Frans

De afgelopen maanden heeft er een Nationale Diskussie plaatsgevonden hier in La Douce France. Eigenlijk een maandenlange aubade op het Franse volk zelf, het eigenzijn, hoe bijzonder het is om Frans te zijn, de culture, de taal… blahdiblahdiblère. Dan van de week zou er als een soort mirakel geopenbaard worden wat uit al die duizenden ideeën, opmerkingen, en voorstellen, diskussierondes en fora gekomen was.

En het orakel sprak: de nationale vlag moet op de scholen prijken, op alle scholen moet het volkslied gaan gezongen worden en we gaan een commissie instellen die al die ideeen gaat bekijken.

Verbijstert was ik bij het aanhoren van dit gekrakeel van het orakel!  En wanhopig graaf je diep in jezelf, je filosofeert, je gaat in meditatie, en stelt jezelf deze cruciale vraag: “wat is de diepere, wellicht verborgen, betekenis hiervan; de symboliek”.

Is dit nu de aanzet tot de zo gezochte nationale eenheid, de kern van het Franse volk?

Al snel kwam de teleurstelling over het klaarblijkelijk onvermogen van de fransjes om, al was het maar iets wat er op leek, iets te destilleren uit dat alles waar men iets mee kan (kon gaan) doen. Kom op, iets wijs, iets verhevends, het hoeft niet veel te zijn, ik smeek je!

Nee, dan simpelweg de vlag hijsen, man, man man. Die rijen filosofen, wijze mannen, geleerde heren en dames, schrijvers en kunstenaars, konden die nu met niets zinnigers komen voor al die tijd die men eraan heeft besteed? Nee dus. We gaan elke morgen het volkslied zingen!

Of zou het dit zijn. Zou het een aansporing zijn voor de gewone mensen,  U en ik dus, om, nadat we met zijn allen van onze verbijstering zijn bekomen over zoveel onbenul, dat ieder bij zichzelf te rade gaat? Zich voorts begint af te vragen: “En ik dan? Wat ga ik doen?” Als het dit is, die verborgen boodschap, dat zou dan werkelijk geniaal zijn, wèrkelijk.

Maarre, ik denk niet dat er een soort Da Vinci achtig iets verborgen zit in deze openbaringen.

TAAL

Een paar dagen later stel je jezelf daadwerkelijk die vraag, wat ga jij doen? Natuurlijk heb ik weinig op met de Franse Nationale Eenheid. Sterker nog ik ben slechts te gast in dit land. Maar je hebt je wel te gedragen naar ’s lands eer en ’s lands wijze. Wat ga ik doen? Een voor de hand leggend ding om te zeggen is: iets van je leven maken… nou ja, welk mooier cliché kunnen we bedenken.

Maar het is wel een van de redenen waarom er elke dag iets meer frans bijgespijkerd wordt. En de inspanning vergrotend om er iets van de bakken, die taal dan in ieder geval. Enfin, ik luisterde toch al naar Frans Culture op de autoradio, en de wekkerradio staat standaard op France Musique. En elke dag doe ik ook een paar van die lesjes online van Francais Facile. Ze zijn echt niet moeilijk en je wordt gericht geprikkeld om hogere scores te halen. En, verbazing, het begint erop te lijken dat de autochtonen me beginnen te begrijpen. Het helpt. Geleidelijk aan vind je ook steeds meer hulpmiddelen op het web. En opnieuw vind ik dat het web de Encyclopedia Universalis is; scholen heb je eigenlijk op die manier niet meer nodig. Wel meer van die mensen die een soort lespakket in elkaar draaien met uitsluitend materiaal van het net. Dat zou wat zijn. Net zoals die gratis site Fancais Facile. http://www.francaisfacile.com. De opmaak ziet er niet uit, blijkbaar meer aandacht gehad voor de content en de techniek, in dit geval het meest belangrijke. Het is een beetje een chaos, maar met goede wil kun je van alles leren. Je hebt wel een minimale basiskennis Frans nodig, dat beslist wel. Niet iets voor beginnende francofielen. Wat me ook opvalt is dat er voortdurend engels tussen de verklarende of begeleidende teksten staat, net alsof die site op een later tijdstip is omgebouwd om andere talen ook aan te kunnen bieden. Slordig.

En deze dan http://www.leconjugueur.com/ vervoegingen overzichtelijk gemaakt. Verschrikkelijk die vervoegingen.

Dan is er nog de site “le professeur” , waar een paar maanden geleden al over is geschreven. Ook handig voor talen leren. En die online woordenboeken die je bijna altijd hebt openstaan, diccionario espagñol bijvoorbeeld is er een die veel gebruikt wordt voor mijn internet contacten. En wat denk je dan van google translate, oh mennnn, een hele batterij van die dingen heb ik verzameld. Papieren woordenboeken staan nu allang stof te vergaren.

Maar goed, over dat Frans nog een keer.

Mezelf maar eens op de borst te kloppend, het begint me na een paar weken al aardig te lukken mijn puntjes wat op te vijzelen bij die online lessen. Gewoon een paar keer herhalen die lesjes en je ramt de theorie er wel in. De vervoegingen lukken nog niet echt maar qua idioom, zinsopbouw en dergelijke begint beter te gaan.

Voor die vervoegingen gebruik ik standaard die tweede link, OK dat is cheaten, maar op de een of andere manier moet je het toch leren. Je tikt een willekeurig woord in om de stam van een werkwoord te vinden. Niet gevonden komt de site met een rijtje suggesties, heel handig. Nou ja gramatica is altijd mijn zwakke punt geweest en zal dat ook wel blijven. Eerlijk gezegd nooit echt moeite voor gedaan, maar nu is er geen ontsnappen meer aan. Zinnen als: “ik nu ging gewenst hebbende...” klinken toch echt krom. En het is soms echt vermakelijk om te zien hoe men het gezicht in de plooi probeert te houden. Zo’n nerveus trekje om de lippen vertelt mij voldoende dat er op dat moment weer iets kroms door mij uitgebraakt wordt. En ach je bent maar een barbaar van een buitenlander. Daarmee bevestig je opnieuw de superieuriteit van de fransman en zijn beheersing van de taal. Maar ze blijven vriendelijk omdat ze merken dat je er moeite voor doet.

Dan bedenk je weer eens in een vergevingsgezinde bui, ieder volk acht diens eigen taal ver verheven boven elke andere. Behalve de nederlanders dan, moeten ze nu nòg in de grondwet zetten dat Nederlands blijkbaar de nationale taal is. Je lacht je toch helemaal te barsten! Dan die fransjes met hun “trots op mijn taal” gevoel, da’s andere koek. Sterker nog er bestaat een wet dat er geen vreemde leenwoorden in officiële stukken mogen staan. Toch zijn woorden als white spirit, weekend, en “en black” (zwart werken), en zo gemeengoed geworden.

Niettemin het is gewoon prettig een vreemde taal te beheersen omdat het zoveel extra’s geeft. Nieuwe literatuur, cultuur, en films die je anders nooit zou lezen, beleven of bekijken. Buiten dat je ook makkelijker begrip voor vreemdelingen kunt opbrengen als die staan te stotteren.

Zo werd er een paar dagen geleden met iemand geskyped en uiteraard ging het over de taal en hoe je daar mee omgaat. En dan kwam ineens op: je spreekt, leest, en schrijft elke dag in meerdere talen. Da’s best wel grappig als je daar zo bij stilstaat. Toegegeven voor een gemiddelde nederlander is dat niets bijzonders, en de gemiddelde tegenwoordig zo verguisde babyboomer spreekt op zijn minst 2 vreemde talen. Voor een amerikaan is dat erg knap, zeggen ze. Dan grinnik je maar wat en legt het standaard cliché maar weer uit dat nederlands op de wereldkaart een stipje is en dat we daarom wel meerdere talen moeten kennen.

Maar taal is geweldig gereedschap. Taal kun je verpletterend gebruiken waarmee je iemand volkomen geweldloos de grond in kan boren, je kunt hem ook de hemel in prijzen en hem of haar daarmee vleugeltjes geven. Een licht gebaar en een enkel woord op het juiste moment doet soms wonderen.

Waarom denk je dat die politici altijd zo vals lachen bij het bij elkaar harken van nietszeggende kretelogie? Omdat ze juist dat geleerd hebben, je komt geloofwaardiger over als je er bij glimlacht. Een gebaar, een enkel woord…

Een goed weekeinde toegewenst.

gewijzigd: 200902131728

DitjesenDatjes

Er is hier, zat ik me net ineens te bedenken, een hele menagerie aan beesten. Gek want ik ben eigenlijk helemaal geen huisbeesten fan. Zo zijn er…

BIOS V0.0

Een kat, genaamd BIOS naar Basic Input Output System ;=), die af en toe van die aanhoudende zeur buien heeft dat je er gek van wordt en hem dan maar naar buiten flikkert om er van af te zijn. Daarna drie dagen negeren helpt absoluut. Sindsdien is het kermen een zacht greeuwen geworden, en schorre afstempeling van het keiharde gekerm van eerder. Kunnen katten leren? Deze wel dus. Zal het dan versie 0.1 zijn geworden na zo’n behandeling? Het luistert naar zijn naam en reist al sinds ie klein is mee naar allerlei bestemmingen. Je gooit hem uit de auto en binnen no time is ie weer gewend. Als we de straat in Maurik inrijden wordt ie onrustig. Net alsof hij alles herkent. Merkwaardig. Andersom is dat nog niet zo, maar hij weet wel meteen de weg weer. Bijzonder.
In ieder geval BIOS kwam 15 jaar geleden bij ons zodra die van de mem afgehaald kon worden. Paste in zijn geheel in mijn handpalm en is nog steeds niet een van de grootste. We hebben wat met hem afgelachen. En soms verbaasd over wat ie uitspookt. Vooral als we er niet zijn is het natuurlijk kasie. Geen rotstreken of zo maar echte kattekwaad, ha ha de woordspeling alleen al.
Maar goed na bijna 16 jaar raak je toch wel verknocht aan zo’n beest. Wat je ook zit of ligt te doen, samen lezen we een boek of zitten eindeloos op het internet te schooieren, dan ligt ie bij voorkeur boven op je. Toen ie nog klein was was de cursor nog iets waar je jacht op moest maken. Later kwam de laserpointer, speelgoed had ie niet veel mee, en waar ie gek op is zijn halfdode muizen.
Of hij lag in mijn nek terwijl ik tot diep in de nacht in mijn hoge rugstoel zat te programmeren. En nu kruipt ie altijd op me als ik een moment ergens stil zit, te lezen, flimpie te kijken of gewoon zit te pimpelen op het balkon. Zolang ie maar weet dat je in de buurt bent is ie een held.
Ook zijn eetgedrag is merkwaardig, wat de baas lust, lust hij ook, zegt Fannie. De vreemdste dingen. Kwark, mits juist gezoet is ie gek op. Spullen met knoflook, sambal, het gaat er allemaal in. Een vleugeltje van de kip currie, ook geen probleem. Klop je een beetje op de snijplank, zoef, meneer staat al te kermen om een beetje voor hem. Nou ja ook een beetje mijn eigen fout, ik voer hem altijd wat. Bij voorkeur uit de hand, en dan moet ie op zijn achterste poten staan om het te pakken. Vind ik leuk, en is een goede oefening voor’m, blijft ie lenig van. Je kunt hem nog steeds in allerlei bochten wringen, en dan hangt ie lam in je handen en kijkt je soms lijdzaam aan zo van, genoeg lol gehad baas? Maar ja je dicht dieren graag menselijke eigenschappen toe, nietwaar.
Vorige week kwam de hond van Louise mee naar binnen. En dat was lachen. Je ziet op youtube wel eens van die jonge lenigerts hoog langs een muur lopen alsof de zwaartekracht niet meer bestaat. Nou Bios scheurde, na een bliksemsnelle kennismaking, vertikaal langs de keukenlades schuin over de rand van het keukenblad in veiligheid. Natuurlijk wel na eerst een haal naar hondlief uitgedeeld te hebben. Het blijft natuurlijk een krengetje. Maar toch, je lacht je te barsten, zo’n kat van bijna 16 effe de free fall nadoen in de keuken.
Ach en zo kan ik wel een boek volschrijven over die gast.

FLOPPY V1.0

Die komt ergens bij de Kilamanjaro weg zeggen we altijd spottend, als ie weer eens aan het fladderen is. Een kado van Fannie’s ouders 30 jaar geleden, die hem meegenomen hebben vanuit Liberia. Dus die vogel moet al wat ouder zijn dan 30. Maar goed. Floppy is een kanibaal. Die knauwt met goeste kippenbotjes aan gruizels om het merg eruit te slurpen. Daar kan ie bijna niet genoeg van krijgen! Ook een soort allesvreter dus, met beperkingen uiteraard.
Aan een vleugel is ie lam, bij het vangen ofzo gebeurd. Echt vliegen is er dan ook niet bij, en kun je de kooi altijd openlaten. Bios heeft een keer geprobeerd een pass op Flop te nemen. Buiten dat flop zijn kaken al opensperde kreeg Bios ook nog eens een doodsklap van Fannie, is dat ook weer geleerd. Toch aast Flop nog steeds op dat irritant omhoog stekende puntje van Bios’ staart. Het lukt altijd net niet, maar treiteren doen ze elkaar graag. Flop roept Bios bij naam, en daar stinkt ie nogal eens in. Of doet m’n fluitje na en dan komt het kreng ook wel eens opdraven om daarna flink te balen dat ie daar weer is ingetuind. Een vette grijns veegt zich dan om onze monden.
Ook dit beestje heeft  zijn nukken, je moet alert blijven als je hem aanhaalt. Want dan zapp! Bijt ie in je vinger.
Lotti, een oud collega uit mijn studenten tijd, ‘k werkte als afwasser en hulp van alles in een hotel, heeft een paar jaar geleden eens bij ons gelogeerd en kreeg Floppy zover om op haar arm te komen lopen. En trots dat ze daarop was!  Maar dat gebeurde niet voordat Flop haar diep in de duim had gehakt. Dat was een behoorlijke wond. Maar ja je ziet wat je met veel geduld en pijn kunt bereiken met zo’n vogel.
Als ie honger heeft roept ie luidkeels om “snoep” of als ie iets ziet waar ie trek in heeft. Als wij zitten te eten gaat de veestapel ook eten. Waar halen z’t vandaan.

Beiden zijn erg aardig voor de gasten en laten zich zonder problemen aanhalen. Die aaibaarheidsfaktor is groot.

SCHAPEN

Tsja dat is de nieuwste hobby hier. Voor het maaien van het gras oorspronkelijk aangeschaft. Nu is het principe dat ze zich zelf moeten terugbetalen, triest voor diegenen die daarom het loodje leggen. Niets is perfect, toch?
Over die schapen heb ik zo langzamerhand wel voldoende geschreven. En nieuwe avonturen zijn er sindsdien eigenlijk ook niet te melden.  Natuurlijk worden ze elke dag ernstig bekeken met het oog op zwellende uiers (het begint), vochtige vulva’s (nog niet echt) en of ze een beetje schoon zijn (mwah). Want het miezert nogal en daar worden de beesten nogal vuil van.
Vanochtend weer een nieuwe hooibaal aangebroken, zoveel mogelijk dat bindtouw eruit gesloopt en we zijn weer voor verscheidene weken gedekt. Nu je toch een paar keer per dag over de vloer komt lijken ze me toch wat makker te worden. En lopen ze niet meer weg als je met het hooi aan het klooien bent. Ze lopen je gewoon omver als het moet.

Kwam ik vanmiddag in de wei om de mollenhopen uit elkaar te harken, dat is namelijk hardstikke goede vette klei, komen ze toch weer op je af, ook al was het nog geen voedertijd, in mijn ogen dan. Na gedane arbeid dan maar weer brokkies uitdelen. Ook een manier om ze telkens op je af te laten komen: brokkiessss!. Totdat het zover is blijven ze toch om je heen zekkeren. Zo van: kom op met die brokkies anders blijven we je gewoon voor de voeten lopen. Pure chantage!

Al met al loopt hier dus toch aardig wat vee rond, en dat voor een asfalt-tijger als ondergetekende. Maar het is, ook al had ik dat niet verwacht, toch heerlijk zo’n beetje aanklooien met die beesten. Het houd je in ieder geval bezig in de winter. Buiten natuurlijk puin kruien en vloertje slopen wat er voor deze maand op de agenda staat.

A propos. Dat uit elkaar harken van die mollenhopen heeft ook een prettig neven effect. Vorig jaar bleek dat mollen daar niet echt van houden, en zo waren ze op zeker moment verdwenen. Dus nu maar eens op grotere schaal uitharken, en kijken of dat niet toeval was.  In ieder geval helpt voor het tegengaan van mierenbulten in de tuin en je breekt je nek er niet over als het gras wat hoger is. Je zou die hopen ook kunnen opscheppen, vermengen met zand en zaagsel om als plantmedium voor de toekomstige plantenbakken te gebruiken. Afijn we gaan eerst het uitharken maar eens uitproberen.

gewijzigd 200902111727

RESERVERINGEN

De eerste reserveringen komen binnen en dat weekeinde van 5/6 juni schijnt nogal populair te zijn, we zijn voor dat weekeinde helemaal uitverkocht. Inclusief onze eigen slaapkamer. Een week of zo geleden heb ik speciaal voor mensen buiten Frankrijk een paypal account aangemaakt, en dat werkt ook al. De eerste reservering is er al op binnen gekomen. Via dat account kun je trouwens ook zonder dat je een PayPal account hebt met een credit kaart of bankkaart betalen. Geweldig, heb je dan ook geen ge-k… meer met buitenlandse cheques of mensen die niet kunnen betalen van buiten de EU of zo. Daarmee is de site in financieel opzicht wel rondgebreid.

SITE
Nu heb ik de afgelopen 10 jaar best wel wat ervaring opgedaan met het bouwen van een website. Ook onze website lemoutonquirit.eu bouw ik dan zelf. Het karakter van deze site is wel totaal anders dan de informatie sites die ik tot nu toe heb gebouwd. Met dit nieuwe idee moet ik nog wat ervaring opdoen, dat blijkt ook wel uit het telkens veranderende formaat. Maar met behulp van John en Fannie’s kritische opmerkingen kom ik een heel eind.
Als je op de website van lemoutonquirit.eu kijkt zie je links van de url in het scherm (op de adresregel) de schapenkop van hierboven staan, OK  heel klein dan. Dat noemen ze een “favicon“; een soort web icoontje. Vond ik wel leuk als kenmerk.Voor wie een website onderhoudt: elk klein plaatje genaamd favicon.ico zal zich op die plek proberen te nestelen. Wordt ook zichtbaar in je bookmarks. Grappig dingetje weer.
Dan rest de vraag hoe gebruiken de mensen je site. Daarvoor heb ik Google analyse gelinked. OK misschien niet de beste keuze (big brother zoiets?), maar het is wel gratis, dusss. Daarmee zie je uit welke landen de meeste bezoekers komen, welke pagina’s het meest of minst bekeken worden. En of de doelpagina’s bereikt worden. Perfecte informatie om je site te optimaliseren voor je bezoekers. Niet verrassend komen de meeste bezoekers uit NL, en FR staat op de tweede plaats. Daarna is er een hele tijd niets en dan volgt de rest van europa.
Het vreet tijd, je blijft er mee aan de gang totdat je het gevoel hebt dat het door de commissie geaccepteerd wordt.
Sinds gisteren staat er een nieuwe, iets overzichtelijker NL pagina op de site. Met een nieuwe opmaak die meeloopt met het formaat van het scherm. Moet je je window van je browser maar eens kleiner maken, dan zie je het effect. En een die ook veel sneller laad. De frans talige pagina wordt nu omgewerkt en komt deze week ook on-line, nu nog iemand vinden die zo vriendelijk is om van mijn frans ook daadwerkelijk Frans te maken. Daarna komen de duitse- en engelstalige pagina’s aan de beurt.

Om een site als deze op te zetten, dat is toch een hele klus, maar de avonden zijn lang, geen TV, dus een prima tijdspassering. En het is erg leerzaam, wat je al niet op het net vind aan info is werkelijk geweldig.

Nu is de verfijningsronde aangebroken. Moet nog zoiets van bezettingskalender, reserveringsformuliertje, contactform, dingen die je kunt downloaden bijvoorbeeld routebeschrijvingen, contracten etc. toevoegen. Kortom er is nog genoeg te doen voordat het een bijna perfecte site wordt. Want uitbesteden zoals je zoveel B&B’s ziet doen is, buiten dat dat niet te betalen is, natuurlijk mijn eer te na. Dan maar een paar maanden extra werk. In ieder geval kun je info er opzetten zoals wij het willen, en op het moment dat dat schikt. Zonder iedere keer weer een poot uitgedraaid te worden of te moeten wachten op de ontwikkelaar. Die moet je dan toch weer uitleggen wat je wilt etc etc…

THOCP

THOCP staat voor The History of Computing Project (www.thocp.net). Er wordt sinds 1986 aan het materiaal gewerkt. Ook al stamt het gros van het verhaal van mijn hand, daarom mag ik niet vergeten de vele andere redacteuren van de afgelopen jaren. En ook niet in het minst alle kritiek, opmerkingen en suggestie die de lezers emailen. Zelfs nu nog na een paar jaar op een heel laag pitje gestaan te hebben.

JUBILEUM
Wat is er vandaag zo bijzonder aan? Wel vandaag, 6 februari, staat de site in zijn huidige opzet 10 jaar on line. Daarvoor zijn er wat experimenten geweest om het onderwerp de wereld in te krijgen (papier, floppy, CD), maar zonder al te groot publiek. In deze pre web jaren kwam het onderwerp computergeschiedenis nauwelijks ter sprake, niet op scholen en helemaal niet onder het algemene publiek. Anno 2010 is het een standaard les op colleges en HBO’s.
Voor ons project was er aanvankelijk ook geen grote belangstelling. Dat kwam pas toen het verhaal in het engels werd vertaald (20000206). En 4000 unieke bezoekers op de site was de eerste paar jaar helemaal niets. Dat je zo’n site moet blijven onderhouden blijkt wel uit het feit dat het bezoekers aantal nu tot ongeveer 2000 bezoekers per dag is geslonken. De laatste paar extreem drukke werkzame jaren en mijn vertrek naar LDF  hakte behoorlijk in op het aantal lezers. De site stond op een laag pitje. Ook was het traditie elk jaar een nieuwe front pagina te maken, maar de laatste vormgeving beviel goed dus die kon wel wat langer mee dacht ik. Dat gezegd hebbende lijkt me wel voldoende over dit project zonder einde.

Klik hier om eens rond te neuzen op die site.
Nee ga ik niet uitwijden over hoe het allemaal begon, lees dat maar op deze pagina, als je dat wilt weten. Volsta ik met te zeggen: het is een levenswerk geworden. Nog ff en iets als 25 jaar zoeken, schrijven, mailen en verzamelen zit erop. Maar het is ook dan nog lang niet af, nieuwe ideeen over vormgeving en inhoud zitten al in de pen. De manier waarop de informatie zal worden aangeboden wordt anders.
En al heb ik de laatste 3 – 4 jaar niet zoveel aan de site gewerkt als ik wel gewild zou hebben, heb mezelf wel beloofd dat weer op te pakken als de verbouwing in dit ernorme huis zo’n beetje voorbij is. Dat zal dan aan het eind van de komende zomer zijn. Geen gigantische stoftroep meer, althans niet in het woongedeelte, en het gasten seizoen is dan weer voorbij.
Kijk er nu al naar uit weer mijn neus in de boeken te duwen en de schandelijk verwaarloosde kontakten weer aan te halen.

Schapen

Loos alarm voor de geboorte, het vloeien is weer gestopt. En bij nader inzien waren de uiers ook nog niet echt gezwollen, een teken van dat er een worp op handen is. Waar je al niet op moet letten. Weer een leermoment geweest dus. Gewoon geduld hebben en goed kijken naar het gedrag van de beesten. En die kunnen je nog altijd verassen. Een van de ooien is loeidik, die verdiend extra observatie.

Ben je lekker aan het kruien met het hout, lopen ze je voor de voeten, flikkert je kruiwagen om. Want natuurlijk willen ze brokjes hebben. Toch wel apart dat zoiets je herkent voor wat je bent: de provider. En dat er brokkies te halen vallen als je op komt dagen. Maar goed het begint weer te regenen en dus dan maar de brokkies uitdelen. Het lijkt wel dope voor die beesten want ze drukken elkaar van hun plek af. Geen milimeter geven ze toe. Lijken wel de autorijders in NL ;=)  Dram als kleinste wordt gewoon weggedrukt door de grotere, en hoogbezwangerde “Sprot” – te herkennen aan meerdere vlekkies aan het rechteroor. En verdomd, Dram zet zich schrap en neemt een snoekduik, verovert zowaar een mondvol brokken voordat ie weer opgebonjourd wordt door de groteren. Geweldig. Die wordt zeker de stamvader van de volgende lichting lammeren. Over brokkies gesproken.

Wat ook erg grappig is dat je maar een paar keer hoeft te rammelen met de bak om ze van achter in de wei naar de stal te lokken. En wel in galop. De hoogzwangeren lopen nu wat moeilijk, maar haast hebben ze altijd wel om bij de voederbak te komen. Het alfa vrouwtje wordt door geen enkel schaap voorbij gelopen, typisch, dus het gaat allemaal in haar tempo. Maar normaal gesproken is het een gestrekte draf. Die krengen kunnen echt hard gaan! Daar ga ik eens een flimpie van maken, lachen!

KEEL
Fannie heeft een of andere keel ontsteking, de arme. Een diepdonkerbruine stem klinkt door de telefoon. Toen ze vertrok naar NL kwam er al een onduidelijk geluid uit haar keel. En gisteren was het niet meer te verstaan. Na een bezoek aan herr doktor was het: verplicht in je bed! En voor haar is dat, niets doen, de ergste straf die je maar kunt bedenken. Thee met honing, anti biotica en een paar goede nachtrusten moeten de klus klaren. Zelf heb ik er een schampschot ervan opgelopen, een droge strot, misselijk en koppijn. Daarom gisteren ook maar in bed gebleven.

GEVEL

Lopen we afgelopen maandag langs een kraampje waar iemand met gevelreinigingsdienst staat. Toch nieuwschierig naar wat het nu kost om een stuk gevel te laten reinigen door een professional geef ik mijn adres af. En verrek, het moet een slappe markt zijn want hij stond gisteren al aan de deur. Ik klim uit bed, doe de deur open en loop met hem mee naar achteren.
Wijs dan aan wat er gereinigd moet worden en op-ge-kalefatert het zwart uitgeslagen deel op de foto. Tot drie keer toe moest ik dat uitleggen, om geen vergissingen te krijgen, zei ie. Elegante manier om te zeggen: ik versta je niet goed. Kun je nagaan hoe slecht mijn frans nog is. Afijn het werd uiteindelijk duidelijk en wij weer naar binnen de verwarmde keuken in. En zonder te hebben gemeten gaf hij, na een beetje gegoochel op een gammele calculateur, zomaar een prijs af van, schrik niet, 2400 euries. Nu behield ik mijn pokerface en dacht ff na over de te volgen taktiek. Vraagt ie ook nog: “u kijkt bedachtzaam”. Tuurlijk. Een schriftelijke offerte kon er niet af (vereist volgens de franse wet) En het geschutter met zijn documentatie gaf me toch een beetje het kofferbak (automarkt apeldoorn) gevoel. Een sjoemelende net beginnende ondernemer die met wat bij elkaar geschraapte documentatie zijn act duidelijk niet voor elkaar had. Het enige dat naar hem toe wel goed zit is natuurlijk de prijs. De rest: een fatsoenlijke offerte waaruit duidelijk blijkt wat er gaat gebeuren en hoe. Dat ontbrak. 
Op mijn vraag hoe lang hij er over zou doen, kwam een duidelijk antwoord: drie dagen. Dus zeg maar vijf. Materiaal? Dat en dat. Kijk en nu kon ik mijn berekening wel maken. En laten we het simpel houden de kosten bestaan uit loon, materiaal en afschrijving (=inclusief overhead) Loon duidelijk, materialen opgezocht zoveel kilo schoonmaak en verf, afschrijving, overhead etc. Alles verhogend met 25% winst, dan kom ik op een overwinst van 250 euries uit. Twintig procent van de factuur is sowieso de onderhandelingsruimte heb ik gehoord dus 480 euries valt uit te onderhandelen omdat ze die sowieso boven op de prijs zetten. Geven ze daarmee eigenlijk gewoon een sigaar uit eigen doos weg. Plus nog eens de buitenlander toeslag – vaak ook iets als 10-20%. Mijn onderhandelingsruimte ligt dan tussen de 250 en 480 euries. En wie een betere calculatie heeft mag het zeggen. Als ik het zelf zou doen kom ik op 500-750 euries materialen en twee weken werk. Een beetje afhankelijk hoe ik in de tijd zit is de keuze dus duidelijk. Zelf doen bij voldoende tijd. Vorig jaar heb ik eens een experiment gedaan met bleekwater en dat plekje is nog steeds schoon! Dat is daarmee simpel, snel en doeltreffend gebleken, mijn ideaal voor dit soort klussen. Buiten dat er nog wel het een en ander aan reparatie van de crepie (stuc) gedaan moet worden.
Op zijn vraag wanneer dat moest plaats vinden hanteerde ik mijn planning: begin mei. Zijn gezicht betrok hierop. Natuurlijk, winterwerk (slappe tijd) is altijd beter. Maar er moet nog zoveel gebeuren voordat de gevel daarvoor klaar is, blahdiblah, jemineerde ik. OK geef me een belletje 2 maanden van te voren als u denkt dat u zover bent. En daarmee kon de man weer in zijn autootje klimmen en naar een volgende klus op jacht.
Tuurlijk, dit soort dingen is een soort van “tug-of-war” spel met bieden en loven totdat je er uit bent en de prijs redelijk klinkt. Voor beide partijen dan. Het afgelopen anderhalf jaar is er veel geleerd over dit soort zaken. ;=)

REFLECTIE
En sta je er bij stil, de afgelopen periode is een en al leermoment geweest. Hoe ga je met gasten om, hoe kien je het uit dat je binnen je kook-budget blijft. Hoe wordt je niet al te optimistisch bij je planning. Hoe gaat dat met die schapen (paniek!) en ga zo maar door. En dan dat Frans, ook een avontuur in een taal waarbij een totaal nieuwe horizont zich opent. Je leert het plattelandsvolk nu iets beter inschatten. Nee ze lopen de deur niet bij je plat, moet er niet aan denken, maar het zijn vriendelijke mensen. Je buurman houdt ongevraagd een oogje in het zeil op de beesten en voedert ze dan, als het echt nodig is, in je afwezigheid. Dat is het ouderwetse noaboarschap (buurhulp) dat nog leeft hier. Hoewel, ook een bevolking die je natuurlijk met een grote glimlach zondermeer een poot uitdraait, maar hee dat hoort bij het spel! Het eten smaakt beter, voller. Er is geen nadrukkelijke overheids bemoeienis. En de gemeente secretaris belt je op om te vragen of je nog gebruik wilt maken van je houtrechten, ook al is de inschrijftijd al lang verlopen, (was die formulier kwijt) da’s ook weer zo wat.
Oh nee niet alles is zonnig. De burokratie is hier vreselijk. En bij pech of iets waar je met de overheid in de clinch komt, dan kun je maar beter emigreren, als tweederangs burger – die een buitenlander hier natuurlijk altijd is en blijft. Het leven is iets duurder dan in NL, vooral als het op speciaal dingetjes aankomt. Handgemaakte zaken zijn al helemaal niet te betalen, van eten tot tafels en van diensten naar stripboeken. Om maar eens wat te noemen. Natuurlijk kanker je er als rasechte nederlander op los! Geef je af op de eigenaardigheden van het land en de mensen. Maar onder die streep, kijk, daaronder, dan is het goed.
Maar dat is niet alleen in LDF zo, dat is in alle landen waar men dit gevoel van vrijheden nog heeft. En waar men zijn eigen gangetje nog kan gaan zonder dat er meteen een ambtenaar op je stoep staat. Of iemand op zijn lip te zitten. En waar niet elke meter die je aflegd in een of andere database wordt vastgelegd. Je niet meteen een boete krijgt als je wiel 3 mm buiten de lijn van een parkeervak staat. Daarvan, Daarvan zijn er nog landen genoeg, je moet alleen ff zoeken wat je het meeste aantrekt.

Lao Tse zei: “als je een kans wilt moet je wel je hand uitsteken om hem te pakken.”

En dat hebben Fannie en ik gedaan.

Over de rol verdeling gesproken. Mensen zijn wel eens nieuwschierig hoe wij dat doen. Nou, dat in het diepe springen is mijn specialiteit, en Fannie houdt alles binnen de perken van de realiteit. Want ikke zei de gek zou rustig aan een soort van La Sagrada Familia – die in Barcelona – gaan beginnen. Fannie trekt me dan aan het vestje en brengt me terug naar de reeele wereld. Deze jongen zuigt wat uit zijn duim, en Fannie brengt dan subtiel de zaken binnen proporties. Fannie richt LMQR in – bepaalt de kraak en smaak van LMQR – en ikke levert het doe ding: die arbeit. En toch, misschien is Le Mouton Qui Rit ook wel zo’n Sagrada Familia project. 8). Mijn dromen kennen althans geen grenzen.

Keuken 2

Fannie heeft geen goed woord over voor de uitvoering van de keuken. Weer bellen met de leverancier Avivia. Er was al het een en ander doorgegeven en zonder veel discussie wordt er een nieuw werkblad besteld en zullen er een aantal herstel dingen gedaan worden. Aanstaande zaterdag er heen om het een en ander te verduidelijken.

APARTEMENT

Dat begint nu echt vorm aan te nemen. En na het voegen van de muur geeft het een indruk van het eindresultaat.

Zo troffen we het appartement aan:

 

En bijna klaar dit is wat het wordt, mooi geworden die muur.

Daar hebben de jongens van Scheffer, en himself, behoorlijk hun best op gedaan. Een mega klus, vijf dagen stofhappen en dan een 25 zakken specie er tegenaan. Nu nog een goedje erover om het stof tegen te gaan. Hetzij hydrofuge (waterdicht) of een soort vernis, een beetje afhankelijk van de verkleuring. Gaan we een experimentje mee doen op de muur van de corridoor om te kijken naar het verschil in verkleuring  

Een provisorisch zithoekje geeft een blik naar buiten.

 

En hier doe je het dan voor, ondergaande zon op je achtertuin…

De keuken anderhalf jaar geleden, een soort van ongebruikte ruimte. Niet geisoleerd, met ramen en deuren van een soort 60-er jaren ijzeren kozijnen. En een regelrecht sluipdoor kruipdoor verhaal. Want welke trap moest je nemen om in welke kamer te komen? Ja, lach maar. Fannie werd er horendol van, stootte haar hoofd iets te vaak aan de lage deuren, en verwenste het huis naar de vuilnisbelt. Nu is er nog maar een deur die echt te laag is, die komt volgend winter seizoen aan de beurt.

Overigens die vloerverwarming doet het erg goed. Als je de thermostaat op 40 zet geeft het een gevoel alsof je voeten uit elkaar spatten zo warm, terug naar 30 graden geeft een goed comfortabel leefklimaat. Nu nog alle tochtgaten dicht maken en ook bij lagere buitentemperaturen wordt het aangenaam verblijven.
Het apartement krijgt veel licht van buiten, precies zoals het ontworpen is. Als je het vergelijkt met de andere vertrekken…
Ook een mooie lichttherapie voor de melancholie die je zo tegen het einde van de winter bekruipt.

SCHAPEN
De schapen hebben het met deze sneeuw niet erg naar hun zin. Er wordt dan ook stevig bijgevoedert. En dat geeft meteen een goede gelegenheid de bezwangerde beesten te kontroleren. Volgens de berekening zou de eerste ergens rond 7 maart moeten werpen. De tweede is blijkbaar later gedekt en heeft ook minder slijm achterop, dus die ligt achter op schema. En verrek, de derde begint ook tekenen van dracht te vertonen, da’s mooi. Die zal erg laat gedekt zijn. Dat komt nog wel goed denk ik. De drie maar flink in de gaten houden. De jongste komt volgend jaar met DRAM aan de beurt, dat is dan een goede leeftijd om drachtig te worden. Want volgens mij waren de ooien iets te jong vorig jaar, gezien de toestanden die er mee waren (drie dood geboren lammeren). Nu vind ik wel dat de natuur zoveel mogelijk zijn gang moet gaan, maar schapen zijn zover doorgefokt dat ze het alleen niet goed meer redden. Die hebben een beetje hulp nodig. Ook dit wordt vervolgd. Plaatjes! vraagt er een, OK die ga ik ff nemen. Let op geen fris gezicht.

 

onder het staartje zie je duidelijk wat slijm zitten

Die met die drollen onder z’n staart is ‘DRAM’ en die begint al een behoorlijk ram gedrag te vertonen. Dat wordt nog wat met ‘m. Brutaal genoeg loopt ie ook als eerste achter je aan naar het hok met de brokjes. En als je niet oppast drukt ie je gewoon van de sokken af, als je hem niet in zijn nekvel pakt zit ie dan ook zo met de bek in de brokkies, en daar raken ze nu eenmaal van aan de schijt bij teveel van het goede. Dat kunnen we in deze periode ff niet hebben.
Tot mijn ergernis worden staarten hier gecoupeerd, als argeloze asfalt-tijger dacht ik dat dat erbij hoorde, want je ziet niet anders. En het afknippen van de staarten zal heus wel een praktische reden hebben. Als hobby boer vind ik het verminken van beesten nu eenmaal niet kunnen. Aan de rechterkant op de foto zie je er eentje MET staart, dat ziet er, vind ik zelf, natuurlijker uit. Die heb ik er aan laten zitten. Als een ooi er nog niet voor klaar is om gedekt te worden dan kan ie het ding er nog ff voorhouden, toch? Ze hebben anders totaal geen verweer, of moeten wegspurten om het volblaffen te voorkomen. Maar ja dat hou je niet lang vol bij een ram die jong en willig is. ;=) Dat vloeisel bij het tochtig worden van schapen maakt een ram helemaal gek, dat kon je wel zien aan Charlie (RIP). Die wist van geen ophouden.


laatste wijziging: 5 feb 2010