw erbij verzinnen en ook dat stukje kunnen we weer afstrepen van de mijlenlange lijst met aktiviteiten.

BEAU PèRE

OK nu zijn fransjes in het algemeen een beetje wispelturig als het om afspraken gaat maar tot mijn stomme verbazing stond vanochtend zowaar Beaupère op de stoep en ook nog eens precies om 0900! Moet ik dan toch mijn beeld van de fransjes bijschaven dus. Mijn verbazing was natuurlijk duidelijk te zien, en hij reageerde van: had je niet gedacht hè? Een zeer terechte observatie.
Later op de dag werd echter mijn wreed verstoord wereldbeeld weer gecorrigeerd toen hij me fijntjes uitlegde, wat kunnen die fransen dat goed, dat hij van normandische afkomst was en met de rest van de fransjes weinig van doen had. Met andere woorden mensjes uit die streek zijn beter van karakter. Nu zeggen de corsicanen, de alpenezen, vogezen, alzasserianen, en alle andere kustbewoners precies dat. Daarmee werd onmiddellijk mijn aan gruizels gevallen beeld van de fransjes weer keurig hersteld.

Apropos
De fransjes voelen zich in de eerste plaats verheven boven alle anderen. Als iemand constateert dat er een nieuwe technologie is bedacht dan klinkt dat als volgt: “deze technologie is nergens anders voorhanden, niet in la France, Europa of de rest van de wereld.”
Man man man. Net alsof Frankrijk in technologisch opzicht superieur is, en allereerst in LDF gezocht zou moeten worden voor nieuw speelgoed, ha ha. Ach zomaar weer iets op de radio gehoord.

Maar even terug op het topic. Je vraagt je af wie of wat is dan het typische fransje. Nee, niet (meer) het over straat dwalende alpinopet dragende manneke met een stokbrood onder zijn oksel. Met soms een verdwaald krantje in zijn hand. Die zie je maar uiterst zelden, dat valt echt op. Aan de lichaamstaal van de passanten zie je dat ook wel: hé een alpino, god wat schattig! Echter, boven alles wordt de traditie in LDF hooggehouden en gewaardeerd, daarom zie je soms respectvol geknik naar die zonderling met zijn alpino en een onder de arm geklemde baguette (klein stokbroodje).
Overigens zijn het meestal de madammekes en jongeren die het brood aanslepen. Wat zou het.

KANGO
Een paar weken geleden heb ik een nieuw stuk speelgoed aan mijn gereedschaps-arsenaal toegevoegd: een kango. En niet zo’n klein geval van een paar honderd watt. Nee meneer. Want A: na een paar keer rauwdouwen met een kleiner exemplaar moest ik al weer snel een nieuwe kopen. En B: die vloer in het te verhernieuwbouwen apartement beneden bleek erg bestand tegen het lichte ding. Die 400+ euries lijken goed besteed. Ook al heeft Frerik geen goed woord over voor gereedschap gekocht bij de brico, en helaas ik kan hem daar niet helemaal ongelijk in geven. Dit nieuwe speelgoed lijkt precies geschikt te zijn voor het bedoelde werk. Natuurlijk sloop je er geen heel gebouw mee, alle waar naar zijn geld. Een proffessioneel ding kost toch gauw het vier- of vijfvoudige. Voorlopig doet ie het uitstekend en lijkt de vloer zo zacht als boter onder de doffe dreun van deze kango. Opnieuw goed gereedschap is het halve werk. En alles lijkt erop dat we de klus deze week gaan klaren. In mijn eentje had ik daar zeker nog 2 weken aan te gaan.
Dan kan de vloer er de volgende week toch nog in en zijn we bijna weer op schema, zucht.

Voor het vloertje wordt deze week het materiaal besteld, dan kunnen we zien of er nog iets voor te behandelen valt met carboleum of zo en gaan we de leidingen alvast leggen voor water, riolering en stroom. Dat zal een heel geklooi worden dat netjes in positie te krijgen.  Gewoon hier en daar een metertje extra kan geen kwaad denk ik. Wat de riolering betreft moet dat iets nauwkeuriger, niet echt mijn ding maar als ik niet ongeduldig word gaat dat meestal wel goed.

BALKON

Na veel gedub en toeval zijn we eindelijk tot een oplossing gekomen voor het lekke balkon. Rubberen tegels is de oplossing gebleken. Eerst wilden we gewone vorstbestendige tegels leggen, met flexibele voeg. Al snel bleek dat dat te zwaar zou worden en waarschjnlijk voor problemen blijven zorgen. Nu ga ik er een paar blikken bitumen op smeren voor de waterdichtheid en dan rubberen tegels erop leggen. Via marktplaats een handelaartje gevonden die de tegels voor een bodemprijs uitleverde. Moest ik ze wel zelf komen ophalen. Geen probleem, een mooi excuus om een paar dagen naar NL te gaan, het pootje nog wat extra rust te geven en hoppa voor 100 euries brandstof heb je minstens 500 bespaard. Hier zijn dat soort tegels alleen als massief rubber van gerecyclede banden te krijgen. Massief rubber en 2 keer zo zwaar, en ook iets duurder. Dus hop naar Hapert geknart. En die tegels erin. Had ik van te voren voor alle zekerheid extra lucht in de banden gepompt, maar dat mocht niet baten. Kwam de man met, heb ze toch nog even op de weegschaal gelegd en toen bleken ze iets zwaarder te zijn dan opgegeven. Nou wat heet iets zwaarder, had ik eerst met 650 kilo vracht gerekend, en toch al niet teveel geladen, nu werd dat bijna 1000 kg. De caddy ging net niet door zijn hoeven, afijn lucht erbij en weg wezen. Maar goed dat ik en Bios bij Fannie had gelaten en ook niet al te veel geladen had. Er kon dan ook geen cm meer aan spullen bij! Tsja dat hebben we vaker gehad. Onderweg zwaberde het karretje een beetje op de weg als je langs een vrachtwagen ging. En al te scherpe bochten of plotselinge stuurcorrecties moest je echt vergeten. Nogal voorzichtig gereden. Afijn acht uur later stond deze jongen voor de deur in Mailleroncourt, twee uur langer geduurd dan normaal incluisief het laden. Eigenlijk niet eens zo’n slechte tijd.

TENSLOTTE

De boekingen lopen erg goed op het moment. En zijn we bijna over het aantal nachten van vorig jaar heen, het boekingen seizoen is blijkbaar op volle toeren. Buiten dat we goed beseffen dat Le Mouton Qui Rit niet een eerste keuze is profiteren we natuurlijk van de volgeboekte B&B’s ten zuiden van ons. Toch heeft onze streek heel wat te bieden. Nee geen Walt Disney pretparken of super de luxe discos en winkelstraten. Maar wel het relaxte landelijke tempo en de gemoedelijke mensen. Weg van de hektiek naar de Haute Saone en je door ons laten verwennen is de beste een manier om van de stress af te komen zeggen oud gasten.

Natuurlijk hebben we onze gasten naar hun mening gevraagd, over prijzen, service en onze site. Met als resultaat: verbeterde pagina’s met meer info op de site en iets verlaagde prijzen. Die hebben bijna spectaculair het juiste effect gehad. Een aantal weken zijn we zelfs al helemaal volgeboekt. Dat wordt een paar maanden rennen en vliegen. Heerlijk. Lekker koken, kletsen met de gasten en het hun naar de zin maken. Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden na 25 jaar IT. Wat een leven, heerlijk!

En als klap op de vuurpiijl vandaag het eerste rammetje verkocht. Daar komen we op een redelijk soepele wijze vanaf. Samen met de koper naar een redelijke prijs op het web zitten spitten – voor deze streek dan. En blijkbaar had ie ook al een mooi prijsje in zijn hoofd, want het bieden en loven was snel voorbij. Ik lig helemaal in een deuk. Ben ik ook nog schapenhandelaar geworden! Afijn ff jagen op het uitverkoren lam, een lik verf erover met de spuitbus en meneer kon weer een paar weken gaan grasmaaien.
Ach het landelijk leven is mooi. Het weer begint nu echt aangenaam te worden en de eerste lunch is al op het balkon genoten.  Wat een leven. Maar het is stilte voor de storm, dat weet je in je achterhoofd ook wel.